Kaotik

"Çık artık Isaac." dedi koyu renk saçlı kadın, elinde bir telefon, topuklu ayakkabılarının ritmik sesiyle banyoya dalarken. Duş kapısını aralayıp banyoda saçını düzelten kadına baktı Isaac. "Şaka mı yapıyorsun Vav?" Kadın durumdan rahatsız değil, hatta haliyle ilgili bir şikayeti yok, tek kaşını kaldırıp ne diyorsun dercesine bir bakış atınca gözlerini devirdi karşılık olarak. "Tamam, benden ayrı kalamıyorsun tatlım, ama ufak bir ayrıntıyı unutmadın mı sence de?" Vaven mehleyerek aynayı dönüp makyajını düzeltirken kesinlikle merak etmiyor, sadece sormak için sordu. "Ben bir şeyi unutmam Isaac. Ama söyle, neymiş?" "DUŞTAYIM VAVEN! ÇIK!" Kadın alaylı bir kahkaha atıp adımlarını banyo kapısına doğru çevirmiş, bir yandan eliyle bir numara çeviriyorken son uyarısını yaptı. "Tamam tamam, ama beş dakika Isaac. Beş dakika içinde duştan çıkmış olmazsan yanına gelirim." Boş tehditti, yani laftaki hali elbette. Ama Isaac'in Vaven'i tanıdığı yıllardan bildiği bir şey vardı, yapardı. Kızdırılırsa pek çok şeyi yapardı.
Kendini bildi bileli Vaven'i tanırdı. Anneleri çocukluk arkadaşıydı, ve bunu çocuklarına da aşılamış yıllarını ayrılmadan geçirmeleri için ilk adımlarını attırmışlardı. Vaven hep biraz şeydi, Isaac'in deli diye tabir ettiği tiplerden. Oldukça zeki, oldukça etkileyici ve kontrollü bir kadındı. Korumacı bir tavrı vardı, bu da etrafındaki insanları her şeyiyle sahiplenmesi anlamına geliyordu. İnsanlar üzerinde mükemmel bir etkisi vardı, sanki doğuştan otorite yaratmak için varmış gibi. Çocukluğunda ne istediyse elde etmiş, hep bir sonraki adımını garantiye almış ama her zaman da canının istediğini yapmıştı. Isaac'in müzikle tanıştığı ortaokul yıllarında kendisi çoktan gideceği üniversiteyi belirlemiş, lise için yeterli notları ayarlamış, boş zamanını eğlenerek harcıyordu. Lisede de birlikte devam etmişler, Isaac artık kesinlikle müzikle ilgilenmek istediğinden emin olmuş, o zamanlar basit bir öğrenci ve orada burada çalan bir amatörken Vaven onu bar köşelerinden çekerek toplamış, kimi zaman ailesinden saklamış ve sabaha kadar başında beklemişti. Sonunda arkadaşını başka bir şeye, daha meslek gibi bir şeye yönlendiremeyeceğini fark ettiğinde de yine en büyük destekçisi olmuş, istediği yere ulaşabilmesi için elinden geleni yapmıştı. Sonunda, o eski lise yıllarını çoktan geride bırakmış iki yetişkin olduklarında ve Isaac bir şekilde istediği ünü elde etmeyi başardığında, Vaven tam olarak bir adım arkasında, her şeyini planlayan kişi olarak yine yanında olmuş, hatta bir süre için Isaac'in ününü gölgede bırakmıştı. Bütün bu yıllar içinde değişmeyen tek şey vardı, birine bir şey olursa, öteki anında orada biterdi.
Isaac giyinirken Vaven tekrar içeri girmiş, yılların getirdiği rahatlıkla adamı özeline bırakmayı düşünmediği belli, gerekenden önce orada olmalarını ve kontrol etmesi gereken şeyleri söylüyordu. "Onu giyme, sokak çocukları gibi görünüyorsun o şeyle." Isaac'in altındaki kot pantolonu işaret ederken elindeki telefonun köşesiyle, bir bacağını geçirdiği pantolonu işaret ediyordu. Pes edip çıkardı pantolonu, giyse bile üstüne mutlaka kahvaltıda meyve suyu falan dökülecekti 'yanlışlıkla'. Bu sahneyi çok yaşamışlardı. Buyur dercesine eliyle dolabı işaret etti, yüzü parlayan kadın gülerek kalkıp önceden seçtiği belli iki parça kıyafeti ve bir ceketi yatağın üstüne attı. "Hazırlan, ben kahvaltıyı kontrol ediyorum. Bu saatte ne kahvaltısıysa zaten." Mırıl mırıl söylenerek çıkıyordu, saatin on olmuş olması onun için büyük bir olaydı. O yedi olmadan kahvaltı ederdi, ona göre Isaac tembelin tekiydi. Kabul etmek istemediği şeyse kendisinin iki saat uykuyla bütün günü idare edebilecek olmasına karşın Isaac'in insani uyku saatlerine ihtiyacı olmasıydı. Gecenin dördünde yatağa girmişti, insaftı. Yine de bir şey demedi. Planlı olan da, planı yapmakla uğraşan da Vaven'di, ve uymazsa acı çekmeye mahkum edilecek olanın Vaven olmadığı da kesindi.
Önüne bırakılan kıyafetleri giyip kahvaltıya indiğinde Vaven bir yandan telefondaki sesin sahibini azarlıyor bir yandan da önüne bırakılan bir tomar kağıdı masada yeni yakıldığı belli bir muma tutarak ateşe veriyordu, telefonu kapadı ve yanında bekleyen kıza döndü. "Daha fazla saçmalayamazdın. Bunu şaka olarak görmemi istiyorsan, ki inan bana bu senin için şu an tek iyi seçenek, şunun ucundan tut ve elini ya da evde herhangi bir yeri yakmadan tuvalete at. Koş!" İnsanları korkutan tavırlarına alışkındı Isaac. Onların Vaven'i yeterince iyi tanımadığını düşünüyordu çoğu zaman, içinde yatan meleksi kadını görebilselerdi en az kendisi kadar hayran olurlardı ona. Vaven her zamanki gibi bir fincan koyu kahveyle ona eşlik ederken söylenip duruyordu. "Bir şeyi doğru yapmalarını beklemekle çok mu iyimser biri haline geliyorum Isaac? Sadece tek bir şeyi. Tek seferde. Öncekilere düpedüz hakaret edilmesini beklemeden tek bir şeyi doğru yapmalarını beklemek suç mu cidden?" Yanıt beklemediği belliydi, zaten telefonu çalınca yanıtlayacak zaman da kalmamıştı Isaac için. Gülüyor, bir yandan da hızla önündekileri yemeye çalışıyordu çünkü o telefon kapanınca Vaven dışarı çıkmak için çanları çalmaya başlayacaktı. "Hayır," dediğini duydu arkadaşının, "Isaac müzik yapıyor, sirk gösterisi değil. Elbette o saçma sapan şeyle bir görüşmeyi kabul etmiyoruz." Bir yandan eliyle hadi çabuk dercesine işaretler yapıyordu, pes edip masadan kalktı, gittiğinde bir kahve içecek kadar Vaven'in peşinden sürüklenmemeyi umuyordu.
