are you fucking kiddin' me?

Soldaki perdeyi kapattıktan sonra Alex'in tiksinmiş ifadesiyle karşı karşıya kalıyorum. NASIL tiksinebilirsin, tamam belki kuzenimsin ama şu an çok seksi göründüğümün farkındayım. Julien olsaydı bunu bana hissettirirdi ama bu ekşimiş surat ifadesi? Bu denli bir hakareti hak edecek ne yaptım acaba. “Sen de hiç seksi değilsin.“ Laf dalaşına girmiş küçük bir çocuğun ifadesindeyim. Gıcık şey. Şu surat ifadesini alıp g*tüne sokabilir, umrumda olmaz. YA SALAK. Hayır şu an çekicisin Evie. Hem de ERKEK olan birinin karşı koyamayacağı kadar çekicisin. Evet öyleyim, çekiciyim. Alex'in gay olma ihtimali olmasa da GAY. Bana ne. "Olabilir sen de, mesela, şey yapardın, yapsaydın yani, yapabilirdin ama yapmamışsın bir sonrakine yapabilirsin yani, kapını kapayabilirsin?" Bir de gelmiş kendisini savunuyor. Öfkem yüzüme yansımış olmalı ki ürküyor sonra. Ürksün zaten, mümkünse az önce çekeceğimi düşündüğüm her türlü işkenceyi çektireceğim ona. Görür o, önce korkutup sonra bakışlarıyla hakaret etmeyi. Resmen vücuduma hakaret. “Ooo, öyle mi Alex? Kapıyı kapatabilirmişim? Sarhoş kuzenimin eve girip üzerine bir de odama çıkıp beni seri katil düşünceleriyle tecavüz etme beklentisine sokacağını, bu genç yaşımda toprağa karışıp dünyayı kendimden mahrum bırakacağımı sandığım ve o sevgili kuzenimin hiç sormadan içeri dalacağını düşünemediğim için, GERÇEKTEN ÇOK ÖZÜR DİLERİM.“ Evet içinde bulunduğum durumu göz önünde bulundurursak ona ne kadar kızsam da ancak boynumun yukarısının olabileceği kadar sinirli olduğumu düşünecek. Doğal olarak göğüslerimle sinirimi de ifade edemem, ama şu halimle de ne kadar ciddi olabilirim ki? Son perdeyi de örtmek üzereyken üzerime yağan kıyafetler sonucu aniden Alex'e dönüyorum, o ise eline gelen her kumaş parçasını üzerime fırlatmaya devam ediyor. Hayır, hayır Chanel'i o şekilde tuta- “Napıyorsun gerzek kafalı! O BİR CHANEL. Ona öyle davranamazsın!“ Uçarak üzerime gelen Chanel ceketi süper kahraman edasıyla havada yakaladıktan sonra acı çeken bir evlat annesi gibi bakıyorum ona, bir yerine bir şey olmadı değil mi canım? Ceketi teselli ederken üzerime en az yirmi beş adet daha rastgele giysi yağıyor ve hala tek kolum göğsümü kapatacak şekilde su akıtıyorum burada. Gözünün önünde giyinmemi beklemediği ortadayken üzerime üzerime kıyafet yağdırması kadar saçma bir şey olmadığını düşünüyorum, kesinlikle aşırı sarhoş. Ayakta bile duramıyor zaten şapşal. "Fazla geldi sanırım. Ehem, neyse sen giyin ben bakmıyorum. Ama giyin, üşürsün falan. Sonra o sular şeyden yere damlıyor--" Bacaklarımdan, bacak deniyor onlara. Neyse en azından but falan demedi.
