Araba Mezarlığı

Uyuşturucu ana başlığındaki herhangi bir maddenin varlığı yahut yokluğu -su götürmezlik safhasında benzerdir- yaşamını öğüten bir değirmen; aynı zamanda saman alevinden gülümsemelerini yeşerten basitlikten oluşuyordu. Parlak turuncular, yanıp sönen maviler, yeşiller ve kırmızılar... Her şey yoğun, her şey güçlü; ama en çok da Harley güçlüyken; aslında en zayıf varlık olduğunu unutturan, acınası soluklarının dünyanın ağzına sıçan bir gerçek olduğuna inandıran bir şey. Zaman ve mekan tamlamasının son halkasında, hiçlikte, bir yolculuk gibi güzel ve tapılası. Derler ya güzel olan her şey senin sonunu hazırlar. Onun gibiydi işte, tam da göründüğü gibi güzel olan; ama öldüren. Kimse bu meretten ölünce ne Adonis gibi hortlayacaktı ne de onun gibi güzel görünecekti; ama önemli değildi. Harley'nin mantığına göre dibin de dibi vardı ve böyle düşününce Zerdüşt yanlış buyurmuş oluyordu işte. Her neyse, Harley her şeyin en iyisini bilirdi değil mi? Sittin sene önce yaşayıp saçmalamış bir herifin dediklerini kafaya takacak değildi. Onun neyi kaybedip özgür kaldığını, bu şeyin bir faydasının dokunup dokunmayacağını da bilemezdi. Zaten bu konuya kafa yoramayacak kadar az beyin kıvrımı vardı ve şu an dahi orada konaklayan hücrelerini de içine çektiği zehirle öldürüyordu. Bir nefes ve hop, bin hücre gider, kansere bir adım daha yaklaşılır ve Harley daha da geri zekalı olur.
İlginç bir şekilde dumanlanmamışken yürüyordu kurumuş toprak zeminde. İngilterenin en verimsiz arazisi burası olmalıydı. Gece, Dünya gezegeninin yarısını yorgan gibi örtmüş; ay birtakım romantiklerin gözlerinden hülyalı hülyalı geçerken, Harley için kocaman bir peyniri çağrıştıracak kadar sarıydı. İşte bu uzay faresi tarafından tırtıklanmış yuvarlağın gümüşi ışığında araba mezarlığında takılıyor olması yeterince sıradan bir davranıştı. 'Canın mı sıkılıyor, insan suratı görmekten mi bıktın? Siktir et gitsinler, sen al başını buraya gel.' Hal ve tavırları içerisindeydi. Parçalanmaya yüz tutmuş sırt çantasında çalıştığı bardan yürüttüğü çeşitli alkol mamüllerinin şişeleri şangırdarken derin bir nefes aldı. Yakında bu yüzden kovulması işten bile değildi; ama ne önemi vardı ki? Bir iş gider bir yenisi koşa koşa gelirdi. Yani- daha çok koşan taraf Harley oluyordu; ama hayati ihtiyaçlarını karşıladıktan sonra ne önemi vardı ki?
