Hello, sweetie.

Nanna'dan ayrılalı iki saat olmuştu ve hala yürüyordu. Bu tipik bir durumdu onun için, Nanna'yla geçirdiği saatlerin sonrasında bir süre fazladan sıkılıyordu. Nanna sürekli enerjik, sürekli eğlenceli olmak zorundaymış gibiydi, keyfi olmasa bile moral veren güldüren bir tarafı, en azından gülme isteği yaratan komik benzetmeleri vardı. Yurtta sıkılıp aradığı pansiyonda telefon konuşmaları bir "İmdat, sigara!" çağrısına dönüşünce yemek yemek için Nanna'yı bulmuş, birlikte ucuz küçük bir yerde bir şeyler atıştırmışlardı. Sigara içmek için kullanılan arka bahçede Nanna'yla oturmuş, kedi sevmiş, sigara içip Nanna'nın hayatında yeni olan birkaç şeyden bahsetmişlerdi. Onaylamasa da kabul etmeliydi, Nanna'nın anlattıkları Clem için çok farklı, çok yeni bir dünyaydı. Hatta onu düşününce kendi hayatı bazen kendisine amaçsız, haksız bütünüyle sıkıcı ve yanlış geliyordu. Nanna bir süre sonra başka bir takım işleri olmak bahanesiyle yanından kalkınca Clem sıkıntıyla arkasından baktı, Nanna'ya yardım edemiyor olmak onu geriyordu, elinde olsa mesela bağımlılık yapmayan uyuşturucu üretecekti ya da bütün uyuşturucu satıcılarını dövecek ve bu kızı üzmeyin diye bağıracaktı, bilemiyordu. Ya da belki Nanna'ya hep içtiği kolaların birinin kapağından ev, bol para, uyuşturucudan kolay kurtulma klavuzu ve şöhreti hazır sadece solist bekleyen bir grup çıkarırdı, bilemiyordu. Arkasından bir süre daha kalıp oturduğu yerde kedi sevmeye devam etti. Kendi kedilerini deli gibi özlüyordu, böyle olunca da gördüğü her kediye saldırırcasına atlamaya başlamıştı, biraz olsun özlem gidermeye çalışıyordu. Ama bu daha çok şey gibiydi, karnınız çok açken birinin yemek yemesini izlemek gibi. Aklından bir iki seçenek, görüşebileceği birkaç insan geçirdikten sonra pes edip yurda dönmeye karar verdi. Aslında geri dönmeden Evie'ye de uğrayabilirdi, son iki haftadır onu görmemişti, ancak Alex'le karşılaşmak istemiyordu. Son The Cock faciasını düşününce Alex ne zaman arasa bir bahane bulup çıkamayacağını söylemişti. Bir bakıma yalandı bu, aslında Alex'in yapacağı yeni bir programa güvenemiyordu hala. Belki biraz da suçluyordu onu, bilmiyordu. Yani eğer o bir şeyleri daha detaylı öğrenmiş olsaydı- en azından barın adını o saçma sapan şeye- neyseydi. Olan olmuştu, ne desindi artık. Sadece eşcinsellik fikrinden tamamen nefret etmediği için şanslı sayıyordu kendini. Bir de homofobi edinseydi o gecenin sonunda iyice kafayı yerdi muhtemelen. O yüzden bir süre daha umursamayacaktı Alex'i ve yeni bahaneler ileri sürüp görüşmeyi erteleyecekti, sadece bir süre daha.
"Clem!" diye seslendiler arkasından yurda girdiği anda. Hangi filmi izlemesi gerektiğine odaklanmış beyni küçük bir şaşkınlıkla etrafına bakınması emrini verdi. "Hı- kim?" Ona doğru gelen kızı görünce rahatlayarak gülümsedi. Bu da başka bir sorundu, ani tepkilere ve birinin peşinden gelmesine duymaya başladığı hassaslık. İyice ürkek hale gelmeden o geceyi bitirdiği için biraz daha memnun olmalıydı, ama hala onu düşünecek kadar rahat hatırlamıyordu olayı. Bunu kafasında itip gelen kıza baktı. "Dalgınsın?" "Bir şey düşünüyordum, önemli değil boşver. Bir şey mi oldu?" Kız onaylarcasına başını salladı. "Biri seni görmeye gelmiş." Biri? Mavi saçlı kız olmasa iyi ederdi. Çünkü birini beklemiyordu, beklese zaten gelmesine yakın yurttan çıkmış olmazdı. "Kimmiş?" Bilmiyorum dercesine dudak büktü karşısındaki. "Sen yoktun bana haber verdiler, önemliyse diye, ama indiğimde burada değildi. Aléxandre ya da Amélia gibi bir şeydi galiba adı, yani sanırım." Önüne sunulan iki seçeneğe güldü. "Çok alakalıymışlar, neyse teşekkürler, önemliyse gelirler zaten tekrar." Sanırım diye mırıldandıktan sonra kızın arkasından merdivenlere yöneldi, hala şu tanımadığı misafirin kim olduğunu düşünüyordu. Yani kesinlikle öyle birini tanımadığına emindi. Belki yanlış anlaşılma olmuştu, belki adını yanlış hatırlıyorlardı yani Aléxandre ve Amélia'nın alakası yoktu sonuçta. Hatta belki başka birine, başka bir Clementine'a, ya da Clémence'e gelmişlerdi, olabilirdi. Mümkündü.
Bir şarkı mırıldanarak sekerek çıktığı merdivenlerden odasına gelene kadar bir sorunu yoktu, ancak kapıyı açıp odaya girince dudaklarındaki şarkı satırları buz olup yere düşmüş ve kalanları da dudaklarına ağırlık yaparak ağzının şaşkınlıkla açılmasına neden olmuştu. Odada uzun, dalgalı, kahverengi saçları olan biri vardı. Elindeki mendile benzer şeyi yüzüne sürüp duruyordu ve tamamen alakasız giyimiyle tuhaf göründüğünü de söyleyebilirdi. Ağzını kapatmayı akıl edince kendini toparlayıp sordu. "Pardon, kimi aramıştınız?" Pek çok şey görmeyi bekleyebilirdi, mesela bir sapık, bir hırsız, yolunu kaybetmiş ağlayan biri bile olabilirdi elindeki mendili düşününce. Ama kesinlikle görmeyi beklemediği, beklemeyeceği ve hayal dahi edemeyeceği tek bir görüntü vardı. Uzun saçları, topuklu ayakkabıları ve iyi yapılmış makyajıyla Alex Mclain.
