Take your protein pills and put your helmet on.

“Rach, yakalanacağız bak. Söylemedi deme.” Rachel gözlerini devirip kıza cevap verdi. Bu akşam aynı şeyi belki de yüzüncü kez söylüyordu. “Üfff, saçmalamaz mısın, Maggie?! Bir şey olmayacak, söz veriyorum.” Reşit olmayı geçin, daha lise üçte okuyan iki kız olarak hiçbir bar onları olduklarıgibi kabul etmezdi, Rachel bunu biliyordu. Daha önceleri çok kez barlara girmişti; ancak genelde yalnız, Maggie gibi sümsük bir ayak bağından muaf oluyordu. Dolayısıyla ne yaparsa kendisi için yapıyordu, yakalansa da umurunda değildi. Ancak bu akşam Maggie'nin sorumluluğunu taşımak zorundaydı bir kere, söz vermişti beraber dışarı çıkmaya. “Bizim reşit olmadığımızı hemen anlayacaklar.” “Anlamazlar, merak etme. Ben daha önce çok yaptım bu işi.” Okul saatleri içerisinde çok kafa kızken nasıl bir anda böyle ödleğe dönüştüğünü kestiremiyordu. Adeta panik atak geçirir gibi bir hali vardı kızın. Tırnaklarını yiyor, terliyordu. Bilseydi bu akşamın gerçekleşmesine asla izin vermezdi. “Ya ben gidiyorum Rach, kusura bakma.” Kız cevabı bile beklemeden yolun ilerisinden gelerek karar değiştirmesini sağlayan taksiye atlayıp uzaklaşmaya başlamıştı. Rachel arkasından bağırdı. “Maggie, bekle! MAGGIE! MAGGS!” Her neyse. En azından ayak bağından kurtulmuştu. Şimdi gerekirse kapıdaki görevliyle başbaşa bir on dakika geçirip içeriye girebilirdi. Gerçi buna gerek kalacağını pek düşünmüyordu Rachel, zira bir üst sınıftan tanıdığı Glenn adındaki İskoç, onlar için çakma üniversite kimliği hazırlamıştı. Karşılığında ne istediğini soran Rachel kızlar tuvaletinde soyunacak en iyi yeri düşünürken çocuk yirmi sterlin ücrette ısrarcıydı. Eh, Rachel'ın boktan bir kimlik için verecek yirmi sterlini yoktu, aslında yirmi sterlini bile yoktu. Bu işi hızlı bir el muamelesi ile falan halledebileceğini düşünüyordu kimlikleri alana kadar. Pezevenk kızıl kafalının parada ısrarcı olması üzerine belki biraz daha ileri gidebileceğini düşünmüştü ama yine de çocuğun inadını kıramamıştı. Neyse ki aynı gün içinde Rusty'den asla geri ödemeyeceği yirmi sterlinlik bir borç alıp kimlikleri edinebilmişti. “Hay koyayım.” diye sövdü sessizce. Maggie için de kimlik parası ödemişti ve şimdi belki bir içki ya da dandik bir ayakkabı için ödeyebileceği on sterlin boşu boşuna Glenn ibnesinin cebine gitmişti doğrudan.