Sıkıntılı bir tavırla yüzünü sıvazladı. Traştan bir iki gün sonra anca çıkmaya başlamış sakalları avuçlarında tatlı bir kaşınma hissi yarattı. Bugün kocaman, devasa, lanet olası bir hata yapmıştı. Siktiğinin Arap siki kadar kocaman, kol gibi bir hata. Şimdi böyle düşününce, 'bay umursamaz' kimliğine gayet ters düşen bir melankoli çıkmazında hissediyordu kendisini; ama telefonda ağlayan insan da öz annesi olunca insan garip hissetmekte haklı olabiliyordu işte. On dokuz yaşındaydı. Boklu on dokuz. İngiltere kırsalında yaşayıp başakların rüzgarda nasıl da boyun eğip pörsümüş sike benzediğine dair şiirler yazabilirdi; ama ne yapmalıydı Harley? İlla ki sorun çıkarmalıydı, liseden atılmalı, ıslah evine girmeli, uyuşturucuya başlamalı ve tek hayali sahnenin tozunu attırmak olmalıydı. Hala umut edip duruyordu işte. Ne Arnold ne de Harley'nin şahsı tarafından aylardır bir kez bile telefon açılmayan Haley Westwood'u arayıp ağlatmalıydı. Neden? Paraya ihtiyacımız var demek için. Niye? Çünkü borçtalardı. Niçin mi? En sinir olduğu sorulardı işte. İhtiyacı vardı, o sikik parayı göndermeyecekse cehennem olsundu o zaman, anne mi diyordu kendisine bir de? Gerçi Harley bu tip söylemlerde bulunduğu an pişman olduğunu söyleyemezdi. Vücuduna yeterince zararlı madde alıp sinirleri yatıştıktan sonra pişman olmuştu; ama iş işten geçmişti değil mi? Annesini severdi, annesi de onu severdi. Bir ara arayıp barışmalı ve burada çok iyi bir yerde çok iyi bir iş bulduğunu, araba almak için para biriktirdiğini falan uydurmalıydı işte.
Ayağının önündeki taşa tekme atıp toz kaldırdı biraz. Yamalı kotu iyice toz toprak olurken taş yuvarlandı yuvarlandı ve üst üste sağlamca dizilmiş arabalara doğru gitti. Harley onu takip etti aylakça. Hayatı bundan ibaretti işte. Ye, iç, sıç, hayal kur. Kafası yukarı doğru kalkarken kendisini yukarıya çeken bir beden gördü. Daha doğrusu iki adet ince bacak, yuvarlak bir kıç ve dişilere has üreme organını kapamış küçük bir don. Harley ağzında bitmek üzere olan bir sigara, elleri ceplerinde öylece dikilip yabancının çabasını izledi. "Güzel don." Seslenişi ile beraber uzun süredir konuşmadığı için hafifçe çatlayan sesine merhaba dedi.

Sıcak bir temmuz yeli eserken Harley'nin burnuna pek de hoş olmayan kokular geldi. Sanki amonyağın ağır kokusunun arasında başka iğrenç bir şey daha vardı. Şöyle temiz bir nefes yerine, sigarasından son nefesini aldı. Karanlık içerisinde kırmızı kırmızı parlayan kor, izmaritle beraber yere düşüp turunculaştı. Keşke şu yel kız yukarı çıkarken esseydi, Harley o dondaki deseni aradaki mesafeden ötürü tam olarak seçememişti. Çilek miydi, ahududu mu? Arada büyük bir fark vardı sonuçta.

“Geliyorum eşek sikesice.” dedi fısıldayarak. Suratında çarpık bir sırıtış vardı. Şu bir zamanlar olan; ama paraya ihtiyacı olduğu anda sattığı televizyondaki parlak gülüşlerden değil. O da nasıl bir mantıktı onu algılayamıyordu; ama karanlık gecede kendisini yukarıya çekerken bunun hakkında düşünmedi. Gerçek hayatta öyle bir şey yoktu. Yani evsizlerin bile muntazam dişleri vardı, Harley'ninkiler savaştan çıkmış gibi olduğu için hiç inandırıcı değildi işte. Kendisini yukarıya çekti. Metalin soğuk olmasını bekliyordu; ama değildi. Yazın buraya gelmeyi bu yüzden daha çok seviyordu işte. Ne buz tutmuş kapılardan ayağı kayıyordu ne de çıkana kadar elinin işlevini kaybediyordu. Aslında zorlamayıp gidebilirdi; ama bu arabanın manzarası hem en iyisiydi hem de iki gece önce geldiğinde Joy Division kasetini burada unutarak asrın mongolluk örneğini göstermişti. Hem de ne moronluk ama! Ian Curtis, boynuna yağlı ilmeği Harley doğmadan çok önce geçirip gitmişti bu dünyadan. Eğer Harley o zaman yaşıyor olsaydı kayan yıldızın bütün samanyolunu peşinden sürüklemesi gibi giderdi peşinden. Yine de şimdiki temel problem çok farklıydı. Şu çilli kıç, Harley'e ait arabayı mesken edinecek gibi görünüyordu. Kaldı ki o aksanlı pilice de uyuz olmamış değildi. Sonuçta ne yapmıştı ki Harley? Güzel don demişti, altıma yak aletimi akciğerlerine kadar sokayım dememişti ki.

