Cluedo

Kulbunu sıkı sıkıya tuttuğu iri kupayı dikkatlice masanın üzerine bırakıp elindeki mine taşı işlemeli kalemle dosyadaki birkaç cümlenin üzerini çizdi. Claudia’nın eğitim hayatı oldukça tatmin ediciydi, mezuniyetinin ardındaki süreç Apollonia’yı oldukça meraklandırsa da Londra’ya gelebileceği aklının ucundan bile geçmezdi. Tahmin ediyordu ki genç kız doğal bir Amerikan aksanı kullanıyordu ve ablasının aksine İngiltere tutkunu değildi, belki de öyleydi. Belki de uzunca zaman İngiliz aksanı kullanmıştı, ne de olsa ilgi çekici bir akasandı yabancılara göre. Hayır hayır, Claudia yabancı biri değildi. Notebook’daki son fotoğrafı iyice inceleyip gülümsedi. Henüz bir hafta önce internet üzerinden paylaşmıştı ve Apollonia gizli bir kimlikle onu takip ediyordu. Fotoğrafa iyice yaklaşıp kalın çerçeveli gözlüğünü işaret parmağıyla düzeltti. Dişleri inci gibiydi ve gülümsemesi içini ısıtıyordu, saçlarının güneş ışığının etkisiyle buğday tarlasının rüzgarlar altındaki salınımı her bir teline yansımıştı. Dudakları gülüşünün etkisiyle iyice gerilmiş ve üzerindeki çilek renkli ruj flaşla beraber daha da belirginleşmişti. Teni bir peri masalı karakterlerinden çalınmış gibiydi, Apollonia kollarına doğru bakıp karşılaştırmaya çalıştı, emin değildi lakin ten renkleri birbirlerine oldukça yakın görünüyordu. Karşısındaki masmavi gözler yaklaştıkça içinde bir hortum varmışcasına içine çekiyordu insanı. Bu denli dikkat kesildiği fotoğraftan geriye doğru çekildiğinde kendi kendine gizlice gülmeye başladı. Ne yapıyordu böyle? Onu o kadar çok izlemişti ki her bir yüz hattı ezberindeydi, duygularını gerçek bir abla gibi takip edemese de sosyal platformlarda yazdığı her şeyi defalarca okuyup onu anlamaya çalışıyordu. Mutsuz olduğunu hissettiğinde içgüdüleri Claudia’yı arayıp ona kendisini tanıtmak için yırtınsa da zihni bunu her seferinde güçlü bir iradeyle engelliyordu. Kendisini yanlış anlayabilirdi, birisinin onunla dalga geçtiğini zannedebilirdi. En kötüsüyse ailesine güveni azalabilirdi genç kızın. Apollonia unutulduğuna emindi, belki birkaç resmi yakılıp atılmıştı. Onu düşünmemek için ve gittiği gerçeğine alışmak için ona dair hatıralardan kurtulmuşlardı. Her şeyi sil baştan yaşamak için bir evlat sahibi daha olmuşlardı ve Apollonia emindi ki aradan geçen beş yıl içinde anne ve babası hayattan daha çok ders almış ve tecrübeleriyle yeni kızlarını birer inci gibi tek tek işlemişlerdi.
Gözlerinin dolmasını engellemek için başını hafifçe yukarı kaldırdı ve dolu dolu bir nefes aldı. Ailesini kesinlikle suçlamıyordu lakin bir daha onlara dönüp anne ve baba diyemezdi. Birbirlerinin hayatlarından çok önce çıkmışlardı ve onun yalnızca babası olmuştu, yaşlı bir baba.