"Sen- ne?" Bir an kalakalıp karşısındaki adama baktı ve sonra hızla dönüp arkasındaki kapıyı kapattı. "Ne yapıyorsun Alex, bu da bir çeşit şaka mı? Becky nerede, dolapta mı bekliyor?" Hırsla mırıldanıp duruyordu, duyulma ihtimalini göze alacak değildi elbette. Kapıyı kilitleyip arkasına döndüğünde ona doğru yaklaşmış Alex'i daha yakından gördü, o an irkilse de yakından oldukça komik görünüyordu. Elindeki mendilin ne olduğunu da anlamıştı Clem, yüzündeki tonlarca boyayı çıkarmak için uğraşıyordu. "Ne işin var burada Alex? Bütün bunlar da ne oluyor?" Eliyle bütün kılığını kaplayan geniş bir daire çizdikten sonra onu iterek geriletip odanın ortasına yürüdü. Belki şaşkınlık ve biraz da kızgınlığın etkisiyle fazla itmişti, ya da belki Alex o ayakkabılarla acı çekiyordu. Sahi o ayakkabılar neydi öyle? "İki oda yandaki kız arkadaşıma geldim, bu kadar zahmete girmişken seni de göreyim dedim." Bakışlarını ayakkabılardan kaldırıp yüzüne dikti çocuğun. "Tamam! Tamam öyle bakma, şakaydı." Mehleyerek ilerleyip yatağa oturdu. Alex'se peşinden gelmeyip masadaki torbaya doğru ilerlemişti. "Sen beni ısrarla ekince ben sana geldim. Barış çubuğum da var" Elindeki torbayı salladı. O ne dercesine elindeki kumaş torbaya baktı Alex'in, ama o daha soramadan Alex şüpheli bir ifadeyle yeniden konuşmuşyu. "Ya da barış dondurması." İster istemez güldü Clem de. Alex ve dondurma ilişkisini biliyordu. Alex'in bütün kadınları onun için bir kutu dondurma etmezdi mesela. Eğer sevişmenin ortasında gösterilmiyorsa koca bir kova dolusu dondurma için bırakmayacağı ortam yoktu. Aslında düşününce, sevişirken önüne dondurma sürmeyi denememişti Alex'in, belki o bile ihtimal dahilindeydi. Alex hala konuşuyordu karşısında, ikna edici olmaya çalışan bir sevimlilikle. Clem gülünce onun da yüzü gülmüştü. "Kaşığım da var, merak etme her şey kontrol altında. Zaten her zaman her şeyi düşünürüm bilirsin." Alayla 'aha'layan arkadaşını duyunca hafifçe yüzünü buruşturdu, Clem'in her şeyi düşünmek sözüne alaylı tepkisinin neye yönelik olduğunu biliyordu. "Tamam, bunu söylemesem de olurmuş. Hadi yiyelim." Alex ve Clem'in ufak atışmaları her zaman dondurmayla çözüldüğünden Alex'in dondurma getirmiş olduğuna şaşırmıyordu. Kızdıran taraf her zaman dondurma sunardı ötekine, öteki de dondurmanın cazibesine ve arkadaşının haline kıyamaz kabul ederdi. Bir çeşit gelenekti, yedi yaşlarından beri. Yani kendi dondurmalarını gidip kendileri alabildikleri zamanların başlangıcından beri. "Tamam" dedi Alex, torbadan çıkardığı dondurmaları tam karşılarına koydu ve geçip Clem'in yanına otururken elindeki kaşıklardan birini kızın avucuna koydu "sen yemiyorsan ben de yemem." Blöf yapıyordu, barizdi. Alex Mclain asla konu çikolatalı dondurmaysa karşısında durmasına ve el sürememeye katlanabilecek kadar iradeli olmamıştı, konu dondurmaysa tabii. Bir Clem'e bir dondurma kutularına bakıp duruyordu. "Ama baaak, ne kadar güzeller, çikolata parçalarını görüyormusun üstüne resmini basmışlar ve ve yumuşak, tatlı ve çikolatalar var bak. Onları erimeye mi terk edeceksin? O kadar acımasız mısın?" Gülerek kalkıp dondurma kutularını aldı Clem, yerine dönerken birini Alex'e uzatmıştı. "Biliyordum!" Onun sevincini yok sayıp bir süre daha konuşmayarak kutuyu açıp bir kaşık dondurmanın ağzında bıraktığı mükemmel tatla oyalandı bir süre ve sonra kaşığın ucuyla Alex'in halini işaret etti. "Bu hal ne?" "İçeri girmek için yaptım, gerçi bakmadıkları bir anda yukarı sıvıştım ama kızlar yurdunda dolaşan bir erkek kargaşa yaratırdı." Doğal olarak dercesine başını sallayıp dondurmaya kaşığı soktu. "Saçın?" dedi sorarcasına. Alex ağzındakini yutana kadar bekleyebilirdi ama Alex yanıtlamak için birden yutunca bir an yüzü şekil değiştirmişti. "Evie yaptı. Çok tuhaf değil mi? Evinde bir sürü saç var, uçlarına toka geçirilmiş. Kimin kafa derisini yüzdüyse artık. Biraz korkunç görünüyorlar aslında ama saçıma takınca güzel oldum." Alex'in güzel oldum deyişine kıkırdadı ve ağzına bir kaşık dolusu dondurma gönderirken konuşmadan üstündekileri işaret etti. "Bunlar Evie'nin. Yani bazıları. Bazılarını da Sylvia'dan aşırdık çünkü.Üstümdeki onun, ama pantolon Evie'nin. Aslında pantolonu bana olunca Evie biraz hayal kırıklığı yaşadı sanırım. Benim gibi bacakları olmadığını söyleyip durdu sürekli, onun bacakları güzelmiş. Niye böyle dediğini pek anlamadım, zaten onun bacakları da olmamalıydı ama bence benimkiler de oldukça güzel görünüyor şu an." Dondurmayla birlikte boğulacaktı gülerken, Alex kocaman eliyle pat pat sırtına vurunca içindekileri çıkarmamak için zar zor yutkundu. Kılık değiştirmek açıkça Alex'i güzel olduğuna ikna etmiş gibi görünüyordu. Barışmak falan yalan diye düşündü o an, Alex'in onu öldürmeye geldiğine karar vermişti, önce dondurma yerken güldürmek sonra sırtını göğüs kafesine yapıştırmaya çalışmak. Belki de öldürmek değil sadece iki boyutlu bir Clem yaratmak istiyordu, bilmiyordu henüz. Alex'se onun iyi olduğunu görünce başka bir şeyi yeni farketmiş gibi, dikkat çekebilmek için ayaklarını salladı. "Ama topuklu ayakkabıları satın aldık çünkü bana göre yoktu evde. Aslında ilk söylediğinde kabul etmedim ama Evie topuklu ayakkabılarla daha inandırıcı olacağımı söyledi. Başta biraz zordu ama alışınca bunlarla maraton bile koşabilirsin. Rahatlar." Ayağındaki platform topukları birbirine vurup duruyordu, ayakkabının ucundan çıkan birkaç parmağın üstündeyse parlak, kırmızı bir oje vardı.