Sonunda kendisini sarı arabanın camından içeriye bıraktığında araba kulesi tehlikeli bir biçimde sallandı. Gökyüzüyle birleşmiş gibi görünen karanlık nehrin üzerindeki tek tük ışıklar ileri geri gitti ve kulağında bir çığlık duyuldu ki, galiba bu biraz da yarı bedeninin kızın üstünde olmasıyla da alakalı olabilirdi. “Ne bok yemeye atıyorsun ki koca- bedenini!” Arabanın sallantısı biraz dururken Harley hem kız tarafından itildi hem de kendisini biraz toplayıp şangırdayan çantasını omzundan çıkarıp yere koydu. Gözlerinin önüne düşmüş fötr şapkayı geriye itip kızıl kafaya baktı. Turuncuydu bir kere o, kızıl bile koyu kalabilirdi. Aslında tek turuncu olan saçları değil de komple bedeniydi galiba. Ölümcül bir çil yığını içerisindeyken Harley omzunu silkti. “Sakin ol tükürüklü aksan.” dedi yanağından bir damla tükürükçük silerken. Sapık gibi falan mı görünüyordu acaba Harley? “Bu benim arabam, sen burada ne bok yiyorsun asıl?” dedi kaşları havalanırken. Kızın suratındaki ifade değişimine baktı. Sahipleniyordu, Harley'nin arabasını sahipleniyordu! On saniye, ama daha uzun değil, birbirlerinin gözlerinin içine baktılar düşmanlıkla yadırgamak arasında bir ifadeyle. Sonra Harley'nin burnuna çok güzel bir koku geldi. Burnunu dikip havayı içine çekerken gözlerini kızdan kaçırmıştı bile. “O pizza mı-” dedi poşete uzanırken; ama lafı kesilmişti bile turuncu beyin tarafından, üstelik elinin üstüne de sert bir şaplak inmişti. “Nereden senin araban oluyormuş? Ne zamandan beri?” Göçmenler. Hepsi aynı boktu işte, hem gelip insanların mallarına konuyorlardı hem de hiçbir şeylerini paylaşmıyorlardı. Hayır. Harley ırkçı falan değildi, ülkesine karşı aşka yakın duygular besliyor olabilirdi; ama kafatasçılıktan uzaktı. Mesela alt katta yaşayan İspanyollar, Harley'nin en büyük uyuşturucu kaynağıydı.Onları seviyordu, onlara bayılıyordu; ama bu kızdan hoşlanmamıştı işte. “Ne zamandan beri söyleyeyim. Sende olmayan şey bende olduğundan beri, yaklaşık on dokuz yıldır olan bir şey bu ve hayır, bu bir sik değil. Bunun adı vatandaşlık belgesi. Yani benim ülkem benim arabam. Sikik aksanını götüne sokup arabadan inebilirsin şimdi kızıl göt.” dedi sakin sakin kaşlarını kaldırıp kızıllığa bakarken. Sonra derin bir nefes alıp gözlerini devirdi umarsızca. “Yani eğer pizzanı paylaşırsan da çok iyi dost olabiliriz.”

Kızın suratını ağır çekimde görüyor gibi bir şeydi şu anda. Kelimeleri anlaşılmaz bir anafor gibiydi, ki zaten anaforsa nasıl anlayabilirdi Harley? Artık solmuş rujun süslediği alt ve üst dudaklar yamularak birbirini terk etti, onda da pek parlak dişler olduğu söylenemezdi hani, burun delikleri genişledi. Son derece aykırı bir biçimde dağılmış; ama çokluğundan dolayı bir düzen içerisindeymiş gibi görünen çillerin kapladığı teni gerildi, mimikleri korkunç haller aldı. Elmacık kemiklerinden yayılmaya başlayan kırmızılık geri sayım gibi bir şeye işaret ediyor olmalıydı.
