Kedi

İngiltere’nin havasına bir türlü alışamamıştı genç kız. Her an bulutlu olması onu rahatsız ederken, somurtmaktan bir hal olmuştu. Dışarıdan gelen gürültüye aldırış etmeden oturduğu yerden kanal değiştiriyordu. Bunun ne kadar sinir bozucu bir hal aldığını fark etse bile can sıkıntısı dünyadaki en kötü şeydi. Üstelik moraliniz fazlasıyla bozuksa ve sevdiklerini özlüyorsanız elinizden bir şey gelmez. İngiltere’nin kasvetli havasını üstünde hissederken yapabildiği tek şey sıkıntısını belli eden bir of çekmekti. Üzerine giydiği pembe renkli pijama teni ile mükemmel bir uyum sağlarken, kahverengi saçlarıyla bir tezatlık oluşturuyordu. Lakin ona her zaman pembenin yakıştığını düşünürdü, çocuksu bir renk olsa bile. Sevdiği ve kendine yakıştırdığı renkler bazen kişiliğiyle o kadar farklı oluyordu ki, bir süre sonra saçmaladığını fark ediyordu. Yaşadığı şu zaman dilimi de bıktığı günlerden biriydi. Ailesinin yanından ayrılmıştı ayrılmasına ancak en nefret ettiği insanla aynı evi paylaşıyordu. Okyanus rengi gözleri, elindeki sigarasını içine çeken yaşıtına kaydı. O iğrenç maddeden nasıl bir tat aldığını anlamasa da hafifçe öksürdü. Alerjisi olduğunu bildiği halde böyle bir şey yapmasından rahatsız olmuştu ancak belli etmemeye çalıştı kıza. Zaman geçtikçe kendisine söylenen lafları ve yastıkları görmezden gelmeye başlamıştı. İnada karşılık inat misali, atılan yastığı genç kıza doğru savurunca sinsice gülümsedi. Ev arkadaşının bazen çocuksu olduğu bir gerçekti. Hangi insan konuşmak yerine yastık atardı ki? Düşüncelerini doğrularcasına gözlerini devirdi ve kanal değiştirmeye devam etti. Neden adam gibi şeyler yayınlamazdı? Bunu hiçbir zaman anlayamamıştı. Aslına bakarsanız çok televizyon izleyen bir genç kızda değildi fakat bugün sıkı canı tutmuş, ne yaparsınız.

Venice’in sıkıcı olduğu ile ilgili mırıldanmalarını durunca kıkırdamaya başladı. ‘‘Sen öyle san tatlım.’’ Genç kızın kendisini duymadığını bilmesine rağmen pek de umursamıyordu. Asla arası iyi olmamıştı zaten. Bu evde olması da onu seveceği anlamına gelmiyordu, sadece bir nevi ona katlanıyordu. Kafasını doğrularcasına sallarken televizyona bir kere daha lanet yağdırdı ve elbette ki bu sıkıca güne. Bunları kafasının bir köşesine atarken elinde desenli kupalarla dönen Venice’e baktı. Kendisine kahve yapması her ne kadar onu şaşırtsa da bunu belli etmemişti. Kahvesini dudaklarına dayarken, Fransa’nın kış zamanı aklına gelmişti. Ne zaman aklına kar gelse Jérôm ile geçirdiği günleri düşünürdü. Özellikle de kar zamanı birlikte geçirdiği günler eşsizdi. Sıcak çikolata içerken ettikleri sohbetler, sıcak elinin kendi elinden kopmaması, dudağına ve eline kondurduğu öpücükler… Aşk böyle bir şeydi onun için. Tabi, Venice’i düşününce sinirden kahroluyordu. Bir kara kedi misali aralarına süzülmüştü adeta. Acaba Jérôm şimdi kimi düşünüyordu? Hayallere tam dalacakken duyduğu ses ile irkildi. Başını biraz yukarıya kaldırdı ve duyduğu sesin gerçek olup olmadığını anlamaya çalıştı. Kedi miyavlaması? Bakışlarını Venice ile buluşturduğunda dudaklarından çıkan sözcükler düşüncelerine tercüman olmuştu. ‘‘Sesi duydun mu?’’ Miyavlama sesi arttıkça heyecanlanmaya başlamıştı. Kedilere bayılırdı ve evin içinde minik bir tüy yumağının olması onu mutlu ederdi. Venice oturduğu yerden kalkınca Joleigh’de onu takip etti. Sesin geldiği yöne doğru ilerlerken, Jo dayanamadı ve kapıyı açtı. Kapının birkaç metre ötesinde etrafa masum gözlerle bakan kediyi görünce hemen elinden fırlayıp sevimli yaratığa doğru yürümeye başladı. Yavru bir kediydi üstelik… Jo parmağı ile başını okşarken Venice’in de arkasında olduğunu hissediyordu. Onu bu soğukta dışarıda bırakacak kadar acımazsızda değillerdi.