Orada hiç konuşmadan, sadece dondurmayı dürterek saatler harcayabilirdi. Sadece Alex'in var olduğunu bilerek zamanı düşünmeden oturabilirdi öylece. Bu hep böyleydi. Bilebildiği zamanın başından beri. Tamam, belki hep dememeliydi. Cleo'nun hep Alex'e kendisinden birkaç adım daha yakın olduğu bir dönem olmuştu. Ama o zamanlarda bile, Alex için Cleo kadar yakın olamasa da aralarındaki bağın daha farklı olduğunu düşünürdü. Bir Andre'yle kıyasladığında mesela. Andre'ye katlanamadığı çok olurdu ama Alex çocukluğu boyunca yanında olan, ve kendisinin katlanabildiği, ve kendisini mutlu etme yolunu bilebilen tek erkek cinsinden canlıydı. Alex doğduğunda vardı, ve o varlığı sorgulamak hiç aklına gelmemişti. Oradaydı, olacağını düşündürmüştü, Clem de sorgusuz kabul etmişti onu, sorgusuz çok sahiplenip çok sevmişti. Onun yanında kendisine zarar gelmeyeceğini bilecek kadar Alex'e inanırdı da zaten, çünkü o Alex'ti işte. Sırf çektiği için hayallerinden sürüklenebileceği tek insandı. Özellikle Cleo'nun gidişi ve Thomas'la yaşadığı zamanlardan sonra. Kişiliklerinin ve değerlerinin hayatları gibi birbirine kaynadığı, birinin gözyaşlarının diğerinin parmak izleriyle dolu olduğu ve dondurmanın temel besin olduğu zamanlardı. Gurursuzluklarının dondurma kasesinde boğulduğu, sarılıp uyudukları anlar haricinde sürekli gergin oldukları ve en ufak şeyde kırılacakken birbirleri için diğerlerini linç edebilecek kadar güçlü oldukları zamanlardı. Cleo gitmişti, Thomas benzeri darbelerle hayatının odağını delik deşik etmişti ve birlikte kalıp farklı yönler ve bok gibi hayatlar seçerken kendilerine ortak bir dünya kurmuşlardı. Ne kadar uzak olduklarının önemli olmadığı, birbirlerine bir şekilde yetişip el uzatabildikleri zamanlar. Şimdi bile düşününce, Alex'in yokluğu fikri uykusuz geceler gibiyken, onu neden bu kadar sevdiğine ya da neden ihtiyaç duyduğuna yanıt bulamıyordu. Alex vardı, olmalıydı. Olmadığı bir hayat dünyanın işleyişine, evrenin dengesine ters ve Clem'in hayatla olan bağlarını yakıp yıkacak kadar keskindi. Şimdi bile onun için pek çok şeyi yapabilecekken, pek çok şeyi gözden çıkarıp bir sürü şeye atılabilecekken, ve sunduğu şeyleri sorgulamadan kabullenirken, geçmişte yaralarının tek bir noktada kabuk bağlaması, farklı yaraların aynı kabukla örtülmesi tuhaf olmamalıydı, niye olsundu ki? Alex uyuşturucuydu, ve yemek. Ve güzel olan her şey. Onu iyileştiren. İki kedi ve huzurlu uykuydu. Alex kötü şansın, üzücü olayların, mutsuzluğun uykuya daldığı zamandı, Alex daha çok hissederek nefes alabilmek için koşması gibiydi. Mutsuzken, üzgünken sırf onu üzmemek için mutlu olabileceğini bildiği tek kişiydi. Ya da onu öyle bir anda mutlu edebilecek tek kişi...
Bunca zaman, Alex için yakın arkadaştan fazlası olduğunu bildiğinin farkındaydı. Lafta inkar ettiği ne varsa hepsinin tersini düşünüyordu içten içe. Söylediği her şeye rağmen Alex'i herhangi birinden, hatta ailesinin herhangi bir üyesinden daha fazla sahipleniyordu. Ve ona kalsa Alex'in ilişkilerine bile burnunu sokacak, sürekli dibinde olacak, üzülmesi ihtimalini kesin olarak çözmek için kavanozda besleyecekti. Ama bütün bunlar, hatta anlatabileceğinden fazlası, Clem'in düşünceleriydi. İçinde bir paranoyak, delicesine kıskanç bir dişi, paylaşmayı bilmeyen bir çocuk, çok şefkatli bir anne ve ne yapacağı belli olmayan bir bağımlıyla yaşıyor gibiydi durumu konu eğer Alex'se. Onu çok sevebilir, bunu sürekli söyleyip onu mıncıklayarak onu sıkmak istemediği için davranışlarıyla göstermek için çaba harcayabilir, yanına kimse yaklaşmasın isteyip bunu kendine saklamayı öğrenebilirdi, bunlar yaptığı şeylerdi. İş başvurusunda yetenek kısmına yazılması gerektiğini düşündüğü şeylerdi hatta. Ama kimi zaman, mesela Alex ve kızları konu olunca, ya da ufak bir şeyden tartışılınca, ya da Alex üzüldüğünde onu güldürmeyi başaramadığında, menapoz dönemine girmesi için gereken yılları saniyede atlayabiliyor ve o saniyenin ardından Alex'in kendisine verdiği değeri sorgulamaya başlıyordu. Ama o gün, yani Alex'in yanına kadın kılığında gelmesiyle kim olduğunu ve neler yapabileceğini bilmesi gerektiğini fark etti. Alex'in onun için yapabileceği şeylerin en azından bir anlamda ölçüsünün olmadığını fark etmişti. Bunun iyi mi yoksa kötü mü olduğu konusundaki fikriyse kesinlikle sabit değildi.