Konser alanına kadar neredeyse her dakika Vaven'in çantasında ayrı bir telefon çalıp durmuştu. Kadının elinin her şeye uzanabilmesi için tuttuğu asistanlar oraya buraya koştururken Vaven arabada Isaac'le birlikte yolculuk ediyor, birçok telefon görüşmesini yarıda kesmiş ve Isaac'e insanlarla fazla samimi olmaması gerektiği hakkında kesin uyarılar sıralıyordu. Sen ne dersen dercesine başını salladı Isaac ve tipik bir konser gününe, bin tane heyecanlı insana daha kendini hazırlamaya başladı. Araç konser alanına yaklaştığında arabaya yaklaşabilmek için uğraşan kalabalığa ister istemez gülümsedi, çocukluğunun en uçuk hayali Vaven'le birlikte her gün biraz daha gerçek oluyordu. Hazırdı, Isaac Dahlin, arabanın kapısını açmak için uzandı ve loş ışıktan ayrılırken yüzüne çarpan güneşle karışmış flaşlara gülümsemeye programladı kendini.
Binlerce insan, deli bir kalabalık, onları kendinden uzaklaştırmaya çalışan iri yarı adamlar. Vaven koluna girip kalabalığın tavrına göz devirerek onu içeriye ilerletti, ona göre bütün bunlar yanlıştı o hiçbir zaman bu kadar taşkın biri olmamıştı zaten. Koridorlarda ilerlerken önlerinden çekilen ve arkalarından bir süre bakan insanlar, ve korku dolu 'geliyor' fısıltıları vardı. Korku doluydular çünkü Isaac Dahlin tek başına değildi, Vaven Wilson'la, menajeri, asistanı, en yakın arkadaşı ve çalışan herkesin korkulu rüyasıyla birlikte geliyordu. Onlara doğru koşan kadına yüzünü buruşturarak baktı Vaven, sadece kısa bir süre, saniyenin onda biri kadar belki, ve sonra Isaac'e eliyle dur işareti yaptıktan sonra koridordan açılan bir başka odaya girdi onu iki güvenlik ve beş asistanın yanına terk ederek. Aralıktan görebiliyordu insanların Vaven'e verdikleri tepkiyi, gülerek yeni tanışan insanların ona alışmasını seyrederken bir sigara yaktı. Henüz yeni başladığı sigara yanında sarışın, ufak tefek bir kızla gelen Vaven tarafından elinden alınmasaydı, halinden oldukça memnundu. Parmaklarını şıklattı kadın. "Şunu atsın biri. İğrençleşme Isaac, bütün gün buradayız senin iğrenç sigara dumanına katlanacak sabır yok bende, beni kapı önünde bekleyen hayranlarınla karıştırma." Gülerek kolunu onu azarlayan arkadaşının omzuna attı. "Abartma. Ayrıca komik de olma. Bütün gün sigara içmeyeceğimi düşünecek kadar hayalperest olamazsın." "Bok içersin." dedi kadın elindeki sigara paketini sallayarak, ne zaman cebinden alındığını fark etmediği şu paketi yani. "Hırsız!" Vaven gülerek yanında asistanlarıyla uzaklaşır, bir yandan da eliyle kulise giden yolu işaret ederken yanıtladı. "Baş belası!" Onların durumunu şaşkınlık ve biraz da ben ne yapıyorum bunların arasında diyen bir sıkıntıyla izleyen kızı fark edince gülerek adımlarının yönünü değiştirirken konuştu. "Onu umursama. Söyleyeceklerine de aldırmamaya çalış. Mümkün olduğunca karşı çıkma, çok ağır ya da sıkıcı ya da tamamen saçma sapan şeyler yapmanı isterse de beni bul. Gerçekten sinir bozucu olabilir ama çok iyi biridir." Kulise girince kızla, güvenlik kapıda kalmış, tanışmak için arkasına döndü. Adını söyleme ihtiyacı hissetmeden elini uzattı kıza. Kız bir eline bir yüzüne baktıktan sonra elini uzatmadan sadece adını söylemeyi yeterli görünce şaşkınlıkla kaşları kalktı ve yüzünde şaşırdığını daha da ortaya koyan bir gülümsemeyle birlikte elini geri çekti. "İlginçsin."

Çok eğleniyordu, yani gerçekten, delicesine eğleniyordu. Ema onu ortaokulun başlarına götürmüştü neredeyse. Hani şu 'hiçbir şey' olmaktan öteye gidemediği yıllara. O zamanlar herhangi bir ilgi, ekstra sevgi gördüğü yoktu. İlk reddedilişi de o zamanlara denk geliyordu hatta. On dört yaş, ilişki dramı. Vaven kızı okul çıkışında kıstırıp bağırmasaydı, adı Vaven'le çıkmasaydı, belki bir şey değişmeyecekti hayatında. Ama hep gözde olan Vaven'in kanatları altında olmak ona bir şeyler kazandırmıştı, kabul etmeliydi. Sonrasında dengeler değişmişti gerçi. Ama hala Vaven'in kendisinden daha özel bir insan olduğu konusundaki görüşleri değişmemişti. Ancak bu kız çok farklıydı, yeniydi. Şu an gittiği her yerde peşine takılan insan sürüsüne dil çıkarabilir, hepsini boş verip bir köşede kitap okumaya çekilebilir gibi duruyordu. Ya da uyuyabilirdi. Haline bakılırsa Isaac yerine sıcak bir yatağı tercih ettiği de belliydi.
Kızı uzun uzun inceledi, tavrını, kendinden emin hareketlerini, konuşmasını, nefes alışına kadar ve yüzündeki her bir noktaya, hepsini inceledi. Güzel olduğunun bilincinde olan kızlardandı, kızla burada karşılaşmasa oldukça popüler olduğunu düşünürdü. Ama mantıken hiçbir zengin-popüler kız grubu üyesi buraya nefret eder gibi davrandığı bir adam için çalışmaya gelmezdi. O kızda ilgi çekici bir şeyler vardı Isaac için ve gün bitmeden bunu bulursa şanslı sayacaktı kendini. Hayatında her zaman yenilik olmuyordu işte. Çoğu insanın düşündüğünün aksine çok sıkılıyordu.
