Something's Not Right

Elindeki telefon titreyerek Alex'in birazdan geleceğini bildiren mesajı ilettiğinde yere oturmuş, kapakları açık duran dolaba bir saatten fazladır bakıyordu. Kafasında bir sürü şey dönüyordu ama birbirlerine bağlayabildiğinden emin değildi. Parti, Becks, bira olan Becks, balo, parti, kıyafet, kostüm, Alex. Alex... Ne ara İngiltere'ye kendini kabul ettirip eski hayatına ve partilere dönebildiğini kestiremiyordu henüz Clem. Ama çok doğalmış gibi, Becks'in iş yerinde parti varmış, ya da balo, gideriz di mi Clem, dediğinde düşünmeden evet demişti. Şu anda da bunun acısını yaşıyordu. Alex'in her dediğini sorgulamama alışkanlığından kurtulmaya başlasa iyi olacağının işaretiydi bu. Ne partisi, ne balosu, ne giyeceğim, nerede olacak soruları beynini yediği sırada öldü taklidi yapmaya karar verip dolabın içine girdi. Hiç parti havasında değildi, Alex'e gel dondurma yiyelim demeyi bile düşünmüştü. Belki pijamalarıyla gitse kostüm gibi bir şey sayılırdı. Gerçi kostümden ne kast edildiğini bile çözememişti. İki sene aldığı ceketin kolundaki desenleri ezberlemeye çalışırken odaya dalan sesle olduğu yerde büzüldü. "CLEM!" Josefine. Hah güzel fikirdi bu, Josefine zorladı, bırakmadı, gelemiyorum derdi. Sahi ne zaman bu kadar insan içine çıkıp partilere katılma fikri yüzünden gerilir olmuştu. Askıları aralayıp kendini gösterince odada onu arayan kız bir kahkaha attı. "Ne yapıyorsun sen orada öyle?" Dışarı atlayıp durumu özetledi. "Alex, Amerika'dan arkadaşım, anlatmıştım, biliyorsun, işte bir de Becks var, onu bilmiyorsun, işte Becky'nin çalıştığı yerde parti balo bozması bir şey varmış ancak hiçbir detayı bilmediğimden şu an ne giysem derdiyle kendimi gerdikçe yeni insanlarla tanışmak istemediğime karar verdim?" Josefine onun haliyle oldukça eğlenince yüzünü buruşturmuştu. "Sen niye geldin?" "Adam'ı görmeye gidecektim, öncesinde yurda bir arkadaşımdan not almaya gelmiştim, seni görmeden gitmek istemedim." Başını salladıktan sonra çok normalmiş gibi geri dönüp dolaba girmek için hamle yaptığında kolundan çekildi. "Saçmalıyorsun o kadar da kötü olamaz. Nerede çalışıyormuş?" "Bilmiyorum?" Josefine'in yüzündeki acımayla kahkaha atma arasındaki ifadeyi görünce tekrar dolaba girmek için geri döndü. "Sakin ol asosyal. O kadar korkunç olamaz gel. Ne giymen gerektiğini bilmiyorum gerçi ama, elimizde ne var?" "Hiçbir şey. Buraya gelirken hayatımın balolar, kostümlü partiler ve bir takım aksiyonlar arasında geçeceğini düşünmediğimden hazırlıksız olmam çok normal değil mi?" "Benim kıyafetlerimi talan edecek kadar vaktimiz yok, eve gitmemiz bile çok sürer, gel." Nereye diyemeden sürüklendi kızın peşinden. Ortalıklarda pijamayla koşturan bir Clementine görüntüsü herkes tarafından ezberlendiğinden kimse onları durdurmakla uğraşmadı, ya da sormakla, ya da dönüp bakmakla mesela. Binadan çıkıp başka bir binaya geçtiklerinde ve hatta iki kat aşağıya indiklerinde bile garipsenmediğini düşünmeye başlamıştı. Sonunda nefesi yetip "Nereye gidiyoruz?" diyebildiğinde kız önüne bir sürü sandık çekiştirmekle meşguldü. "Eski oyun kostümleri. Bak içinden üstüne göre bir şey. Merak etme başına bir şey gelmediği sürece bir şey olmaz. Dönüp bakan pek olmuyor zaten. Seç içinden sonra seni giydirir süsleriz." Şaka olması gerektiğini düşünüyordu ama kız oldukça ciddi gibiydi. Üstelik önünde elli çeşit saçma sapan kostüm vardı. Eh, yeni insanlarla tanımadığı bir parti ortamında olma fikri pek hoş olmasa da bu kısmı sevebilirdi.
Josefine kurtarıcıydı, Adam'ın çevresinde süper kahramanlık geni olduğunu düşünmeye başlamıştı. Bu üçüncüydü çünkü. Kız onu neredeyse eliyle giydirip koca bir hediye paketi gibi görünmesine neden olacak şekilde makyaj yaptığında Alex çoktan bir on dakikadır yurt bahçesinde bekliyordu.Sonunda, yanına ulaşabildiğinde yüzündeki ifadeye sorgularcasına baktı. "Ne? Korkunç mu?" "Wonderwoman olarak gelmeni bekliyordum." Gülerek koluna girdi Alex'in. "O zaman bir şey değişmiş olmazdı. Ben de hediye paketi oldum." Alex gülerek yürüyünce bir an şaşırıp geride kaldı. "Yürüyecek miyiz?" Önünden ilerlerken bir den duran ve geriye dönüp kaşlarını kaldıran arkadaşına baktı. "Bu halde mi?" "Bence gayet güzel görünüyoruz. Yani seni bilemem ama beni böyle gördüğüne şikayet edecek bir Londralı olduğunu sanmıyorum." Gülerek madem öyle dercesine hızlanıp halinden beklenmeyecek kadar kocaman adımlarla leylek gibi yürümeye başladı. "Bari nereye gideceğimizi söyle?" Sonuçta Becky'nin çalıştığı yere gidiyorlardı. Becks'i severdi, cidden, ama kabul etmeliydi her zaman şaşırtıcı olabilmek gibi, ya da vereceğiniz tepkileri 'ne var bunda' diye karşılamak gibi huyları vardı. Becks'in ne var bundaları da oldukça ilginç sahneleri karşılayabiliyordu çoğu zaman, bu yüzden de gidicekeleri yerden ne çıkabileceğini pek tahmin edemiyordu. Bir an duraksayıp sonra bozuntuya vermeyen Alex'in yanıtı kendisine bir şey ifade etmeyince boyun eğip eğlenmeyi denemeye karar verdi. "The Cox."