…
Bardan çıktığında hava durumu beklediğinin aksine oldukça güzeldi, bu zamanlarda bu havaları yakalamak pek de kolay olmuyordu. Öyle ki etraftaki turistler bugünün kendileri için mükemmel bir fırsat olduğunu düşünüp fotoğraf makinelerine sarılmışlardı. Gerçi Polly fotoğraf işinde kötüydü, makineyi tam çekeceği saniyede kıpırdatır ve fotoğrafın bulanık ya da hareketli çıkmasına neden olurdu. O yüzden mezuniyetinde arkadaşları fotoğraf çekiminde kendisi için en ufak bir görev dahi vermemişti. Anılarının şerbet tadındaki aurasından çıkıp müzenin kapısından yukarıya doğru baktı, oldukça fazla merdiven vardı. Bina iriceydi, sanatsaldı, elbette bir sanatçının gözünde olağanüstüydü. Apollonia için ise sadece bir binadan ibaretti, buraya en son geldiğinde lisedeydi, yani en azından öyle hayal ediyordu. Alex’in ısrarını kırmaya içi el vermemişti. Hem etraftaki tarihi eserlere el yazmalarına ve heykellere bakarak gülüşen arkadaşlarının aksine bir ressam ve müzisyen vardı yanında. Farklı olmalıydı, olmak zorundaydı. Birkaç saatliğine de olsa işletme öğrencisi kafasından çıkmalıydı, hem genç adamla beraber olmak kendisine iyi geliyordu. Eğlenebiliyordu, daha ötesi olabilir mi?
“Alex, sonunda gelebildin. Bir an için ekildiğimi düşünmüştüm. Her neyse!” dedi ve oturduğu merdivenlerden kalktı. Topuklularının üzerinde birkaç basamak inerek genç adama doğru yaklaştı. Gözlerini irice açarak Alex’in içindeki müthiş isteği izah edişini seyrediyordu. “Tamam, tamam. Burası harika bir yer- yani öyleydi önceden hala öyle olmalı. Bugün senin günün diyelim ne istersen yapabiliriz. İçeride bir şeyleri kırıp dökmeme şartıyla elbette.” Dedi ve uyarıcı anne edasında bir bakış fırlattı. Genç adamın omzuna dokunup kendisiyle gelmesi için eliyle işaret verdi. Merdivenlerden yukarı çıktığında hemen kenarda duran rehber haritadan birini kaparak ilgili bir biçimde karıştırmaya başladı. “Hımm, kitaplar var paralar var.. Ahaa, şu kütüphanenin tepesindeki şeye baksana. Yok artık, çökmez mi bu yağmurda? İnsanlar neler yapıyor ve ben iki tahtayı bir çiviyle birleştiremiyorum.” Broşürdeki fotoğrafı sanki olağanüstü bir varlıkmışcasına işaret etti ve ilgi çekmeye çalışan çocukları andıran kahkahasıyla oranın nasıl bir şey olduğunu gözünde hayal etmeye çalıştı. Evet gerçekten hatırlamıyordu öyle bir kubbeyi. “Evet Bay Mclain, günün patronu olarak görmek istediğiniz koleksiyonları, heykelleri, kabartmaları, hiyeroglifleri seçebilirsiniz.” Diyerek broşürü genç adamın eline tutuşturdu. O sırada yavaşça ilerlemeleri turistlerin kendi rehberlerinin etrafında sürü gibi gezindiği antrede finaller için gerekli olan yüksek kredili dersin hocasını dinler gibi pür dikkat kesilmelerini izlemeleri birkaç dakika zaman kaybetmelerine neden olmuştu.

"İstemek, temeli bakımından acı çekmektir ve yaşamak, istemekten başka bir şey olmadığına göre, hayatın tümü, özü bakımından acıdan başka bir şey değildir. İnsan ne kadar yüceyse, acısı da o ölçüde fazladır. İnsanın ha
yatı, yenileceğinden hiç şüphe etmeksizin, var olmaya çalışmak için harcanmış bir çabadır."
