New 'friend'

"Bitti mi?" dedi dibinde durduğu adam çalışırken sessiz olma yeminini bozarak. Alex bir şeye odaklanınca etrafını dinlemiyordu, bu da Clem'i rahatsız ediyordu. Çözümü kendine Alex çalışırken konuşmama sözü vermekte bulmuştu. Yine de dayanamadığı bir anda şaşırtıcı biçimde yanıtlanışının hoşuna gitmediğini söyleyemezdi. "Bitiyor." dedi Alex, dudaklarının arasında metal bir parça olduğundan sesi boğuk çıkmıştı. "Elin nasıl? Zorlamıyorsun değil mi?" Alex umursamadığını belli edercesine 'olur' dediğinde iyi olduğunu var sayıp yerinden kalktı. "Ben dondurma alıp geliyorum o zaman." Son iki saatini terastan bozma balkonlarının duvarına çatıya tırmanmayı sağlayacak geniş basamaklı bir merdiven oluşturmaya harcamıştı, ve İngiltere ev hediyesi olarak oldukça güneşli bir gün sunmuştu onlara. Clem'in gittiğini fark etmeyen Alex 'tamam' diye mırıldandı boşluğa doğru.
Alex'in başına gelen 'ufak' kaza, Clem'in neredeyse her şeye 'ben yaparım sen dur' demesine neden olmuştu. Önce Alex'i azarladıktan sonra elbette. Uzun bir azarın ardından, bolca 'bütün bunlar olurken bana haber vermeyi düşünecek kadar zeka seviyesine sahip biri yok muydu etrafta', 'daha kötüsü de olabilirdi', 'beni merakta bırakmaya utanmıyor musun?' ve türevi habersiz bırakılma telaş suçlama korku ve öfke barındıran çok duygu dolu azarlama cümleleriydi kurdukları, içini boşaltmış olmanın rahatlığıyla Alex'in peşinde dolanıp duruyordu. Ona kalsa merdiveni de kendisi yapardı ama Alex onun sabitlediği herhangi bir merdiveni kullanmayacağını açıkça belirtince boyun eğmişti ister istemez. Yine de telaşlı bir anne gibi Alex'in dibinde durmuş, her yaptığını izlemiş, her hareketinde dikkatli olmasını söylemişti. Arada kafasına uyduruk malzeme ambalajları atılsa da genel olarak kovulmadığından iki saat boyunca Alex'in kendisini umursamadığını bildiği halde ortaya konuşup durmuştu. En sonunda da yorulduğunu, dinlenmesi gerektiğini ve hatta bütün gün hiçbir şey yaptırmamayı düşündüğü arkadaşına dondurma getirmek için kalkmasaydı, ya da merdiven bitecek olmasaydı daha çok konuşabilirdi. Tam mutfağa yöneldiği anda kapı çalınca kim olduğunu düşünmek için birkaç saniyesini harcadı Clem. Taşındıklarını bilen insan neredeyse yoktu, bilen bir iki kişinin de açık adresi bildiğini sanmıyordu. Yeni bir şey sipariş etmediklerini de göz önüne alınca gelecek kimse yoktu. "Kargo!" dedi elleri kolları dolu, yüzünü göremediği ama kolayca tanıyabildiği biriydi karşısındaki. Bir kahkaha attı. "Nereyi imzalıyorum?" "Bunları bir yere koyabilirsem gösterebilirim." Çocuğun ellerindeki kutulardan küçük olanı alıp görüşünü açtıktan sonra ilerleyerek yere bıraktı kutuyu. "Evi nasıl buldun?" Adam onun peşinden gelmiş bıraktığı yere elinde kalanları indirmişti, dönüp eve baktı. "Oldukça güzel, ama dağınık." Hafifçe vurdu yanıta karşılık olarak. "Onu sormadığımı biliyorsun." "Biliyorum." diyerek omuz silkti Adam, karşılık olarak. "Evi anlattın ve o arada bu civarda olduğunu da söyledin, ben de süper güçlerimi kullandım." Gülüp duruyorlardı karşılıklı, ciddi bir şeyi bile gülmeden konuşmayı başaramadıkları düşünülürse o an için gülmeleri de oldukça makul kalıyordu. "Yurda gidip kalan eşyalarını alman gerektiğini ve üşendiğini söylemiştin," dedi Adam konuyu tamamen değiştirerek "ben de süper kahraman olarak görevimi yerine getirdim. Ama merak etme-" güvence vermek ister gibi başını sallamıştı "İç çamaşırı çekmeceni Josefine topladı." Gülerek çocuğun koluna vurdu. "Çok kötüsün!" "Hı hı. Ama imzamı alabilirsem eğer? Çünkü eşyaların kalanını almak için arabaya gitmem gerek ve o arada beni affedebilirsin." Adam tarafından 'imza için' çekilip öpüldüğünde hala gülüyordu, odanın ortasında birden beliren gürültü olmasaydı gülmeye devam edecekti de. "Alex!" dedi korkuyla Adam'dan uzaklaşırken. Karşısında ona bakan bir Alex görünce rahatlamıştı gerçi, onun balkondan düştüğünü düşünüyordu, ya da çatıdan, ya da en azından yaptığı merdivenden. Ama öyle bir şey değildi, Alex karşısında ve sağlamdı. Yani elini saymazsa, ama zaten sadece el hasarıyla balkondan düşmesi de mantıklı değildi işte, konu Alex olunca düşünemiyordu. Elindeki alet çantasını yere düşürmüştü odaya sonradan giren arkadaşı, iyiydi. Gerçi yüz ifadesine bakarsa pek de iyi olduğunu söyleyemeyecekti. Onun Adam'ı bilmediğini hatırladığında suçlulukla dudağını kemirdi. Alex'in Cleo'yla karşılaşması, sonra araba kazası derken anlatacak vakti olmamıştı, bunu şimdi ancak fark ediyordu. "Merdiven bitti." diye homurdandı Alex, ve Adam'a bakmadan mutfağa yöneldi. Açılan buzdolabı sesinden az önce getirmek için gittiği dondurmayla Alex'in kavuştuğunu anlayabiliyordu. Bir an geriye baktıktan sonra Adam'a döndü, ne olduğunu anlamadığını