Kısa bir konuşma ve Ema'nın genel tavrı onun hakkında az çok bir fikir edinmesine yetmişti ve edindiği fikir de Isaac'i oldukça memnun etmişti. Odada onu görünce bile bakmadığını düşündüğü anlarda elini göğsüne dayayıp nefes alan kız grubunu düşünürse Ema saçını bile taramadan gelerek bir protesto, baş kaldırı simgesi gibiydi. Eğlenceli olanlarından. Kızın kendisine sıradan demesiyle odada artan gerilim, ve hızla basılan telefon tuşu sesleri iki şeyden emin olmasını sağlamıştı. Birincisi, bu küçük kız, yeni kız, yaptığının cezasını çekmesi için, hayran-asistan ve 'deneyimli' grup tarafından Vaven'e şikayet ediliyordu, ikincisi bu kızı diğerlerine kesinlikle tercih ederdi. En azından bir şey söylediğinde nefesini tutup gözlerini kırpıştıran, dudaklarını büzerek güzel olduğunu sanan ve dokunduğu şeylere mucizeviymiş gibi bakan biri olmayacaktı. Ya da konuşabilecek kadar beyni olan ve bir kitleye saplanmayan biri olacaktı. Ya da iğneleyici yorumları ve umrumda değilsin tavrıyla onu eğlendiren biri olacaktı. İlk defa Vaven'in yanına doğru birini gönderdiğini düşünmeye başlamıştı. Vaven bile çoğu zaman yanına gelen aptal yardımcı sürüsünü program sonunda ateşe vermek ister gibi bakardı.
"Haklısın" dedi kıza, halinden oldukça memnun, odada bir tenis maçı izler gibi dönüp duran bakışları yok sayarak ve kızın cesaretiyle özgüvenine apaçık hayran biçimde, "senin kadar ilginç değilim." Eliyle gözünün kenarını işaret etti, kızı utandırmak istemiyordu, ya da o tarz bir ayıpta, saygısızlıkta bulunmak, ama cidden onu ilginç bulmaya başlamıştı. Kızsa gayet doğal, hatta bunu bile umursamaz, o çapağa rağmen kendinden emin ve karşısında bu halde olduğu için utançtan bayılacak binlerce kızın aksine rahat, kulisteki banyoya ilerledi. İyiden iyiye yüzünde genişleyen gülümseme küçük bir kahkaha olmuş, odada eğlenen tek kişi olduğu belli, herkes küçük gruplar haline bu kız hakkında fısıldaşmayı kendine hak olarak görmüş ayıplıyorken, Ema doğallığıyla odaya geri döndü. Kız insanların ona bakışına, havada uçuşan 'kendini ne sanıyor' 'üstelik Isaac Dahlin'e böyle davranmak', 'Wilson gelince görür gününü', 'kesinlikle kovulacak' yorumlarından birini bile anlamamış, üstündeki bakışların nedenini kapıya dönünce farketmiş, belli bir şaşkınlıkla ama yine de bir şey çaktırmayarak önüne dönünce tekrar konuştu Isaac. "Sorun değil Emaburrs. İçeride bir de tarak olacak istersen." Apaçık bir merakla herkes kıza bakıyor, odadaki kız nüfusu Isaac'in ne kadar anlayışlı olduğuyla ilgili yeni bir mest durumu yaşıyorken Ema gayet rahat, Isaac'in onu tanıdığı kadarıyla 'Ema'ca' olarak adlandırabileceği bir cümle daha kurmuştu. "Kalsın, nasıl olsa yalnızca birimiz sahneye çıkacak." Odada yeni bir yükselen nefes sesi, Isaac dışında kimse yorumunu saklama ihtiyacı duymamaya başlamış, yeni bir mesaj tıkırtısı Vaven'e gidiyorken Isaac yeni bir kahkaha attı. "İstersen sen de gelebilirsin. Ama inan o kadar da güzel bir yer değil." Kız artık rahatlığının hoş karşılandığının farkında, patronunun ya da Vaven'in gazabını umursamadığı da açıkça ortada yeni bir Ema cümlesi kurarken Isaac sakin, yeni cevabı merak ediyor, ama kızı sirk maymunu gibi incelemek istemediğinden odada kendisi için konan kahve makinesine dönmüştü. "Güzel olmadığı ortada, üstüne çıkan insanları düşününce." Isaac artık bir komedi programına katıldığını düşünmeye başlamıştı, rahatça kahkaha atıp duruyordu, bu kızı yanına taşınmaya ikna etmeyi ve Vaven'le birlikte sürekli etrafında olması gerektiğini düşünmeye başlamıştı. Kahve hazırlarken yeni bir mesaj sesi odayı doldurmuş, hatta artık aranan bir telefonun açılmasını beklerken duyduğunuz sinyal sesini de açıkça duyabiliyorken kıza döndü. "Biz hazırlardık Mr. Dahlin." Önemli değil dercesine, konuşana bakmadan elini salladı. Normalde insanlara karşılık verirken yüzlerine bakardı ama bütün ilgisi kendinden yaşça küçük ama oldukça özgüvene sahip kızdaydı. "Günümüz müzik kültüründen hoşlanmıyorsun." Kız burun kıvırdı. "Sen hoşlanıyor musun?" Odadaki insanlar izin verilse kızın üstüne atlayacak, zor duruyorlar, gözleri sürekli Isaac'i inceliyor ve onun samimiyetine hayran kalırken kızın terbiyesizliğine etmedik küfür bırakmıyorlardı. Isaac Dahlin'e sen diye hitap etmek, ve onu iğneleyerek yaptığı işi küçümsemek... Bu kız hayranların eline verilse üç dakika yaşayamazdı. Isaac ise halinden memnun ne demek istediğini iyice anlayabilmek için sordu. "Müzik yapıyorum?" "Yaptığın müziği gerçekten kaliteli buluyor musun? Bundan eskileri göz önüne alınca?" Gülerek başını salladı ve geri dönüp hazır olduğunu belirten kahve makinesinden kahve doldururken konuştu. "Zevklisin ufaklık. Kabul etmek gerek, benim dinlediğim insanların kemiklerinin üstünde deri kalmadı." Dönüp elindeki fincanlardan birini kıza uzattı ve ilk defa kızın yüzünde şaşırdığını ortaya koyan bir mimik değişimi gördü. Odadaki diğer insanlar çoktan kızdan nefret etmiş, ama içten içe onun yerinde olup o fincanı alabilmek için ölüyorlarken kız elini uzatmayarak sordu."Bu ne şimdi?" "Kahve" dedi rahatlıkla sanki soru ona başka bir şey için yöneltilmiş de açıkça belli olan bir şeyi onaylatmıyormuş gibi. "Hazırla desem söylenecektin, içine tükürmen riskine giremezdim. Böyle daha pratik oldu. Hem ellerimi kullanabiliyorum, o kadar da değil. Sen de oldukça uykusuz görünüyorsun zaten. Al bakalım ufaklık. Kahveyi hazırlamış olabilirim ama taşıyacak olan da ben değilimdir umarım." Ema ufaklık lafından hoşlanmamış gibi dursa da kahveyi geri çevirmemiş, yüzündeki şaşkınlık iyiden iyiye büyümüşken içeri bir hışım Vaven girdi. "Siz aptallar mesaj atıp durmaktan vaz geçmeyecek misiniz? Ne oldu, kimi kovuyorum?" Ema'nın bakışları kahve ve Isaac arasında giderken birden Vaven'e dönmüş, Isaac'se ilerleyerek Ema'dan uzaklaşmış kendi fincanını da çocukluk arkadaşına uzatıyor, konuştu