Başını hafifçe insanların olduğu yönün tersine döndürüp gözlerini duvarlarda gezindirdi, gezindi gözleri öylece. Yalnızlığın acıları, bir senedir bu genç yaşında onu olgunlaştırıyordu, büyüyordu fark etmeden. Her zaman küçük bir kız çocuğu kalmak şekerlemelerle mutlu olmak istemez miydi? Kırmızı rugan ayakkabılarını cebindeki mendille silip merdivenlerden koşmak, yepyeni elbisesini herkese göstermek için sabırsızlanmak, elini tutan çocuğa duyduğu hissi aşk sanmak belki de gelecekte evleneceklerine dair söz vermek istemez miydi, elbet isterdi, eksik de olsa yapmıştı tüm bunları. Yaşamak kuru değildi, ıslaktı güneş her doğduğunda daha da yakardı tenini, teni de ruhunu geçmişini yakardı. Beklerdi elbet hayatın bal özlü gerçeği, gelecekte de bir şeyler yanacaktı, arkadaşlıklar hayaller belki de kalpler. Bir şeyler sürekli değişime ve yenilenmeye mahkumdu, mutlu olduğun insanla her an mutlu olamazdın, bir şeyler yıkardı aradaki sevgi bağını. Koca halatlar birer birer ayrılır ve iplik parçalarından sonuncusu yere düştüğünde, o insan biterdi, ölüverirdi. Belki de kendine yalan söylüyordu genç kadın, istediği hayatı yaşamıyordu. İlk aşkını annesine anlatmak istiyordu, babasının koyduğu kurallar olsun istiyordu, katı bir baba istiyordu. Roger’ın kendisine itiraf ettiği gerçekle savaşmayı öğrenememişti, acılardan kaçmayı bir şövalye misali ona bakan baba dediği insanın arkasına saklanmayı öğrenmişti. Şimşekler ve gök gürültüleri, küçük bir kızın yastığının altına başını koyuşu gibi biçare anları hep o adamın kalbinin sıcaklığıyla yaşamıştı. Ve sonra, onu da kaybetmişti.
Düşüncelerini boşluğun uçucu havasından kurtarıp etrafa alıcı gözüyle baktı. Gerçek bir İngiliz olmama konusu güzel değildi, buralar onun değildi. Uzun süreli bir misafir gibi tasvir edebilirdi kendisini, senelerdir o kadar çok alışmıştı ki buraya, yaşamı, konuşması, çevresi her şeyi bu ülkeye ait olmuştu. Amerika sadece romanlardan ibaretti kendisi için. Kimileri için acı kimileri için yepyeni bir sayfa, bir kaçış, bir soluklanış, bir özünden koparılış, pişmanlıkların binaların arasında kaybolduğu, güneşin önünde selam durduğu ülke derlerdi ona, bir güneş lafıdır gidiyor diye düşündü lakin inanıyordu ki bir gün oralara kendi cümlelerini kurmak için gidecekti.
Genç adamın uzattığı kola nazik bir şekilde gülümseyerek karşılık verdi. Bu durumlarda sözlü bir cevap olmazdı, en azından film sektörü bunu öğretmişti kendisine. Durdu, aslında sadece zihnini durdurdu. Sanki bir şey daha söylemesi gerekiyordu fakat hatırlayamamıştı.Başta Orta Doğu ve Balkan eserlerinin yer aldığı yöne götürmüştü harita onları. Girişe yakın bir kısımda ufak tabelalar sayesinde ilerliyorlardı. Genellikle eski zamanlarda kullanılan eşyalar ve savaş gereçleri hakimdi camekanların içinde. Her bir camekan platformun için kat kat raflar vardı ve üstlerinden tarihi dokuya zarar vermeyecek spot ışıklar kullanılmıştı. Etrafta fotoğraf çekme derdinde olup etraflarındaki objeleri incelemeyen birçok insan vardı. Yıllar önce kendisi de böyle yapmıştı, üç saatlik gezi programıyla yüzlerce fotoğraf çektirmişlerdi –o bunu yapamamıştı elbet. Özellikle heykellerin etrafında yoğun bir kitle vardı ve makineler bip bip sesleri konusunda adeta birbirleriyle yarışıyordu. Bir zamanlar emindi ki iyi bir kız değildi, büyümeyi beceremiyordu tıpkı yaşıtlarının yüzde sekseni gibi. Şimdiyse, buranın kendisi için ne kadar harikulade olduğunu yeni fark ediyordu. Geçmişe bir ihtiyaç duyuyordu sanki, kendi geçmişi değil başkalarının, hiç tanımadığı insanların kendi küçük tarihlerine ihtiyaç duyuyordu. Sonra o tarihler çağlar yaratırdı ve bugüne ulaşan her şey kıymetli birer değer olurdu, tarih her seferinde aynı oyunu oynar, ama hep aynı oyunla büyük şovuyla hayran bırakırdı insanlığı.