Alex'i olduğu gibi, belki sadece var olduğu için sevebilirdi. Ve ne derse sorgusuz kabullenebilir, önüne atılan herhangi bir öneriyi sakince karşılayabilir, eğer yanında olacağını bilirse her şeyi yapabileceğini düşünürdü. Bunun en doğru olan olduğunu, zaten konu Alex'se başına bir şey gelmesi ihtimalinin olmadığını, Alex'in bir şekilde onu koruyacağını düşünüyordu, hatta buna düşünmekten daha ileri bir anlam yüklemiş, bildiğini sanıyordu. Ama son olanlar, yani Becky'nin çalıştığı partide yaşadıkları bildiğini sandığı her şeyi sorgulatmaya başlamıştı. Yani alkollü bir Alex onu koruyamazdı. Alkollü bir Alex, sarhoş, kendini kaybetmiş ve on santimetrelik mesafeden bile korkabilecek hale gelmiş bir Alex'in herhangi bir kötü durumda ona yardımı olmazdı. Dahası yardıma ihtiyacı olan kişi haline bile gelebilirdi. Bu durum da bütün Alex'le olan ilişkisi boyunca görmediği ufak bir çatlak gibi şu an gözüne batmaya başlamıştı.
Şu 'The Cock olayı' belki de fazla abarttığı bir şeydi. Becky'e olan siniri geçmemişti belki, evet, belki hala onu gördüğü yerde içinde bir hırpalama isteği doğacaktı. Ama o Becky'di, ne kadar onu kurtarmayışını kabul etmek istemese de, Becky öyle biriydi. Biraz tuhaf, oldukça tuhaf hatta, ve farklı düşünen. Ne düşüneceğini kestiremeyeceğiniz biriydi. Birkaç gece boyunca kabus gördükten sonra olayı daha sakin karşılaması gerektiğinin de farkına varmaya başlamıştı bu durumu göz önüne alınca. Zaten belki de mantıklı olan orayı gördükleri anda dışarı çıkmalarıydı. Bu kısım Clem'i rahatsız eden asıl şey olmaya başlamıştı bir süredir. Belki de Alex'i görmeyi ertelemesinin nedeni, yapacağı planlara bahane buluşu da bu yüzdendi. Orada, The Cock gibi bir yerde işi olmadığını biliyordu. Alex'in de işi yoktu. Neden içeri girdiklerine dair kesin bir yanıt bulamıyordu. Tamam biraz da Becky içeri sürüklemişti ama olsundu. Eğer Alex'in varlığına güvenmeseydi, ya da Becky'nin onu yanına sürüklediği insanlardan ayrılıp Alex'in yanına gittikten sonra o kendini kaybetmiş haline rağmen ona olan güveni olmasaydı... Tamam Alex için vaz geçmeyeceği şey yoktu, o istediği için görüşmeyi kesmeyeceği bir insan gitmeyeceği bir yer yapmayacağı saçmalık yoktu. Ama artık bunun doğru olup olmadığını sorgulamaya başlamış olması onu rahatsız ediyordu. Bu kendini bildi bileli olan bir düzendi, şimdi Alex'le ilgili bir şeyleri sorgulamak rahatsız edici geliyordu. Ama yine de birbirlerine olan etkileri ne kadar doğruydu, hala verebildiği bir yanıt yoktu.
Başını kaldırıp beyninin donduğunu söyleyen arkadaşına baktı. Gülüşünü ve kendisine bakan koyu renk gözlerini görünce bütün düşüncelerini de ağzındaki dondurmayla birlikte yuttu. Yeni bir şeye, yeni kötü bir olaya kadar... Alex vardı, var oluşu yeterli ve düşünebileceğinden daha mükemmeldi. Ve sadece güldüğünü görmek bile yeterli bir bahaneydi bütün düşündüklerini unutması için. Sadece yanında oturuyor olması, ya da sadece özür dilemesi, ya da belki de çok yanlış bir zamanda çok kötü bir anda geçecek demesi bile yeterliydi. Kötü bir şey olduğunda, ya da kendi başına altından kalkamayacağı bir şey olduğunda, Alex'in yapmayacak bile olsa 'hallederim sorun değil' tarzında vereceği bir tepki o işin çözüleceğine inanması için, rahatlaması ve hafiflemiş hissetmesi için yeterliydi. Alex çözse de çözmese de çözerim dediği bir olay ona göre neredeyse çözülmüş oluyordu ve bu nedenle de hafiflemiş hissediyordu kendini. Sustu, dondurmasını kaşıklamaya devam etti ve ezberlediği mimiklerin yarattığı gülüşü izledi. Alex Mclain, kendisinin en yakın arkadaşı, dünyada en sevdiği insan, en değer verdiği varlık ve en büyük zaafı, güldü ve yine, yanlış olduğunu düşündüğü küçük bir parçasına rağmen her şeyi geriye itebildi. Bir insanın en büyük zaafının başka bir insan olmasıyla ilgili yapabileceği herhangi bir yorum içinde kilitlenmeye mahkum, Alex'in barışmak için yapmak zorunda olup olmadığını sorduğu cümleye hafifçe gülüp yorum yapmamayı tercih etti. Gözünün önünde dans etmeye çalışan bir Alex varken bu fikir onu oldukça eğlendirirken güldü. "Aklından bile geçirme." Mümkün değildi, Alex aklına çok yanlış fikirler sokuyordu. Yine de insaflı olmaya karar verdi, çok zorlasa Alex'in yapmayacağından değildi. Bu halinden edindiği izlenim birkaç dakikalık bir ikna konuşmasının ardından Alex'in denemesinin yere düşmesiyle sonuçlanacağıydı. Dondurmayı yana bırakıp ayağa kalktı. "Gel," dedi bir önceki soruyu yok sayarak. "seni temizleyelim." Alex yüzünde belirgin bir rahatlama, dans etmek zorunda kalmayacağını duymanın verdiği memnuniyetin yanında biraz da şüpheyle baktı ona. "Sonra buradan çıkamam ki?" Omuz silkti. "Gece burada kalırsın. Gerekirse seni saklarız. Sabah olunca bir yolunu buluruz, karışıklıkta kaynar