Yürümekle ilgili şikayeti olan üşengeç insanlardan değildi, yürümeyi sevdiğini bile söyleyebilirdi. Bunun bir nedeni de çok sıkışık geçen toplu taşıma anlarıydı ama yürümeyi sevdiğini yalandan söylüyor değildi. Ama yürümeyi 'uygun' ayakkabılar ve rahat bir kılıklayken tercih ederdi. Bu yüzden Alex onun şikayetlerinin farkında ve yol boyunca yaptığı eziyetlere laf ederse daha fazlasını duyacağını bilerek sakince yürümüş, gerektiğinde bir iki oyalama cümlesi kurmuştu. The Cock'a kadar, yani Alex'in anladığı şekilde 'The Cox.' Hayal kırıklığı yaşadığını söylemeyecekti çünkü tam anlamıyla şok olmuştu. Uzun süren bir yol, bin tane gürültü, tuhaf tipli insanlar ve sonunda ulaştıkları yer daha ortalarında herkesin birbirinin üstüne atlayacağı bir parti olmuştu. Becky'le ilgili bir şey değildi bu, Clem Becky'nin nasıl biri olduğunu, ne kadar tuhaf şeyleri normal karşılayıp ne kadar basit şeylerde şaşırabileceğini biliyordu mesela. Ya da Becky'nin ona kişisel bir rahatsızlık vermeyen şeylerle ilgili sorunu olmadığını ve bu yüzden burada çalışmaya aldırmayacağını da tahmin edebiliyordu. Hatta bu bara gelip giden tipleri ilginç buluyor bile olabilirdi. Asıl garip olan Alex'in bunları göz önüne almadan Becks'in gelin dediği bir partiye adını bile tam anlamadan olur deyişiydi. Ama şu an ona bile odaklanamıyordu.
Karşısında güzel, yani gerçekten seksi anlamını içeren güzellikte biri vardı ve onun Becks olması ihtimali Clem'e çok, çok garip geliyordu. Sarı, düz, parlak saçlar Becks'e ait değildi elbette ama o Becs'ti işte. Rahat, küçük bir oğlan çocuğu gibi, ilgi alanları çok fazla süslü şeyler içeriyor diye diğer kızlara aptal gözüyle bakabilen ama her zaman eğlenceli olmayı başarabilen Becky'di. Çizgi romanları onlara ezberleten, hepsine kendini çabucak sevdirmiş küçük kız görünümlü tuhaf kardeşleri gibiydi. İlgi alanları bir şekilde çok ters olsa bile birilerine herkesi kendine alıştırabilmiş ve nasıl oluyorsa herkesle oradan buradan bir şekilde ortak bir yanını ortaya koymuştu, çaba sarfetmeden. Ama hiçbir zaman etrafta bol ve rahat şeyler yerine seksi giyinen, uzun topuklu tüylü çizmelerle dolaşabilen sarışın bir Becky olabileceği ihtimalini aklı almıyordu Clem'in. Tamam Becks güzeldi, ama o Becks'ti, herhangi bir kız değildi!