Büyük İskender’in -III. Aleksandros- heykeline doğru bakınarak dudaklarını büzdü ve “Pekala yakışıklı bir adammış fakat nasıl bir güçtür ki o kadar şehri alıp, aynı güç kendi kendisini öldürebilsin? İnsanların gözlerini irice açıp baktıkları liderler niye uzun yaşamaz? Niye ölürler de ardından başkalarını götürürler, neden bir şeyler daha yapamadan Tanrı onları yanındaki sofraya davet eder, bilmiyorum. Ve hiçbir zaman da anlam veremedim.” O sırada Alex camekana iyice yaklaşıp eğilmiş ve altta yazan bilgi plaklarını okumakla meşguldü. Bir an dinlenilmediğini düşündü Polly. Belki de saçmalamıştı ve genç adam kendisine gülmemek için ilgi göstermemeye çalışıyordu. Durumdan sıyrılarak ona doğru yaklaştı ve uzun saçlarını inceledi, gürdü. Birkaç tutamı gömleğinin yakasından içeri girmişti. Koyu ve parlak saçlar eğildiği zaman özellikle öne geldiğinden ötürü mutlaka Alex’e zorluk çektiriyor olmalıydı. “Hey, böyle her bir parçaya aşık olursan emin ol ki müzenin dörtte birini bile gezemeyeceğiz. Yunan ve Roma uygarlıklarını görmezsen içinde kalır söylemiş olayım. Eğer istersen, Firavun mezarı bulup içine saklanabiliriz, belki kameranın üzerine bir şey yapıştırırsak görmezler de bizi. Lakin soğuk olabilir, bırr koskoca bina ” dedi ve ister istemez Alex’in kolundan çekerek –aslında sadece nazik, dişi bir araç çekme makinesi formunda- onu kendisiyle ilerletti.
Bölümün çıkış kapısına geldiğinde yeni bir şeyler görme umuduyla Msıır bölümüne geldiler ve henüz etrafı keşfetmelerine zaman kalmadan şu panik edici sesi duymaya başladı, adeta öldürücü bir tınısı vardı. Ne yapacağını bilemeden ağzını istemsizce açtı, birkaç saniye anlamsız ifadelerle etrafa bakınan insanları seyrederken “Alex, bi-bir şey oluyor, çalıyorlar o zilleri.. Iı, buradan gidebiliyor muyuz çıkarırlar mı bizi, hırsıza benzemiyoruz değil mi polis istasyonuna götürmezler değil mi?” dedi ve genç adamın kolunu adeta kendisine siper ederek polis fobisinden kurtulmaya çalıştı, sakin olmalıydı. Tamam o şey hala bangır bangır etraftaydı ama yalnız değildi. Az sonra sesler susardı, bir hata yapılmış olmalıydı bir çocuk su filan dökmüştü de alarmlar çalmaya başlamıştı belki de, olamaz mıydı?

