Main Direction

Yastığının altında titreyen telefonun sesine uyandığında gün daha yeni doğuyordu. Belki ellinci mesajdı bu gelen, hiç birine bakmaya içi elvermemişti, saygıdan. Ama içindeki merak içini kemiriyordu. Telefonu kapatabilirdi, evet ama öyle olursa da arayanlar kapalı olduğu için ulaşamadıklarında daha çok panik olurdu belki. Bilmiyordu, beyni parmaklarının arasında duran küçücük telefon yüzünden bloke olmuştu. Isaac Dahlin, elinde Ema'nın telefonu, bir güne daha kızı düşünerek uyanmış, son üç günü böyle geçtiği için artık iyice yapacak şeyinin olmadığını fark ediyordu. Haftasonu geçmişti, kızı bulması için bir engel kalmamıştı. Gidip Ema'yı bulacaktı, orası kesindi. Tek sorun stüdyodan ve Vaven'den sıyrılmaktı, onu da atlatabileceğine olan inancı tamdı.
Konser gecesi kızı bıraktıktan sonra arabada telefonun düştüğünü fark etmemişlerdi. İkisi de ön tarafta oturduklarından ve telefon çalmadığından bu makuldü. Ertesi gün arabayı yıkamaya götürürlerken telefonu bulup getirdiklerinde Ema'nın olduğunu anlaması çok zamanını almamıştı. Aynı günün akşamı işten vakit bulamadığından telefonu götürememiş, başkasına teslim etmeye de içi elvermiyorken Vaven eve gelince 'şu yeni kız'ın stüdyoyu aradığını ve asistanlarından biriyle konuşmak zorunda kaldığını, asistan kızın da saygısızlığı yüzünden Ema'nın suratına telefonu kapattığını haber vermişti. Vaven elbette telefon durumunu bilmiyordu ve ilgilendiği şeyler arasında Ema'nın niye aradığı yoktu, o sadece haberi aktarıyordu ama Isaac bir kez daha yersiz hayranlıklardan sıkıldığını fark etmişti. Durumu öğrenen Vaven'in herhangi biriyle yollatma çağrısını reddedişi altında da bu vardı, Ema'yı sinir bozucu bir durumda bırakmak istemiyordu. Ya da oradan buradan hayranlıklarla karşısına çıkan asistanlardan birinin kızın evini öğrenmesine ve günlerce rahatsız etmesine neden olmak da istemiyordu. Bakarız diyerek geçiştirdiğinde Vaven'in önerisini, çoktan kararını vermişti. Kendi götürecekti.
"Yeter. Ben çıkıyorum." Kulaklığı itip boynuna düşürdükten sonra elindeki gitarı yanındaki arkadaşına verdi. "Ne saçmalıyorsun yine Isaac?" İçeri hışımla giren Vaven kendisinden korkmayacak tek insanı azarlarken kararını çoktan vermiş, cebindeki telefonun ağırlığını hissedebiliyor, telefon kendisini hatırlatırcasına yeniden çalmaya başlamışken Vaven'i kırmak istemediğini farketti. Ema'ya gidiyorum derse sorun çıkacağı kesindi. O yüzden masum bir yalan söyleyerek kaçmaya karar verdi. "Boğazım ağrıyor Vaven. Biraz daha söylersem o kayıtları bir yerlerimize sokmamız gerekecek, başka işe yaramayacaklar. Belki araba alarmı olarak-" Vaven gözlerini devirip sus dercesine elini kaldırmıştı."Git." Yüzünde iyi bildiği 'inanmıyorum ama bunun hesabını akşama vereceksin' ifadesi vardı. Arkadaşı ellerini çırpıp 'Tamam bugünlük bu kadar dağılıyoruz' derken olabildiği kadar hızlı stüdyodan dışarı attı kendini.
