Le Chef-d'oeuvre Inconnu

Kimdi? Neydi? Ne yapıyordu? Ne yapacaktı?
Sorular zihnin en sevdiği oyunlardı aslında. En delirtici olanı en çözümsüz olanı ve en gereklisi. İnsan kendine sormadan edemezdi, durup dinlendiğinde bu maratona devam etmeli miyim diye sormadıkça ne yapacağını bilemezdi. İnsanlar sorardı sormasına lakin cevaplar her zaman doğru olur muydu orası belirsizdi. Açıkçası evren için belirli bir doğru da yoktu, çünkü ardından yeni bir soru gelir ve neye göre doğru kime göre doğru derdi insanlar. Bunda kimsenin suçu yoktu ağlarla örgülü olan dünyamız yuvarlak olması için bu dönemeçli yolları yaratmak zorundaydı. Düz bir çizgiyle var olamazdı belki de, kim bilir tam tersi düz bir çizgi bize öbür yolların varlığını unuttururdu ve Tanrı çok daha ideal bir evren yaratırdı. Tanrı da soru sorardı belki kendine, Tanrı da hata yapardı. Kime göre, neye göre?
"Üzgünüm, kafam karıştı bir an. Alex Mclain." İnce bir iniltiyle kıtırdayan boynunu çevirdi ve zihin dünyasının içinde çalkalanan şeyleri tadını yitirmiş bir sakız gibi kenara attı. İçten bir gülümsemeyle genç adamın kendini açıklama çabasını seyredip , “Hımm pekala, ben de Apollonia. Apollonia Williams.” Dedi ve Alex’in kendisine uzattı eli sıktı. Pek ciddi aşamalardı bunlar, insanlar tanışırken neden bu kadar kasılırdı bilmiyordu. Belki de kasılan tek kişi kendisiydi, sanki tanıştığı sırada buz kesilmiş bir canavardı da eridiğinde bir insana dönüşecekti. Saçmaydı. Düşüncelerinin büyük bir kısmı hayali saçmalıklarla doluydu, bazen komedi filminden zorla koparılmış karakterlerden biri gibi hissediyordu kendisini. Hani olması gereken yerde değilmiş gibi, gözlerini irice açtı. “Zor bir ihtimal. Genellikle diğer barlarıyla ilgilenir, eh oldukça zengin biri. Gördüğün üzere epey bakımsız bir bar, müşterileri sinek avlar gibi arıyoruz. Yakında kapıdan bedava içki var diyip sarhoş toplayacağız. Belki de birkaç kadın bulur burayı çekici bir yer haline getiririz. Jazz para etmiyor Alex. Sana Alex diyebilirim değil mi?” diyerek gülmeye başladı. Gözünde anlattığı barı hayal ettikçe korkunç bir senaryonun içinde kalan amatör oyuncunun başlamadan biten kariyerini canlandırdığını düşünüyordu. Genç adam karşısındakinin deli olduğunu sanıp birkaç saniye önce çıkardığı ceketiyle dışarı fırlayabilirdi. Lakin emindi ki şu an olanlara anlam veremiyordu. Polly kendisine de anlam veremiyordu gerçi, sıkıcı hayatını tanımadığı insanlarla renklendirme çabası da nereden çıkmıştı şimdi? İlginç. Dudaklarını hafifçe büzüp başını bir sağa bir sola doğru eğdi. Hala olayı çözememiş olan genç adamı daha fazla sıkmak istemeyerek ciddileşerek duruşunu dikleştirdi ve omuzlarını kambur pozisyonuna girmekten kurtardı.
“Pekala, Bay Mclain. Aslına bakacak olursak barın sahibi benim. Buralarda saçlarımı ağartacak olmam güzel bir şey olsa gerek. En azından bir müzisyen olarak beni anlayabilirsin. İş başvurularında CV isterler lakin kim olduğundan çok ne yaptığını önemsediğimden Perşembe akşamı deneyebiliriz bir şeyler. Eğer uygunsan tanıdığım solistler var beraber çalışma konusunda sorun çıkartmazlar. Piyanistimiz Joe, değişmez elemanımız olmakla beraber artık yaşlanmaya başladı. O konu daha sonra konuşulacak şeyler. Eğer istersen başlayabilirsin.” Durdu. Fazla ciddi olmuştu bu tavırları. Dengesiz günlerinden biriydi ve insanların karşısında rezil olmaktan kurtulamıyordu. Alrick’in gülüşünü hemen kulağının arkasında hissetmesi hiç de şaşırtıcı değildi. Duruma aldırış etmedi ve söyleyecek bir şeyleri daha varmışcasına devam etti, “Özür dilerim, bu gibi işlerle çok ilgilenmiyorum genelde Joe bakar, ilk deneyimim oldu. Ondan gördüğüm kadarıyla şimdi oturup ayrıntıları konuşabiliriz.” Dedi ve utangaç bir şekilde başını çevirdi. İnsanlarla iletişim kurmadaki başarısızlığına bir yenisini eklemek canını sıkmıştı.