Alex diğerlerinin arasına doğru ilerlediğinde etrafına doğru bakındı, gerçekten de bir şeyler ters gidiyordu bu gidişatın en büyük göstergesi insanların yüzlerindeki o umutsuz ve telaşlı ifadeydi. Burada belki de saatlerce kalmaları gerekiyordu ve yapabilecekleri hiçbir şey yoktu. Planlarını ertelemek zorundaydılar, eve geç saatlerde gitmek zorundaydılar, tatil programlarından bazı noktaları çıkarmak zorundaydılar ve buna benzer bir dizi olay.. Polly ve Alex öyle mühim bir gün yaşamadıklarından ötürü olaydan en az etkilenecek insanlardı. Şöyle bir düşündüğünde Alex’in kendisine iyi geldiğini fark etti, kafasını dağıtıyordu ve neşe veriyordu. Barı çekip çevirmek için fazlaca toy olan genç kadın kendi hayatından verdiği tavizleri Alex üzerinden amorte edebiliyordu ki bu kendisi için epey büyük bir artıydı En iyisi de karşısındakini çok fazla sorgulamayışıydı, insanlardan sakladığı gerçekleri kime söyleyip söylememe konusundaki bocalamasına bir yenisini eklemek zorunda kalmıyordu onun sayesinde. Ve diğer caz severlerin aksine gençti, hatta genç kadının kendisinden bile genç, oldukça şaşırtıcı bir gerçek.
“Güzel, hatta harika. Buradan çabucak çıkarsak sana dondurma ısmarlayabilirim, benim hakkımı yiyebilirsin boğazım şişiyor zaten.” dedi ve mutlu bir ifadeyle sırıttı. Çıkarlardı buradan, emindi, sonuçta o kadar acayip insan varken etrafta bu ikili gayet normaldi. İşin içinde Polly ve normalin olmasının ironikliği de ayrı meseleydi tabi.
Genç adamın son sözü üzerine inanmayarak başını öbür yöne doğru çevirdi, bu oldukça sık yaptığı bir hareketti. Doğruydu, sıçmışlardı. “Hayır, yok artık. O değil, olamaz. Şaka de bana, şaka olduğunu söyle. Alex, söyle şunu! Bak güldüm, itiraf et artık.” Genç adamın ses vermeyişi kadar iyi bir cevap olamazdı herhalde. Başını sallayarak genç adamı köşeye doğru çekti ve “Pekala o şeyden kurtulmak zorundayız. Bize ait değil, buraya da ait değil. Kime ait olabilir? Oradakilerden hangisi almıştır, niye filmlerdeki gibi lazerli gözlüklerimiz yok, neden mimiklerinden suçlu olup olmadığını anlayamıyoruz insanların, kahretsin beden dili kurslarını hep saçma bulmuştum oysa.” Ne dediğini bilmiyordu, özüne bakılacak olursa demek istediği bir şey de yoktu Sadece durumun şaka olduğunu duymaya çalışıyordu, saçmalamaya başlayınca kamera şakası olduğunu söyleyen bir mikrofon gelirdi belki. Gelmiyordu. Bekledi lakin hala kamera ortalıkta değildi, mikrofon da yoktu bittabi.