Beş.
Kızın mahvolmuş kırmızı boyalı tırnakları uzadı. Yerlerini kahverengi pençeler aldı. Harley burada nefesini tuttu, nasıl bir canavar çıkmıştı karşısına bu sefer? Pizza poşeti parçalanırken camlara kanlı sosiler yapıştı. Beyni bunun çüküne gönderilmiş tekinsiz bir mesaj olduğunu söylüyordu.
Dört.
Bu evrede kızın yüzündeki kemikler ileri doğru hamle yaparcasına atıldı. Neredeyse bir köpeğin ağzını andırıyordu. Dişleri uzamaya başladı, şu an oldukça beyaz olduğunu rahatlıkla söyleyebilirdi Harley. O kadar ki diş macunu reklamında başrol edinebilirdi.
Üç.
Harley onun artık bir kız olmadığını anlamıştı, o bir yaratıktı. Oturduğu yerde biraz dikleşip kaşlarını çattı. Londra'yı ele geçirmek isteyen kötü bir ruh vardı karşısında. Genç adam mağrur ve her zamankinden daha da kendine güvenen bir ifadeyle baktı. Şehrin, kraliçenin korunmaya ihtiyacı vardı; ama neyse ki Harley Westwood buradaydı. Tanrının bir lütfu olarak, bu canavarı geldiği cehenneme geri gönderecekti.
İki.
Canavar evrimini tamamlarken, gözleri kırmızılaştı. Gözünü kan bürümüş olmalıydı, ancak bu sonucu çıkarabildi kara kafalı. Oysa yaratık yanlış adamı seçmişti. Kahramanlar Konseyi'nde bu konu hakkında uzun uzun konuşmuştu Spiderman ve Kaptan Amerika ile. Onlar da Harley'nin en iyisi olduğunu düşünüyorlardı.
Bir.
Karşısındaki şey bir kurtadamdı, artık bunu anlayabiliyordu. Harley savaş tekniklerini düşündü. Yakından dövüş en mantıksızı; ama tek çaresi gibi görünüyordu. Eğer canavar bu kadının bedeninin on katı kadar olmasay-


“Koca götünle yani.” Her şey birden bire eski haline dönerken karşısında küçümen kızıl kafayı buldu. İçinde dilimlenmiş pizza olduğu belli poşetlere evladına sarılır gibi yapışmış, canhıraş sesleri bağışlıyordu Harley'e. Dünyayı bu mahlukattan kurtardığına dair kurduğu hayalleri sırasında surat ifadesi bir saniye için bile değişmemiş, öyle dinliyormuş gibi yapmıştı. Bu yıllar içerisinde kadınların dırdırına dair geliştirdiği bir korunma yöntemiydi, yoksa bu kızıl terörün vırvır etmesine tahammül etmesi imkansız gibi bir şeydi. Yine de kurduğu hayalde gerçek olan bir nokta vardı. Kızın ağzı burnu güzeldi; ama tam anlamıyla bir canavardı. Onun yeraltından, Hades'in yanından gelme ihtimalini düşündü. Daha geçenlerde bir deprem olmamış mıydı? İşte o zaman toprağı çıplak elleriyle yarmış, kendisini yeryüzüne çekmiş olabilirdi. Mavi gözlerinde parlayan bir öfkeyle tüm erkeklerin ebesini bellemek için burada olabilirdi.

