Cleo?

Buğday sarısı saçlarını lastikli bir toka ile başının tepesinde tutturan genç kızın dış görünümü kadınsılıktan uzak bir sevimliliğe bürünmüştü. İnsanların samimiyetini üzerine çeken bir masumiyete sahipti, onun iç dünyası gözlerinin buz maviliğine yansıyordu. Gülümsediği zaman yanağında oluşan gamzesi genç kızı daha da içten gösteriyordu fakat son zamanlarda bunu çok sık yapmaz olmuştu. İçinde sürekli bir sızı haline gelmiş Alex’in yüz hatları, her gülümseyişinde yüzünün solmasına sebep oluyordu. Onu hatırladıkça biraz daha karamsarlığa ve iç dünyasına gömülür olmuştu. Genç adamı özlemişti fakat bir türlü geri dönüp ona “seni özledim” demeye cesaret edemiyordu. Bunu nasıl yapabilirdi ki? O gün arkasını dönüp gittiğinde zaten cevabını çoktan vermişti. Bir daha lafını geri almaya cesaret edemiyordu. O günlerde ne akla hizmet ondan böylesine sert bir şekilde ayrıldığını bilmiyordu. Seni seviyorum, çok seviyorum fakat bir sevgili gibi değil, hiç ayrılmak istemeyeceğim bir dostum gibi diyebilmeliydi. Becerememişti, hata yapmış olsa da pişmanlık duyup genç adamı tekrar görmeye çabalasa da onun ne diyeceğini ne cevap vereceğini bilmiyordu.

Aklından geçen şeyleri gerçekleştirememiş geri dönüp tüm hissettiklerini ona anlatamamıştı, şimdilerde ise bu genç dostunun varlığını o kadar özlemişti ki her aklına geldiğinde pişmanlığının doruk noktasına ulaşıyor fakat gururu ondan özür dilemesine izin vermiyordu. Yine aklına gelmişti, telefonunda hala duran resimlerine bakıp gözlerini gölgeleyen düşünceler eşliğinde kendine gelmeye çalıştı. Belki de Clementine’a bu konuyu anlatmalıydı, en azından onun yardımcı olacağını hissedebiliyordu. Alex ile o eski günlerine dönmek istiyordu ve bunu bir an önce yapabilmek o özlemi gidermek şu günler içerisinde en çok istediği şey olmaya başlamıştı. Genç kız elindeki telefonu masanın üzerine bıraktı ve boynuna astığı kurdele üzerinde duran iğnelerden birini çekip cansız manken üzerindeki elbisenin üzerine geçirip ilmek attı. Archangel’in de yardımı ile mankenlik yaptığı o kısa dönemden sonra aslında gerçekte olmak istediği şeyi keşfetmiş ve Cambridge üniversitesine kabul edilip de moda tasarımını seçtiği günden bu yana kendini derslerine ve işine adamıştı. Küçük burnunun üzerinde hafifçe kaymış gözlüğü iteledi ve içeri giren kendi yaşlarında Laetitia’ya baktı. Kıvırcık saçları ve bir manken edasına sahip vücudu ile salınarak içeri girdi ve çantasını koltuklardan birinin üzerine atıp Claudia’nın telefonun kaptığı gibi kapatmayı unuttuğu resme baktı. “Sevgilin yakışıklıymış.”dedi bembeyaz dişlerini gösterircesine gülümsedi.

Claudia gözlüğü çıkarıp masanın üzerine bıraktı ve Laetitia’nın elindeki telefonu elinden çekip aldı. “O benim sevgilim değil seni gerzek, kardeşim.”dedi söylediği cümleler ile aslında Alex’in kalbinde sahip olduğu yeri çoktan açıklamıştı bile. “Senin böyle bir kardeşin yok! Florentin’ın bundan haberi yok değil mi?”Laetitia’nın sözleri eşliğinde Claudia bir an bocalayıp kızardı. Onun bunu Florentin’a yetiştireceğinden adı gibi emindi, üstelik ilişkileri henüz bu kadar tazeyken kim bilir ona neler anlatacak ve kendinden soğutacaktı. “Öyle bile olsa bu seni ilgilendirmez, ben çıkıyorum, eşyalarımı karıştırmaktan da vazgeç artık.”sinirlenmişti ve sinirlendiği zamanlarda daha fazla belirginleşen göz bebekleri tüm sevimliliğini alıp götürmüş bir ürkütücülüğe büründürmüştü. Laetitia beklediğinden sert bir tepki almış olmanın verdiği şaşkınlıkla kaşlarını kaldırdı ve ilgiyle karşısındaki genç kızın yüzüne baktı. “Merak etme söyleyecek değilim çıkışmana gerek yoktu.”çantasını çekiştirip içinden aynasını ve rujunu çıkartıp koltuklardan birine yerleşip Claudia’ya sırtını dönerek konuşmanın bittiğini ifade etti. Çok fazla üzerinde durmadan aynı atölyeyi paylaştıkları yerden çıktı. Kendini son zamanlarda iyi hissetmiyordu ve yapması gereken şeyin birkaç dostu ile bir kafe de buluşup biraz dolaşmak olduğunu biliyordu bu yüzden arkadaşları ile buluşup birlikte Londra’yı süsleyen kafelerden birine girdiler.