Kapalı bir dükkanın karanlık vitrin camında kendi yansımasına baktı can sıkıntısından uzaklaşarak. Saçlarını kulaklarının arkasına ittirdi ve yıldız şeklindeki küpelerini kontrol etti. Salık saçları sebebiyle görünmüyorlardı belki ama orada olduklarını bilmek Rachel için yeterliydi. Ortadan ayırdığı boyalı sarı saçlarının tekrar boyanmasının vakti geliyordu. On beş yaşından beri saçları doğal rengi olan koyu kahverengi değildi, sürekli sarıya boyatıyordu. Bunun için de para gerekecekti. Belki barda bir süre mesai yaparsa boya alabilirdi. Neyse, bu akşam eğlenecekti. Parayı düşünmüyordu, barda içki parasını ödeyecek bir abazan bakir bulabilirdi ne de olsa, onu biraz daha kazıklayarak boya için ya da yeni bir çift ayakkabı için para aşırabilirdi. Ayakkabılarının tümü berbat halde olduğundan onları yakarak ısınmaya çalışıyordu. Elinde kalan tek giyilebilir olanlar ise, üzerindekilerle uyumsuz bir çift siyah topuklu bot idi. Her yere bunları giyip gidiyordu. Yine üzerindekilerle uyumsuz ucuz, siyah çantasından rujunu çıkarıp dudaklarını biraz daha belirginleştirdi ve yanaklarını biraz daha canlı görünmek üzere alladı. Gözlerindeki ağır makyaj bir hayli belirgindi, onlara rötuş gerekmiyordu. Yüzündeki bir ton makyaj malzemesi sebebiyle on yedi değil yirmi bir yaşında falan gösteriyordu. Eh, Rachel'ın sermayesi de buydu işte, bedeni. Yırtıklarını dikmeyi becerebildiği soluk mavi hırkasını aralayarak, göğüslerini oldukça ortaya çıkartan dar, kısa askılı elbisesini biraz daha yukarı çekiştirdi. Böylece daha diri duran görüşleri ilgiyi oraya çekecek, yaş sorgulamasından muaf olabileccekti. Son olarak elbisesiyle aynı renk çoraplarını kaçırmamaya dikkat ederek çekiştirdi, düzeltti ve botlarının topukları takırdaya takırdaya yürümeye başladı. Canı bir sigara tüttürmek istese de pakette azalan sigaraları harcamamalıydı, şu sıra gerçekten çulsuz bir dönemden geçiyordu babası sağ olsun ki. Hem ayrıca bara gelmek üzereydi. İçeride sigara içemeyeceğini bildiğinden hiç başlamamayı yeğledi. Sigara yerine bir Nick Cave şarkısı mırıldanarak yoluna devam etti, ne de olsa ikisi de çoğunlukla birbirinin yerine geçebiliyordu. Ve işte daha şarkının sonuna bile gelmeden bara ulaşmıştı.

Kapıdan rahatlıkla geçebildi. Neyse ki görevliyi önceden tanıyordu, onu sorgulamadan içeri almıştı. Belki daha sonra bir bedeli olabilirdi bunun ama sorun etmiyordu bunu, beğendiği tiplerdendi. İçerisi tıka basa dolu olmasa da hatırı sayılır bir kalabalık vardı. Şunu rahatlıkla söyleyebilirdi ki ortam sıradan bir bardan çok daha farklıydı. Size asılan yontulmamış insanlar olmazdı burada, ama herkes şevkle aşk yapıyordu. Bir köşede parasızlıktan ucuz bira içip felsefe konuşanlar -ki Rachel o inek tiplerin ne söylediği konusunda hiçbir fikri yoktu, hayatında doğru düzgün bir kitap okuduğu bile söylenemezdi. Loş sayılabilecek bir ışık vardı. Yalnız bar kısmı tamamiyle aydınlıktı. Bir yerlerden yanık bir koku geliyordu. Kafasını çevirip baktığında bunun yaşlıca bir adamla -muhtemelen bir profesör- pencere kenarında ot çekenler olduğunu görüp gülümsedi. Üniversiteye gelmeyi hiç düşünmemişti ancak bu ortamı gördükten sonra aklında bir fikir oluşmuş gibiydi. Bir belki. Yanından geçtiği oğlanın poposuna kalın kumaşlı kot pantolondan bile rahatlıkla hissedilebilecek bir çimdik attı. Çocuk şaşkınlıkla arkasını döndüğünde kendisine dokunanın Rachel olduğunu görüp gülümsedi. Rachel da yüzü aydınlanan çocuktan bir cevabı esirgemeyerek göz kırptı. Elindeki birayı selam için hafifçe havaya kaldıran çocuğun yüzünü aklına kazımaya çabaladı. Bardan atılması ihtimali veya içkisini ödeyecek birini bulamaması ihtimaline karşı. Yine de yalnız maddi çıkardan fazlası olabilirdi, oğlanı beğenmişti. Evinde yurdunda ya da her nerede kalıyorsa artık orada oynaşa pynaşa sabahlamak fena bir fikir sayılmazdı. Çocuğun yüzünü iyice hatırlayabileceğini düşündüğü zaman yoluna devam edip barda kendisine en yakın oturan yalnız çocuğun yanına ilişti. “N'aber yakışılı?” derken önündeki ikramlık çerezlerden de bir tane atıvermişti ağzına şehvetli göründüğünü umarak. Maggie de onu ektiğine göre bu akşam bardan yalnız ayrılmak istemiyordu ve oğlan bu tarz işlerde pek acemi görünen bir tipti. “Hı? Ben mi? Ney?” diye bir tepki vermesi üzerine kahkahasını bastırmadı Rachel. Tahmini doğruydu işte. Bu geceki avanağını bulmuştu. “Sen tabi. Sana konuşuyorum burada yavru kuş.” dedi ve boyalı dudaklarını çocuğun yanağına bastırıverdi. Aleve bulanan ve kızaran yüzünü görüp eğlenmişti. Barmenden iyi bir marka bira istedi bu akşamki ödeneğini bulduğunu umarak.