Bütün bunları sindirmeye çalışırken Alex ve Becky'nin konuşmasından sadece parça parça şeyler duyabilmiş, şaşkın biçimde etrafını izliyordu. Kendisine göz kırpan, leopar olmaya çalışmış ama 'nedense' kostümünü giymeyi unutmuş kabarık saçlı kızı görünce farkettirmeden bir adım daha Alex'e yaklaştı. Herhangi bir tehlike anında Alex'le kızların dikkatini dağıtmayı düşünüyordu, ama hala bir şeyleri doğru algılayabiliyorsa burada Alex daha çok erkeklerin ilgi alanına giriyordu. Alex'in hala olanları kabullenememiş hali kendisinden farklı değildi. Sesini duyurmaya çalışırken sinirini atmayı da aradan çıkarıyormuş gibi bar bar bağırarak konuşuyordu, Becky'nin onu umursadığını söyleyemezdi ama... "Aramızda tek garip giyinen sizsiniz!" deyişini duymak, var olduğunu bilip inkar ettikleri bir şeyin yüzlerine vurulması gibiydi. Normal olan onlar olmalıydı, çünkü üstünde kıyafet sayılabilecek kadar çok kumaş parçası bulunan tek insanlar onlardı. Alex'in kendisine bakışlarını görünce oraya geldiklerinden beri dudaklarında asılı kalan sözcükler döküldü, şoktan konuşamama ihtimalinden korkmuş olsa da, konuşabildiğini görünce rahatlamıştı içten içe. "Sanırım gitsek iyi olacak." Bu bir işaret gibi, sanki Alex de bu yorumu bekliyormuş gibi bir etki yaratmıştı. Çocuğun hızlı hızlı aklına geleni sayıp dökmesini çok normalmiş, aslında öyle bahaneleri varmış gibi her sözcüğün sonuna şiddetle kafa sallayarak destekliyordu. "Evet, kediler falan bekler, şey, fırını açık unuttuk, yemek falan, ütü bir de!" "Ütü!" dedi kendini tutamayıp. Eliyle alnına vurarak bunu nasıl unuttuk dercesine bir işaret yaptı. Evet kesin ütüleri vardı, herkesin ütüsü olurdu, bu gayet mantıklı bir bahaneydi. Ama Becky bunu yemezdi tabii, boşa kürek çekmekti onlarınkisi, kuyuda balık tutmaya çalışmaktı. Becky onların gitmek için harcadığı çabayı umursuyor gibi durmuyordu. Clem'in yeni farkına varmış gibi, belki de gördüğü bir şeyin heyecanıyla kıza yapıştı aniden. "Clem! Seni birileriyle tanıştıracağım, gel!" Dönüp dudaklarını oynatarak 'beni bırakma' dese de Alex çoktan gözden kaybolmuştu. Hayatı boyunca nadiren topuklu giymiş biri için neredeyse maratona katılacakmış gibi bir hızla hareket edebiliyordu Becks. Bir yandan onu çekiştirirken bir yandan mırıl mırıl bir şeyler söylüyordu, aslında normal konuşuyordu belki ama uğultu sesini yutuyor olmalıydı. "Senin gibi giyinen birilerini görmüştüm. Eğlenirsin hem. Burada çok değişik insanlar v- HEY SHARON!" Sharon kimdi bilmiyordu Clem, çünkü gözünün önündeki manzarayla şok olmuştu yeniden. Becks'in senin gibi giyinen insanlar vardan ne anladığını yeni farkediyordu. Bir masa dolusu adam, iç çamaşırı kullanımından habersizmiş gibi, sadece birkaç büyük yapma çiçekle önlerinde birkaç açıklığı kapatmış, birkaç kadının da üstüne çiçek yaprakları ve pullarla desen çalışılmıştı. Bir an nefessiz kaldığını farketti, zar zor nefes almayı akıl edebildikten sonra bir iki saniyeliğine onu terkeden beyninin varlığını hatırlamıştı yeniden. Becky onu inceliyordu, "Şunu" dedi kızın üstündeki kuşaklarla tutturulmuş parlak kumaşı işaret ederek, "çıkarsan buraya daha uygun olacaksın aslında." Eh, evet içindeki şeyin tamamen çiçeklerle kaplı olduğunun farkındaydı, ama kalsındı. Yeterince çıplaklık vardı etrafında, ortalamayı, belki binde bir oranda da olsa yükseltebiliyor olma ihtimaliyle sorunu yoktu. "Gerek yok Becks." diye mırıldandı ağzının içinde, kız onun idam mahkumuymuşcasına bakışını görünce gülerek onu masadaki çiçek çocuklarla -hippileri falan kast etmiyordu, düpedüz çiçek ve çıplak çocuklardı kast ettiği- tanıştırmaya başlamıştı. İsimleri aklında tutmaya bile çalışmadı, mümkünse o insanları bir daha görmek istemiyordu.
Yarım saat, kahrolası koca yarım saat boyunca ve masadan kalkmak için ürettiği içki alma tuvalete gitme gibi bahaneler çürütülüp de Alex'i bulamayınca birkaç şeyi net olarak öğrenmişti Clem. Madde 1, asla bilmediğin yerlerde seni Alexten ayırmalarına izin verme. Madde 2, bu gece ne kadar çıplak olurlarsa olsunlar erkekler senin için daha iyi, kadınlara yaklaşma. Madde 3, nerede olduğunu unutup sana bakan, diğerlerine göre daha giyinik olan bir kadına boş bulunup gülümseme, yoksa dayak yemen işten bile değil. Son maddeyi keşfedişiyle birlikte masadan fark ettirmeden kaçmıştı. Gülümsediği kadının sevgilisi, diğer çıplak kadın onu sevgilisini çalmaya çalışmakla suçlamış, terbiyeli görünmek için çabalayan ve masum kız ayaklarına yatan küçük bir fahişe olduğuyla ilgili yorumunu açık açık bağırmıştı. Önce çıplak bir vücudun arkasına saklandı, adamın kim olduğuyla ilgili bir fikri yoktu ama şu an onun için en iyi kalkan oydu, sonra az önce şaşkınca gülümsediği kadının sevgilisini öpücüklere boğuşundan faydalanıp masadan kaçmıştı. "Alex!" diye feryat etti, bardaki tek kıyafeti görünce. Giyinikse, Alex'ti, kolay bir denklemdi. Gidip arkadaşının koluna yapıştı. Alex ise 'dünyanın sonu geldi' dercesine karşıda bir masa üstünde birbirini götüren kızlara bakıyordu. Clem'in geldiğini görünce bir kolunu ona sarıp arkadaşını kendine çekti. Kaşları çatılmış, yüzünde tuhaf bir ifadeyle birlikte konuşmaya başlamıştı. "Tamam, kötü görünüyor diyemem ama resmen beni aralarına almadılar, inanabiliyor musun? Beni? İnsanlar çıldırmış."