Buraya ilk defa geliyordu ve bir hayli hoşuna gitmişti, önüne konulan kahvesini yudumlarken açılan kapıyı ve içeri giren kişiyi fark etmemişti bile. Bruno’nun anlattığı o birbirinden komedi hikâyelere kendini kaptırmış sonunda dayanamayıp tüm neşesinin yerine geldiğini hissederek gülmüştü. Sonra olanları bir ağır çekimdeymişçesine yaşadı, ani bir hareket, dökülen bir kahve. Başını kaldırıp hareketlenmenin olduğu yöne baktığında onunla kaç gün ardı arkasına düşüncelerinden çıkmayan kişiyle karşılaştı. Ağlamak üzere olduğunu hissediyordu, yanında oturan arkadaşlarından müsaade isteyip kalktı ve umduğundan daha hızlı adımlarla genç adama yaklaştı. Tek bir kelime etmeden onu kolundan tutup kafenin dışına sürükledi. Yüzlerine esen meltem eşliğinde eli havada bir ağır çekimdeymişçesine kalktı ve Alex’in suratında bir kızarıklık oluşmasına sebep olacak şekilde iz bıraktı. “Seni özledim aptal şey, daha benden kaçmaya ne kadar devam edeceksin? Yaptıklarım için pişmanım, seni unutamıyorum, seni seviyorum, eski günlerimize dönmek istiyorum. Yine Clementine sen ve ben olduğumuz zamanlara.”genç adamın boynuna sarıldı ve hiç beklenmedik bir şekilde ağlamaya başladı.

Sürekli yan yana dolaşan iki dost geliyordu gözlerinin önüne, bahar yıldızının altında gülümseyen iki yüz. Kimi zaman birbirlerine dokunup tipik el şakaları yapan, ardından kahkahalar ile gülen iki farklı insan, biri ergenliğin verdiği o hız ile boy atmış diğeri daha ufak tefek ve sevimli, sürekli gülümseyen bir yüze ve buğday sarısı saçlara sahip. Diğeri ise kızın tam tersi gece karası saçları ve bir o kadar koyu gözleri ile diğerinden ayrılıyordu. Birlikte yan yana ay ve güneşe benzeyen iki beden o kadar uyumluydular ki… İkisi hakkında hikâyeler yazılmayacak gibi değildi. Gün batımının ışığı altında birbirlerini tamamlıyorlardı, sonra gri bulutlara renk katıp gökyüzünü süslüyorlardı, yıldızlar ikisine de taç yapıp gecenin karanlığında onları hükümdarları ilan ediyordu. Çok geride kalmış anılarını böyle süslüyordu genç kız. Onlardan kendine süslü hayallerle dolu masallar hazırlıyordu. Genç adam aklına geldiğinde hep böyleydi, bir türlü kaybetmek istemediği mutluluğu sevinciydi bu. Claudia’nın tozpembe düşlerini süsleyen, onlarla yaşamasını nefes almasını sağlayan onunla olan mutluluğuydu, sonra tüm bu mutluluğuna karanlık çökmüştü. Esir alınmıştı, anlayamadığı bir hayal kırıklığı yaşamış, ne istediğini ne yapacağını bilemez bir hale gelmişti. O gün genç adamın eline maskesini tutuştururken her şey paramparça olmuş ve bir karanlığa gömülüp yok olup gitmişti.