Rachel itiraf etmeliydi ki istediğinde sahip olamayacağı erkeğin olmadığını düşünüyordu. Ona sorarsanız bir afet olarak tanımlardı kendini. Kaderin tatsız bir şakası sebebiyle Londra'nın düşük mahallelerinin birinde doğmuş, keşfedilemeyecek, ama yine de büyük potansiyel barındıran düşmüş bir yıldız. Baygın bir iki bakış, ufak cilveli hareketler ve küçük utangaç bir gülümsemeyle yapamayacağı şeyin olmadığını düşünürdü. Normal zamanlarda ne istese bu yolla elde edebiliyordu. Babasının '81 model Delorean'ını kaçırıp da ehliyetsiz şekilde yakalandığında, neyse ki çok da prensip insanı olmayan bir polise rastlamış, ceezadan kurtulmuştu. O gecenin sabahında eve zil zurna dönerken -nasıl tek parça kalabildiğini hala bilmiyordu- aynı polise rastlasaydı, ya da bir polise rastlasaydı neler olacağı düşüncesi onu Rusty gıdıklammışçasına güldürmeye yetmişti. Bu sebepten çocuğun -evet, onun gözünde okulundaki birinci sınıflardan farkı yoktu- ani tepkisi onu bir an için şaşırtmıştı. “Sen yavru ku- beni tanıdığını sanmıyorum o yüzden şu an yaptığımız diyalog çok uygunsuz kaçıyor.” Çocuğun tam olarak ne dediğini ayırt edememişti; ancak onu terslediğini anlayabiliyordu. O sırada birasını uzatan barmeni alıcı gözüyle çabucak süzdü. Elinde değildi, aklı böyle çalışıyordu işte. Bira parası karşılanmaması, evsiz, parasız kalması ihtimali göründüğü an zihni kendisini bu durumdan kurtaracak çözümler arıyordu hemen. Bir keresinde Danny okuldan adındaki bir inek Rachel'ın Darwin diye bir adamı haklı çıkardığını söylemişti. Güya Rachel'ın kendi kıçını kurtarmak için yapmayacağı şey yomuş. Çocuk tam olarak bu kelimeleri kullanmamış olsa da işin özü, Rachel'ın anladığı buydu. O gün çocuğa sigara dumanını üfleyip “Şu Darwin denen herif, bir bildiği varmış öyleyse. Selamımı söylersin.” demiş ve sigara almak için birkaç banknot borç bulabileceği birini aramaya başlamıştı.