gidersin" Alex'in yüzündeki şüpheyi görünce gülümsedi. "Bu halini çok sevdiysen sen bilirsin." Bu yeterli olmuş Alex başını sallamışken gidip makyaj temizlemek için bir şeyler aldı. Sonra da dolabına yürüyüp gece yatarken giydiği Star Wars tişörtünün yerine yine Alex'e ait başka bir tişört çıkardı. "Bu sana olur." "Elbette olur, o benim! Niye bütün tişörtlerim sende?" Gülerek elindekini Alex'e atarken konuştu. "Bana daha çok yakışıyorlar." Yalandı, sadece Alex'siz kalma fikri çok korkunçtu bu yüzden İngiltere'ye gelmeden çok sevdiği bir iki tişörtü aşırmıştı. Geldiğinden beri de onları en azından gece yatarken giyiyor, daha rahat uyuyordu. Yatağa oturup Alex'in saçlarına uzandı. Görmeyi çok sevdiği bakışlar yüzünde dolaşırken acıtmamaya çalışarak Evie'nin neredeyse kafasına çivilediği saçları çıkarmaya başladı.

Elleri Evie'ye ait olduğu belli eden pahalı makyaj malzemelerinin izlerinin üstünde nazikçe gezinirken Alex hiç sesini çıkarmadan duruyordu. Öylece ve sakince, hiç bir şikayet belirtisi göstermeden, mümkün olduğunca hareketsiz kendisini izliyordu. Bakışları kendi bakışlarının üstüne basıp geçerek yüzünü incelerken güldü hafifçe. Çok özledikten sonra bu kadar yakın olmak her şeyin birden bire renklenmesi gibiydi. Alex ve onun etrafındaki her şey renkleniyordu. O yokken bütün renkler solmuş gibi hissedişi vardı mesela, herhangi bir şey yine güzel olabiliyordu ama eksikti, soluktu. Eksik rengine kavuştuğu için gülümsedi, Alex'e bakarken gülümsemek son yıllarda refleksi olmuştu.
Acıtmaktan korkarak temizlemeye çalıştığı boyaların hepsi, belli ki Evie'nin uzun uğraşları sonucu Alex'in yüzüne sıvanmışlardı, dalga geçercesine ya da belki hediyeymişcesine temizlenmemekte inatçı, bitirdiğinde sona kalan dağılmış kısmı parmağıyla temizledi. Kendisi temizlemek için bu kadar zaman harcadıysa Alex'in ne kadar süre Evie'nin kölesi olduğunu ve Evie'nin bir sanat yaratırcasına kaç saat Alex'e eziyet ettiğini tahmin edemiyordu. O sevgili arkadaşına üzülürken Alex işinin bittiğini farkedince teklifsizce ayaklanmış, Clem'i de kendisiyle birlikte kaldırmıştı, şikayet edecek değildi. Yine de böyle bir teklifi garipsemiş, ne yapmaya çalıştığını anlamadığı arkadaşına baktı. Artık anlamlarına göre sınıflandırabileceği gülümsemelerden biriyle karşılaşınca ister istemez kendisi de gülümsemişti.Uzun zamandır bu kadar yakın olamadıklarını düşünürse kesinlikle söylediği bir şeye karşı çıkmayacaktı. Tamam belki Becky'i görmeye gidelim dese... O zaman farklı olurdu. Ama şu an, bu odada, Alex bu kadar yakınken ve bu kadar dolu dolu yaşadıkları bir özlem anı varken hiçbir şeyi bozmayacaktı. Güzel bir müzik kendilerine ulaşıp etraflarını sararken ellerini yönlendiren Alex'le birlikte kendisini yeniden, neredeyse iki haftalık bir süreden sonra tekrar Alex'e bıraktı.
Müzik güzeldi, çok güzeldi. Ve Clem'in o an tek düşünebildiği çok seveceği şarkıların bile Alex'le var olabildiğiydi. Bir şekilde ona Alex'i hatırlatan şarkıları çok seviyordu. Yumuşak ses tonu etraflarını sararken bazı şarkıların, gerçekten iyi olan bazı şarkıların bile Alex'e aşık olabileceklerini düşündü. Şu an Alex burada olmasaydı bu şarkıyı bu kadar sevmezdi belki, beğenirdi evet, ama böylesine sevmezdi. Alex varken her şey, doğada var olan, ya da insan ürünü her şey kendisini ona beğendirmek için yarışırcasına var oluyordu. Birinin çok basit şeylerle her şeyi bu kadar iyi hale getirişine tekrar şaşırmış, o kişinin Alex olduğunu bildiği için memnun, parmaklarının altında bir yerlerde Alex'in nabzını hissedebilirken duyduğu her an hayatının akışını değiştiren ses saçlarının arasından kulağına mırıldandı. Söylediklerine güldü, itiraz edebileceği yerleri yok saydı ve mutlulukla derin bir nefes aldı. Ayağa kalktığı ve Alex'e yaklaştığı anın başlangıcından beri aldığı ilk derin nefesti ve sanki yıllardır ilk defa nefes alıyormuş gibi hissettirmişti. Tamamen Alex'i solumuş olmanın verdiği mutluluk neredeyse başını döndürecekken aldığı nefesi geri vermek zorunda olmak üzücü olsa da en azından bir süre için ciğerlerine dolan her nefesin Alex'i taşıyacağını bildiğinden içinde dolaşan Alex'ten çalınma havayı asıl sahibine doğru geri üfledi. Mutluluktan ağlayabileceği bütün anlarda Alex'in oluşu yakıcıydı ve mutluluğunu taşıracak herhangi bir şeyi, ya da bozacak herhangi bir hareketi yok sayarak hiçbirinde gözyaşı dökmemişti, ama bir gün gerçekten delicesine mutlu olduğu için ağlarsa yine yanında Alex'in olacağını bildiği için uzun vadeli geleceğini taşıyan adama yaklaşabildiği kadar yaklaştı. Alex, başına gelmiş ve gelecek iyi şeylerin toplamı, verebileceği bütün güvenceleri kendinde toplamış ve bunları ona dokunarak aktarıyorken, belinde duran parmaklar okşarcasına sırtında dolaştı.