Chanel ceketimi özenle yatağa bıraktıktan sonra kafama fırlattığ üç bin beş yüz giysiden bir tane bol Julien tişörtü bulup arkamı dönerek üzerime geçiriyorum ve yerdeki kıyafetleri toparlamaya başlıyorum. Oysa makyaj masamdaki törpüyü eline almış sanki dünyanın en ilginç eşyasıymış gibi inceliyor. “Törpü o.“ Bu kısa bilgilendirme ona yeter. “Vay. Bununla birini öldürebilirsin.“ Diesel kotumu da katlayıp yatağa koyduktan sonra cevap veriyorum. “Mesela seni. Kimse fark etmez hem de.“ Sarhoşluğun getirdiği aşırı mimiklerinden biriyle beraber dehşet içerisinde aniden dönüyor ve bana bakıyor. Masum bir sırıtış takınıyorum. Sonra tekrar önüne dönüp yavaşça törpüyü bırakıyor. Dünyanın en ilginç eşyasından çok, dünyanın en tehlikeli silahıymış gibi. Ardından banyoya gidip saçıma sarmak ve bacaklarımı kurulamak için bir havlu alıyorum. Alex'in gurur kırıcı bakışlarına daha fazla katlanamayacağım için banyomda kurulanıyorum. Gerçekten o bakışları hayatım boyunca bir daha görmek istemiyorum yani o törpüyü cinayet aleti olarak kullanmama neden olabilecek türden bakışlardı. Kurulandığım havluyu kirli sepetine fırlatıp, başka bir havluyla saçımı sarıyorum. Banyodaki müziği kapatıyorum sonra, şu an havaya o kadar ters ki. Ve doğru düzgün giyecek bir şeylere ihtiyacım var. Mesela sutyen gibi. Sutyen giymezsem göğüslerimin sarkacağına dair sinir bozucu bir korkum var. Sutyensiz olduğum zaman bu gerçeği aklımdan çıkaramıyorum ne yazık ki. Banyomdan çıkıp tekrar odama girdiğimde Alex'in burnunun ucundaki mavi lekeye gülüyorum alay edercesine. “Burun ve tırnağı karıştırıyorsan, beyninle karıştırdığın yerlerini tahmin edemiyorum.“ Alex alınmış gibi hayalkırıklığı da barındıran bir bakış atıyor. Yürüyüp başucundaki telefonumdan mesaj falan gelmiş mi diye bakıyorum ama anlaşılan kimsenin beni düşünecek zamanı yokmuş. Kimse mi, KİMSE Mİ şu kıza bir mesaj atayım, bir arayayım, onu aramadan edemiyorum, hayatımın en önemli parçası, Evie olmasa ne yapardım demiyor? “Victoria's Secret, ben geliyorum!“ Ne... Yüzümü Alex'e döndüğümde karşılaştığım manzaraya kahkahalar atmadan edemiyorum, aslında böyle salak bir kuzenim olduğu için şanslı sayılırım değil mi? Hani, başka kimin kuzeni leoparlı sutyenini kafasına takıp dansöz bir sinek olur ve bunu Victoria's Secret'a bağlar mesela? "Buradan bakıldığında Victoria'nın öyle mühim bir sırrı yok gibi görünüyor." Gülüp yanına gidiyorum, o kopçayı bu kafayla bağlamış olmasına hayranlık duyarak kafasından çekerek çıkartıyorum. “Arkanı dön.“ Alkolun etkileriyle çabucak itaat ediyor ben de iki saniyede sutyenimi geçirip tişörtü tekrar giyiyorum. “Tamam, bacaklarımın bir kısmının açıkta olmasından İĞRENMİYORSUN FALAN DEĞİL Mİ?“ Kendisinin çıkaramayacağı belli olan o klasikleşmiş paltosunu çıkarıyorum sırtından. Karşı koymuyor ilginçtir ki. Ona dokunmamı bile istemez sanıyordum çünkü. O BAKIŞLARDAN SONRA.