“Hey böyle ürkek olma bakalım sen. Şu şirin surata hiç yakışmıyor.” Çocuğun hemen terslemesinden hoşlanmamıştı doğrusu. Önündeki bira şişesine genişçe uzanıp kocaman bir yudum aldı. Madem karşılık alamamıştı, çirkince oynayacaktı o zaman. Uzamış ve bakım zamanı hayli geçmiş olan ojeli tırnaklarını hissettiğinden emin olarak çocuğun bacağınauzandı. Ufak ve yuvarlak hareketlerle eli yukarıya doğru tırmanıyordu. Adını bile bilmediği çocuk birden kızıvermişti. “Bana şirin deme ve elini oradan çek, bak uyarıyorum.” Çocuk son derece rahatsız olduğunu belli edecek şekilde elini alıp bacak arasından hızlıca uzaklaştırdığında, Rachel, gülmekten kendisini alamamıştı. “Ne yapacaksın? Anneciğini mi çağırırsın?” Bir üniversite barında ne işi olduğunu kestiremediği çocuk onu eğlendiriyordu cidden. Muhtemelen daha önce hiçbir kızla tensel bir iletişim yaşamamıştı. Eh, yavru kuşun ilki olmak Rachel için gurur verici olurdu. Daha önce de acemilerle yattığı olmuştu, performansları korkunçtu cidden, hele ki sonradan göz yaşlarını tutamamaları. Diğer yandan bunun kendisine verdiği tatmin, o sululukların yarattığı rahatsızlıktan daha fazla olurdu genelde. İşi biraz daha kızıştırmaya karar verip bar taburesinden tek bir hareketle indi ve elini bir başka taburede oturan çocuğun beline uzatıp yavaşça pantolonundan aşağı doğru saldı. Başka türlü oynamak gerekiyordu demek ki. “Adın ne demiştin,” boyalı saçları çocuğun yüzünü gıdıklayacak biçimde kulağına eğildi ve “yavru kuş?” diye fısıldadı. Çocuk aniden arkasını dönüp onu kendisinden uzaklaştırmıştı. “S-seni hiç ilgile- sana ne?” Tamam, eğlenmiş, gülmüş, can sıkınıtısını dağıtmıştı; ama artık bu iş sinir bozucu bir hal almaya başlıyordu. Çocuğun ani hareketi Rachel'ı biraz sarsmıştı. Bu tarz hareketleri yanlış algılamaya son derece müsait olan Rachel, 'itilip kakılmaktan' hiç hoşlanmazdı. “Sen kim oluyorsun be?” dedi yüksek sesle. “Beni istediğn gibi kullanabileceğini mi sandın hain şey?” dedi daha sonra sesini daha da yükselterek. Tüm barın bunu duyduğundan emin olmak istiyordu.

Daha evvel çok kez yalanlar söyleyip sahte olaylarla milleti kandırdığından bir nevi profesyonel olmuştu bu konuda. Sesini daha da yükselterek ve aşırı bir drama katarak haykırdı. “Sana verdiğim onca emekten sonra mı? Ha? Bana teşekkürün bu mu?” İşte şimdi çocuk histerik bir hal almıştı. Ne söyleyeceğini bilemeyerek ağzında bir şeyler geveliyor, el kol hareketleri yapıyordu. Onun ağlayabileceğini bile düşündü Rachel. Sonra elleriyle çocuğun yüzünü avuçları içine alıp birden dudaklarını onunkilere kuvvetlice bastırdı. Çocuk artık şaşkınlıktan hareket etmeyi bile kesmişti. Bir çift vantuza benzeyen dudaklarını onunkilerden ayırdığından fısıldadı. “İstediğimi yapacaksın, yoksa daha da çirkinleşebilirim.” “Ne? Hayır!” Çocuğun cevabı net olsa da Raceh hayırı cevap olarak kabul eden bir yapıda değildi. Neyse ki çocuk Rachel'ın zaman zaman bir sürtüğe dönüşebildiğini bilmiyordu. Eline her geçen fırsatta bu kozunu kullanan kız, kurbanı oynamayı çok severdi. Tekrar az evvelki dramatik hale dönüp “Seni seviyoruz işte, anlasana piç! Ben ve karnımdaki bebeğim. Seni seviyoruz.” O anda birçok şey oldu. Çocuk elini ağzına bastırıp daha sakin bir yere çekiştirmeye başladı. Bunun nereye varacağını bilen Rachel çok da karşı koymadı, sahte bir çabalamayla kurtulmaya çalışıyor gibi görünse de. En sonunda tuvaletlere açılan koridorda duvara yaslandığında “Ne yapmaya çalışıyorsun sen?” diyen çocuğa gülümsedi ve “Nasıldım ama?” dedi. Akabinde yaslandığı duvardan kalkıp bu kez kendisi çocuğu çekiştirmeye başladı kadınlar tuvaletine doğru. İçeri girer girmez kuvvetlice delikanlının vücudunu bir duvara yasladı ve elleriyle pantolonunun fermuarını aramaya başladı. El çabukluğu ve irice vücudunun şaşkın bir yeniyetme karşısındaki üstünlüğünü kullanarak başarıyordu hakim olmayı. Fermuarın sesini duyduktan sonra pantolonu aşağı doğru sıyırırken kapının açılma sesini duydu ve sol elinin orta parmağını kapıya yönelterek, öksürme sesi çıkaran kadına “Özel bi' şey yapıyoruz burada değil mi? Siktir hadi.” dedi. Bir an sonra saç diplerinde göz yaşartıcı bir acı hissedecekti.