“Sakin ol lan. Terminatör gibi karısın.” dedi hayal gücüne bir dur demesi gerektiğini bilirken. Sonra arabaya bindiğinden bir bir ilki yapıp Impala olması muhtemel aracın kasetçalarını açtı. İki gün önce unutulmuş kasetten cızırtılı bir Ian Curtis sesi gelirken huzurla arkasına yaslanıp bir sigara yaktı. Terminatör ona git demişti; ama Harley'nin öyle bir niyeti yoktu işte. “Bu arada gördüğün gibi buradayım, gitmeye de bir niyetim yok.” dedi omzunu silkip çantasından adını bile okuyamadığı bir içki şişesi çıkarıp kapağını açarken. Bir yandan da onunla konuşmama kararı almıştı, ne hali varsa görsündü. Hem inatçı keçinin tekine benziyordu ve Harley ne derse desin tersini söylemeye ant içmiş gibiydi. Yine de ağzını yamultup üfledi. “Irkçı falan değilim ben, sen sik delisi karılar gibi çirkeflik ettin diye öyle dedim.” dedi omzunu silkerken. Gerçi kız ne etmişti ki? Harley'nin öyle davranası tutmuştu, olan buydu. Yine de omzunu silkti. “Benim gayet yakın arkadaşlarım var. Mesela alt komşularım İspanyol. Bayılıyoru- neyse. Ve İsveçli de var. Koyduğumun Londra'sında İngiliz yok zaten. Ne fark eder. Hem benim bokumu falan topluyor olsan bok içinde olmazdım. Demek ki işini iyi yap-” Harley'nin çenesi de düşüktü, kabul etmek gerekirdi; ama birden susmasının nedeni bunu düşünmüş olması değil, arabanın kokusu arasında dalgalanan şarkıydı. She' s Lost Control dönerken kasette Harley sesi açtı. “Bak tam da seni anlatıyor.”

Büyük hayalleri; ama basit zevkleri vardı. Zaten hep basit olmuştu.
Belli bir ölçüde eroin onu tatmin ederdi, dünyayı parmağının ucunda çevirmenin vereceği hazdan çok daha geçerli ve kısa bir yoldu. Gerçi kendi tezlerini çürütmekten zevk almasa da itiraf etmeliydi ki, dünyayı ele geçirmek de fena fikir değildi. O zaman bütün o haz doruklarında şampanya patlatabilirdi; lakin Harley iyilerin yani fakirlerin safındaydı. Bundan kelli de üretilmiş bütün o güzellikleri başkalarıyla paylaşmak zorunda olmak gibi bir sıradanlığa sahipti. Koca bir haftasını, hani o ebesinin amına mum dikilmiş yedi günü, kafasına öksürük şurubu dikerek geçirmek durumunda olan zavallı kesimden olmalıydı, zira insanlık şu paylaşma işini Harley'de sık sık bulunmayan bir şeyle yapıyordu. O bahsi geçen, cehennemin dibini boylayısıca insanlık, buna deli gibi mecburdu. Sik kafalı Libyalı pezevenkler parayı icat etmek zorundaymış gibi! Harley sırf bu yüzden iyi ve onurlu bir İngiltere vatandaşı olmak istese dahi başaramıyordu. Öncelikle girdiği hiçbir işte sigorta yaptırmıyordu ki; devletin işsizlere konut, yiyecek ve kıyafet alsınlar maksadıyla verdiği çekleri böylelikle alabiliyordu. Üstüne bir de işsizlere ödenen maaş için başvurmuştu. Vergi bile vermiyordu, bu yeni dünyada eskisinden de cesur olmak mecburiyetindeydi işte. Bebek İsa. Böyle bakınca ne kadar ahlaksız duruyor öyle, değil mi? Değil mi? Ama değil, Harley ülkedeki enflasyonu veya geçim sıkıntısını düşünmek zorunda mıydı? Onlar da adam gibi para vermiyorlardı zaten, şöyle dolgun bir işsizlik maaşı olsa böyle mi olurdu? Havadan gelen çekleri gidip başkalarına satıyordu ve oradan çıkan ne barınmaya ne de yiyeceğe yetecek bir gıdım para da sadece biraz ot ve biraz da eroin aldırıyordu. Merhaba, o kadar eroin kime yeter ki? Kimseye. İşte bu yüzden iyiden iyiye illegalleşiyordu insanlar. Daha geçen hafta kamu hizmetini bitirmişti Harley. Eğer salak gibi eczaneden antidepresan çalarken yakalanmasaydı- Ama ne yapabilirdi ki? Kafası zaten uçmuştu ve eh, camı aşağı indirdikten sonra o karanlıkta bir de şırınga aramıştı sağda solda. Yani sonuç olarak Harley'nin bu basit zevki başkaları tarafından kabul görmüyor diye, bu toplumda eşek götünden düşmüş bok muamelesi görüyordu.