belli eden tuhaf bir ifadeyle yüzüne bakıyordu. "Ben inip diğer kutuları alsam iyi olacak galiba." diye mırıldanınca gülümsemeye çalışarak başını salladı. Adam kapıdan çıkınca Alex'in yanına gittiğinde arkadaşı mutfak penceresine oturmuş dondurma yiyordu. "Elin nasıl? Ağrıyor mu?" Alex kafasını çevirip tuhaf bir ifadeyle ona bakınca cümlesini yutup yüzünü buruşturdu. Alex ona öyle bakmazdı, bu mümkün değildi. O ana kadar elbette... "Söyleyemediğim için üzgünüm." Alex bir 'neyse' mırıldanınca dayanamayıp yaklaştı yanına. "Hadi Alex, bana bak. Özür dilerim." Tamam denircesine sallanan bir kafa ve mideye gönderilen koca bir kaşık dondurma. "Tanışmayacak mısın onunla?" Alex soruya oldukça şaşırarak başını çevirip tamamen başka bir yerden devam etti konuşmaya. "Şu Meg'in evindeki çocuk değil mi bu?" Sıkıntıyla başını salladı Clem, ufacık bir ihtimal de olsa Alex'in Adam'ı kötü hatırlamasını istemediği için bunu fark etmemesini ummuştu. "O geceyi boş ver. İyi biri o Alex. Gerçekten. Tanışırsan eğer? Benim için? İyi anlaşabilirsiniz?" Oyuncak alması için annesine yalvaran bir çocuk gibi başını omzuna doğru eğip Alex'e baktı. Alex ise bunu umursuyor gibi görünmüyordu."Onu seveceğimi sanmıyorum. Hatta onu sevmeyeceğime eminim. Üstelik sübyancıya benziyor." Dayanamayarak güldü, oysa durumu göz önüne alınca biraz daha ciddi olması gerekiyordu. "Abartma Alex. Aynı yaştayız." "Bu önceden olmuş olabi-" "Ben senin neye kızdığını biliyorum, ama haksızlık ediyorsun." Alex sözü kesildikten sonra 'biliyor musun?' dercesine kaşlarını kaldırmış, ancak yeni bir cümle kurmamıştı. "Sana söylemediğim için bozuluyorsun. Haklısın da, ama buna kızgınlığını Adam'a yöneltme, lütfen. Gerçekten uygun bir an olmadı. Hele son günlerde şu halini düşününce. Yoksa sana her şeyi anlatıyorum, biliyorsun." Alex homurdanırken dış kapının açılması sesiyle oraya çevirdiler başlarını aynı anda. Adam gelmişti, Alex de dondurmasına dönmüştü. "Lütfen Alex. Gel hadi." En sonunda Alex'i yerinden kaldırabilmeyi başarıp salona döndüklerinde Adam getirdiği kutuların birine oturmuş karşısında dimdik durup onu izleyen Vişne'yle bakışıyordu. "Çocuklarımla tanışmışsın." dedi Clem gülerek, yanıbaşındaki Alex kaskatıydı. Adam başını kaldırıp karşısında duranları görünce gülümsemesi solsa da çabuk toparlanmıştı. "Sadece biriyle." dedi Adam, Vişne'yi göstererek. Alex'in odada olduğunu fark eden Votka asalet dolu bir ukalalıkla salona girdiğinde Alex'in dudaklarında anlamlandıramadığı bir gülümseme belirmişti. "Gel" dedi elini uzatarak, Alex'in yeniden yanında heykelleşmeye başladığını düşünüyordu bir yandan da "Alex'le de tanış." İkisinin birbirini sevmesi Clem için önemliydi. Adam'la ilişkisi de evde yaşayacağı günler de buna bağlı bile olabilirdi.
-
"Alex?" diye seslendi yattığı yerden. Karnında bir kedi, baş ucunda bir diğeri, ailesini tamamlamasına çok az kalmışken en önemli kişi yoktu. Parmaklarını Vişne'nin yumuşak tüylerinde gezdirdi. "Evden çıkmadı değil mi?" Onu anladığını düşündüğü çocukları tembelce miyavladılar. Dayanamayıp kalktı yerinden. Evlerindeki ilk gecelerinde, yani gerçekten eve benzeyen bir evde, gerçek bir yatağın ve eşyaların olduğu bir evi kast ediyordu, birlikte kalabilecekleri ilk gecede Alex'in gitmiş olması ihtimali yoktu ona göre. Vişne peşinden atladı, Votka bir süre tembel mırıltılar çıkarıp arkasından baktıktan sonra huysuzlanarak yerinden kalktı. Ayaklarına sürtünen kedilerle evin içinde karanlıkta yürürken tekrar Alex'e seslendi. Odadaki karanlık Alex'in olmayışına adadığı bir karanlık değildi, gecenin getirdiği, ışıkların kapalı olduğu saatlerin karanlığıydı. Ama Alex'i bulamazsa diğerinin de yakın olduğu açıktı.
"Alex?" dedi yeniden, belki beşinci kez, ancak bu sefer onu bulmuştu. O çok sevdiği pencerelerden birinde, lafta Alex'in olan ancak sadece biri geldiğinde Alex'in kullandığı odanın penceresine tünemiş sigara içiyordu. Onun sesiyle başını çevirip baktıktan sonra geri çevirmişti kafasını pencereden dışarı. "Gelmeyecek misin?" dedi, sesi çok yüksek olmasa da yeteri kadar anlaşılırdı sessizlikte. Alex yanıt vermek yerine ciğerlerini derin bir nefesle zehirlemeye karar verdiğinde dayanamayıp pencereye ilerledi. "Pekala, uyumayız öyleyse." Sakince pencereye tırmanıp Alex'in uzattığı bacaklarının üstüne kuruldu ve kendi bacaklarını da pencereden dışarı salladı. "Düşeceksin! Clem kalk şuradan! Düzgün otur!" Panikle belini kavrayan çocuğa bakıp gülümsedikten sonra dudaklarının arasında duran sigaraya uzandı. En azından Alex onu affedecekti, tavrı kesinlikle bunu gösteriyordu. Parmaklarının arasındaki sigaradan bir nefes aldıktan sonra onu sahibine geri bıraktı ve başını yanında duran adamın omuzlarına yasladı. "Neyin var Alex?"