rahat bir kahkahanın ardından. "Kimseyi kovmuyoruz Vav. Hatta bu küçük hanıma alması gereken paradan fazlasını ödenmesiyle ilgilenirsin diye umuyorum." Vaven'in bakışları ilgiyle dolmuş, kıza dönerken eli arkadaşının karnına bir darbe geçirdi. Odada diğerleri bu kızın nasıl cezalandırılmadığına, hatta üstüne saygısızlığı için ödüllendirilişine hayret ederken Isaac ve Vaven gayet günlük bir şey konuşurcasına rahatlardı. "Düzgün konuş benimle." Parmaklarını şıklattı ve yanına gelen kıza bu işle ilgilenmesini söyledikten sonra odadaki şok olmuş yüzleri ve Isaac'le birlikte şu yeni kızı süzerek sordu. "Ne yaptı?" "Bana senin gibi davrandı." Vaven'in bakışları şaşkınlıktan uzaklaşmış, bir kahkaha da o atarken odadaki insan nüfusu bu şoku kaldıramayacak, aynı gün içinde adamın hem sıradan bir kız çocuğunun tavrına karşı çıkmayışını hem de Vaven Wilson yanındaki tavırlarını ve kadının Isaac'in yanında insanlaşabildiğini görmüş, o kadından böyle biri nasıl çıkabiliyor hayretler içinde ve içten içe kriz geçiyorken Vaven insanları umursamayarak konuştu. "Lazımdı zaten. İyi olmuş." Isaac gülerek arkadaşının saçlarına bir öpücük bırakıp onayladı."Ben de aynı fikirdeyim. Tanımadığım biri bana böyle davranmayalı çok olmuştu." Vaven teklemeden cevaplayıp eline fincanı geri tutuşturdu. "Altı yıl." Sonra odadaki insanlara dönüp "Beni saçma sapan şeylere çağırmayı kesmezseniz iş ilişkilerimizin boyutunu gözden geçirmemiz gerekecek. Bunca zamandır yanımdasınız ve neyin önemli olduğunu anlayamayıp beni sürüklüyorsunuz ya, şu an acelem olmasa inanın bu kadar sakin karşılamazdım." Isaac diğerlerine bir bakış atıp Vaven'in gelince vereceği tepkiyi zaten bildiğinden rahat davranmış, elindeki fincanı dudaklarına götürürken kadın tekrar kapıdan konuştu. "İçine tükürdüm." Isaac içtiği yudum boğazında kalınca öksürerek gülüşünü bastırmaya çalıştı. Kadının şaka yaptığını bildiğinden rahat, oyununu bozmayı düşünmüyor, ama odadaki insanlar bayılmanın eşiğindeyken konuştu. Bugün attığı kahkahanın hesabını tutan olsaydı incelemekten mutluluk duyacağını bilerek arkadaşına karşılık verdi. "Seni tanıdığımdan beri sırf sinir bozucu olmak için bir şeylerime tükürüyorsun zaten." "Ve pisliğini temizliyorum, bana muhtaçsın Dahlin." "Her zaman." Vaven yeni bir şeylere yetişmek için koşturarak uzaklaşınca tekrar Ema'ya dönmüş, kız elinde fincan, az önceki hareketsizliğinde duruyor ve şaşkınca olan bitene bakıyordu. Dayanamayarak onun o haline güldü ve merak ettiğini saklama ihtiyacı hissetmeden sordu Isaac. " Yine ne yumurtlayacaksın Ema?"

kodlarla sorun yaşadım ondan farklı renk oldu sonra düzelticem *-*

Isaac onu sahneye davet ettiğinde gözlerini devirdi Ema. 'Yok artık' diye düşünüyordu bir yandan da. Aptal bir groupie olmadığını şimdiye kadar çoktan anlamış olması gerekiyordu. Onunla sahneye çıkmakla uzaktan yakından ilgilenmesi söz konusu bile değildi. Bunu yalnızca Ema'nın tepkilerini sınamak için yapıyor olmalıydı. Ona istediğini vermeye karar verdi Ema. Eğer umarsız, ilgisiz ve isteksiz olmasından -kısaca kendisi olmasından- bu kadar zevk aldıysa bugün tam olarak elde edeceği şey bu olacaktı. Isaac Dahlin, Ema Marlot'u tanıyacaktı. Artık ne Jane ne de Vaven denen kadın umurundaydı -tamam belki Vaven'dan hala birazcık tırsıyordu; ama bunu göze almaya hazırdı. Mr. Dahlin bir şov istiyorsa, alacaktı. Ema kimdi ki onun isteklerine karşı koyacaktı. "Güzel olmadığı ortada, üütüne çıkan insanları düşününce." dedi. Aslında bunu yalnızca Isaac'i taşlamak için söylememişti. Popüler müzik anlayışından ölesiye nefret ediyordu. Konu müzik piyasası olduğunda yanlış zamanda doğduğu çok açıktı. İşin aslı yanlış yüzyılda doğmuştu. 21. yüzyıla ait her sanatçının müzik dışında her şeyle ilgilendiğini fark ettiği ve dolayısıyla müziklerinin de dinlenemez olduğuna kanaat getirdiği zamandan beri -ki bu 11'inci yaş gününde hediye olarak Spice Girls albümü almasıyla aynı zamana denk geliyordu- yeni albümler satın almayı ve yeni şarkılar dinlemeyi reddediyordu. "Günümüz müzik kültüründen hoşlanmıyorsun." dedi Isaac Ema'nın son yarım dakika içinde düşündüğü her şeyin kibar bir özetini yaparak. "Sen hoşlanıyor musun?" diye sordu Ema doğru cevabın hayır olduğunu vurgulayan bir ses tonuyla; ama tabii ki ondan doğru cevabı duymayı beklediği falan yoktu. Isaac sanki bu tartışmayı yapmalarının başlıca nedeni bu değilmiş gibi müzik yaptığını söylediğinde Ema sorusunu daha açık tekrarlama ihtiyacı hissetmişti. "Yaptığın müziği gerçekten kaliteli buluyor musun? Bundan eskileri göz önüne alınca?" Eskiler diyerek ne kastettiğini bileceğini umdu Isaac'in. Bir insan aynı anda hem aşağılık, sıradan, ukala hem de gerizekalı olacak değildi ya. Bundan eskiler deyince en azından bir otuz yıl geriye gitmesi gerektiğini biliyor olmalıydı. Ema, Isaac Dahlin tarafından müzikal açıdan zevkli ilan edildiğine o kadar şaşırmıştı ki adamın ona ufaklık demesine takılmadı bile. Aslında bu konuda ne hissettiğine karar veremiyordu. Şimdi Isaac onun iyi bir müzik zevki olduğunu söylediğine göre dinlediği şeylerin berbat olduğuna karar verip tüm albümlerini yakması gerekmez miydi? Çünkü öbür seçenek Isaac Dahlin'in iyi bir müzik zevki olduğunu ve bu müzik zevkini paylaştıklarını kabul etmek olacaktı- ki bu buraya gelirken cehennemi yaşamayı kabul etmesine rağmen Ema'nın bile başına gelebileceğini tahmin edemediği korkunç bir şeydi. Neyse ki tam o sırada Isaac ona bir kahve fincanı uzattı ve Ema bu konu üzerinde daha fazla düşünmek zorunda kalmadı. "Bu ne şimdi?" dedi rahat rahat sanki Isaac yıllardır yan evlerinde oturan her zaman illet olduğu o yapışkan çocukmuş gibi. Bu adamın ciddi bir sorunu vardı. Kendinden hoşlanmayan insanları kabullenemiyordu belli ki. Bu kahve kibarlık falan hepsi kendini sevdirme çabası yüzünden olmalıydı. Kesin küçükken annesi tarafından