Aklına bundan kurtulmak için herhangi bir muzip fikir gelmiyordu, kafası her zamanki gibi çalışmıyordu işte. Lavabonun önünde oluşan kuyrukla mücadele etmeye çalışan esmer güvenlik görevlisi kadını gözüne kestirdi. Korkup da ağlayan çocuklar yüzünden lavabonun kapısı tam bir kargaşaydı. Annelerine binbir nazla ‘çişim var’ deyip sonra içeride öylece bekleyen ufaklıklar ve manasızca ağlayıp yüzlerini temizlemeye çalışan ergen genç kızlar orayı tam bir işgal alanına çevirmişti. Fırsattan istifade hemen oraya yöneldi. “Benimle gel, sanırım o şeyden kurtulabiliriz.” Dedi ve özellikle pantolonunun o cebinden uzak duracak şekilde Alex’i yanında yürüttürmeye başladı, o bir çocuk değildi ama Polly kendini bunu yapmaktan alamıyordu. “Ne yapıyoruz?” Polly düşünmeden cevapladı, “Deneme bir-iki-üç”
Kapının önüne geldiğinde güvenlik görevlisi Alex’i dikkatlice süzdü. Bu durumun genç adamı rahatsız edip etmediğini bilmiyordu lakin yine de umursamayıp kulağına doğru eğildi ve ”Çantayı aldığında, bir şekilde cebindekini içine at, hemen at kadın sana bakacak yoksa.” Dedi ve elindekini aceleyle uzattı. Kafasındaki plan henüz sekteye uğramamıştı. Sırada kadını inandırmak vardı. Kadınlar tuvaletinin önünde erkek görevli olmaması iyi bir şanstı. “Merhaba, şey bakar mısınız?” “Buyrun, dinliyorum sakın makyajınızı düzelteceğinizi söylemeyin, izin veremem. O.. çapkınlık yapamayacak kadar olaydan etkilenmiş gibi.” Polly hiç beklemediği bir tepkiyle afallamıştı. O? Kim? Bir dakika, Alex’den mi bahsediyordu, cidden ondan bahsediyordu. Hiç üzerine alınmayarak devam etti. “Hayır hayır. Şey, ben.. Sakın sesli cevap vermeyin haberi yok, iki buçuk aylık hamileyim ve lavaboyu kullanmam gerekiyor. Siz de bir bayansınız, umarım beni anlayabilirsiniz. Sadece iki dakika sürecek.. Ve-“ Güvenlik görevlisi durumu çok da uzatmadan Apollonia’yı durdurdu ve “Anladım tamam, acil durumlar için töleransımız var. Yalnız çabuk olun diğer hanımlar tepki gösterebilir. Ve o herife hemen söylesen iyi edersin.” Dedi kısık bir sesle.
Polly cidden şanslıydı, kafasının dibinde cik cik öten talih kuşunu görmemesi neredeyse imkansızdı. Anlayışlı insanlarla karşı karşıya gelmek evrenin en büyük hediyesiydi belki de. Hiçbir şey söylemeden çantayı Alex’den aldı ve içeri geçti. Tuvalet kabinlerinden birine girmeden önce bebek bezi veren otomatların birinin önünde duran arabaya baktı ve her ne kadar vicdanı sızlasa da çantanın içindeki sert şeyi –ki bir kolyeydi yüksek ihtimal- bebeğin hemen üzerinde duran ince örtünün altına attı Kimse bakmıyordu ve bir emzirme odasına kamera konulmazdı. Suçluydu Polly, resmen Alex’e yaptıklarının aynısını başkasına yapıyordu lakin filmlerde bu vakayı yaşayan anneler hep kurtulmuştu. Vicdan azabıyla karışık bir mutlulukla tuvalet kabinine girip öylece bekledi ve sahte bir şekilde sifonu çekip ellerini yıkadı. Sakindi, gayet sakin. Kafasını çevirdiğinde bebek arabasının gittiğinin farkına vardı. Bu demek oluyordu ki ters bir durum yoktu ortada.
Apollonia-woman. Evet tam bir süper kahraman adı olmasa da bir şeyleri başarmıştı. Kapıdan çıktığında güvenlik görevlisine teşekkür eden bir gülümseme çaktı ve beklemekten bezmiş gibi görünen genç adama doğru yürüdü. “Apollonia, neler olduğunu anlatacak mısın?” Makul bir soruydu. “Yaklaşık altı buçuk ay sonra baba oluyorsun, kutlarım. Hımm, onun dışında sanırım kurtulduk. Buradan uzaklaşmalıyız.” Dedi. Muzip bir gülümsemeyle köşeyi dönerek krem rengi duvara yaslandı. İstemsiz bir şekilde çektiği oh’la kollarını iki yana doru açıp dikkat çekmeyen sevinç gösterisine girişti. İnsanlar kontrol edilerek dışarıya salınacak, ardından şüpheli kişiler polis tarafından sorguya çekilecekti. O bebek arabasından önce çıkışa ulaşmaları kendileri için epey sağlıklı olurdu.