Kendini suçluyordu. Alex'in gözlerine dökülen sonbaharlar için de, asık yüzü için de kendini suçluyordu. Belki daha önce, bir şekilde bir anını bulup söyleyebilseydi kırılmayacaktı bu kadar. Alex'in ona kızgın olması fikrinden hoşlanmıyordu. Alex'in herhangi bir şeye kızgın olması fikrinden hoşlanmazdı zaten, kendisi olunca konu iyice huzursuz hissediyordu. Aldığı nefes bile Alex'e değmeyen havadan içine doluyormuş gibi tat vermiyordu. Alex'in eski haline dönmesi lazımdı, Alex'in Alex olması lazımdı. Clem'e farklı davranan bir Alex olmamalıydı. Bakışlarını yakınındaki yüze çevirdi. Rüzgar ona yakın olabilmek istercesine Alex'in saçlarında dolaşıp yüzünü okşarken Alex'in bakışları uzaklarda bir yerleri görüyordu, kendisini değil. Çok sevdiği yüzün loş ışıktaki mükemmelliğini incelerken içinde daha büyük parçalar yerinden oynadı. Daha çok şey kırıldı. Alex ona bakmazsa, ya da eskisi gibi bakmazsa ne yapacağını kestiremiyordu.
Alex'in kim olduğunu, kendisine neler yaptırabileceğini çok iyi biliyordu. Eğer Alex gerçekten Adam yüzünden ona kötü davranırsa, asıl sorunun bu olduğunu bilerek Adam'la devam edemezdi. Bu böyleydi. Alex vaz geçilmeyecek olandı. Alex'i bırakırsa dünyası çökerdi, günlerle gecelerin farkı kalmazdı, mutsuzluk onu tanımlayamadığı için üzülüp mutsuz olurdu. Alex olmazsa hayatında yalnız başına yürümeyi başaramayıp düşerdi. Alex olmadığında karanlıkta boğulurken Alex'i kendisi kaybederse ışıkların içinde kör olurdu ya da. Alex'in yokluğu için ağıtlar, acıklı cümleler, ödül alabilecek depresyon filmleri yaratabilirdi. Bu yüzden Alex'in yokluğu fikri onun çaresizliğiydi ve herhangi biri, çok sevsin ya da sevmesin, buna neden olamazdı, izin vermezdi. Bu kişi kendisi olsa bile.
Alex'in kırgınlığının geçeceğini umdu onu izlerken. Adam'ı sevebileceğini. Tersi olursa bir şeyler kötü gidecekti. Aynı durumu Adam yaratsaydı farklı olurdu gerçi. Adam Alex'in varlığını kabullenemeseydi, Alex'le yaşamasını, Alex'in Clem'in hayatının tamamını oluşturmasını kabul edemeseydi ve bu aralarında büyüyen bir sorun olsaydı çözümü kolaydı. Üzülürdü, ama Adam'dan vaz geçmesi gerektiğini düşünürdü. Bunu değiştirmesini isteyebilen birinin hayatındaki varlığı devam edemezdi. Alex'e git diyebilecek biri yoktu, olmasına izin vermiyordu. Ama Adam İngiltere'de başına gelen en iyi şeylerden biri olduğunu düşündürecek şekilde bunu sorun etmiyordu. Etse de belli etmiyordu belki, bilmiyordu. İngiltere'ye geldiğinden beri tanıştığı insanları da düşünürse, Adam haricinde herhangi biriyle yaşayacağı bir ilişkinin sürekli olmayacağını kolaylıkla söyleyebilirdi. Ama Adam başından beri Alex hakkında kötü bir cümle dahi kurmamıştı. Taşınacağını söylediğinde mesela, bunu desteklemişti, yardım isteyip istemediğini sormuştu. İlişkimiz yeni de olsa senin bir sevgilin var kal işte yurdunda niye başka erkeklerle yaşıyorsun tavrına girmemişti, bu da Clem için çok önemliydi. Adam'la birlikte olmakla ilgili soruları vardı aklında, ama Adam olabildiğince sevimli, Clem için olabildiği kadar kolaylaştırıyordu bir şeyleri. Tek sorun Alex'i üzmekti artık. Daha önce söylemiş olsaydı belki daha kolay olurdu. Belki de kendini kandırıyordu, Meg'lerde olandan sonra Alex Adam'a ön yargıyla yaklaşacaktı elbette.
O bin şeyi aynı anda düşünürken Alex'in bakışları, izlediği yüzü kendisine döndü. Bakışları kendi renginden daha koyu, ama yutan hüzünlü bir griyle dolu, yüzünü inceliyordu. Konuşmak isteyip konuşamıyormuş gibi, aralanmış dudaklarını bir sözcük kurmak için hareket ettirmemiş, yüzüne bakıyordu. Onu ne kadar çok sevdiğini düşündü yüzüne bakınca. Korku ve endişeyle kemirdi kendi dudaklarını, Alex'in ona kötü davranması ihtimalini bırakmıştı çoktan, öyle bakması bile kesinlikle berbat hissetmesi için yeterliydi. Onu bırakamazdı, bu mümkün değildi. Alex'in de kendisini bırakmaması gerekiyordu ama. Yoksa nasıl tutardı ki, Alex onu affetmeliydi. Alex gecikmiş cümlelerini bağışlamalı ve Adam'ı kabul etmeliydi. Yoksa Adam ne kadar anlayışlı olursa olsun bir şekilde bitirmek zorunda kalacaktı henüz başlayan ilişkisini. Üzülür müydü, evet, ama Alex'i kaybetmenin vereceği üzüntüyle kıyaslayamazdı. Alex'i kaybetmeyi kimseyle kıyaslayamazdı. Alex'i kabullenmeyen insanları istemediği gibi, Alex'in istemediği insanları da bir süre sonra etrafından uzaklaştırmak zorunda kalıyordu. Bunu Adam'a söylemeyecekti elbette. Ama kendisi biliyordu, Alex biliyordu, kediler biliyordu. Yeterliydi. Üstelik Thomas'la ilişkisinde bile bir yerden sonra Alex sorunu olmuştu. Tamam Alex'in arkadaşıydı o da, ama bir yerden sonra sıkıntı yaşamışlardı işte. Bazen Thomas gece geldiğinde Alex evde kalacaksa bile dışarı çıkıyordu mesela, Alex'i yerinden etmiş gibi suçlu hissediyordu Clem. O yüzden Thomas geldiğinde diğer odada kalıyorlardı, Alex de gece gelmiyordu. Aklının bir köşesi eve geç dönen çocuğunu düşünen bir anne gibi sürekli Alex'te kalıyordu öyle olunca da. Gerçi Thomas'la ayrılma nedenleri bu değildi. Zaman ve yaşananlara vurduğunda Adam'dan daha yoğun bir ilişkileri olmuştu hatta. Thomas'la bile ayrıldılarsa herhangi bir ilişkisi için daha en başından 'çok güzel olacak, uzun sürecek' tarzı yorumlar yapamıyordu. Ama bu sefer kabul etmişti, biraz daha zor olacaktı. Çünkü şimdi yeni biri, üstelik Alex'i tanımayan biri, üstelik Alex'in baştan olumsuz yaklaştığı biri. Bir şeylerin zor olacağı çoktan belli olmuştu.