sevilmemişti. Hepsi psikolojik bir bozukluktu. Bunların hiçbiri onun sevimli biri olduğunun kanıtı değildi. Aksine çatlak olduğunun kanıtıydı. Ama Isaac'in kahve hakkında yaptığı son derece mantıklı açıklama Ema'nın tüm teorilerine ters düşmüştü. Bu açıklama yalnızca mantıklı değil aynı zamanda can sıkıcıydı; çünkü kulağa neredeyse Isaac Ema'yı tanıyormuş gibi geliyordu. Bu sefer ufaklık lafına homurdanmayı ihmal etmemişti, kahveyi tek kaşı havada aldığı sırada Vaven içeri dalmasaydı o konuda da söyleyecek bir iki çift lafı vardı. "Siz aptallar mesaj atıp durmaktan vazgeçmeyecek misiniz? Ne oldu, kimi kovuyorum?" Ema kovulmadan önce en azından kahvesini bitirmek adına bir yudum aldı ve Isaac'e baktı. Adam sabahtan beri beklenmedik şeyler yapıp duruyordu. Ema da bunun bilincinde tam olarak yapması beklenen şeyin aksini yapacağını bildiğinden rahat rahat ona baktı. Haklı da çıktı. Onu kendi oyununda alt etmişti. Isaac Ema'yı korumakla kalmamış, bir de üstüne küçük bir iyilik kondurmuştu. Normalde sadaka kabul edecek biri değildi Ema; ama hem sabahın köründe kalkıp saatlerdir çalıştığı için bu parayı hak ettiğini düşünüyordu, hem de Isaac'in beklenmeyeni-beklersen-beklentilerini-karşılar durumunu çözmüş olmasına rağmen, Vaven'i hala son derece korkutucu buluyordu. Onu şaşırtan da bu oldu zaten. Vaven Wilson -hani korkunç, dehşet verici, herkese emirler yağdıran Vaven Wilson- Ema'nın yaptığını onaylamakla kalmamış hem de bunun için ciddi ciddi onu ödüllendirmişti. Vaven onu neredeyse insan gibi gösteren şakalaşmalardan sonra odadan çıktığında Ema hala hem Isaac'in hem de menajerinin Ema gibi birinin ona lazım olduğu konusunda hem fikir olmalarının şoku içindeydi. Isaac'in gülüşü -anlaşılan adam her şeye bu tepkiyi veriyordu- onu kendine getirdi. "Yine ne yumurtlayacaksın Ema?" diye sordu Isaac favori çizgi filminin yeni bölümünü bekleyen çocuk gibi. Ema sakince elindeki fincanı sehpaya koydu. "Öncelikle..." diye başladı. "Berbat kahve yapıyorsun." Elini kendine yelpaze yapmaya çalışan bir asistana dik dik baktı. Bayılacak gibi görünüyordu. Ema ise onların bu abartılı tepkilerinden sıkılmıştı. "Ne?" dedi ilk defa odadaki başka birine hitap ederek. "Adamı peygamber mi sanıyordunuz? Kötü yapabileceği hiçbir şey yok mu yani?" Omzunu silkip bakışlarını tekrar Isaac'e döndürdüğünde onu ilk defa kendisiyle alay edilmesinden hoşlanmamış halde buldu. Kaşlarını çatıp elindeki kahveden bir yudum alıyordu. Dünyanın en rahat adamı olmasaydı sinirlenecekmiş gibi Ema'ya baktı. "Saçmalık. Ben harika kahve yaparım." Ema kahkaha atıp alaylı alaylı kafasını salladı. "O şeyi Amiral Nelson heykelinin önünde dilenen Joe bile içmez! Ki emin ol o her şeyi içer!" Isaac tepki olarak 'hah' gibi bir ses çıkarıp kahvesinden koca bir yudum aldı. Ema ise burnunu kırıştırdı. ♫ She keeps Moet et... ♫ Hızla Jane'i meşgule atıp telefonunu sessize aldığında zil sesi çoktan Isaac'in dikkatini dağıtmıştı. "Queen ha?" Ema'nın yüzünde ilk defa neredeyse yalvarır gibi bir ifade vardı. "Lütfen." dedi panik içinde -ki kullandığı kelime herkesi şaşırtmıştı. "Lütfen onları sevdiğini söyleyip Queen'i benim için berbat etme." Queen yalnızca varlığını 21. yüzyıla taşıyıp da Ema'nın dinlemeye devam ettiği tek grup değil aynı zamanda en sevdiği gruptu. Hatta sevmek biraz hafif kaçıyordu. Ema'nın Queen'e ihtiyacı vardı. Kendini kötü hissettiğinde moralini düzelten tek şey onların şarkılarıydı. Hatta bazen 'Fat Bottomed Girls' dinlerken odasında kendi kendine dans bile ederdi. Isaac Dahlin'in bir Queen hayranı olduğunu söylemesi -kulağa komik gelse de- tüm hayatını mahvedecekti. Isaac şüphesiz eğlencesine geri dönmüştü; ama bu sefer suratında aynı zamanda esrarengiz bir ifade de vardı. "Neden?" diye sordu tek kaşı havada. "Ne neden?" dedi Ema hala duymaktan çok korktuğu o cümleyi beklerken. "Neden benden ve benimle ilgili her şeyden bu kadar nefret ediyorsun?" Ema bir saniye duraksadı. Isaac Dahlin'in annesi tarafından yeterince sevilmediği teorisini tekrar ortaya atabilirdi; ama Isaac'in yüzünde gördüğü şey üzüntü ya da öfke değildi. Meraktı. Sadece merak. Ema Isaac'e hakaret etmeden bunu açıklamanın bir yolunu bulamayacağını biliyordu. Bu yüzden denemedi bile. "Çünkü aşağılık herifin tekisin." dedi dümdüz sabahtan beri beyninin içinde kırk bin defa tekrarladığı şeyi dile getirerek. "Bu kanıya nereden vardın? Her röportajımı okuyup hakkımda her şeyi merakla takip eden biri olduğunu sanmıyorum." dedi Isaac gülerek son derece haklı olduğunun bilincinde. "Çünkü hepiniz öylesiniz." diye karşılık verdi Ema. "Biz?" dedi Isaac tek kaşı havada açıkça Ema'nın kimlerden bahsettiği hakkında bir fikri olmadan. "Sen ve senin gibiler işte. Dünyanın sizin etrafınızda döndüğünü zannedersiniz. Çünkü paranız var, çünkü gücünüz var. İnsanlığın bununla ölçüldüğünü düşünürsünüz. Benim gibilerden daha insan olduğunuzu ve sonunda haklı da çıkarsınız; çünkü insan gibi muamele gören yalnızca siz olursunuz. Sevdiğimiz, değer verdiğimiz her şeyi yok edersiniz ve kalp kırarken arkanıza bile bakmazsınız. Çünkü başkalarının sizden yararlanmak istediği paranoyası ile kafayı bozmuşsunuzdur. İstedikleri şeyin paranız ya da gücünüz ile elde edemeyeceğiniz tek şey olduğunu anlamazsınız bile." dedi Ema sesi nasıl olup da böyle yön değiştirdiğini ve 'sevgi' gibi bir kavramın üstünde durarak bitirdiğini anlayamadığı bu konuşmanın sonuna doğru çatlarken. Ama kendini toparlamasını iyi biliyordu. Yavaşça öksürdü. "Ve müziğin de çok kötü." diye ekledi sakin sakin. Isaac şaşkındı; ama bir yandan da sırıtıyordu. "Biri canımızı fena yakmış galiba." dedi bariz bir şekilde bir erkeği kastederek. Ema cevap vermek yerine Isaac dünyanın en saçma tahminini yürütmüş gibi gözlerini devirdi. Komik olan Isaac haklıydı; ama muhtemelen bu erkeğin Ema'nın babası olduğu aklından bile geçmemişti.