Alex'in sarhoş hallerine çok tanık olmuştu, gerçekten çok fazla. Onunla sadece tanışıyor olmak bile buna tanık olma ihtimalinizi yarı yarıya arttırırdı zaten. Çünkü Alex Mclain, lise aşkı depresyonuyla dönüşümünü tamamlamış, içkinin içinde boğulmadan yüzmek için uzun antremanlara katılmış, derece ödülü olan kadınları da memnuniyetle kucaklamıştı. Eh, geri çevirmeyecek kadar alçakgönüllüydü de diyebiliriz. Ama Clem'in durumu biraz farklıydı. O Alex'i çocukluğundan beri tanıyordu. Yani ergenliğin getirdiği ilk sarhoşluğuna kadar her çeşit sarhoş halini biliyordu. Hatta dahası bir sene kadar onunla yaşamıştı bu da sadece sarhoş değil her boktan halini bildiği anlamına geliyordu. Ama kabul edecekti, ot çekmiş Alex bile yürüyemeyeceğini idda etmiyordu. Mesela dünyanın efendisi olduğunu bile idda edebilirdi o anlarında, ama yürüyemeyeceğini söylediğini, hayır böyle bir şey hatırlamıyordu. Bir an korktu onun için, "Alex ne içtin?" diye endişeyle mırıldandı ağzının içinde. Ama Alex'in bunu görecek hali yok gibiydi, daha çok korkuyla yere bakıyordu. Ayağını yere uzatışıyla birlikte ümitlenmişti. Tek istediği bu lanet yerden çıkmaktı, ondan sonra her çeşit pisliğini kabul ederdi, gerekirse en yakın otele kendilerini atıp sabaha kadar başında beklerdi. Ama çıksınlardı, o an tek isteği buydu. "Bak, Lex, bana bak! Yanında durabiliyorsam yer o kadar da aşağıda olamaz değil mi? Bak, görüyor musun? Senden kısayım, hatırlıyor musun? Lex ne içtin? ALEX! Bana bak!" Alex'in onu umursadığı yoktu, ayağını uzatıp tam yere değecekken korkuyla çekmek için programlanmış gibiydi. Endişelenmeye başlamıştı, şu an çalan aptal müziği ya da kendisinin kanındaki alkolü umursayacak hali yoktu. Aslında öyle çok bir şey içtiği söylenemezdi, bunun da payı vardı o anki sakinliğinde. Korkuyla acaba bana ne içiriyorlar düşüncesine sığınıp verilen her kadehi kabul etmemişti. Ama görünüyordu ki Alex kesinlikle kendisi gibi düşünmemiş, ne bok uzatıldıysa kabullenmiş ve şu an bir takım eşcinsel teşhircilerin eline düşmüştü, bir anlamda. Alex o anki saçma paniğinden beklenmeyecek bir zeka örneği göstererek Becky'i bulmasını söyleyince ikiletmeden kalabalığı yardı. Telefonu kullanacak kadar ekrandan korkmamasını diledi. Gerçi bunu bakmadan da yapabileceğini biliyordu, çünkü Alex Mclain, her durumuna hazırlıklı olsunlar diye, gittiği her yerde ilk önce bir iki taksi numarasını telefonun hızlı arama ayarlarına ekliyordu. Zaten belki de bu hayatının en önemli rutiniydi. Bir kere bile unutup aksattığını hatırlamıyordu Clem. Şu gece bittiğinde Becky'e yapabileceği en büyük çirkefliği yapacak, mümkünse bütün gördüklerini unutana kadar, ya da sesi kısılana kadar emin olamıyordu çünkü gördüklerini nasıl unutabileceğinden, bağıracaktı.
"Becky! BECKS!" Kalabalığın içinde sesini duyurmaya çalışırken itişip duruyordu birileriyle. Sakin olmaya çalıştı, biri tarafından saçları yolunup eline verilmeden önce Becky'e ulaşmayı başarırsa Alex'ten önce kendine bir kutu dondurma alacaktı, tebrik niyetine. Becky ona sırıtıp eliyle bir dakika işareti yaptıktan sonra zıplayarak sahneye çıkmıştı. Bu da ayrı bir konuydu, Becks ve topuklular. Bekleyecekti onu, dönüp arada endişeyle Alex'in düşüp düşmediğine bakıyordu. Ama ani ses patlamasıyla bir an ne olduğunu şaşırınca sadece tek bir ses duyabildi, o da içinden, beyninden değil daha çok karnı taraflarında bir yerden geliyordu: Kaç! Tamam diye düşündü, boşveriyorum. Zaten bunu başımıza açtığı için haber vermeden gitmemize bir şey diyemez. Çıkınca mesaj atarım. Şu Random-Time'ın ne bok olduğunu tam olarak bilmiyordu. Ama bu barda 'emanet etmek' sözcük grubunun ne şekilde algılandığını görecek kadar kalmak kesinlikle gelecek planları arasında yoktu, bunu biliyordu. Kalabalıktan çıkın uyarısı, evet, onu yapmaya çalışıyordu zaten, insanlar kör müydü? "Çekilebilir misiniz? Pardon? Bayım? Tamam, bayanmışsınız. Çekilebilir misiniz? ÇEKİL!" En sonunda ona aptal aptal bakan insanları azarlamaya başlamıştı işte. Bu gece başına bir şey gelmeyecekti, yoo, kesinlikle Becky'nin normal kavramına uyan bir şeylere daha katlanmayacaktı. İnsanları iterek kendine yol açmaya devam etti. Evet birkaç kişi daha. Sadece birkaç çıplak beden sonra özgürlüğüne kavuşacaktı. Dönüp duran kırmızı ışığı dert etmemeye çalıştı, başı dönmedikçe sorun yoktu. Aslında o ışık sadece insanların daha farklı aydınlanmasına ve dikkat etmediği şeyleri görmesine neden oluyordu. Mesela şu kızın sırtında şey yazıyordu- neyse. Konu bu değildi. Birkaç kıyafetsiz insan sonra kendini boşluğa atacak ve Alex'le birlikte kendini bu eziyetten kurtaracaktı. Hayalleri camdan kuleler gibi tuzla buz olmasaydı elbette...