"Onu yine göreceksin." demişti Vaven, Ema arabadan indikten sonra, rahatça. "Umarım." diyebilmişti sadece Vaven'in didikleyeceği bir boşluk bırakmamak için. Ama bunu istediğini de gizleyemezdi. "İstiyorsan bizimle çalışabilir." İstediği bu değildi, o sadece, biraz tanıyabilmek istiyordu işte. Hele şu şöhret olaylarından sonra tanıştığı insanlardan hiçbiriyle gerçekten çok yakın arkadaş olamadığını düşünürse, Ema zor anda gelen ilaç gibi bir şeydi. İlgi çekici bir ilaç... "Okuyor olmalı, ayrıca onu bir sürü kargaşanın içine atmamızın doğru olacağını sanmıyorum." "Ema için korkuyor musun?" "Diğer kızlar için korkuyorum." Doğruya doğruydu, Ema sakinken böyle dikenlere sahipse onu kızdırdıklarında neler yapabileceğini kestiremiyordu. Onu ona bulaşacak asistanların arasına atacak değildi. Aynı şekilde bir sürü gergin ve iğnelemeye hazır kızı da Ema'nın üstüne salmayacaktı. Baş edebilirdi belki, ama Vaven'in ateşi hepsini kavururken Ema bile kendini koruyamayabilirdi. Bu düşünceli bir hareketti belki, belki de değildi, ama kesin olan şuydu ki kız konser gününden beri aklını kurcalamıştı. Ema bir sürü soru işaretiyle arabadan ayrılmışken Isaac sorularının cevabını bulmak istediğine karar vermişti. Tek sorun, bunu nasıl yapacağıydı, onu da çözebilme ihtimaline güveniyordu. Kız ilk izleniminin aksine oldukça mütevazi, ki bu kibarca söylenişiydi, bir yerde yaşıyordu. Görünce düşündüğünün aksine orada gerçekten para için bulunduğu da doğru olmalıydı. Yine de pek çok zengin kızından daha soylu daha yerinde davranışlara sahipken bir yandan da eleştirileri ya da doğallığıyla daha çok dikkat çekebiliyor, ve bunu dikkat çekme amacı gütmeden yapıyordu. Bütün bunlar da Isaac için yeterince ilgi çekiciyken kızı bir kere daha görme şansını tepecek değildi.
Akşam olmasına birkaç saat vardı ve bu zamanlamanın doğru olup olmadığı hakkında bir görüş belirtemiyordu Isaac. Ema dışarıda olabilirdi, arkadaşlarıyla olabilirdi, hatta 'yeter artık telefonumu verin' diyebilmek için müzik şirketine baskın yapmış bile olabilirdi, muhtemeldi. Kullandığı araç ilk gece geldiği kadar mütevazi değilken ve insanların dikkatini çekiyorken arabadan indi ve birileri kendisini tanıyamadan apartmana girmeyi diledi. Doğru kata çıktığını umuyordu, kapı zillerinde tek bir E. başlangıcı vardı ve onda da E. Marlot yazıyordu. Kızın soyadının Marlot olması ihtimaline sığındı ve ailesiyle yaşamıyor olmasını umdu. Çok fazla dilek ve umut vardı o an için, eğer aptallık edip Vaven'den kızın tam adını alsaydı bu saçmalıkları yaşamıyor olurdu. Vaven herkesin neredeyse beş sayfalık bilgilerini içeren dosyalar alırdı Jane'den, her seferinde. Bir sonraki asistan ihtiyaçları için de şunu istemiyoruz diyebilme hakkını elinde tutmuş oluyordu böylece. Apartman önünde dikilmek istemediğinden zil hesabıyla çıktığı katta doğru olduğunu sandığı kapıyı vurarken kapının arkasına kadar gelen ayak sesleri ve kapının açılışı arasında yaşadığı gerilim seviye atlamış, ve bütün o gerginlik Ema'nın şaşkın yüzünü görünce ortadan kaybolmuştu. "Selam Emaburrs." Bunun bir lakap haline gelişi kızı ne kadar rahatsız ediyor bilmediğinden kullanmakta sakınca görmemiş, Ema'nın patavatsızlık düzeyindeki rahatlığına güvenerek istemese söyleyeceğini düşünerek kullanmaya devam etmişti. Üstelik Ema'yı ilk tanıdığı andı neredeyse ve kendisine oldukça güzel şeyler çağrıştırıyordu. "Sen ne- Ne arıyorsun burada?" Elini cebinden çıkarıp parmakları arasında duran telefonu salladı. "Arkanı topluyorum. İçeri çağırmak yok mu?" Kızın yorgun ve dağınık haline zıt oldukça dinç duruyorken karşısında dikkatini başka bir şey çekti. "O gelen... Benim sesim mi o?" İçeriden hafifçe kendisine ulaşan kısık müziği kast ediyordu ve eğer televizyondan geliyorduysa, müthiş bir rastlantıydı.