Herhangi bir sesi o anı bozmaya layık görmeyerek, kendi sesinden bile çekinerek sordu. "Bitince tekrar edecek mi?" Alex bir an başını hafifçe geri çekip yüzüne baktıktan sonra neyi sorduğunu anlamış gülümsedi. "Kapatmazsak." Çenesi başının üstünde bir yerlere değerken mırıldandı ve kendi sesi Alex'ten sekerek yüzüne çarptı. "Güzel." Şarkı bitene kadar konuşmadı. Bütün notaları, bütün sözleri, Alex'e ait olabilecek her şeyi sindirene kadar yeniden ağzını açmadı. Mesafelere alışkın biri olmasına karşın katlanamadığı tek uzaklığın Alex'le arasına girebilecek olan olduğunu bilerek, birlikte ve uyumlu, müziğe göre hareket etmeye devam ettiler.
Alex'ten bir parçayı barındıran her şey renkli ve özlemi yavaş yavaş diniyorken şarkının ikinci tekrarının ortalarında sesine yeniden kavuşmuş, konuştu. "Burada olman çok güzel." Başına yaslanan diğer baş hafifçe sallanınca içinde biriken sözcüklerin ağırlığı, aylardır Alex'i görememiş olmanın içine doldurduğu özlem, evinde bıraktığı güzel bir sürü anının izleri, Alex'e kızmanın verdiği acı, burada yaşadığı bütün zorluklar, edindiği ama eksiği dolduramamış bütün arkadaşlıklar, hepsi tekrar yüzüne çarptı. Ama onları hissetmiş değil de, izlemiş gibi hissediyordu. Alex vardı çünkü, Alex varken her şey güzel, iyi, ve düzelebilirmiş gibi oluyordu. Kötü olan bir şey yoktu. "Bu sefer olacak, yine beraberiz. Değil mi?" Kast ettiği şeylerin geniş yelpazesi sallanarak aralarına derin bir rüzgar üfledi. Onlarsa geçmişten gelen bir sürü kötü anıyı düşünmeyecek kadar birbirlerine yakın, birbirlerine güven veriyorlarken, umursamadılar. Rüzgar tenlerinden geçti, Clem'in kast ettiği şeyleri aralarına sızdırmaya çalıştı ve Alex kendisine aşık intikamcı anıların peşinden gelmesine izin vermeyerek rüzgarı hayal kırıklığına uğratıp kollarının arasında duran kıza baktı. Dudakları gerildi ve küçük bir kırışıklık yeni bir anlam taşıyan gülümsemeyi Clem'in bakışlarına bıraktı.
Bir sürü kötü anıya rağmen güzel olanları daha net hatırlıyor oluşlarının verdiği özgüvenle kendilerine inandı o an. Bu sefer olacaktı işte. Yeni ülke, yeni insanlar, yeni hayattı yaşadıkları. Aşk acıları, kötü aile ortamları, alkol ve seks içinde yüzen çevreleri hepsi geride kalmış, aralarında kilometrelerden örülmüş bir uzaklık, yanlarında parça parça anılar getirmiş olsalarda her birine bir anlamda uzaktılar. Bu sefer yeniden kurabilecekleri bir hayatları, eskisinden daha mutlu olmayı başarabilecekleri bir ortam vardı. Birlikte olabilecekleri, ve kendileri olabilecekleri bir yer. Artık tek eksikleri kedilerdi. 'Kedileri de getirmeliyiz' diye düşündü. Onlar olmadan yeniden gerçek bir aile olamazlardı ki. Çocuklarını geride bırakmak gibiydi. Mırıldandı. "Çocuklarımı istiyorum." Ve kulağının yanında çok iyi bildiği gülüşün notaları müziğin üçüncü tekrarına karıştı.

*düşündüğümden kısa oldu çünkü yazmak için düşündüğüm konuşmaların hiçbirini yazamadım.
*uzun zaman sonra ilk defa Clem'in kendi kontrolünü eline aldığı bir Alex rpsi oldu yani bu da.
*Alex'i konuşturamadım çünkü Clem'in konuştuğu kısımlar bile kendi planımın dışındaydı, yazarken önceden aklımda kurduğum muhabbetlerin hiçbiri hiçbir yere uymadı resmen. Yani sana yazabileceğin pek bir şey bırakmadım çünkü rpyi geliştiremedim daha farklı bir yönde.
*aklımda konuşup gülen bir Alex-Clem vardı ama şu an şarkıyı üçüncü kere dinlerken hala dans eden bir Alex-Clem yazdım, biraz garipsedim ama sen düzeltirsin sana inancım var asfd
*çok dallanıp budaklanmış, kontrolden çıkmış olabilir, rahatsız eden bir kısım olursa söyle düzeltirim, çünkü bütün bu rp renklendirip göndermesiyle birlikte yarım saat aldı.