Kırmızı ışık zaten parlak olan elbisesinin kumaşında yansırken bir an sessizlik oldu bütün salonda. Herkes şu tuhaf giyinen kıza bakıyordu. Müzik gittikçe kısılıp solarken yeni müzik başlayamadan konuştu. "Yoo. Yoo hayır sayılmaz. Ben - ben çıkıyordum. BECKY! Becky çıkıyordum, çıktığımı söyle! Sayılmadığını söyle." Kalabalıkta bağırışlar, kural kuraldır diye ciyaklayan insanlar vardı. Onların derdini biliyordu, tek sorunları biraz önce kendilerini itip kakan bilmem kaçıncı yüzyılda balolara giden asil kadınlar gibi giyinmiş tuhaf kızın acı çektiğini görmekti. Hepsi onun edepli görünen bir sürtük olduğunu düşünüyordu zaten Clem'e göre. Kurtuluşu yok muydu? Cidden yani. "Alex," diye mırıldandı sessizliğin içinde. "beni hemen kurtarmazsan o sandalyeden daha yüksek bir yerden düşersin." Alex'in duyduğunu sanmıyordu. Şansını tekrar denedi ancak tutmayacağını farkındaydı, zaten bu gece şanslı olan onlar olsa başına bunlar gelmezdi ki. "Ben istemiyorum! Gerçekten, lütfen, bakın, beni dinleyin" kimsenin onu taktığı falan yoktu. Arkada başlayan daha sakin, daha tekdüze, daha az kulak yoran ama Clem için kesinlikle daha korkutucu bir müzik başladığında korkuyla olduğu yerde kalakaldı. "BECKY WANDALL BU GECE SONUNDA ÖLMÜŞ OLACAKSIN! SENİ ADİ- KÜÇÜK- SENİ! Yo durun gerçekten istemiyorum!" Çoktan sahneye doğru sürüklenmişti. Beckynin yanından geçerken aklına gelen bütün küfürleri tehditlerle harmanlayıp kızın suratına fırlattı. Becky'se özür dilerim diye mırıldanırken oldukça eğleniyordu. Pişmanlığı yalandı kesinlikle, eğleniyordu hain! Bunu kesinlikle ödeyecekti. Neden kimse durumdan Alex ve kendisi kadar rahatsız olmuş gibi görünmüyordu. Neden burada insanlar birbirlerini tahrik etmeye çalışıyordu. Sahneye taşındığında aptal gibi kalakaldı. Oturması gereken bir koltuk, ne için kullanılacağını bilmek istemediği ve sadece parlasın diye sahnede olduklarını düşünerek kendini kandıracağı şeyler vardı, şey, dekor. Evet dekor.
Kocaman etekleri olan kabarık elbisesi kendisinden başka herkesi rahatsız etmiş gibi görünüyordu. Sahnedeki bir sürü çıplak kızın arasında oldukça rahibe gibi göründüğünün farkındaydı. Oturamayacağını farkeden kızlardan biri üstündeki kumaş katmanını içindeki çiçekli balerin kostümüne benzer şeye tutuşturan ve belini saran kumaşı çözünce üstündeki kabarık parlak kostüm yeri boylamış, oyuncak bebek kıyafeti giymiş gibi bir kılıkta ortada kalmıştı. Müzik gittikçe yükselirken birinin onu oturtmasına engel olamamıştı. "Bakın ben gerçekten buna uygun biri değilim!" diye son çırpınışlarını sıralarken Becky'nin sesi duyuldu. "Bu geceki şanslı misafirimizi-" Şanslıymış, peh. Becky kesinlikle ölecekti. Cümlenin yarısını kaçırdığı barizdi ama duyması gereken bir başka şeyi duymuştu: Sharon. Sharon kimdi, nereden hatırlıyordu? Bulmuştu! Sharon bu gecenin başında Becky'nin kendisine tanıştırmaya çalıştığı ancak arada kaynayıp giden kızdı. Salondaki ıslıklardan Sharon'un burada ne kadar sevildiğini anlaması pek de zor değildi, sahnedeki dansçılardan biri ortaya yürüyünce onun kim olduğunu da açıkca görebilmişti. Kızıl saçları, düzgün hatları olan bir kızdı- yo hayır, onu incelemeyecekti. Mümkünse hiçbir şeyi incelemeyecek ve müziğin bitmesini bekleyecekti. Sharon dibine gelince bir umut ayağa kalkmaya çalıştı ama arkasından biri omuzlarını tuttuğundan bu kolay bir hamle değildi. Bunun, hatta omzunu tutan ve yanında sadece görüntü için duran diğer kızların başkaları için zevk olabileceği düşüncesini o an için beyninin çok derinlerine itti ve müzik yükselirken son çabalarını harcadı. "Sharon?" Kızın onu pek taktığını söyleyemeyecekti, bir yandan yalanıp bir yandan kıvrılıp bükülürken durumdan oldukça memnun gibi görünüyordu. "Beni hatırladın mı? Becky bizi tanıştırmaya çalışmıştı, hatırlıyor musun? Arkadaş olabiliriz, gerçekten. Ama beni dinleme-" Hayır, hayır bacağına dokunmasınlardı, zaten çok rahatsız edici bir histi bir de bir kız- kızın eline vurmamak için zor duruyordu. "BAK" dedi keskin bir hamleyle, sesi alabildiğine tizleşmişti. "Bak ben- ben istemiyorum- ben yani şey. Becky seni öldürebilirim. Alex'i dinleme- ALEX!" Aklına gelmiş gibi sevindi bir an. "Alex! Alex'i biliyor musun Sharon? O böyle şeylerden çok hoşlanır, istersen duralım, lütfen duralım. Onunla