Bir insanı sevmek onu sürekli yanında istemek fakat ona sevgisinin tamamını verememek ne derece bencillikti bilmiyordu. Alex’i yanında istiyordu, o olmadığı zamanlarda hep birlikte geçirdikleri o güzel günleri özlüyordu, onu göremediği onca zaman boyunca o kadar özlemişti ki farkında olmadan kendini kollarının arasına attığında bu özlemin esiri olmuş ve onun dudağını kendi dudağı üzerinde hissettiğinde hiç beklemediği şekilde karşılık vermişti genç adama. Alex’in ellerini yüzünde dudağının baskısını dudağında hissettiğinde o küçük kelebeklerin içinde bir yerlerde uçuşmasına izin vermişti. Şimdi yanındaydı, sıcaklığını hissedebiliyordu, yine kollarının arasındaydı fakat bu seferki çok farklıydı, mavi gözlerini gerçeklere dönmemek için sıkıca yummuştu. Fakat dilediği gibi olmamıştı onu genç adamın yakınlığından koparan başka bir sevgiye sahipti. Gözlerini sıkıca kapayıp da elleri genç adamın omuzlarında o güzel hayallerin içerisindeyken karanlığın içinde kendine gülümseyen, sarı saçlarla çevrili o yüzü gördü ve Alex’in omuzlarına, ondan destek almak istercesine dokunan elleri bu sefer onu kendinden uzaklaştırmak için kavradı. Genç adamın kendinden kopup gitmesine izin veremezdi. Alex olmadan yapamıyordu fakat Florentin olmadan da yapamazdı. Kendinden nefret etmeye başlamıştı, içinde uçuşan o güzel kelebekler bir anda solup gitmiş, tüm iyi hislerini silip götürmüştü. Genç adama verdiği karşılık ile bir başka sevdiği kişiyi aldatmıştı.

Alex’i hafifçe iteledi ve ondan uzaklaştı. Konuştuğunda sesi titriyordu, az önceki öpüşmenin etkisi ile kızaran dudakları ve ağlamaktan ıslanmış kirpikleri ile mavi gözlerini genç adamın gece karası gözlerine dikti. İşte bir kez daha güneş ve ay karşı karşıya gelmişlerdi ve ay tutulması diye buna deniliyordu. “Kendimi berbat hissediyorum, bunun beni mutlu hissettirmesi gerekirdi ama hayır Alex tam tersini hissediyorum, yanında bir sevgili gibi kalamam, zaten bir sevgilim var ve şu an seni öperek ona haksızlık ediyorum.”daha fazla ne diyeceğini bilmiyordu. Alex’in kendinden uzaklaştığını hissedebiliyordu, o karanlıklar arasında yok olup giderken elini tutmak o kadar zordu ki. O eli bırakmak istemiyordu sonuna kadar sıkıca tutunmak ve bazen onunla kaybolmak istiyordu fakat kendine bir başka el uzanırken karman çorman olmuş hislerinin arasında çıldırmamak elde değildi. Eğer o zaman ona bir şans tanımış olsaydı ve çekip gitmemiş olsaydı belki de şu an her şey çok daha güzel olabilirdi ama genç kız farkında olmadan kalbini başka birine kaptırmıştı ve Alex ise öncekinden olduğundan çok daha fazlası ile aklını karıştırıyordu. Birini sevmek nasıl bu kadar zor olabilirdi? Ona acı çektirdiğini görebiliyordu çünkü kendide çekiyordu fakat farklı sebeplerden Alex genç kızın kalbindeki o en güzel yeri aşkı isterken Claudia’nın verebildiği tek şey bir dosta verebileceği sevgiydi. “Bu sefer çekip gitmeyeceğim, sen yokken kötü günler geçirdim, bencillik ettiğimi biliyorum Alex ama seni bırakamam.”dedi. Çok fazla şey istediğini biliyordu, kafası karışmıştı, ne diyeceğini bilemez bir halde Alex’den uzaklaştı. Artık gitmesi gerekiyordu yoksa çıldıracaktı, dudağında hala onun dudağının tadını hissederken bu şekilde karşı karşıya durmak kolay değildi, gidip düşüncelerini toparlamalı ve onu yeniden görmeliydi fakat kaçıp gitmeyeceğinden emin olmalıydı. “Bana adresini ver, yarın seni yeniden görmek istiyorum bu sefer aramızdaki her şeyi yoluna koyacağız.”dedi sesi az öncekinden çok daha kararlıydı.