Mutlu değildi işte. Kucağında kokusu ağırlaşmış bir pizza öylece kalmışken mutlu değildi. Oysa buraya kendisini iyi hissetmek için gelmiyor muydu? Yani ne? Arabanın çatlak ön camından Londra'yı izlemeyi severdi. Yani tamam. Yöneticileri sevmezdi ama- zaten onları hangi çatlak severdi ki? Şehrin büyük bir canavar tarafından saldırıya uğradığını ya da dış uzaydan gelme hilkat garibelerinin insanları yediğini hayal ederdi. İşte o noktada Harley'nin de içinde bulunduğu bir grup insan çıkar ve tüm dünyayı kurtarırdı; ama en çok da Harley kurtarırdı. Süper kahramanlık vazifelerini yerine getirdiği için, şehrin anahtarı verilirdi Kraliçe tarafından. Pizzayı kemirirken bunların hiçbirinin olmayacağı gerçeğini inatla reddetti. Kafasına acı sıvıdan dikip ciğerlerinin yanmasından başka bir etkiyi beklerken Leydi Nanna'nın kim olduğunu çözmeye çalışıyor olmamalıydı işte. Sahiden de kim olabilirdi ki? Soğumuş; ama hala lezzetli olan pizzadan bir ısırık aldı. Uzunca bir süre konuşmamış bir bu konuyu düşünmeye çalışmıştı. Keşke beynine uğramadan çıkıp giden cümlelerden olsaydı. Harley kraliyet ailesinden bir Kraliçe'yi bir de Leydi Diana'yı tanırdı. Kadın öldüğünde beş yaşında falandı galiba Harley. Annesi ne kadar da çok ağlamıştı öyle. Zavallı Diana Frances Spencer daha iyisini hak ediyordu çünkü. İşin aslı Harley de daha iyisini hak ediyordu, galiba annesi de o yüzden ağlamaya devam ediyordu. “Ben Leydi Nanna falan tanımıyorum o kim?” dedi kızın eline bir şişe verip onun Valium'undan üç tane kadar aldı. “Bu senin olsun, bu üçü de benim.” dedi zaten onun karşı çıksa da ancak lafta kalacak bir uyuşuklukta olduğunun bilincindeyken. Hapları yuvarlarken o müthiş kas gevşemesi olayına sarılabilirdi; ama o kadar elden ayaktan düşmüş oluyordu ki yapamadı. Kızıl beyinlinin kıkırdamasına çevirdi kafasını. “Ne diye-” dedi gözbebeklerini karanlıktan ziyade büyüten diğer şeyin kanına karışmasıyla iyice mayışırken. “Leydi Nanna benim çünkü.” dedi kız çatlak bir sesle. Kıkırdaması dinmişti, ikisinin nefes alışverişleri ve insana kendisini suçlu hissettiren Isolation dolanırken arabanın içindeki ağır havada Harley anladığına dair bir hımlama çıkardı. Kız soyluydu yani. O zaman Harley de soyluydu. Yani bir bok değillerdi; ama Harley olduğunu varsayabilirdi, bunu yapabilmek için dumanlı olmasına gerek bile yoktu. “Anladım. Kraliçeye selam söyle. Lord Westwood'dan.” dedi burnunu dikerken. Sonra bomboş bakışları dışarıdaki yoğun karanlığa takıldı, bir yandan dalmış kafasını kaşıyordu hissetmeyerek. “Harley Westwood. Birgün-” dedi sanki birisini çok özlüyormuş gibi içini çekerken. “Dünyanın vajinasında fink attığımda hatırlayabilirsin.” dedi. Valiumun verdiği özgüven konuşuyordu tabi, Harley kendi bedeninin içinde bir yerde uyuyakalmıştı ya da kim bilir, yeni uyanan şey oydu.