tanıştırırım seni." Alex'in ya da salondaki çoğu insanın kendisini duymadığını biliyordu ama diğer kızlar ve şu uyduruk bardaki insanlara kıyasla daha yakınında olan Becky oldukça eğleniyor gibiydi. Eğlensindi zaten, bu son gecesiydi. Becky'nin boş hamle dercesine kafasını sallayışını görünce başka bir şey denedi. "Alex derken Sharon. Hey bak. Alexandra demeye çalıştım! Çünkü o da eşcinsel ve- ve- çok güzel- yani saçları kahverengi ve-" O an uydurabileceği yalanın haddi hesabı yoktu bu yüzden de aklına gelen her şeyi sallıyordu. Kurtulmasına yarayacaksa Alex'i tek hamlede sahneye fırlatabilirdi şu an. En azından zevk alarak izlerdi durumu. "Ve güzel bir vücudu var, onu seversin benim gibi sinir bozucu da değ- Tanrım- DOKUNMA lütfen!" Niye kimse onu umursamıyordu? Niye herkes farklı bir dil konuşuyormuş gibi davranıyordu? Acı çekiyordu resmen, derisini yüzüyorlarmış gibi tepkiler vermesine gerek yoktu belki ama o an onu tercih edebileceğini düşündü bir an için, kapana kısılmış gibi hissediyordu. Becky'nin gülmemeye çalıştığını ama bunu yaparken kaburgalarının çatlayacağını düşünmeye başlamıştı. Kıza bakmaktansa etrafı izlemeyi tercih ediyordu zaten. "Geber Becks! Acı çekerek öl ve çok pislik çıkarmamaya çalış!" Kinle onun duyabileceği bir tonda konuşunca Becky iyiden iyiye yumruğunu ağzına sokmuş sessiz kahkahalarla titremeye başlamıştı. Müzikte inleyip duran ve sürekli "lick" diyen kadını bulup öldürecekti kesinlikle. O an tek umudu şarkıdan biteceğine dair ton değişimleri duymaktı ama o kadar tek düzeydi ve tam biteceğini düşündüğü anda birden başa sarmayı alışkanlık edinmişti ki Clem için, ve aynı oranda iğrenç, biteceği ana kadar başına gelenlere katlanmak zorunda kalması gerektiği gerçeği yüzüne daha sert çarpıyordu. Şarkı biraz daha kendini tekrar ederse sahnede ölecekti. Buna emindi.
Ortalama olarak beş buçuk dakika kadar bir eziyet yaşadıktan sonra lick inlemeleri kesilince Clem görmemek için kıstığı gözlerini açtı ve başka tarafa kaçırdığı bakışlarını odaklayacak normal bir şey bulmaya çalıştı. Ama etrafı iğrenç biçimde gülen ve durumdan zevk almış bir sürü insanla ve sahnedeki danstan tahrik olmuş birbirlerini yutmaya çalışan kadınlarla doluydu. Sendeleyerek yerinden kalktı, mikrofonla birileri dansın bittiğini ve bir sonraki 'şanslı' gece için önümüzdeki haftayı beklemelerini söylüyordu, kim bilirdi belki bir dahaki talihli onlar olacaktı. Küfretti içten içe ve tekleyen adımlarla yüksek sahneyi barın merkezine bağlayan merdivenlere yürüdü. Merdivenlerin dibinde koca bir sırıtışla kendisine bakan Becky'i görünce tam ağzını açacaktı ki Becks önce davranmıştı. "Alexandra demek? Çok komiksin Clem, çok abarttın." O an birkaç saat öncesine kadar çok sevdiği Becky'e kafasındaki peruğu yedirmeyi düşünüyordu. "Sakın. Konuşma." dedi kesik kesik bir tonla. Şu anki ruh haliyle Becky'i öldürebilirdi ama daha derin bir şok yaşıyordu. Alex'e doğru tekleyerek yürüdü, atılan birkaç lafı ve sakladığı şeyleri halka açmasıyla ilgili yorumları yok saydı ve bara ulaşana kadar düşmemeye çalıştı. Kıyafetinin kalanlarını sahnede bıraktığını fark etmesi zamanını almıştı, ama Becky getirsindi, o anki siniriyle gelecek beş ay köle olarak kullansa yeriydi zaten. Bara eğilip kokteyller için hazır duran içki şişesini kaptı. Alex'se geldiğini farkında değil, hala yüzünde dehşete karışmış bin türlü ifade sahneye bakıyordu. Durumdan hoşlanmakla, kurbanın Clem olmasına şok olmak arasında gidip geliyordu. Görgü kurallarının hepsini yok sayarak şişeden içebildiği kadar, daha doğrusu içinde bir patlama yaşayacağını düşündüren yanmaya katlanabildiği kadar içti. Dengesini kaybedip sallandığında ayağı bir şeye çarpınca başını eğdi ve Alex'in havada kalan bir elinin nedenini gördü yerde, telefon. Eğilip yerden aldığı telefonu barın üstüne koydu ve Alex'e seslendi. Çocuğun kendisine dönen mekanik tavrını ve ilk gördüğünün belki birkaç katı daha çıplak oluşuna duyduğu dehşeti görünce dev bir yudum daha aldı. "Evet," dedi şokla bir sahneye bir kendisine bakan, konuşamayacak durumdaki Alex'e. "Evet bacaklarım var ve daha fazla şok yaşamak istemiyorsan lütfen ceketini ver Alex, giyecek insani şeylere ihtiyacım var." Dev bir yudum daha aldı ve şokla kilitlenen Alex'in yeniden çalışır hale gelmesini bekledi.