Nasıl ettim niye ettim de duygusala bağladım bilemedim öyle oluverdi. Sen şimdi eğlendirirsin yine.

Kahve bağımlısı olduğunu söyleyebilirdi. Gerçekten öyleydi. Bunda biraz Vaven'in de etkisi vardı ama yine de sırf uyanabilmek için bile kahve içerdi. Bu yüzden yaptığı kahveye laf edilmesi müziğine laf edilmesinden daha çok koymuştu. Sonuçta müzik kitleseldi, herkes beğenmek zorunda değildi. Ama kahvesine güvenirdi. Hem Vaven bile içiyordu. Gerçi şu tanınma olayı çıktığından beri, şöhret işleri falan, Vaven dışında kimseye kahve hazırlamıyordu, hatta insanlar ona kahve getiriyordu. Ama Vaven mıymıntının, zor beğenenin tekiydi. O içiyorduysa iyi yapıyor olmalıydı. Kaşlarını çatıp bir yudum aldı kendi fincanından. İyiydi işte! Kahve konusunda konuşabilirdi, çok uzun süre, ama üç saniye içinde sesi kesilen müzik dikkatini dağıtınca sustu. "Queen ha?" Severdi, kendi telefonunun da bir Queen şarkısıyla çaldığı düşünülürse sevmemesi pek de mümkün değildi zaten. Ama kızın ani tepkisi, neredeyse yalvarırcasına konuşması daha çok ilgisini çekmişti. Hafif bir gülümsemeyle kıza bakıp "Neden?" diye sordu. Neden bir insan tanımadığı birinden bu kadar nefret ederdi? Neden bir insan başka biriyle ilgili her şeye karşı tepki verebilirdi.Kız soruyu beklemediği belli biçimde karşı bir soru yöneltince iyiden iyiye merakla dolmuştu içi. "Neden benden ve benimle ilgili her şeyden bu kadar nefret ediyorsun?" Sevilmemekle ilgili bir sorunu yoktu aslında. Arada sırf sıkıntıdan internette kendisiyle ilgili yapılan kötü yorumları didikliyorlardı Vaven'le birlikte. Ya da başarılı ve popüler bir gençlik dönemi de olmamıştı eline gitar alana kadar. Ama bu kız onu tanımıyordu, hakkında bildiği doğru düzgün bir şey yoktu ve sadece karşı çıkmaya odaklı gibi duruyordu. Eğer müziğini sevmeseydi, ki onu da sevmiyordu ama sadece onu sevmeseydi anlardı. Ama Ema tamamen kişiliğini de hedef alıyor, tırnaklarını batıracak bir yer bulmaya çalışıyor ve bunu da çaktırmamak için uğraşıyordu. İçinde büyüyen bir gerginlik ve kendine özgü bir rahatlıkla parçalayacak bir yer arıyormuş gibiydi sadece. "Çünkü aşağılık herifin tekisin." dedi kız, gayet doğal, sanki bu ikiyle ikinin dört etmesi gibi bir şeymişcesine. Odadaki insanları umursamadığı belliydi. Isaac'i umursamadığı da öyle. Ama bir insanın umursamadığı birine böyle nefret duyması Isaac için ilginçti, oldukça. "Bu kanıya nereden vardın? Her röportajımı okuyup hakkımda her şeyi merakla takip eden biri olduğunu sanmıyorum." dedi sakince, hatta gülümseyerek. Ve kız yeni bir beklenmedik soruyla sanki herkesin bildiği bir şeyi açıklarcasına bir genelleme yapınca başından beri üstüne yöneltilen okların aslında kendisine yönelik olmadığını fark etti. Yine de, biraz daha Ema'yı açmak için belki, sordu bahsettiği bizin kapsamını. Ve kız onu tanımadığını bir kez daha ortaya koyarak döktü bütün taşlarını ortaya. İçinde biriken bütün kini, acıyan bütün kabukları açığa çıkardı. Sevilmenin kıyısından köşesinden dönen cümleler kızın sesindeki hayal kırıklığıyla birleştikçe Ema Isaac'in düşündüğünden daha ilginç, ve oturup insanca, hani Ema'nın saldırıları olmadan adam gibi konuşabileceği birkaç saat geçirmek istediğini fark etti.
Ema'yı tanıdığı kısa süre içinde kıza bu derece zarar verenin ne olduğunu tahmin edemiyordu. Bir erkekti, orası Isaac için kesindi. Ama yine de ne yaparak bu kızı bu hale getirdiklerini düşünemiyordu. "Biri canımızı fena yakmış galiba." dedi gülümseyerek. Alay etmekten çok anlayışla dolu denebilecek bir gülümsemeydi. Onun teorisine göre oldukça popüler, zengin bir piç olan eski sevgilisi daha iyi olanı daha popüler olana tercih etmesi gerektiğini bilmediğinden Ema'yı başka herhangi basit biri için bırakıp gitmiş olmalıydı. Ve bir takım daha teoriler, ama hepsi teori düzeyindeydi. Ema tamamen dökülmeden çözemeyeceği düğümlerdi. Kızın saçmaladın dercesine gülüşüyle konuyu kapatması gerektiğini fark etti. Kız bu kadar önyargıyla dolu olmasa belki kendini tanıtmak için uğraşırdı ama işe yaramayacağını düşünmeye başlamıştı. "Tamam, bir şey demedim. Sakin ol ufaklık." Kız bir şey diyemeden yerine oturdu ve odadakilere sordu. "Acıkan yok mu? Tek beslenmeye ihtiyacı olan ben miyim? Yani çok param var diye emrimdeki insanlar ben varken yemek yiyemiyor mu?" Ema'nın hahlayan sesi, dalga geçtiği şeyin ne olduğunu bildiğini gösteriyordu. Odada herkes sakin, hepsi teşekkür ediyor ve kıza kötü kötü bakıyorlarken hiçbiri aç olduğunu söylememiş, belki kimse aç değil, bakışlarını Ema'ya döndürdü. "Sen aç mısın?" Kız gayet rahat, başka bir koltuğa çöküp konuştu. "Evet."