*resmen Clem söyledi ben yazdım durumu, uzun zamandır bu kadar rahat ama sonucundan emin olamadığım bir rp yazmamıştım
*bunlar rpden uzun oldu ama rpyi okuduğun sırada konuşuyor olmazsak aklından çıkmadan sana aktarabilmiş olayım diye. okuyunca haber ver u.u

Bu his hayatı boyunca yaşadığı en güzel şeydi. Aslında hep öyle olmuştu. Çok değil, on dokuz senelik bir yaşamı olduğunu göz önüne alınca bunu söylemesi tuhaf karşılanabilirdi, ama umursamıyordu. Alex'le olduğu her an, birlikte geçirdikleri her saniye ve kendileri olabildikleri o yalnız zamanları hep mükemmel hissettirmişti Clem'e. Çok iyiydi. Çok farklı, çok doğaüstü buluyordu bunu. Kötü bir anda bile Alex en iyi olan şey olmayı başarabiliyordu. Ve hiçkimsenin, hiçbir sevgilinin ya da aile üyesinin yaşatamayacağı duygular yaşatıyordu. Tarif edemeyeceği şeylerdi. Ama varlığına teşekkür etmek için yapabileceği bir şey olmaması bile kendisini kötü hissettirebilirdi. Alex başına gelen en güzel şeydi, hayatına en hızlı giren kişiydi, en çabuk kabullendiği kişiydi, en çok sevdiği kişiydi. Ve bunları hak edip etmediğini sorgulamasına neden olacak kadar iyi hissettiriyordu kendisini.
Yanağına bırakılan öpücükle gözleri parladı. Birini bu kadar çok sevmenin mümkün olabilmesi fikri ağır olsa da kendisini bütünüyle Alex'e bırakabilirdi. Bütün şüpheleri, yanlışlıkları, hepsini ve dahasını geride bırakabilirdi. Alex hayatının en önemli parçasıydı, bu ona zarar verse de ardında bıraktığı mutluluk o zararın telafisini fazlasıyla yapacaktı nasılsa. Alex'in kendisinde açabileceği herhangi bir derin yara yoktu, çünkü en ufak hasarı bile yine kendisiyle sarıyordu. Sahip olduğu aileydi kollarında durduğu, nefes almak için kullandığı havaydı, her şeydi. Alex Clem'in ucuz romantik filmlerde dile dökülmeye çalışılan ama asla başarılamayan ve bu yüzden yersiz yapmacıklıklarla bezeli cümleler kurmasına neden oluyordu. Ve Clem bunları sadece kendine kurduğunda bile gerçekten hissettiğinin yanına yaklaşmayı bile başaramadığını çok iyi bildiğinden hiçbirini söze dökmüyordu. Alex'i anlatmaya çalıştığında gözlerinin parladığını hissedebiliyordu. Bitmek tükenmek bilmeyecek bir heyecanla ve ifade etme çabasıyla saatlerce konuşup tek bir cümlesinin bile duygularına yaklaştıramıyordu. Bu çayını nasıl içeceğini soran birine 'hayır o filmi sevmedim, oyuncuları çok başarısızdı' demek gibi bir şeydi. Yanına yaklaşamamanın yanında bir de tamamen yetersiz ve saçma kalıyorlardı. Clem için böyleydi bu gerçi, dinleyen insanlar çayı sorduklarında, çay Alex oluyordu, filmle ilgili görüş aldıklarını fark etmiyor ve Clem'in çayı ne kadar sevdiğini anlayabildiklerini sanıyorlardı. Alex'in ölçüsü olmayan bir sevgi olduğunu kimse fark edemiyordu. Annesi gibi olabildiği en yakın arkadaşıyla birlikte yaşamasının hayatını ona adamasına neden olduğunu göremiyorlardı. Kimse Clem'in Alex'in görüşme dediği biriyle görüşmeyeceğini anlayamıyordu. Kimse Clem'in sırf Alex istiyor diye çok alakasız şeyler yapabileceğini bilmiyordu. Kimse Alex üzgün olduğunda, ya da sinirli, evden günlerce çıkmayıp onun yanında kalacağı gerçeğini kabullenemiyordu. Kimse Clem'in mutluluğu kucağında kediler varken Alex'in gülüşünü ya da sevgiyle kendisine bakışını görmek olarak tanımlayacağını tahmin edemiyordu. İnsanlar sığdı, böyle bir sevginin var olabileceği gerçeğini akılları almıyorlardı. Belki kendisi de öyleydi bilmiyordu. Ya da belki tamamen egoistti ve Alex'e duyduğu sevginin dünyada var olmuş en büyük sevgi olduğunu ileri sürecek kadar aptallaşabileceği oluyordu. Belki gerçekten zayıf karakterli biriydi ve bütün hayatının Alex odaklı olmasını örtebilmek için böyle derin sevgi kavramları üretiyordu. Fark etmezdi. Alex varken zayıf olmak fikri bile kötü gelmiyordu. Bu yüzden, evet çay severdi. Kahve severdi, kedileri dünyadaki her canlıdan daha çok severdi. Çok yakın arkadaşlarını çok severdi. Ailesinden birkaç yakın kişiyi, bir elin parmaklarını geçmeselerde, çok severdi. Alex'i ise bütün bunlarının toplamının yine bu toplamla çarpımı kadar falan seviyordu. Kendisinden çok seviyordu. Var olmuş ve var olabilecek her şeyden fazla seviyordu.