şarkıymış bu.

"Alex aptal gibi davranma da ver şu ceketi lütfen. Alex? Alex nereye bakıyorsun?" Alex onu duyuyor, ya da görüyor gibi durmuyordu, şu an kendisini daha fazla kızdırmaya çalışıyorsa, cidden, sırası değildi. "Seni duymuyor." dedi çok parlak saçları olan ve aslında saçı dışında da bir şeyi olmayan bir kız. Başını çevirip onu görünce irkilmişti. Bu geceden sonra homofobik olsa yeriydi zaten. Kız kendisine yaklaştıkça birkaç adım geri çekildi, bara dayanana kadar. "Lütfen," dedi öne doğru ellerini uzatarak, "daha fazla yaklaşmasan?" Kızın yüzündeki gülümsemeyi sinsi olarak adlandırabilirdi belki, ya da alaylı, ya da ilgisini çekmişti onun bilemiyordu. Tek istediği yaklaşmamasıydı ve gözüne oldukça masum görünmüştü bu istek.Bara dönüp bir şişe daha kaptı, ancak büyük bir hata olduğunu önüne döndükten sonra ona iyice yaklaşan kızı fark edince anlamıştı. "DUR!" dedi panik olmuşcasına. Parmağının ucuyla kızı omzundan itti. "Orası iyi, orada kal." Kız kahkahalarla gülüyordu iyice, incelemek istercesine elini uzatınca sertçe itti ne yaptığını fark etmeden. "Fazla ürkeksin." "Öyle mi? ACABA neden!?" Gereksiz irkilmesini ve taciz edilmesini, zorla sahnede ellenilmesini ve herkesin gözü önündeyken kıyafetlerinin çıkarılmasını saymayacaktı, sadece o dans bile yeterliydi. Elini artık iyiden iyiye dağılmış saçlarının bir parçasını düzeltebilmek için saçına götürdü. "Alex," dedi derin bir nefes alıp kıza geri dönerek, muhtaç olmak fikrini kabullenmeyerek, ama o kızın vereceği cevaba muhtaçtı işte. "ne içti?" Kızın bakışları iyiden iyiye ilgiyle dolmuştu. Tek kaşı kalkarken yüzünde beliren adice gülümsemenin içini rahatlattığını söyleyemeyecekti. "Denemek mi istiyorsun? Eğer bana telefonunu verirsen belki-" Ellerini kaldırdı sus dercesine. "Tamam, tamam! Herneyse." Alex'e döndüğünde ona bakmayan bir Alex tarafından uzatılmış bir paltoyla karşılaştı. "O kadar mı iğ-" "Gidelim." Tamam, Alex'in onu çıplak, ya da yarı çıplak, ya da kız gibi işte, görmekle ilgili sorunları olduğunu biliyordu ama bu tepkisi biraz şey değil miydi, aşırı? O an buna takılmayarak paltoyu üstüne geçirdi ve Alex'i sırtından iterek. Alex'in içtiği her neyse biran önce etkisinden çıksa iyi ederdi, baston yutmuş gibi kaskatı yürüyordu çünkü o an.
Dışarıya çıktıklarında yüzüne çarpan havaya, eğer yapabilseydi, sarılırdı. Mükemmel bir histi. Bir daha asla, asla, asla Alex'e ya da Becky'ye uymayacaktı. Bir iki adım ilerledi Alex'e doğru ama Alex inatla ona bakmıyordu. Tamam, öyle olsundu o zaman. Eğer çıplak bacak görmeyi sindiremeyecekse eve kendi dönsündü. Ya da sevgili kuzeni Becky'nin yanına gidip onun çıkışını beklerken barmenle biraz daha kaynaşsındı. Umrunda değildi o an, yani gerçekten, bir gecede yaşadıkları yetmiyor muydu? Hem palto dizlerine kadar inmese de Alex'in boyu düşünüldüğünde buna oldukça yakın bir yerde duruyordu. Hatta artık kıçının kapandığı düşünülürse Alex aklını başına toplamalı ve durumuna şükretmeliydi, yoksa Clem gerçekten gecenin acısını ondan çıkarabilirdi, ona yetecek kadar sinir yüklüydü. Aynı zamanda da yorgun, ölü gibi hissediyordu kendini. Becky'i öldürmeyi ve Alex'i baş parmaklarından tavana çivilemeyi erteledi ve şu an hala dünyayı farklı bir şekilde görüyormuş gibi bakan arkadaşına döndü ikna edebilmek için. Hadi ama, sadece birazcık saygı istiyordu. Az önce taciz edilen, zorla alıkonulan ve bin türlü laf yiyen kendisiydi ama hala birilerini toplamak zorunda mıydı? İsyanını ertelemeye karar verip tam Alex'e bir şeyler söyleyecek ve onu gitmeye ikna etmek için çabalayacaktı ki Alex'in bağırmasıyla sıçradı."CLEM KAÇ GELİYOR!" Nolur, nolur, lütfen o tuhaf renkli kız olmasındı! Lütfen Sharon olmasındı! Ya da başka bir çıplak ve beyni tamamen sapkın düşüncelere terk edilmiş beden olmasındı! Korkuyla başını çevirip gelene baktı. 'KAÇ!' demişti değil mi Alex? "CLEM KAÇ!" demişti... Yanlış uyarıydı, ve yanlış kişiye uyarıydı. Hem de çok yanlış...