öldür beni......

Ona olduğundan daha uzun gelen saatler boyunca gülerek insanlara yakınlık göstermiş, onlarla ilgilenmiş ve eli düşüp kopana kadar duramayacağını bilerek önüne uzatılan şeyleri imzalamaya devam etmişti. Ema'yı da yanında sürüklemiş ve kızın da sıkılmasına neden olduğunun farkında olsa da orada yalnız olmak onu sıkıyordu. Yaptığı müziğin en kötü yanı buydu, saatler süren monoton imza günleri. İlginç şeyler oluyordu belki, evet, ama yine de sıkılıyordu. Belki biraz da kıza kendi hayatını göstermek, sıkılıp bir şey yapamadığında kişiliğinin ne hal alacağını izleyebilmek için yanına çekmiş olabilirdi, ama genel olarak Ema'yla ilgiliydi özellikle onu isteyişi.
Kim bilir kaçıncı imzayı atıyorken kız tekrar konuştu. Sıkıldığı belli, Isaac ise aynı yüz ifadesini saatlerdir taşıyor, Ema'yı oraya çekerken başına bunun geleceğini de biliyor, bir yandan önündeki kadınla sevimli sevimli konuşup uzattığı CDyi imzalarken bir yandan da Ema'nın insanlara duyurmamaya çalışarak ona doğru konuşmasını dinliyordu. "Gerçekten mi? Bugün bu beş yüzüncü ve hala bunu duymaktan hoşlanıyor musun?" Bir an şaşırıp bakışlarını kıza çevirdi. "Dalga mı geçiyorsun? Her an- Ah merhaba, kimin adına imzalayayım?" Karşısındaki adamın adını kocaman harflerle kapağa yazdıktan sonra altına eş büyüklükte bir imza yerleştirip gülerek geri uzattı ve Ema'ya döndü. "Her an bayılabilirim. Hatta şurada bir gazeteci ordusu olmasaydı hemen yapardım." Vicdan azabı duysa da bu bir gerçekti. O müzik yapıyor olmak istiyordu birkaç kağıt parçasını, CD kapaklarını, önüne sürülen tişörtleri imzalamak değil. "Ama çok... kibarsın." Kıza gülerek öyle olduğunu söyledi. Öyle olması gerekiyordu, olacaktı elbette. Yanına gelen kızın uzattığı tişörtü imzalarken yerinden kalkıp kıza doğru eğildi masanın üstünden ve kızın fotoğraf çekilme isteğini geri çevirmeyerek fotoğraf makinesini tutan arkadaşına doğru baktı. Yerine oturduktan sonra da yeni hayranın gelmesini beklerken eliyle ileriki köşeyi işaret etti. "Bak, o kadını görüyor musun?" Ema bakışlarını önce ona sonra parmağın uzatıldığı yerde bir sandalye üstünde mutlu mutlu oturan hamile kadına çevirmişti. "Ne olmuş?" Önüne sürülen ve içine gazete ve dergilerden kesilmiş fotoğraflarının olduğu fotoğraf albümünün kapağına imza atarken daha kısık bir sesle mırıldandı. "Hamile." Ema sıkıntıyla nereye ulaşacaksın der gibi kaşını kaldırdı, çocuk senden değilse bu cümlenin arkasından ne gelecek der gibi sıkkın bir merak ifadesi vardı yüzünde. "Kimse ona buraya gelmesini söylemedi Ema. Kimse onu buraya sürüklemedi. Kalabalık içinde ezilebileceğini bilerek burada. Gerçi hamile olduğu için ayrıcalık gösterileceğini de düşünmüş olabilir ama sanmıyo- merhaba! Teşekkürler iyiyim, ya siz? Kimin adına imzalıyorum?" Önündeki posterin altına, yüzünün kendisine aptalca baktığı büyük boy bir kağıt parçasına kadının kızı için imza atarken Ema aralarındaki konuşmanın gidişatına şaşırmış, bekliyordu. Kıza döndü. "Bu insanlar olmasa beni dinleyen biri olmayacak. Burada olma nedenim de onlar. Zaten saatlerce sırada bekliyorlar tek istedikleri de beni görüp bir iki cümle konuşmak ve uyduruk bir imza alabilmek. Saatlerce bekledikleri ve hayranlıklarını dile getirmek istedikleri için insanları suçlayıp burada oturmanın sıkıntısını onlardan çıkaramazsın. Şarkı söyleyip albüm çıkarıyor olmak sana o hakkı vermiyor, inan." Önündeki kadına hatrını sordu. Ema'ysa beklemediği bir tepki daha aldığını çaktırmamaya çalışarak yanında oturmaya devam ediyordu. Kızın yüzündeki ifadeyi görünce yeniden güldü. "Evet, insanlar manyak. Bir şeylere hayran olmaya ihtiyaçları da var, doğru. Ama onları yargılayabilecek kadar normal olduğumu düşünmüyorum." Önündeki kıza dönüp elindeki defteri imzaladı, defterin her sayfasında ayrı bir tarihte attığı bir imza vardı. Kız, uzun süredir, her konserine geliyordu. Bir süre konuştular ve kız gittiğinde Ema'ya döndü ve kız da karşılık olarak konuştu. Daha az sıkıntı belirtisiyle birlikte. "Bunun için mi beni çağırdın? Ne kadar seviliyorum gösterisi için mi?" Kızın az önceki sözlerine verecek karşılığı yokken yönelttiği yeni soruya gülümsedi. "Hayır. Vaven oturur genelde burada." Kız sanki oturduğu yerde Vaven de varmış gibi bir an sandalyeye bakınca güldü. İnsanların arkadaşından bu kadar korkmasını anlayabiliyordu ama yine de hala garipsiyordu. "Merak etme yerinde olduğundan haberi var, ve inan şikayetçi değil. O da bu kısımı pek sevmiyor. Ama senin aksine hiç konuşmuyor ve bütün bu iş olduğundan daha sıkıcı bir hal alıyor. Konuşmaya çalıştığımda da konsantrasyonunu bozmamamı, işimi yapmamı ve onu gözleri açık uyurken rahat bırakmamı söylüyor. Seninle biraz olsun eğlenebileceğimi düşünmüştüm." Önündeki defteri imzayla birlikte geri uzattı sahibine ve Ema'ya göz kırptı. "Haklı çıktım."