“Ayakkabılarını çıkarmadın mı? Tanrım. Alex.“ Söylenecek söz bulsam söyleyeceğim ama yok. “Onları da benim çıkarmamı bekliyorsan, çok beklersin ve nolur söyle, ne yaptın, kötü bir şey yaptın mı, bir şeyden mi kaçıyordun, bir şey mi çaldın, biriyle mi dövüştün, HAYIR. YOKSA SAKIN BİRİNE Mİ TECAVÜZ ETTİN?“ Ağzımı şaşkınlıkla açarak bir adım geri çekiliyorum. O ise ben konuşurken eğilmeye tenezzül etmeden ayaklarıyla çıkarıp havaya doğru tekme atarak ayakkabılarını fırlatıyor. Bir tanesi pencereye şiddetli bir şekilde çarptıktan sonra yayık yayık gülüyor ve işaret edip “GÖRDÜN MÜ? Pencereye çarptı.“ diye geveleniyor. Aslında yatması gerek ama bu hali o kadar eğlenceli ki, bunu kaçırırsam kendimi suçlu hissedeceğim. Telefonuma gidip Clem'e bir mesaj atıyorum, durumu bildiren ve eğlenmek için fikir isteyen tarzda. O sırada kırmızı rujlarımdan birinin kapağını açmış üçüncü bir sutyen veya törpü vakası yaşıyor. Bkz. dünyanın en ilginç ve olağanüstü eşyası. Kafamı bu iflah olmaz şeklinde salladıktan sonra mesajı gönderiyorum ve telefonu yatağa atıyorum. Sekerek yere düşüyor, s*ktir. Neyse. Alex ruju önce eline sürmüş sonra dudaklarına götürürken kıkırdayıp “Müzik ister misin?“ diye soruyorum. Heyecanlanıyor ama sakin bir şekilde kafasını sallamakla yetiniyor. Gidip müzik çalara eğlenceli bir cd koyuyorum, o sırada o rujla neler yapıyor olduğunu aklıma bile getirmek istemiyorum bu arada. Ardından müzik duyulmaya başladığında Alex'in yanına gidip iki elinden tutuyorum ve salsaya benzer hareketler yapmaya başlıyorum, az önceki oryantal sinek dansına benziyor aslında. “Dans etmeyi seversin değil mi, hadi dans edelim.“ Başka şekilde yararlanamazdım bu halinden, odamdayken yapılabilecek en iyi şey bu yani, keşke birinde fikrini sorabilsem. Hani kime Alex Mclain odamda ve tamamen sarhoş, eğlenmek için ne yapmamı istersin diye sorsam bin tane madde sıralar. Onlardan biri de kesinlikle müzik açıp onunla dans et olmaz, yine de yavaş yavaş kalçalarını sallamaya başladığı an bu fikrimin az önceki bin maddelik listede ilk beşe kesinlikle girdiğini düşünüyorum. Belki eğlenceden sonra onu yatağa oturtup saçlarını tararım ve o da bu sırada bana dertlerini anlatır, ben de çözümler bulurum. Ne de olsa o da bir insan - inanması zor olsa da - ve, dinlenmeyi hak ediyor, başka bir insan tarafından. Aslında benim de insan olduğuma inanması zor, aynadan bakınca bana öyle gelmiyor yani. Telefonumdan mesaj sesi geliyor sonra. Danstan sonra kesinlikle Clem'in harika bir fikir yazdığına güvendiğim mesajını okuyacağım. Ah Alex, bebeğim, çok yanlış kapıya çattın. Daha doğrusu, çok yanlış kapıdan daldın. Evet, böylesi daha doğru.

Maria'nın odaya dalmasıyla deliye dönen, ki zaten önceden de deli gibi davranan Alex, (aslında yani düşünün bu sanırım double deli bir Alex oluyor) ışıkhızında kadının ellerindeki dondurmalara saldırıp vahşi bir hayvan bakışıyla Maria'yı ürkütüyor. Maria dondurma işinden kurtulmanın verdiği rahatlıkla beraber kapıyı kapatarak kayboluyor ve Alex'in bu sefer gerçekten hayvanımsı diyeceğim bir şekilde yatağa zıplamasıyla beraber uçan telefonu neyse ki süs yastıklarından birinin üzerine iniş yapıyor. Bense bu sırada kafasını bacaklarıma koymuş Alex'in elime tutuşturduğu ve sanki kendisininki dondurma ve benimkisi kusmukmuş gibi attığı bakışa maruz kalan dondurmamı yiyorum. Zevkle ağzıma attığım her kaşıkta o kuru çilek parçasının lezzeti yayılıyor ve kurabiyeye benzer pürüzlü tadımlık cheesecake parçalarıyla birleşip ağzımda bir şölen yaratıyor. Ah tanrım, şu dünyada evleneceğim üç adam var, biri Julien diğer ikisi de Ben & Jerry. Önüme şu dondurmayı durmadan koyacaklarını söyleseler ömür boyu köleleri olmayı kabul edebilirim aslında. Tam hayallerimin derinliklerinde kaybolmuşken elimden uçan dondurma kutumun görüntüsüyle dehşete kapılarak “YAAAAAA!