O gün boyunca gözyaşları hiç kurumayacak gibiydi, söylediği sözlerin ne derece acımasızca olduğunu bilmiyordu Alex. Onu sevdiğini söylemişti, onsuz yapamayacağını ve daha fazlasını, fakat bir türlü anlamak istemiyordu. Git diyordu kendisine, onu bu şekilde nasıl bırakıp gidebilirdi? Ona iyi gelmediğini, acı çektirdiğini görebiliyordu, tüm bunların hepsine kendi sebep olmuştu. O gece karası gözlerde acıyı görebiliyordu fakat ona bir türlü ulaşamıyordu, nefret ediyordu kendinden, ona çektirdiği tüm o sıkıntılardan pişmandı, bir kez daha dokunmak istiyordu Alex’e fakat onun buna izin vereceğini sanmıyordu ya da cesaret edemiyordu. Sadece kollarının arasında onun o dostluğunun sıcaklığını tatmak istiyordu. Neler hissettiğini bilmiyordu, ruhu ikiye bölünmüş gibiydi. Kalbinin bir tarafı başka biri için atarken diğer tarafı Alex’in ellerinde ölüp gidiyordu. Düşünceleri, hisleri karman çorman olmuştu. Alex’i seviyordu, belki de kendini onun için feda edebilecek kadar çok ama ona teslim olamazdı, hissettikleri şey aynı değildi çünkü. Bunu ona anlatamıyordu. İkisi de farklı sevgiyi istiyordu çünkü. “Sen benim bir parçamsın Alex, bir gün ölecek olursan seninle birlikte bende ölürüm, senin yaşadığını bile bile hayata tutunabiliyorum, olmadığını öğrendiğim gün bende yok olurum. Seninle nefes alıyorum, kalbim seninle birlikte atıyor. Senin varlığını bile bile mutlu olabiliyorum, sen yokken eksikmişim bir parçam kaybolmuş gibi hissediyorum. Şu an nefes almak bile bana zor geliyor çünkü bana git diyorsun, sensiz yapamayacağımı bile bile beni ezip geçiyorsun.”dedi. O an soluduğu hava bile canını yakar olmuştu, yutkundu, boğazının yandığını hissediyordu. Üzüldüğü zamanlarda içinde hissettiği o yakıcılığı bir kez daha hissediyordu. Alt dudağını ısırdı ağlamamak için. Bu gün Alex’in karşısında yeteri kadar ağlamamış mıydı zaten? Cleo’yu sevdiğini söylemesine rağmen onun canını nasıl bu şekilde acıtabilirdi? İkisi de birbirlerine aynı acıyı çektirmiyorlar mıydı? Genç kız yanaklarının ağlamaktan kızardığını hissedebiliyordu, gözyaşları cildini tahrip etmişti. Elinin tersiyle yanaklarındaki kurumaya yüz tutmuş ve o farkında olmadan yeniden gözünden damlayan boncuk misali gözyaşlarını sildi.

“Seni üzdüğümü biliyorum, özür dilerim, bunun böyle olmasını istemezdim, eğer kendini daha iyi hissedeceksen hayatından çıkarım, sen iyi ol yeter.”dedi. Onun tek bir söz söylemesine bile fırsat bırakmadan arkasını dönüp hızlı adımlarla yürümeye başladı. Nereye gittiğini bilmeden, adımları beton zemin üzerinde bilinçsizce ilerliyordu. Kollarını sıkıca vücuduna sarmıştı, kafedeki arkadaşlarına gideceğini dahi söylememişti. Onları çoktan unutmuştu, o an ne yaptığını bilmiyordu. Kızarmış gözlerini ayakkabılarının ucuna sabitledi, yanından geçip giden insanları görmüyordu bile. Dudağı küçük mutsuz bir çocuğunki gibi şekil almıştı. Bu haliyle birçok kişinin dikkatini çektiği aşikârdı fakat umurunda bile değildi. Sadece Alex’i istemişti yanında, o eski günlere dönmek, onunla birlikte gülebilmek ve mutlu olabilmek istemişti. İkisi farklı şeyler isterken ve Claudia onun isteğine karşılık veremezken kendinin de ondan bir şeyler istemesi bencillikten başka bir şey olmayacaktı. Öyleyse daha fazla sorun çıkartmadan çekip gitmeliydi hayatından. Alex’i unutmalıydı, belki de Clementine’ı bile. Çünkü Clementine ile birlikte oldukça Alex’in de hayatına girecekti. Onun için artık bir şeyleri feda etmesi gerekiyordu. Mantıklı düşünemiyordu, evine gitmeli birkaç eşyayı bavuluna yerleştirmeli ve uzak bir yerlere gitmeliydi. Peki, o zaman Florentin ne olacaktı? Alex’i bırakıp giderken yaptığı gibi ona da mı aynısını yapacaktı? Kalbinin sıkıştığını hissetti. Alex için gitmeyi onu rahat bırakmayı tercih etse de Florentin için bunu yapamayacaktı. Biçimli kaşları hissettiği duyguların acısı ile çatıldı. Ne yaptığını bilmeden düşüncelerin eşliği ile sadece yürüdü. Eve varması çok sürmeyecekti.