Arada kalmamayı dilediği anda, seçim yapmak istemediğini düşündüğü bir anda konuşmuştu Alex, bütün düşüncelerini duymuşcasına. "Sana yalan söylemeyeceğim; Adam'dan hoşlanmadım. Bence seni hak etmiyor. Bence doğru insanı bulana kadar birileriyle beraber olmamalısın. Ve o doğru insan değil. Değil işte, güven bana." Hafifçe gülümsedi, eğlenmekten uzak, alaydan tamamen arınmış, anlayışlı diye adlandırılabilecek bir gülümsemeydi. Hafifçe doğrulup Alex'e döndü, belindeki parmaklar tutuşunu sıkılaştırmış, Alex'in yüzündeki anlamlandıramadığı ifade endişeyle parlamıştı. Bu sefer gerçekten, Alex'e yönelik bir gülüş koptu dudaklarından. Düşmeyecekti. Alex'e hayatıyla güveniyordu, hayatını Alex'e adayalı da çok olmuştu, elbette düşmeyecekti. Ona güveniyordu, kendisini tutardı, tutuyordu. Gerçi bu güvenin ardında Alex'in refleksleri, kendisini rahatça kaldırmasına yeten gücü, aralarındaki ağırlık farkı falan da vardı ama bunların ötesinde Alex'in gözlerinde kendisini görebiliyordu. Bu onun için hayat sigortası gibi bir şeydi. "Bunu bilemeyiz." dedi sakince, çocuğuna neyin niye olduğunu açıklar gibiydi. "Çünkü benim için doğru olan insanın senin için de doğru olması gerekir. Seni kabullenmesi gerekir. İkinci kısımla ilgili henüz bir sorunumuz yok, Adam olabildiğince anlayışlı, ya da öyle görünüyor bilmiyorum, ve ilk kısım için de..." Durup Alex'in yüzünü inceledi. "Anlaşabileceğinizi düşünüyorum Alex. Çok fazla ilgi alanını paylaşıyorsunuz." Alex'in kendisine dönen yüzündeki ifadeye gülüp elini Alex'in yüzüne uzattı. Onu tutan kol her hareketinde korkuyla daha da sabitleştiriyorken tutuşunu, parmakları Alex'in yüzüne ulaşıp teninde dolaştı. "Kendimi kast etmiyorum Alex, ilgi alanı değilim. Öyle bakma. Gerçekten hobi olabilecek şeylerden bahsediyorum. Resim en küçük örneğiydi." Severcesine yüzünü okşadı, beş dakika önce kedi olan kendisiyken şu an Alex'e Vişne'yle Votka'ya davrandığı gibi davranıyordu. Alex bir şey söylemeden tekrar eski yerine kuruldu, ama bu sefer başını omzuna yaslamak yerine alnını yanağına dayamış, Alex'in kesik kesik aldığı nefesleri dinliyordu.
Anlamıyordu, Alex konusunda anlayamadığı çok şey vardı. Mesela onu neden bu kadar çok sevdiğini anlayamıyordu. Ya da insanların kendilerini Alex'le bir tutmasını. Ya da Alex'in kendi değerinin farkında olmamasını, başkalarına bozulabilmesini. Hatta neden boşanmış çocuklu bir anne gibi davrandığını her adımını, her arkadaşlığını, her ilişkisini Alex'in hayatına odakladığını anlamıyordu. Bütün bunlar içinde en çok anlayamadığı Alex'in başkalarıyla birmiş gibi davranışıydı. Alex onun için herhangi biri değildi, bunun hakkında birkaç ciltlik kitap serisi yazabilirdi. Burnu Alex'in çenesine sürterken tadı huzursuzlukla lekelenmiş bir Alex soludu. "Paylaşmak istemiyorsan, paylaşmazsın. Zaten paylaşmadığını fark etmen için de ne kadar uğraşmam gerekiyor merak ediyorum." dedi mırıldanarak, sesi Alex'in tenine çarpıp yüzüne geri yansıyordu. "Tek istediğim Adam'a alışmaya çalışman. Sevmeni istemiyorum Alex, birini sadece ben istiyorum diye sevmek zorunda değilsin. Ama alışmaya çalış. Bir süre. Yapamazsan, tekrar konuşuruz. Anlaştık mı?" Alex bir şey demiyordu, kıpırdamıyordu da. Sadece kendisine bakmaktan rahatsızmış gibi dışarıyı izleyerek Clem'i görmezden geliyor, ama onu sıkıca tutarak da orada olduğunu kabul ediyordu. "Herkesten önemli olduğunu ne zaman anlayacaksın bilmiyorum, ama öylesin." Tamamen güvence vermeye çalışıyordu. Konu Adam'dan çıkmıştı yeniden, o an için. Sadece Alex'in tekrar yüzüne baktığını görmek istiyordu. "Hadi Alex, konuş. Daha fazla ne söylemem gerektiğini bilmiyorum çünkü. Yerine geçebilecek, ya da bulunduğun yeri gözden geçirmeme neden olacak kimse yok biliyorsun." Alex'in sessizliği odada boğulmaya devam edince rahatsız olmuş gibi doğruldu yeniden ve Alex'e döndü bakışları. Eliyle yüzünü tutup kendine çevirdi tekrar o bakışlarda kendisini görebilsin diye. Kendisine bakmaya zorlayarak... Onu birini sevmeye zorlayamazdı, ama kendisini sevmeye zorlayabilirdi. Kendisi 'biri' değildi çünkü. Alex nasıl 'biri' değilse onun için, kendisi de Alex'in gözünde 'biri' olmayacaktı. "Biliyorsun değil mi?" dedi şüpheyle, Alex yüzünü neredeyse zorla kendisine çevirmesine rağmen konuşmayınca. Konuşmuyordu. Sözcüklerle ifade edemeyeceği bir bakış yüzünde dolaştı, son zamanlarda Alex çok sık böyle bakar olmuştu. Endişeyle dudaklarını kemirdi. "Bilmiyorsun?" Bu bir yargıdan çok soruydu. Yanıtıyla kendisini tutan parmakların sahibine sarılabilir, ya da onlardan kurtulup kendini aşağıya atma fikriyle tartışabilirdi.