güzel olmasa da düşünürken çok eğlenmiştik biz hehe

“Okulu bitirmekte zorlanmış olabilirim ama aptal değilim, elbette sifonla kolye arasında o şekilde bir eylem gerçekleştirmedim Alex. Sadece.. Hımm sana yapılana benzer bir şey yaptığımı inkar etmeyeceğim.” Etrafa olaylardan ilgisiz bir bakış atan genç kadın belki de rahatlamanın verdiği o gevşeklikle kendi kendine hiçbir şey olmadı yalanını söylemeye başladı, birkaç kez yinelediğinde işe yarıyordu.
İri yarı adam onlara yaklaştığında kuyruklarından uzayan bir dizi yalanın onları suçsuz konumdan çıkaramayacağının farkına vardı. Ciddi anlamda bu sefer sıçmışlardı. Buraya gelmemesi gerekiyordu, müzeleri sevmezdi, yo hayır müzeleri severdi. Açıkçası müzelere karşı nötrdü bugüne kadar. Şimdiyse çılgın bir grafikle müzeyi önce sevmiş sonraysa nefret etmişti. Yarım saat sonra o demir parmaklıkların arasına girebilirdi. Roger olsaydı yakası kurtulurdu lakin- Hayır Roger da bir şey yapamazdı. Babalar her zaman evrenin en güçlü insanı değildi, şimdiyse tüm hayatını sıfırlayacak bir bataklığın içine düşmüştü. Hayat hala çekilesi olabilirdi, hala hayattaydı ve bu soğukkanlılık rolünü oynamaya devam ederse özgür bir pinokyo olarak çıkabilirdi. Sonuçta özgür olacaktı, pinokyoluğa razıydı.
Ama bu hak-sız-lık-tı. Genç adam o iri yarı korkunç şeyle beraber giderken az önceki anlamsız bakışma epey korkutucu gelmişti. Arkasını bile dönmüyordu, korkuyor muydu? Tamam erkekler de korkardı, onun korkması gayet normaldi. Polly az çok büyümüştü, bir şeyleri kontrol etme ve kriz masasını yönetme yetisine sahip olması gerekirdi. O bir çocuk değildi, zora düştüğünde mızmızlanıp elini ayağına dolandırmamalıydı. Altı üstü olay hakkında bir fikri olmadığını söyleyecekti. Şayet Alex her şeyi itiraf et- Alex öyle bir herif değildi.
Kapının önündeki bekleyiş saatin tiktaklarla çalıştığını kanıtlar nitelikteydi, hala içerideydi ve kimbilir neler söylemişti Keşke bir şekilde duyabilseydi, ifadeleri uymazsa bu sefer bütün gözler onların üzerine çekilecekti. Genç adamı daha iyi tanıyor olmayı diledi, keşke uzun süreli bir arkadaşlıkları olsaydı. Bu onun düşündüklerini anlamaya yardım ederdi. Belki de Joe gibi insan sarrafı olmaya adamalıydı kendini, birini gözlerinin içinden tanımalı ve ne yapacağını birkaç saniye öncesinde hesap edebilmeliydi. Eh, yetenek işi.
Alex kapıdan çıktığında dişlerini sıkıyor olduğunu fark etti, işlerin ters gittiğini anlamak için Joe olmasına gerek yoktu, Apollonia zekası bile bu iş için yeterliydi. Ayrıca saçlarının ucunu gördüğü kadının ses tonu ayağını denk almasına dair önemli bir işaretti. Bir şeyler tam da kafasındaki felaket senaryosu gibi işlemişti, bir halt edip içinden sıyrılamıyorlardı. Sıkıntıyla dudağını ısırarak içerideki otoriter ve biraz da sinirli sesle komut almış evcil hayvan gibi hissetti kendini, en ufak bir diretme göstermeyerek az önce genç adamın çıktığı kapıya yöneldi. Esmer adam ve az önce iyi biri olarak tanımladığı bayan güvenlik görevlisi şimdi korku tünelinin içindeki canavarlara benziyordu, ışıklar kapanacak ve kırmızı gözleri ortaya çıkacaktı ve sonra—Tamam oyalanmayı kesmeliydi.