Bardan iki bira kapıp tekrar Alex’in yanına döndü. Onu bir yerlerden hatırlıyor olma duygusu içine manasızca kemiriyordu. Tanıdık simaların insanda bıraktırdığı tesir oldukça rahatsız ediciydi, pek çok sefer gözünün o kişiyi ısırdığını zannederek anlamsız bakışlar fırlatırsın ve karşı taraf ne olduğunu anlamadan durumu belli etmemeye çalışır. Öyledir hayatın amaçsız kanunlar dizisi.

Cümle kurmak öyle kolay bir uğraş değildir, hele de büyüdükçe insan için cümle kurmak daha da zorlaşır. Kullandığı her kelime ileride çuvaldız gibi kendine batacağından ötürü tüm kirli sözcükler içerisinden en pak olanını bulmak gerekir. Sonrasında ekler belirlenmelidir, rica edecekse kişi ona göre sesini de inceltmeli bir takım rica sözleri de kullanmalıdır. Emredecekse sesindeki tokluk kısa yüklemlerini yankılatacak derecede yüksek olmalıdır. Bazen de özne sorun yaratır, sen ve siz arasındaki ince çizgi yorar insanı, samimi olmakla saygılı olmanın arasındaki noktada topallar insan, pot kıracağını ve çizginin bir yanına düşüp kaşını gözünü yaracağını hayal eder insan. Kurtulmak için ise ıı, şey yani gibi bir manaya ulaşamamış sözcükler dizini kullanır. Bir de tüm bunları bir saniyeden kısa bir sürede yapma zorunluluğumuz vardır ki bu, bizi en çok hataya düşüren noktadır. Zaman kısaldıkça şans denemelerine başlar insan, hata yapar ve toparlar ya da bir ihtimal işin içinden sıyrılır. Apollonia genelde hatalarını örtbas etmek için geliştirmişti kendisini. Gerçekten durum böyleydi, bu da bir yetenekti sonuçta. Gülümseyişi ve bir şeyleri geçiştirmesi ona yardımcı olan en değerli enstürmanlarıydı. Tüm bunların dışında sesindeki yumuşaklık ve aksan, gözlerindeki ışıltı da eklenenince karşıdakinin gözünde hatalarını minimuma indirgiyordu. Bunun yeterli olup olmadığını sorguladığında ise net bir cevaba erişebilmiş değildi.
Birasından ilk yudumunu aldığında bugün fazlaca erken başladığını fark etti. Lakin lüzum yoktu endişelenmeye. Son birkaç haftadır kayda değer bir etkinlik görmemişti hayatında. Buralara uğrayıp eve gidiyor, binbir titizlikle ev işlerini kendi hallediyor ve uyuyordu. Hastalığından ötürü dışarıda kalmak da cazip değildi ne de olsa. Hem öyle hayatı boyunca telefonlarının susmamasına neden olan ısrarcı arkadaşları da olmamıştı. Popüler de değildi. Böyle bir hayatı zıttına yeğleme konusunda tereddütleri olsa da şu anki memnuniyeti şikayet etmesine izin vermiyordu, evren ne de olsa ayıp denen bir gerçeği barındırıyordu ister istemez. Bir de Tanrı’nın lütufları vardı ki elindeki bardakla bu konulara girmek pek de akıl karı sayılmazdı.