Alex'i tanıyordu. Bunu rahatlıkla söyleyebilirdi, onu her adımını bilecek kadar iyi tanıyordu. Alex'i tanıdığını hatırlamadığı zamanlardan beri tanıyordu. Konuşamadığı zamanlardan beri. Ve Alex üstüne uzmanlık sınavı verebilir, dereceye girebilir, birinci olabilirdi hatta. Alex'i Alex'ten de iyi tanıyordu. Her hareketini, her yüz ifadesini, her duygusunu biliyordu. Son zamanlarda Alex'i anlamadığını düşünmeye başlamış olması bunu değiştirmezdi, Clem Alex'in boşluklarında, eksik parçalarında yaşıyordu bu yüzden Alex'i kendisini tanıdığından ve Alex'in kendisini tanıdığından daha iyi tanıyordu. Dışarıdan gözleyebilme yeteneğine sahip bir parçası olduğunu düşünecek kadar iyi tanıyordu. Alex'i tanıyordu. Kapsamı, sınırları, çizgileri yoktu, sadece herkesten iyi ve var olan her şeyden fazla tanıyordu.
Bütün bu tanımaya, bilmeye rağmen bir sonraki adımını kestiremediği Alex kesinlikle kendi Alex'i değildi, bunu rahatlıkla söyleyebilirdi. O anda karşısındaki adam sabahki halini bırakın beş dakika öncesinde kucağına tırmandığı adam bile değildi. Bakışları donuklaşmış, yüz hatları kötü diye adlandırılacak duygularla kirlenmişti. Alex Clem'in asla karşısında, kendisine karşı görmediği ama var olduğunu bildiği haline bürünürken bakışları bütün sevgiyi dönüştürmüş, gözlerinde kendisini bulamayışına neden olmuştu. Sert bir hamleyle parmaklarının arasındaki yüz geri çekildiğinde, ay ışığına maruz kalmış bir kurt adam gibi, Alex'in içindeki o hiç sevmediği diğer adam uyanırken bir şey yapamamanın verdiği çaresizlik hissi ve ona bakan gözlerdeki yabancı duygulardan duyduğu üzüntü bedenini ele geçirmiş, hafifçe geri çekilmesine ve yüzünde Alex'e bakarken taşıdığı gülümsemenin silinmesine neden olmuştu. Öfkeyle dolu, binlerce cam kırığına bulanmış ses canını yakarcasına tıslayınca gerçek olmadığını anlamak ister gibi gözlerini kapattı. Birkaç saniye sonunda onları yeniden açtığında karşısında hala aynı adam vardı, tanımadığı Alex. Başında sığındığı adam da hayatı boyunca kollarına yakın durduğu ona güven hissi veren adam da aynı kişiydi özünde, ama şu an kollarında durduğu, kucağında oturduğu bedenin sahibini kesinlikle tanımadığını düşünüyordu. Alex de öyle düşünmüş olmalıydı ki Clem'i de kendisiyle birlikte sertçe içeri çekip yere ayakları bastıktan sonra bırakmıştı.Alex kendisini bırakıp uzaklaşmasaydı belki yine o gecenin başındaki ümidine dönebilirdi, barışacaklarına, affedileceğine dair. Ama çok sevdiği, en çok sevdiği insan kendisinden tiksinircesine uzaklaşınca dengesini bulamadı bir an, binlerce küçük ısıtılmış iğne dönerek derisinin altına girmeye çalışıyormuş gibi hissetmişti. Alex gitmek için arkasını döndüğünde parçalandığını hissetti. Ama gitseydi, gerçekten çıkıp gitseydi, odadan, evden ayrılsaydı o gece, o kadarının verdiği üzüntüyü bir şekilde kaldırabilirdi. Ama hayırdı elbette, bunu gören ya da o anı izleyen herhangi biri bunu tahmin edebilirdi, Clem kendince iyimserlik oyununa kaptırmıştı sadece, iyimser olabileceği bir şey kalmış olsun istiyordu. Alex yüzünde Clem'in kabuslarına girebilecek bir gülümsemeyle döndüğünde dünyayla ve iyimserlikle olan bütün bağları koptu ve düşüşü, gerçeği kabullenmek zorunda kalışı büyük bir hasara yol açtı. Karşısındaki adam onun Alex'i değildi, ve onun Alex'i gibi görünen ama o olmayan adam o gece içinde mutluluğa dair bir çok canlı hücreyi, anıyı, parçayı binlere bölecekti. "Yapma." diyebildi fısıldarcasına. Mümkün olsa elini uzatıp silerdi Alex'in yüzündeki ifadeyi. Çünkü o ifade kendisine ait değildi .O ifadeyi gören insanları Alex bir daha görmezdi neredeyse. O ifade kesinlikle hak ettiğini düşündüğü bir ifade değildi, o an karşısındaki Alex de hak ettiğini düşünebileceği şeyler yaşattırmayacaktı ona.
Derin bir nefes aldı. Bir tane daha. Üçüncünün ortasında Alex'in dudaklarını kilitleyen ne varsa hepsi bir bir önüne yığıldı. Yüzüne çarpan nefretle dolu cümlelerle sarsıldı. Arkası olduğunu bildiği ama gerçekliğine inanmak istemediği cümlelerdi her biri. Her bir sözcük özenle, kanatabilmek için sivrileştirilmişti. Her bir sözcük derisini es geçip doğrudan içinde bir yerlere batıyordu. Ve o an yaşadığı duygu kesinlikte bir volkan patlamasında lavlar altında kalıp yanarak ölmekle kıyaslanamayacak kadar yakıcıydı. Ve kesinlikle o düzeyin milyonlarca katı acı veriyordu.
