literally he hates that beatles song.

Liseye hiç başlamadı bile, evden hiç çıkmamayı daha anlamlı buluyor ve evde aldığı eğitimin ona yeteceğini düşünmese dahi devamına gerek duymuyordu. Hipotenüsün karekökünü bulmak kaderini değiştirmeyecek, okuttukları şiirin –ki en anlamsızı seçilirdi genellikle- üzerindeki sanatlar onun gününü güzel geçirmeyecekti. Ölümü, insanların amaçsızlığını çoktan tanımıştı. Gerek yoktu, ihtiyaçlarını böyle karşılamayacaktı. Batman olduğunu sanmasının nedeni büyükbabasının Britanya'ya gelmeden önce Gotham adlı bir kasabadan geldiklerini iddia etmesinin yanında, ebeveynlerinin o henüz 6 yaşındayken gözünün önünde öldürülmüş olmalarıydı. Neredeyse 3 yıl hiç konuşmadı. Sonrasında gitar, sonrasında yalnızlık. Evinden ayrılalı, sokak sokak gezeli yirmi yedi ay olmuştu ki o kadınla tanıştı, birkaç mevsim sonrasında odasına yerleştirilmiş beşikteki bebekle terk edildi. Ailesinden kalan parayla geçiniyor ve bu ona o ölene dek yetecek düşüncesiyle devam ediyor yaşamaya. Birkaç sene içinde ölecek gibi, yani, yeter o para. Para, sevseydi keşke parayı. Belki o zaman bulurdu mutluluğu. Şehirdeki ailesine ait olan evde kızıyla yaşamaya başladı, o yazları hariç tüm gününü okulda geçiriyor ve kendisi de bu sırada barları geziyordu. Bazı geceler ise büyükbabası gelip kızına bakıyor, gene de nadiren uzak kalıyor Prudence'tan.

Prudence. Annesi değil, kendisi seçti kızın adını. Gülmekten çekinmesin, yanında olduklarını bilsin diye. Onunla yalnız kalacağını düşünmemişti tabii ilk başta. Ama olsun, parayı bırakacak birisini bulmuştu en azından artık.

“İnsanların istediği gibi davrandı, her birine. Hepsinin, her değersiz parçasına. Karşılığı ne oldu? Hiç .” gibi basit olmamıştı şimdiye dek herhangi bir günü, Batman gibi intikam almak falan istemedi. Yalnızca keyfi için yaşıyor, kendisi için. Zaten ölecek sonunda. Sokaklarda geziyor, hayat sokaklarda ya.
Kimlere ihtiyacı var bilmem ama işte, arkadaş olsun, onu sevmeyen olsun, öyle. Ne olursa.