“ diye isyan ediyorum, lanet olası Alex. Küçük sıçan, dondurmam… Ah sana kıyamam, yerlerde… Sinirle Alex'in kafasını kucağımdan iterek yatağa bırakıyorum ve dondurma kutusunu yerden alıp komidinin üzerine koyuyorum. Yenemez hale gelmiş, sanki bir hazineyi az önce denize geri atmış gibi. Çok üzücü, dramatik, romantik bir filmin ağlatıcı sahnelerinden daha duygusal. Notebook'un öpüşme sahnesinden daha göz doldurucu bir senaryo. Alex Mclain'in senaristliği de anca bu kadar olur zaten. SALAK. Ancak sarhoş olduğu ve çocuk gibi davrandığı aklıma geliyor ve intikamımı sakince almaya karar veriyorum, neyse ki Maria'dan ikişer adet dondurma istemiştim, diğeri hala sapasağlam duruyor ve kesinlikle onu Alex'in yanında yemeyeceğim. Aynı sahneyi bir kez daha yaşarsam depresyona girebilirim çünkü ve kimse Evie Zamora'yı depresyonda, hatta rehabilitasyonda görmek istemez. Aslında ne biliyor musun? Hepsi ister. Bir Lindsay Lohan, Britney Spears gibi olur. Hepsi bayık bakışlarım ve göz altı morluklarımın olduğu kaçak çekilmiş fotoğrafları birbirlerine göstererek neden rehabilitasyona başladığımın senaryolarını uydururlar. Her şey bittiğinde ve okula geri döndüğümde, her zamanki gibi ama bu sefer daha meraklı bakışları üzerimde dolaşırken adımı fısıldarlar birbirlerine. Tanrım, çok eğlenceli olurdu. Her birine farklı bir hikaye anlatırdım ve asla hangisinin doğru olduğunu bilemezlerdi. Her neyse, Alex'in ani atağından ve minik kalp krizimden sonra sakin intikamımı almaya başlamanın zamanının geldiğini düşünüyorum.
Alex'in yüzünde birbirine girmiş David Bowie çizgileri, mavi kalem kalıntıları, kırmızı rujun yarattığı paylaço (hayır daha çok Joker) etkisi ve tabi ki dandik Harry Potter gözlüğü ve yara izini silmemiz gerektiğini düşünüyorum. Dondurmayı komidine koyduktan sonra makyaj masama gidip önce iki tane, sonra yetmeyeceğini düşünerek dört tane makyaj temizleme mendili ve minik çekmeceden bir yüz maskesi alarak, tekrar yatağa bağdaş kuruyorum, Alex'in kafasını da mini trajedimizden önceki pozisyonunda kucağıma koyuyorum. Bu sefer yüzü direk bana bakacak şekilde. Elindeki dondurmasını bırakmasını istemem üçüncü dünya savaşına yol açabileceği için dondurmasına karışmadan ilk mendille alnındakileri, sonra iki ve üçüncü mendille gözlerini, sonuncusuyla da ağzını siliyorum. Hala rujun kırmızılığı duruyor ama az önceki halinden bin kat daha iyi. “Aaa, Alex. İnanamıyorum, gözeneklerine bak, yanardağ ağzı gibiler. Sana maske yapmalıyız, pürüzsüz ve canlı bir cilt için.“ Söylediklerimi takmadığını biliyorum ama böyle davranmak hoşuma gidiyor. İnsanlara patronluk taslamak gibimsi hareketler hani. Maskenin ambalajını açıyorum ve alnından başlayarak pastel yeşili tonundaki maskeyi gözleri ve ağzı hariç tüm yüzüne yayıyorum. Dondurmasıyla ağız çevresindekilerin içine etse de, sandığımdan daha iyi oluyor. Bigudilere başlamadan önce maskenin kurumasını beklerken saçlarını elimle okşayarak konuşmaya başlıyorum. “Dondurmanı da aldın. Hadi artık anlat bana. Neden içtin canım benim? Biri mi üzdü seni, biri bir şey mi yaptı canım Alex'ime?