-
Konserler her zaman en sevdiği kısımlar olmuş, stüdyoların boş sıkıcı havasının aksine açık havada olmanın verdiği keyifle ve ona eşlik eden insanların sesiyle birlikte çaldıkça çalıyor, kesinlikle parlak ışıklardan rahatsız olmuyorken kendini iyi hissediyordu. Etrafında onun için bağıran, ya da onu seven insanlar yokmuş gibi hissediyordu. Sadece çalıyor, söylüyor, sahnedeki diğer müzisyenlerle gülüşüyor şarkı aralarında da hayranlarına yanıt verseler de her birini tek tek duyamayacağı genel sorular soruyordu. Lise konseri vermekten farksız değildi onun için. Ya da bir barda çalmaktan. O yapmak istediği şeyi yaparken iyi hissediyordu. Üstelik Ema ve onun gibilerin düşündüğünün aksine birebir popüler kültüre ayak uydurmuyor, kendi sevdiği şeylere yakın olmaya çalışarak kendini geliştirmek için uğraşıyordu. Müzik onun evi gibiydi. Sahnede mutlu olabiliyordu evet ama sahne olmasa da müzik olmadan duramayacağının bilincindeydi. Aklına Ema gelince sırıttı hafifçe ve mikrofana doğru konuştu. "Ve şimdi söyleyeceğim şarkı, müziğimi kesinlikle sevmeyen birine gidiyor, son zamanlarda tanıdığım en ilginç insanlardan birine." Kalabalıktan yükselen seslere aldırmadan devam etti. "O yüzden ben de dinlerken bana onu hatırlatacağını düşündüğüm bir şarkı söylemeye karar verdim. Belki bunu sever." Arkadaşlarına dönüp ne çalacaklarını mırıldandı ve şarkı için ilk notanın girmesini bekledi. Are we there yet...
-
"Sahnede şarkı söylemek demek. Yeni kızı cidden sevdin değil mi?" Bu bir sorudan çok yorumdu. Asistanların ve sahne görevlilerinin çıktığı arka kapıdan çıktıkları arabada oturuyorlarken Vaven gayet sakin söylemişti. Vaven'in sadece sahnede olanı kast etmediğini biliyordu. Konser sonunda bütün asistanlara, ses sistemiyle ilgili çalışanlara, mutfakta çalışanlara, hizmetlilere, kısacası orada o gün bir şeyler yapmış herkese imzalı CDleri verilmişti Isaac'in. Her bir CD... En son Ema kalınca Isaac yanına gitmiş ve bir torba içinde CDleri uzatmıştı. "Gerek yok." "Dinlemeyeceğini biliyorum zaten. İnternetten satarsın. İnan bu şeylere sırf üstünde kalem izi var diye para vermek isteyen bir sürü manyak var. Ama bu bizim işimiz değil değil mi?" Kıza imza sırasındaki konuşmalarını hatırlatıp göz kırpmıştı. Ema da bozuntuya vermeyerek elinden torbayı almıştı. "Öyle mi? O zaman iki set istiyorum." Isaac gülerek yeni bir set daha getirilmesini istemiş, onları da Ema'nın sonradan ad kısmını doldurabileceği şekilde boş bir ada imzalamış ve kıza vermişti. Bu bir alışkanlıktı, önden lüks, camları kapalı bir araba içinde birkaç asistanla birlikte giderken arkadan Isaac ve Vaven gündelik bir arabayla kaçıyor, arabayı kullanacak birine bile ihtiyaç duymadan rahatlıkla yollarına gidiyorlardı, bir ordu insandan sıyrılmak zorunda kalmadan. Isaac arabayı sürerken bir yandan kafasını çevirip arkadaşına baktı. "İlginç bir kız." "İkinci bir Anne vakası mı yaşatacaksın Isaac?" İşte bu bir soruydu. Vaven'in neden bahsettiğini de biliyordu. Anne Cooper, eski backvokallerinden biri, adı Isaac'le birlikte gazetelere çıkmaya başlayınca bundan faydalanmaya kalkmış, ve Vaven'i de oldukça uğraştırmıştı. Başını sallayıp tekrar yola döndü Isaac. "Öyle biri değil." "İnsanlar saygısız olduğunu düşünüyor." "Hayır sadece düşündüklerini gizlemiyor." Vaven bu konuyla ilgilenmiş, hatta Isaac'in uzun zaman sonra biriyle ilgilenmesini de oldukça şaşırtıcı buluyor, sorgulamaya devam etti. "Nesi bu kadar ilginç?" Isaac omuz silkti. "Onunla on dakika geçirsen konuşmasında seni bile kendine çeken bir şey bulacağına eminim Vaven." Kadının kaşları havalanmış sesi bir ton daha alçak mırıldanışını duyunca beklemediği cümleyle tekrar ona döndü. "Öyleyse kaldırıma yanaş." "İnecek misin?" "Saçmalama aptal, bu yorgunluğa kimse beni yolda bırakamaz, inecek biri varsa da o sen olursun. Yanaş dedim." Kadın bir yandan pencereyi açıyordu, yola seslendiğinde kiminle konuştuğunu göremedi Isaac. "Hey, atla." Sesi duyana kadar kim olduğunu anlamamıştı. "Ben- şey. Gerek yok- ben kendim giderim." Isaac gülerek başını iki yana salladı Vaven'in yaptığıyla alay edercesine, kızın onu görüp görmediğini bilmiyordu. "Bin hadi. Bu saatte herhangi bir toplu taşıma aracının gelmesi, en azından sana yeri olacak kadar boş gelmesi mümkün değil ve yağmur yağacak. Görüyorum ki şemsiyen de yok." Kızın bir şeyler söylediğini duydu ama anlamadı Isaac. Vaven'in insanlar üzerindeki tuhaf etkilerinden biriydi bu da, bir şekilde karşı koyamıyorlardı Vaven'e. Kadın hadi dercesine elini salladı bir iki kere. Kız da sonunda pes edip arabanın arka kapısına ilerledi. Arabaya binerken konuşuyordu ama arabanın sürücu koltuğunda Isaac'i görünce şaşkınlıkla duraksadı. "Teşekkür ederim gerek yokt-" Kızı aynadan izleyen Isaac göz kırptı. "Selam Emaburrs." Vaven ise kızı takmamış arabadaki müzik CDlerini kurcalıyordu. "Sen mi kullanıyorsun?" dedi kız, sesine kavuşabildiğinde. "Çok, nasıl derler, 'sıradan ve basit' biriymişim gibi, değil mi?" Kız cevap veremeden Vaven'in sesi yükseldi ve Isaac de arabayı çalıştırdı. "Niye doğru düzgün bir şeyler yok. Arabayı sana getirdiler diye içini senin CDlerinle doldurmak zorundalar mıydı? Bugün yeterince seni dinledim Isaac ve inan dahasına katlanabileceğimi sanmıyorum. Radyoyu çalıştır."