Alex'i tanırdı, bilirdi, Alex'i sahiplenirdi. Birlikte geçirdikleri yılların sonunda öğrendiği şeyler vardı. Alex'e dair, onu anlatan, onunlayken yapılması ve yapılmaması gereken şeyler. Bütün güzel anılar, bütün sevgi dolu anlar bir bir üstüne çöküyor, içinden çıkmaya çalışırcasına baskı yapıyor ve en yakın mesafede gözlerini bulmuşçasına onları ateşe veriyorken gözlerinin dolmasına engel olmak için dudaklarını ısırdı. Onun için, onu üzdüler diye bir katile dönüşebileceğini düşünebileceği adamın kendisine bunları söylemesine inanamıyordu. 'Zaten inanmamalısın.' dedi içinde bir ses. Onun da acı çektiği belli, her harfi daha boğuk ve zorlanırcasına yayılıyordu beynine. 'Alex'i tanıyorsun.' Alex'i tanıyordu. Alex'in en derin yaralarını biliyordu. Alex'in yapmak istemeden yaptığı şeyleri biliyordu. Alex'in pişmanlıklarını biliyordu. Claudia'yla ilgili her hamlesini, bunların hangi yönlerinden yakındığını bile biliyordu. Mantıklı olmaya çalıştı. Ne karşısındaki adam kendisine aitti, ne de bu sözleri söylemek istiyordu. 'Belki de istiyor.' dedi başka bir ses kan kusarcasına. Sonra o kanda boğuldu ve duyulmaz oldu cümlesinin ortasında. Buna inanmayacaktı tabii ki. Alex'ini biliyordu ve güvenmesi gereken, inanması gereken tek şey yıllarıydı. Alex nasıl Claudia'dan sonra her sözünden, yaptığı her şeyden ve hatta yapmadıklarından bile pişman olduysa, o nasıl Alex değildiyse şu an ona öfke kusan adam da ortadan kaybolunca olan Alex'e olacaktı. Yapmak istemediği şeyleri yapmış, söylemek istemediği şeyleri söylemiş bir Alex fikrine alışkındı. Dayanabileceğini düşündü. Bütün cümleler derisinde kesikler açarken dişlediği dudağı sızladı. Eğer Alex gerçekten o kadar iyi rol yapabildiğini düşünüyorduysa bir kere olsun onun için rol yapacaktı. Bir kere üzüldüğünü belli etmemeye çalışacak, bir kere sakinleşmesini bekleyecekti, ağlama şıkkını çoktan elemişti zaten, tek ihtiyacı sakinliğini koruyabilmekti.
Ama olmadı. Alex her bir cümlesiyle ağır darbeler indirirken gözlerinin dolmasına da, bedenine sabitlediği ellerinin titremesine de engel olamadı. Bir başkası söylese belki aldırmayacağı cümleler onu o an acıklı bir filmin baş kahramanı kılarken acıdan ölüp ölemeyeceğini düşündü. Duygusal acıdan, üzüntüden. Eksi elli derecede terleyebilirdi Alex'in cümleleri yüzünden, yetmiş derecede buz kesebilirdi. Şu an bütün vücudu buz kesmiş, içten içe kanayıp ısı yayıyorken bütün sakinleşme düşünceleri, bütün kontrolü pamuk ipliğiyle kendisine tutturulmuşçasına uzaklaştı. Alex'in kesik kesik savurduğu sözcükler onun için yeteri kadar güçlü darbeler olmuş, artık herhangi bir şeye dayanmayı geçip ayakta duracak kadar bile güç bırakmamışken istemsizce Alex'e uzandı parmakları. Karşılığında karşısındaki adam aynı acımasız ifadeyle yarım bir adım geri çekilip herhangi bir teması kesinlikle istemediğini belli edince hareket edemedi. "Alex, devam etme." Gözlerinin dolmasına engel olmak için gözlerini kapattı, ama Alex'in rol yaptığıyla ilgili yeni bir cümle savurmasını istemediği için bunu kısa tutmayı başarmaya çalıştı. "Sonrasında pişman olacağın şeyler söyleme. Böyle düşünmüyorsun." Karşısında yine aynı acımasız gülüş belirince yeni aldığı nefes boğazına takıldı. Öyle bir ifadeydi ki gördüğü, gece sonunda Alex'le yatsa ve sabah kalktığında yanında bulamasa garipsemezdi. Öyle acımasız, öyle adice bir gülüştü yüzüne çarpan. "Ah, kesinlikle böyle düşünüyorum." dedi her bir sözcüğü yüzüne çarparcasına. Alex'in gerçek gülümsemesini bilen biri için, daha da önemlisi kendisi için acı verici denebilecek, korku filmi sahnesi gibi ürkütücü olabilecek bir ifadeydi. İyi ya da dürüst insanların yüzünde göremeyeceğiniz, şefkat, ilgi veya sevgiden çok uzak, sadece kötü olan ifadeleri birleştiren ve bu yüzden gülümsemek kavramından çok uzak kalan bir şeydi. Dayanamadı. Öyle bakmasına da, kurduğu cümlelere de dayanamadı. "Bencillik yapıyorsun." dedi, sesi bile güçten düşmüş gibi, Alex'in tonundan çok uzak ve çok zayıf çıkıyordu. "Acıtmak için söylüyorsun." Alex'in ifadesinde en ufak bir değişim olmazken kendisini mükemmel bir oyuncu olmakla suçlayan adamın kaliteli rol kabiliyetine boyun eğdi. Ya da belki, gerçekten böyle düşünüyordu. Yine de ilk seçeneğe sığınmayı seçecekti. "Hayatımda," kesik kesik konuşuyor, söylemek istediklerini nasıl cümlelere dökeceğini bilmiyorken bir şeyleri doğru düzgün aktarabilmeyi diledi "kimseyi senin yerine yaklaştırmazken sen bencilce davranıyorsun. Birlikte sardığımız eski yaraları kanatıp acısıyla tırnaklarını bana geçiriyorsun. Yapma." Alex kesinlikle onun Alex'i değilken hangi cümleyi neden kurduğunu düşünmekten çoktan uzaklaşmıştı. "Hayatına binlerce insan girip çıkarken, hala Cleo için kendine zarar verirken ve bütün bunlarda ben senin yanındayken, bencilliğin yüzünden beni parçalamaya çalışıyorsun. Tek biri, senin benim için değerini kabullenmeye çalışan ve yerini sarsma amacı taşımadan benim yanımda olmak isteyen bir tek kişi için yapıyorsun bütün bunları." Konuştuğu kişinin Alex olmadığını düşünmeye başlamıştı. Zaten onun Alex'i kesinlikle onun bu haline katlanamazdı. Onu üzemezdi, kıramazdı ya da üzüldüğünü görmeye de dayanamazdı. Ama bir dakika, "onun Alex'i" zaten ona böyle davranmaz, bu cümleleri kurmazdı. "Yapma Alex. Sırf bir şeylerin acısını çıkarabilmek, bana zarar verebilmek için öfken geçtikten sonra üzüleceğin şeyler söyleme daha fazla. Kendine de, bana da zarar veriyorsun." Alex'i tanıyordu, doğruydu. Ama şu an karşısındaki adamı tanımaktan uzaktı, ilk defa karşılaşıyorlardı.