“ Alex önce sanki bende umut görmüş gibi bir bakıyor sonra dondurmasına gömülüyor ve birkaç saniye sonra cevap vermeye tenezzül ediyor. Okşadığım saçları nedeniyle biraz yumuşamış ve karnı sevilen bir köpek gibi yarı kendinden geçmiş bir hali var ancak uykulu da denmeyecek kadar parıltı dolu gözlere sahip hala. Aslında düşünüyorum da kuzenim tanıdığım çoğu erkekten çok daha yakışıklı ve ilginçtir ama çekici de. Yani belki kuzenim olmasaydı şu an başka bir durumda olurduk, aman tanrım ne diyorum böyle. Kuzeniz biz, başka bir durumda olamayız. Her ne kadar çekici olsa bile şu haline bak, dondurmasından başka hiçbir şeyi sevemez gibi bir hali var, Eyfel kulesiyle evlenen kadın gibi gelecekte belki o da çikolatalı dondurmayla evlenen adam olarak tanınacak. Olsun yine de, kendim için demiyorum ama, bu haliyle bile şirin ve yakışıklı o. Keşke Clementine'la baştan bu kadar dost moduna girmeselerdi. Alex'e arada sırada söylüyorum evet ama Clem'e sıklıkla çıkmalarını hatta evlenip çocuk yapmalarını falan ne kadar istediğimi dile getiriyorum. Her seferinde geçiştirerek saçmaladığımı söylüyor, yine de pes etmeyeceğim. Aslında kararsızım, Adam da çok yakışıyor ona. Ama Alex'le de o kadar tatlılar ki. Evlendikleri zaman evlerine gidip onlara patronluk taslamak istiyorum ve Julien'le benim harika evliliğimizin nasıl geçtiğini anlatmak, evliliğin nasıl bir şey olduğu hakkında zırvalamak, çocuk işine ne zaman başlayacaklarını sormak istiyorum hatta. O kadar geniş bir hayalgücüm, hayalgücümün genişliği kadar da inancım var. Ancak Adam ne haltla girdiyse Clem'in hayatına, kafamı çok karıştırıyor. Yani o da olabilir evleneceği kişi. Tanrı aşkına neler düşünmeye başladım. Konuşurken Alex dondurmasını bitiriyor ve elimle kontrol ettiğimde maskesinin kurumuş olduğunu görüyorum. Fakat konuşmaya o kadar dalmış ki susturup, rahat pozisyonundan oynatmaya gönlüm el vermiyor. Of Alex, sanırım sahip olduğum en iyi arkadaşlardan biri, çünkü yanında kendimi sorgulamadan mutlu hissettiğim pek az insandan biri.

Yüzündeki maske kurudu ama anlatmaya öyle bir daldı ki ona dur diyemiyorum. Tek yapabildiğim anlattıklarını dinleyerek bir çözüm yolu bulma amacıyla beynimi zorlamak. Çünkü bir çözüme ihtiyacı var, hayatı tamamen birbirine girmiş halde. Her ne kadar şapşal olsa da o benim kuzenim ve daha ötesi en iyi iki-üç arkadaşımdan biri, ona değer veriyorum, fazlasıyla. Bu yüzden ne kadar aptallık yaparsa yapsın her zaman onu dinleyecek birine ihtiyacı var, olduğunu biliyorum. Sözcükler çikolatalı dudaklarından dökülürken saçlarını okşamaya devam ediyorum, anlayışlı bir anne gibi. Anlayış belki de onun uzak kaldığı kavramlardan biri. Ona anlayış gösteren bir tek Clem var galiba, ben de bazen sinirlerime hakim olamıyorum çünkü. Amacım onu kırmak değil, sadece kendime hakim olamıyorum, benim de sinir sorunlarım olduğunu söylüyor bazıları. Ancak konu burada ben değilim, Alex. Dondurmasını bitirdiği için üzgün gibi, aslında yüzüne vuran hüznün çok daha derin bir anlamı olduğunu biliyordum ve şimdi bunları teker teker dışarıya dökerken Alex'in kalbinin derinliklerinde neler beslediğini öğrenmenin etkisiyle hem şaşırıyor hem de, ona sahip çıkmak istiyorum. Ki bunu Clem zaten yapıyor, merak ettiğim neden Clem'e gitmek yerine bana geldiği, diye düşünürken Clem'e de getiriyor lafı. Tanrım, dert çeşmesi gibi. Her şeyi bitirdiğinde bana masum bir bakış atıyor en sonunda, anlattığı süre boyunca gözleri tavandaki bir noktaya sabitlenmişti. Naber sorusunu ciddiye alacağımı sanıyorsan çok yanılıyorsun Alex. “Her şeyden önce, seni mutlu eden bir dondurman var ve mutlu olduğun zaman bunu anlayamazsın. Bir şey gelip moralini bozduğunda mutsuzluğu hissedersin. İnsanlar mutluluklarını hissetmezler Alex, bu yüzden hep mutsuz olduklarını düşünürler.