Kedisi ciddi anlamda korkmuş gibiydi. Joleigh, kapının kapanmasına rağmen onunla oynamaya devam ediyordu. Normalde hayvanlarla fazla iyi anlaşamazdı ancak bu kedi içinde bir sıcaklığın oluşmasına neden olmuştu. Gülümsedi ve uzun parmağı kedinin patisine doğru uzattı. Tüy yumağı ise genç kızın elini yakalamak için büyük bir çaba sarf ediyordu. Bir ara o kendinin şaşkınlığına kahkaha atarak gülmüştü. Boncuk gözleri ara sıra Joleigh’in okyanusu andıran gözlerine çarpıyordu. Yanına Venice’i fark eder etmez öksürüğü de birlikte gelmişti. ‘‘Harika bir iş çıkardın Joleigh. Suçunu telafi etmek yerine bir de kediyle oynamaya devam ediyorsun. Harika. İçeri birilerinin geldiğini ve bizi bu pijamalarla kapının önünde gördüğünü bir düşünür müsün lütfen...’’ Joleigh, bakışlarını genç kıza çevirince sıkıntı ile ofladı. Gözleri alev saçıyordu adeta, açık mavi okyanuslar kapkara bulutlara yer vermişti. ‘‘Benim suçum mu? İlk önce suçu kendinde ara Venice!’’ Önüne döndü ve kartopu ile oynamaya devam etti. Darya’nın gelmesine daha çok vardı ancak suç Joleigh’in değildi. Evden en son çıktığı için Venice’in almasını gerektiğini düşünüyordu. Dudaklarını bükerken kedinin şaşkınlığına bir kez daha kahkaha attı. Birkaç saniye sonra kedinin paytak paytak yürüdüğünü fark etti ve minik bir hareketle kucağına aldı. Parmaklarını yalarken bir yandan da soğuk havayı içine çekerek bedeninin ürpermesini sağlıyordu. Bu kadar sessizliğin can sıkıcı olduğunu düşünerek bakışlarını Venice’e çevirdi ve konuşmaya başladı. ‘‘Uzun süredir konuşmuyorduk Venice. Okul nasıl gidiyor?’’ Bir anne edası ile davrandığının farkındaydı hatta belki ondan nefret bile ediyordu. Ancak kin tutacak kadar değildi. İçinde bir yerlerde onu sevdiğini söyleyen birileri vardı ancak yine de bunu dışarıya vuracak kadar aptal değildi. Kendisine şaşkın gözlerle bakan Venice’in tavrına karşı kaşlarını çatarak konuşmasına devam etti. ‘‘Hey, aynı evdeyiz ve konuşmamak beni rahatsız ediyor. Bu durumdan hoşnut değilim.’’ Yüzünü sertçe öne doğru çevirdi ve uykuya dalmakta olan kediyi yavaş yavaş okşamaya devam etti.