Alex'i kendi ışığı olarak gördüğü zamanlar miladın başlangıcına kadar dayanıyor bile olabilirdi. Dünya'ya Alex için gönderildiğini düşünecek kadar Alex odaklı yaşamıştı. Her insanın bir amacı vardıysa Clem kendi amacının kesinlikle Alex'in yanında, yakınında olmak olduğunu ve zarar görmesini engellemek için orada olması gerektiğini düşünüyordu. Karşılığında Alex onu kimsenin başaramayacağı kadar mutlu ederek ödüllendiriyor, karanlıkta yalnız kalmasına engel oluyordu. O akşama kadar.
Karşısındaki adamın kendi ışığı olmadığını fark etmekten çok hissettiğinde gözleri doldu yeniden. Çaresizlik ve acıyla titreyen kirpiklerine çarpan yaşlar dondu ve asılı kalıp kirpiklerini kırdılar, ağlayamadı. İçinde bir yerlerde hala karşısında Alex'in olduğunu düşündüren parça varken, Alex'i üzme ihtimalini düşünürken, ağlayamıyordu. Kafasının içinde boğulan ses bütün kanı yutmuş, yeniden yükseliyordu. Gerçekten Alex'in hayatında engel olduğunu düşündürmek için uğraşıyordu. Yeniden Claudia'nın hayatlarına girmesiyle Alex'in aslında onun için kimin ne değere sahip olduğunu tekrar fark ettiğini söylüyordu avaz avaz. Gecenin başından beri işittiği her şeyin gerçek olduğunu kabullenmesi gerektiğini haykırıyordu beynine. Dinlememeye, duymamaya çalıştı. Pek çok şeyi kabul edebilirdi. Pek çok şeye karşı dayanıklı da olabilirdi, ama Alex bütün kemiklerini tuzla buz ederken sadece kıpırdamadan durmaya çalışıyordu. Elleri bileklerinden kırılmış gibi gevşek ve hareketsizken onları sabit tutabilmek için kollarını bedenine sardı. Acıya karşı bir kalkanı olsaydı hayatı daha kolay olurdu. Çelikten yapılmış olmayı isterdi. Ya da Alex'e karşı koyacak herhangi bir maddeden. Söyledikleri üstünden akıp geçseydi kesinlikle buna teşekkür etmek adına inançlı biri haline gelebilirdi.
İçinde binlerce insan vardı. Sevgi dolu, ölü, diri, sakat, yaralanmış ve türevi. İçinde kendini bine bölen Alex cümleleri vardı. Üstünde görünmez kesikler açan cümleler vardı. Daha fazla nefret görmeyeceğini düşündüğü, bitmiş olmasını dilediği bir anda daha büyük bir nefret ve daha keskin sözcükler yüzüne çarptı. Ve on dokuz yıl kadar mavi olanları tekrar yaşlar doldurdu. Aldığı nefes içine battı. Alex'in söylediği her şey, ağzını açmasından beri dökülen her harf tırnaklarını geçirdi kalbine. Söküp her bir harfi yerinden, parça parça algıladı bütünü.
Elinde olsaydı, mümkün olsaydı, durdururdu. O an için yeterince güçsüzdü, kendisini koruyacak bir başkasının olmasını diledi. Herhangi biri, sadece onu bundan koruyacak, arkasında duracak, yaslanabileceği ve geçeceğini fısıldayacak biri olsun istiyordu. Hayatının bu parçasını oluşturan adam birden taraf değiştirmiş onu parçalıyorken kısa bir süre için bile olsa koruyabilecek birini. On dokuz yılı, on dokuz yıllık hayatı ve hiç pişman olmadığı anıların her biri şimdi suçmuşcasına yüzüne atılıyordu. Sadece adını söyleyebilmeyi bile sevdiği adam yaptığı her şeye duyduğu nefreti açığa çıkarırken acısını düşünmemeye çalıştı. Alex'e bu derece zarar vermiş olma ihtimalini yok saymayı denedi. Alex ise bütün bunları, acısını dahil o an yaşanan her şeyi yok saymış sadece nefretten yaratılmışçasına konuşuyordu. Konuşuyordu ve bundan sonraki bütün hayatını, bütün ilişkilerini, insanlara olan bakışını değiştirecek kelimeleri beynine kazırcasına vurguluyordu. Yazılışlarının ve söylenişlerinin farklı, ama özünde ve anlamında aynı olduklarını düşündüren tek kişi o an onu en büyük haksızlıkların ortasında bırakıyordu. Bir daha kimseye güvenme dercesine. Kimse olmasın, kimseye bir daha acı çektireme dercesine...
Alex öyle ciddi, öyle acıtan bir mükemmellikte nefretle doluydu ki nefes almakta zorlanıyordu. İstemeden de olsa kabul etmek zorunda bırakıyordu kendini. Doğru olduğunu düşünsün diye fırlatılan her sözcük binlere milyonlara bölünüp kafasının içinde yankılanan çığlıklar haline geliyordu. Alex, hayatı, her hareketi ve odak noktası, ona hayatını nasıl berbat ettiğini anlatırken kendinden nefret etmemeye çalıştı. Bütün bunların gerçek olmadığını söyleyen yanı acısı tarafından boğulurken Alex'in yapmacık teşekkürü onu ayakta tutan son bağlara çarptı.
Yeniden konuşmayı denedi. Konuşup bir şeyler söyleyebilmeyi. Dudaklarının kenarında beliren ad, sahibine dönüştü. Alex'in adı Alex kadar yakıcı, acımasız bir hal alıp zaten sızlayan dudaklarında daha derin bir ağrı bırakınca konuşamadı. Dudağından süzülen nefesi odaya karıştı ve içinde taşıdığı son Alex tadı da havada buharlaşınca öylece kalıp konuşamadı. Alex'in kimliksizleşip, isimsiz kadınlarla belirsiz yataklarda harcadığı geceleri vardı, Clem'in adının her bir harfine ayrı bir anlam yüklediği adamdı. Ve tutup bütün anlamlarını parçalıyor, tanımadığı insanlara harcayabileceği gecelerinden birini Clem'in mutluluğunu harcamak için kullanıyor ve uykusuyla birlikte her şeyini söküp alıyordu. O gece Clem için huzur da, uyku da Alex kadar uzaktı.