"Saat kaç?" dedi mırıldanarak, hala dans ediyorlardı, şarkıyı satır satır ezberlemişti, Alex'in kokusu aldığı her nefeste içine işlemişti ve şarkının kaçıncı tekrarı olduğunu bilmiyordu. "Bilmiyorum." sesi çıktı başının üstünde duran çene kıpırdadığında. "Şarkının kaçıncı tekrarı?" "Bilmiyorum" sesi yükseldi yine, ama bu sefer gülen dudakların söylediğini görmese de biliyordu. Hafifçe onaylarcasına başını salladı. Alex kendisini kapıya doğru yönlendirince dans etmeyi kesmeden oraya yürüdüler. "Nereye?" "Madem gece burada kalıyorum dansı bitirebiliriz?" "Sıkıldın mı?" Alex hafifçe gerilip saçmalama ifadesiyle yüzüne bakınca gülerek kendisi uzanıp ışığı kapattı. Dışarıdan gelen ışıklar olmasaydı da Alex'i çok net görebilirdi. "Şaka." Alex'in daha çok burnundan yükselen bir 'hah' duyuldu, evet kötü bir şakaydı. Şaka değildi. Tuhaf kötü bir şeydi. Yersiz. Gerçi bırakılsa sabaha kadar başka hiçbir şey yapmadan dans edebilirdi, ama Alex buradaydı. Bütün gece, bütün uyku süresince yanında olacaktı. Onlardan habersiz birbirleriyle anlaşmış adımlar yatağa yöneldiler. Yaklaştıklarındaysa kendisini tutan kollar ayrıldı ve bir an sonra Alex kendini yatağa atınca üstüne düştüğü telefon yüzünden müzik kapandı. "Kalçalarım sadece seksi değil aynı zamanda da oldukça işlevseller." Gülerek yanına ilerleyip yatağa oturdu ve Alex'in bacağıyla ezdiği telefonu yastığın altına itti. "Gel." Bileğinden çekilince yatağa neredeyse düşmüş, Alex'in çocuksu hallerine gülerken daha kuvvetli bir güç tarafından yatırıldı ve onu çeken eller karnına dolandı. Sırtında Alex'in kalp atışlarını hissedebiliyordu, sanki Alex'ten çıkıyor, sırtından göğsüne ilerliyor ve daha sonra kendisinde yeniden atıyorlardı. Parmaklarını karnında duran ellerin üstüne sardı. Boynunda duran saçlarını uçuran nefesi hissedebiliyordu, omzuna yaslanan çene kemiğinin varlığı bile hoşuna gidiyordu. "Seni göremiyorum." dedi Alex'in parmaklarının üstünde kendi parmaklarıyla bir yol çizerken, mızıklarcasına. Karnında duran eller güçlü bir hareketle kendisini çevirince şaşkınlıkla ağzı açıldı. "Artık görebiliyorsun." Canı yandığından değildi, hala bunu birden nasıl başarabildiğine şaşırdığı için bir şey söylemedi, açık ağzını kapatmayı akıl etmekse birkaç saniye daha almıştı. Alex onun haline gülüyordu. "Bunu yapmayı nasıl öğrendiğimi sorma." Gülüp omzuna vurdu hafifçe. Ve sonra yakınındaki yüzü inceledi uzun uzun. Ezberlemeye çalışırcasına. Parmaklarını dokunup parçalamaktan korkarcasına nazikçe yüzünde gezdirdi. Bütün hatlarında. Burnunda, çenesinde, elmacık kemiklerinde... Gözünü kapattığında görebileceği bütün hatları hissetmeye çalışıyordu. Elleri gözlerine yaklaşınca Alex yüzünde bundan sonraki hayatında daha çok seveceği bir gülümsemeyle gözlerini kapattı. Dünyanın kararması gibiydi bir an için. Dışarıdan gelen ışık oradaydı ve odanın kör bir karanlık tarafından boğulmasına engel oluyordu, ama Alex gözlerini kapattığında ondan gelen ve her zaman yönünü gösteren ışık kesiliyordu. Alex'in olmadığı ve yokluğu tarafından yaratılan bir karanlık vardı ve şu an ait olduğu ışıkla yeniden sarmalanmışken bir buçuk ayını onsuz nasıl geçirebildiğini aklı almıyordu. Madalyayı çoktan hak etmişti, orası kesindi. Ellerini gözkapaklarından çekti, diğer hareketlerine kıyasla daha hızlı bir hareketti. Alex'de gözlerine dokunulmadığından yeniden açtı onları, dudaklarının kenarında aynı gülümseme duruyordu. O şekilde daha iyiydi. O şekilde her yer aydınlanıyordu. O şekilde her şey çözülebilir bir hal alıyor ve Alex'in gözleri kadar koyu ama yine de delicesine aydınlatıcı bir ışığın kendisini çevrelediğini hissediyordu. Koyu renkleri çok sevdiren bir çift göz hayatının her adımını yönlendiriyor, her şeyi değerli kılıyor ve dünyasını değiştiriyordu. Parmak uçları hafifçe kıvrıldı ve bileğini çevirdi, elinin üst kısmıyla bir saattir hatlarının üstünde gezdiği yüzün yanağını okşadı, kendi yüzünde kocaman bir gülümseme vardı, dünyanın var oluşundan beri yaşanmış ve yaşanabilecek en güzel anı yaşamış en harika şeyi görmüş gibi taşan bir mutlulukla bakıyordu karşısındakine. Söylemek istediği çok şey vardı, ama bir tanesini bile oraya yakıştıramıyordu. Bir tanesi bile o ana yakışmıyor, herhangi biri bütün güzelliği bozacakmış gibi hissediyordu. Onun halini fark eden Alex'in sırtında duran ellerinden biri saçlarında gezindi. Mutluluğun gerçek tanımını şu an yapabilirdi, zaten gözlerinde Alex vardı, eksik bir şeyi kalmamıştı. Herhangi biri tarafından yapıldığında bile çok iyi hissettiren saçlarının okşanışı şu an Alex'in parmaklarıyla gerçekleştiriliyordu. "Belki de," dedi Alex gülüşü hala dudaklarında asılıydı ve gözlerindeki ışığın parlaklığını arttırıyordu. "yarın ev bakmaya başlamalıyız." "Belki de," dedi bir eli Alex'in kalbinin üstünde duruyordu ve kalp atışlarını ürkütmemek ister gibi sakince konuşuyordu. "birileri şu an zamanı durduran bir şey keşfetmeli ve onu bize hediye etmeliler." Alex gülünce güldü, bu onun en doğal refleksiydi. "Makul olalım diyorum ben." "Sen?" "Evet, arada oluyor öyle." "O zaman ne diyebilirim ki. Pekala." Alex'in dudakları saçlarının bittiği ve yüzünün başladığı yere küçük bir öpücük bıraktı. Yeniden gözlerini görebildiğinde arkadaşının gözlerinde içine işleyen bir iyi geceler öpücüğü vardı. "İyi uykular Alex." Sırtındaki kollar kendisini daha sıkı sarınca kedi gibi küçülebildiği kadar küçülüp Alex'e sığındı. "Sana da Clem." Daha iyi bir uyku yaşayabileceğine ihtimal vermiyordu. Gerçekten mutlu hissederek gözlerini kapadı. Dudaklarında duran bir gülümseme, parmaklarının altında hala kalp atışları vardı. Ve oda kendi nefesini uydurmaya çalıştığı bir nefesle, en sevdiği insanın yaşadığını belirten sesle doluydu.