“ Gerçekten mi dediğini hissediyorum içinden, gülümsüyorum sonra. Bu kadar edebi olabildiğim anlar pek nadirdir. “İngiltere'ye alışırsın, buraya sonradan gelen kimse sevmez zaten ilk haftasından. Zamanla alışacaksın, zamanla güzel taraflarını göreceksin ve hatta keşfedeceksin, yani doğma büyüme buralı olduğum için bilemem tabi,“ gülüyorum. “Ama lisede Amerika'daya gittiğimde böyle olmuştu, önce insanlarını çok ukala, özenti bulmuştum. Sonra her şey düzeldi. Yani şu an bir psikolog ya da anne gibi konuştuğumun farkındayım, TAMAM, evet mantıklı da konuşabilirim, öyle bakma. Cleo'ya gelirsek, hiçbir tek taraflı aşk - ki bence şimdilik öyle olduğunu düşünsen de çift taraflı olma ihtimali var - sonsuza kadar sürmez. Ben yaşamıştım, YİNE BEN EVET, asla bitmeyecek sanmıştım, asla son bulmayacak sürekli beynimde dolaşacak, her alkol yudumumda ve her sigaralı nefesimde onun yüzünü göreceğim sanmıştım. Biraz uzun sürdü ama 1,5 sene sonra her şey bitti, her şey anlamsızlaştı ve ondan nefret bile etmiyordum, o bir hiçti benim için. Anladın mı? Şimdi acıtsa da sonra geçiyor ve bence Clem'in sana gösterdiği anlayışı sen de ona göstermelisin. Onun da senin haricinde bir hayatı var biliyorsun, RADA falan ama dahil olamayacağın, ilgilenmemen gerektiği anlamına da gelmez.“ Gözlerini benden çevirip Audrey Hepburn çerçevesine dikiyor bu sefer. Aklından milyonlarca düşüncenin aktığını hissedebiliyorum, belli oluyor çünkü. İki saniye içerisinde bu kadar duygusallaşacığımızı düşünmezdim, yine de böyle şeyler olabilir. Hayatta her şey olabilir, EDEBİYİM, VAR MI? Sadece günlüğüme edebi olacağım diye bir kural yok ya. “Ve sen yaşanabilecek en iyi şekilde yaşıyorsun Alex. Kedilerin var, seni seviyorlar. Clem de öyle. BİR KERE BANA SAHİPSİN SEN. Evet. Cleo da zamanla geçecek, herkes böyle şeyler yaşar. Bu boşluk hissin geçecek, İngiltere'ye yeni geldiğin için, bir hafta geçsin bak, o boşluk buharlaşacak. Boşluk buharlaşamaz evet haklısın, kimyaya aykırı vs vs her neyse dediğim şu ki ölsen sevinecek tek bir insan bile düşünemiyorum, şu dünyadaki kızlarla yatıp bir daha aramayan tek herif de sen değilsin, kızlar bu kadar da sorun etmiyorlar o herifleri, sandığın kadar.“ İmalı bir bakış atıyor. Çakal dermiş gibi böyle. Gülüyorum yine. “NE? Sadece erkekler mi aramaz sanıyorsun? Son soruna da cevap veriyim Mclainciğim, canım. İyiyim, çünkü sen yanımdasın. Senden naber?“ Derin bir nefes alıyorum, saçlarını bigudilemeye başlıyorum. Maskeyi sonra temizlerim, sorunu yok gibi gözüküyor zaten. Parlak, yumuşak saçlarından bir tutamı alıp bigudilerden birine sarıyorum. Belki Evie için çok ciddi bir konuşma oldu evet, ancak böyle bir durumu esprilerim ve bencil düşüncelerimle idare edemezdim. Ki idare etmek de istemiyorum, gerçekten Alex'in güldüğünü, içinden geldiğini, hayattan zevk aldığını ve yanımda olduğu için mutlu olmasını istiyorum. Hak ediyor. Kaç kızla kaç kere ne yaptığı umrumda bile değil, aramıyorsa sorun o kızlardadır. Alex Mclain, benim kuzenim, dünyada bir kızın sahip olabileceği en mükemmel, kusursuz, harika insan. İster sevgilisi olarak, ister arkadaşı, ister kuzeni.