O an için düşünecek Adam'ın önünde, daha öncelikli şeyleri olsa bile Alex'in sözcükleriyle aklına gelince pişmanlık sardı bedenini. Adam'ı hayatına kabul ederken bunların olabileceğini bilseydi yapmazdı. Bunları yaşayacağını bilseydi İngiltere'ye adım bile atmazdı. Adını adaşlarına bile yakıştıramadığı en yakını, şimdi kesinlikle kendisini istemediğini söylüyordu. Zamanı, gidecek yeri olup olmadığını, saatin gecenin kaçına dayandığını umursamadan gitmesini söyleyebiliyordu. Alex'in adı ciğerlerine batıp nefes alışına engel olurken, Alex konuşmalarının bittiğini belli etmek istercesine gözünü kapattığında ayakta kalmaya devam edebilmek için ulaşabileceği ilk şeye tutundu.
Cinnet geçirmek gibi, parça parça kanatılırken, içinde iyi olan her şey öldürülmüşken çok sevdiği pencere pervazları bile düşmanlaşmış, dışarıdan gelen ışıkların gölgeleriyle gitmesini söylüyorlardı. O an gördüğü her şey aslında onlara beslediği duyguları emip saf bir acımasızlığa çeviriyor, Clem'i odadan kaçmak zorunda bırakıyordu. Kıpırdayamadı. Adım atamadı, nefes alamadı, konuşamadı. Alex ona sırtını dönmüş, bakmıyorken hiçbir şey yapamadı, düşünceleri bile terk etmişti onu yalnızlığına. Sadece boş bir kabuktu ve Alex'in sözleri içinde yankılanıyordu. Öylece kaldı. İngiltere'nin gökyüzü kansermiş ve dökülen saçları yerine yağmurlarıymış gibi, yağmur başlayıp ağlarcasına sesler çıkardığında ayıldı. İçindeki yankıdan hüznü ve acıyı çıkarınca Alex'in adı kalınca dayanamadı. Titreyen adımlarla ilerledi kapıya doğru. Bütün gücünü adımlarına aktarmış, odadan çıktı. Bütün düşünceleri, hayalleri katledilmiş cesetler halinde odada kalmış, kendisi sadece acıdan oluşuyorken karanlık evde birbiri ardına güçsüz adımlar attı.
Hiçbir şeyin böyle olmaması gerekiyordu. Bu gece için aklına getirmediği bir sondu yaşadığı. Alex'le kendisi için asla kurgulayamayacağı bir sondu. İçine batan derin nefesler aldı. Uyuyor olmalılardı. Ya da Alex'in kolunun uyuşmasına neden olacak şekilde yatarken konuşuyor olmalılardı. Son günlerde yaşadıkları yer yatağı maceralarının üstüne rahatlığın kollarında olmalılardı. Kedilerinin huzur veren mırıltıları arasında sesleri nefesleriyle birleşip birbirine karışıyor olmalıydı. O gece kör adımlarla sonu olmayan bir yola çıkmak zorunda olmamalıydı. Dışarı çıkmak zorunda kalsaydı bile böyle olmamalıydı. Alex gece gece dışarı çıkmasıyla ilgili söylenerek yanında gelmeliydi, ya da Clem çıkarken ona yapması gerekenleri hatırlatıp mümkün olduğunca çabuk geri döneceğini söylemeliydi. Oysa şu an geri döneceğini bile söyleyemiyordu. Alex'e söylemeyi ve çabuk oluşunu geçmişti, 'döneceğini' söyleyemiyordu.
Duvarın kenarında duran kolilere ve çantalara baktı. Adam'ın o sabah getirdiği kıyafetlerini ve kitaplarını bir arada tutan karton ve fazladan kumaşlardı. Işığı açmadan sırt çantalarından birine uzandı. Yatağının, yani o an yatıyor olmaları gereken ama bir daha uyuyup uyuyamayacağını bilmediği yatağın kenarından telefonunu, ve dolabın kapağına asılı duran kol çantasını aldı. Yağmur saçlarına çarpıp yüzünü örtene kadar yüzüne yağmur yağmayacağına odaklanarak ağır adımlarla dışarı çıktı. Söyleyebileceği her şeyi, Alex'e dönüp bunu istemediğini söyle deme hayallerini, onu tutup bırakmamasını sağlama isteğini de yatak odasında terk etmişti. Geriye sadece peşinden gelen kediler kalınca onlara bakmanın daha çok canını yakacağını bildiğinden arkasına bakmamaya çalıştı. Kedilerin seslerini kulağında çınlayan uğultular yok ederken kendini toplayınca onları görmeye geleceğine dair söz verdi ve kapıyı arkasından kapattı.
Alex bütün inançlarını, bütün güven duygusunu yıkmış, onu ortada bırakmışken birbirine dolaşan adımlarla tutunarak indi katlarca merdiveni ve yağmuru kendi yağmuruna karıştırınca biraz olsun rahatladı, duygu belirtisi gösterebildiği için. Gidebileceği bir yer olmadığını yere çarpan su damlaları bile haykırırken bir an için öylece yolun ortasında kaldı. Alex bile onu yanında istemezken kimseye güvenemezdi. Alex onu Adam için yanından uzaklaştırmış ve onun da hayatını harcamasını söylemişken Adam'a gitmeyi zaten düşünemezdi. Onu tekrar görüp görmeyeceğine dair bile bir şey söyleyemezdi, Alex'i kaybetmiş, Alex'ten uzaklaşmışken dünya nüfusunun geri kalanı çok da umrunda olmuyordu. Saçlarının her bir teli ıslanana kadar öylece dikildikten sonra başını kaldırıp geriye, büyük mutluluk ve güzel hayallerle taşındığı evine bakmadan daha kalabalık olan, daha çok yere açılan caddelerden birine yöneldi, Alex'in bilmediği, gittiğini düşünemeyeceği, ama kendisini iyi hissettirecek, en azından sığınabilecek bir yer bulmayı diliyordu. Ve bundan sonra neyi nasıl yapacağını, hayatına nasıl devam etmesi gerektiğini söyleyecek ya da öğretecek birilerini...

*Tek bir cümle bile söyletemedim, bu nedenle de tamamen acı ve acındırmayla dolu bir rp oldu.

*Ayrıca ek not -bunu yapmasam olmazdı-: Bu RP, bütün karakterlerimizi, rplerimizi, yaptıklarımızı takip eden, sıçıp tüy diksek bile takip edecek olan pek sevdiğimiz Aylilililililin'e, ve onun sevgili kızılcığı çil yumağı Nanna'ya yazıldı. Tam olarak böyle değil, ama böyle. Öpücükmüş onlara da.