"SENİ KÜÇÜK PİSLİK! ÖLDÜN SEN!" Hırlayarak, yüzünde meraklı bir ifadeyle onlara doğru koşar adımlarla gelen Becky'nin üstüne doğru bir hamle yaptı. Alex kaç derken haklıydı. Kaçacak biri vardı elbette ama o kesinlikle kendisi değildi. Kızın müthiş bir hızla ellerinden sıyrılıp Alex'in arkasına kaçmasına şaşıracak kadar hali yoktu. Hayatında topuklu giymemiş Becky'nin kafasında tam o an kızın ayağındaki sivri uzun topuklarla delikler açmak istiyordu. "SENİN KADAR ADİ SENİN KADAR SİNSİ BİRİNİ DAHA GÖRMEDİM! BUNU NASIL- NASIL- BECKY TANRIM! BUNU NASIL YAPARSIN!?" Olanları anlamamış olan Alex'e o an Becky'nin göğüsleri olması tuhaf geliyor olabilirdi, ya da daha ilginç, ama Clem'in aklında oldukça kanlı ve kesinlikle çok daha ilginç sahneler vardı."ORADA NE HALE GELDİĞİMİN FARKINDA MISIN!? YANİ BİR İHTİMAL DİKKAT ETMİŞ OLABİLİR MİSİN? EĞLENCENE ARA VERİP BENİ KURTARMAYI DÜŞÜNMEK FALAN- HANİ NORMALDE İNSANLAR BUNU YAPARLAR! NORMAL YERLERDE NORMAL DURUMLARDA NORMAL ETKİNLİKLERE KATILAN NORMAL İNSANLAR!" Bar bar bağırıyordu sokağın ortasında. Becky'se o an normal yorumlarına karşılık vermemeyi seçmiş hala özür diler gibi yapıyordu, ama Clem'e göre sadece 'gibi' yapıyordu. "Orada olduğunu bilmiyordum Clem. Gerçekten!" "Ya öyle demek. O zaman seni AFFEDEYİM bari. SİKTİR BECKY O AN BENİ KURTARABİLECEK BİR CÜMLE KURMAK O KADAR MI ZORDU! SANA SÖYLEDİM! KALABALIKTAN AYRILMAYA ÇALIŞTIĞIMI GÖRMÜŞTÜN! RİSK ALMAK İSTEDİYSEN ÇOK YANLIŞ YERDE DENEDİN BECKY WANDALL ÇÜNKÜ ŞU AN DAHA BÜYÜK TEHLİKE İÇİNDESİN!" "Fazla tepki ve-" "FAZLA TEPKİ Mİ? FAZLA TEPKİ DE NEYMİŞ HENÜZ TEPKİYİ BİLE GÖRMEDİN WANDALL!" Alex'in omzunun üzerinden kıza ulaşmaya çalışıyordu ama bir an için onu durdurmaya çalışan Alex'in elleri göğsüne kapanınca duraksadı. "Vay!" dedi gevşek bir ağız ve peltek bir tonla Alex, onu umursayacak hali yoktu, sertçe vurarak ellerini oldukları yerden çekti. "Öpseydim?" dedi Alex, yüzünde hayal kırıklığı."Sen ne saçmalı- " O an Becky gülmeseydi, yani gerçekten bunu akıl edebilseydi, belki bir dakika dahi olsa Clem'in dikkati Alex'in saçma ve olağan olmayan davranışlarına kaymıştı, ama Becks ikinci hatasını yaparak bütün dikkati yine üstüne toplamayı başarınca Alex'i boşverdi."PERUK BEYNİNE KÖK SALMIŞ RESMEN BECKY AMA MERAK ETME ONU KAFANDAN YÜZÜP SANA YEDİREREK SENİ KURTARMAYI PLANLIYORUM! BAKALIM O ZAMAN DA GÜLEBİLECEK MİSİN ACABA!? SENİ İĞRENÇ-SENİ! ÇOK ÇOK KÖTÜSÜN BENİ O DURUMDA BIRAKTIĞINA İNANAMIYORUM!" Sesi iyiden iyiye yükselmiş, etrafındaki insanların da dikkatini çekmeye başlamıştı. Sokakta küçük bir kalabalığın oluştuğunu farkedince, ki bir kısmı The Cock'tan çıktığı belli olan tiplerdi, sakinleşmeye çalıştı. "Bitmedi. Bunun hesabını cidden vereceksin. Sen de Alex! Şimdi yürü!" Resmen burnundan soluma durumunu yaşıyor, kırmızı pelerinle kışkırtılmış boğa gibi bir şeylere saldırma ihtiyacı hissediyordu. Çocuğun koluna yapışıp yola doğru itti, etrafında onları izleyen insanlara aldıracak hali yoktu. "TAKSİ!" diye bağırdı ilk geçen arabaya, ve neredeyse elindeki alışveriş torbalarını koyuyormuşcasına iteledi Alex'i içeri. Alex'se hala bacaklarına, yıllarca olmaması gerektiğini düşündüğü göğüslerine bakıyordu. "Dokunabilir miyim?" İnledi Clem haline acırcasına. Ellerini havaya kaldırıp neden diye bağırmak ve birilerini bundan sorumlu tutup ateşe vererek öcünü almak istiyordu.