Adımını iyice sıkılaştırıp saçlarını kulağının arkasına attı ve sanki bu işi her gün yapıyormuş edasında elini boynuna doğru götürüp sıvazladı. Sıcağı hissedebiliyordu. Karşısındaki sorgulayıcı gözün sahte gülümsemesi üzerine sandalyeye bıraktı kendisi. “Pekala, isminizi öğrenelim” Soyad meselesi, al işte soyad meselesi bir sıkıntıydı, az önce iki buçuk aylık sanal çocukları yüzünden sanal evlilik gerçekleştirmişlerdi. “Apollonia Chamberlain. Şey, soyadı meselesini açıklayabilirim, eşim İngiliz vatandaşı değil, o yüzden henüz sadece kilise huzurunda evliyiz. Ailevi problemlerden kaynaklanıyor ve--” “Bu bizim sorunumuz değil, şu şeylerin eşinizle ilgisi ne?” Gayet sağlam bir soruydu. O şeyler neydi ki Alex’le ilgisi vardı? Belki de sarışın kadın Polly’yi deniyordu, yalan söyleyip söylemediğini ölçmek için. Yemi mi yiyecekti yoksa kadının dürüstlüğüne mi inanacaktı bilmiyordu. Cidden o şeyler ne alakaydı? “Bilmiyorum, Alex’e ait olup olmadığını. Drama kursuna gidiyor, bugün sabah da gitmişti. Rolüne çalışmak için almış olabilir, bana söylemedi.” İnandırıcı olup olmadığını bilmiyordu lakin ortalama bir cevap vermişti. Onu deniyor olsaydı da bu cevap durumu açıklardı. Gözlerini olabildiğince kaçırmamaya çalıştı, tabi dikmiyordu da. Bir filmde görmüştü, gözünü dikmek iyi değildi.
Alex’in diğer konuşmalarını da doğruladıktan sonra kimliğini uzattı, ardından işi bitmiş gibi kapıdan çıktı. Soyadı meselesi canını sıkmıştı, genç adam afallayabilirdi. Ama bu kendi suçuydu işte, karışıklık yaratmamaya çalışıp her şeyi karıştırmak gibi olağanüstü yetenekleri vardı ne de olsa. Alex’e doğru yaklaşıp “Kadın sadece bakarak öldürüyordu, bu arada kiliseye karşı olduğunu sakın söyleme” Güvenlik görevlisi kadının kendilerinin üzerindeki bakışını hissedip sesini arttırdı. “Ve buradaki işimiz bittiğinde meyveli yoğurt almamız gerektiğini unutma.” Hadi canım. Çok inandırıcıydı. Sarışın kadın yüzü asık bir biçimde dışarı çıktığında üç dediğimde kaçıyoruz cümlesini kurmamak için kendini epey zorlamıştı. Kanın damarlarında çok daha hızlı aktığının farkındaydı, nabzı dakikada yüzün üzerine çıkmıştı. İri yarı esmer adam beklenmedik bir biçimde Alex’in bileklerinden tutup etkisiz hale getirdi. Polly gözlerini irice açmıştı, gördüklerine inanmayan bir edada kaşlarını bir araya getirdi henüz aradan bir saniye dahi geçmemişti ki sağ adımı istemsiz bir şekilde kasıldı.
“Kolye nerede, hemen söyle!” Hayır, anlatmamalıydı. “Ben.. Bende değil bilmiyorum.” Umutsuzca kafasını geriye doğru attı. Buradan sonra olayı çevirebileceğini hiç sanmıyordu.