Genç adamın bira ikramı konusundaki bahsine karşılık beklemeden karşılık verdi, “Dışarı çıkarsan montunu sana vermem ve sırılsıklam olursun, saçlarından damlayan sular buraları ıslattığı an seni işe bile almam haberin olsun. Yumuşak kalpli derler ama bir o kadar da dengesizim. İstersen dene?” Tekrar güldü, eğleniyordu aslında. Bu saatlerde renkleri solan mekanın sıkıcı havasından kendisini kurtarabilmişti Alex. “Deneyimin olmadan kimse işe almıyorsa nasıl deneyim kazanabilirsin ki? Saçma. Ahh. Gerçi Joe’nun yöntemi buysa ve beni bir şekilde dinliyorsa saçlarımdan makarna yapabilir kendisine. O yüzden alışılagelmiş şeyleri umursamayalım diye düzeltebilirim cümleyi. Ayrıca bir biranın eksik olması önemli değil, etrafta sürekli bardaklar kırılıyor. Bakma, o kadar zengin de değilim sahip olduğum tek yer burası, arabam dahi yok, olsa da binmem. Ki orası uzun bir hikaye. Fakat yine de her kız çocuğu gibi limuzine binip pahalı elbiselerle bir baloya katılmak, kapıyı açan şoförün ardından elimi uzatıp zarifçe insanlara gülümsemek isterdim. Limuzin mükemmel bir şey düşünsene, tabi muhakkak park etmesi zordur ama. Sonuçta uzun, upuzun bir şey. En az bir kamyon kadar. İnsanlar kamyonların kasalarında yürüyebildiğine göre muhakkak limuzinin içinde de yürüyordur. “ Durdu. Aslında dediği hiç de mantıksız sayılmazdı. İnsanlar lükste sınır tanımıyordu belki lakin o koca limuzinin içinde arabanın gidiş yönünün tersine ilerlemek oldukça eğlenceli olabilirdi. Hatta içinde dans edip şarkı söylenebilir daha da ileri gidilebilirse parti verilebilirdi. Hayır, bir limuzini olsa kesinlikle içinde parti vermezdi. Arabalar zaten kirli şeylerdi ve üstüne bir parti verilse koltukların arasından şarap tıpalarının çıkması hiç de şaşırtıcı olmazdı. Manzarayı hayal ederek somurttu. Neden daha yetenekli bir şekilde hayal kurmuyordu ki? "En sevdiğin renk ne mesela? Daha saçma bir soruyla başlayabilir miydim bilmiyorum ama bu da bir başlangıç sayılır." Aslında akıllıca bir başlangıç olduğu inkar edilemezdi. Bardaktan ince dudaklarını kibarca ayırıp, çıplak dirseklerini masanın üzerine doksan derecelik açı yapacak şekilde yerleştirdi. Aynı zamanda masadaki sağ uzvuna ait eli boynunu sıvazlamak suretiyle kulaklarının hemen arkasına doğru uzatmış, saçlarındaki kısa tutamlarla uğraşmaktaydı.
“Hımm, en sevdiğim renk.. Beyaz sanırım, yani bütün renkleri ikili gruplara sokup mücadele ettirirsek finalde mavi ve beyaz kalır. Her mavi güzel olmadığına göre beyaz kazanır. Evet beyaz. “ Soru hakkının kendisine geçtiğini düşünerek dünyayı kurtaracak olağanüstü bir proje düşünür gibi elini çenesine götürdü ve sordu. “Nerelisin, yani en azından bir İngiliz’i andırmıyor aksanın. Muhakkak buralara yabancı olman gerek” Diyerek şüpheci gözlerle genç adamı süzdü. Sanki kendisi gerçek bir İngilizdi de, soru işte.
Tamam, böyle devam ederse sapık bir patron imajı verebilirdi, genç erkekleri parasıyla ve maskesiyle baştan çıkarmaya çalışan kötü kadın karikatürü değildi sonuçta. Sadece Alex hakkında varsayımlarda bulunmayı deniyordu. Başarısızca.
“Şey.. Ben seni tutmuyorum öyle değil mi? Biraz düşüncesiz olabiliyorum. Tamam belki bir birayla aklını çelmiş olabilirim fakat ilk günden kimse patronunun kalbini kırmak istemez. Bu arada patronun demişken, süper hızlı deneme programına çoktan aldım seni ve Perşembe günü burada olmazsan seni Londra’nın bir köşesinde elbet bulurum ve.. ıı ve bir şey olur işte orasını düşünmedim daha.” Tamam bu kadar gaddar değildi, biraz utanmıştı da. Dudaklarını büzerek aradığı –aslında aramadığı, cevabı duymak istemeyen bir ifadeyle Alex’e baktı, belli etmiyordu o kadar da.