*şu ev-ema görünüşü şeyini konuşmadığımızdan biraz tuhaf oldu rp, kısa da kaldı ama daha fazla yazmasam olmazdı, sonu da biraz alakasız oldu ama düşününce eğlendim eha.

Ema'ya gitmek fikri başta çok mantıklı gelmişti gözüne. Yani normal insanlar bunu yapardı. Her ne kadar son yıllar kendisinde böyle bir lüks bırakmamış olsa da, biriyle arkadaş olmak istediğinizde onunla görüşürdünüz. Belki dan diye evine girmez, zorla kendinizi davet ettirmezdiniz ama görüşürdünüz. Ve Isaac bunu istiyordu. Ema'yı görebilmeyi yani. Onunla normal olabilmeyi. Etrafındaki sürü ve elbette Vaven varken ne kadar kolay olabileceğini bilmese de, normal olduğunu düşünmeyi, normal davranan biriyle vakit geçirmeyi, normal ilişkiler kurabilmeyi ve biriyle arkadaş olabilmek için çabalamayı istiyordu. Peşinden gelen, onu tanımak için bir sürü şey feda etmeye hazır insanları boş verip bir cep telefonu için bilmediği kapılara geliş nedeni de buydu.
Ama o an bundan pek emin olamıyordu. Genel olarak bütünlüğünden emin olamıyordu yani. Oraya gelmesinin iyi bir fikir olup olmadığından, Ema'yla arkadaş olup olamayacağından. Bütün bunları sorgulama nedeni bir kitaptı. Kızın elinde duran kitap... Matematik kitabı... Üstelik üniversite falan da değil, düpedüz 'lise' matematik kitabı. Bütün ilgisi dağılıp kızı bununla ilgili sorgulaması ne kadar anlayışla karşılanabilirdi bilmiyordu ama umrunda değildi pek. Bütün hayalleri kitap tarafından parçalanmıştı. Ema'yla arkadaş olacaklardı. Canı sıkıldığında, boş vakitlerinde, kızın boş vakitlerinde zaman geçireceklerdi. Onu tanıyacaktı. Nefretini parçalayıp iyi anlaşmalarını sağlayacaktı. Yıllar sonra Vaven dışında sırf kendisi olduğu için yanında biri olacaktı. "Lise matematik kitabı mı o?" dedi açıkça gördüğü şeyi onaylatmaya çalışarak. Bunun gerçek olması halinde bütün magazin tantanasından değil de Vaven'den alacağı tepkiyi düşünüyordu daha çok. 'Liseli bir kızla görüntülenen müzisyen' olursa eğer, arkadaşı tarafından emeklerimi nasıl harcıyorsun bağırışları eşliğinde bütün saçları ateşe verilirdi, büyük ihtimaldi. Ema'ya da Isaac'i görmemesi için uyarılar yapardı, Vaven'di o. Yanlışları da doğruları da kesindi. Tekleyerek sordu. "Sen- liseye mi gidiyorsun? Kaç yaşındasın sen?" Tamam, kıza başından beri ufaklık diyordu, bunun farkındaydı. Ama tamamen 'boyut' farkıydı kast ettiği. Ema kendisinden kısaydı, ve sevimli. Ufak tefek yani. Aptal değildi, kendisinden küçük olduğunun da farkındaydı. Ama 'lise' farklı bir şeydi. Yani Ema o kadar küçük durmuyordu bir kere. Kendisi liseye gittiğinde, gittiği zamanlar, yani seneler öncesinde, liseye giden kızlar liseye gidiyor gibi görünüyordu. Öyle hatırlıyordu, yanılmadığına da emindi. Ama Ema. Tamam, onu sevmişti belki ama yaş farkının bir boyutu olmalıydı. Kendisinin can güvenliği ve kızın psikolojik sağlığı için. Birlikte görülselerdi... Yazılacakları da, söylenecekleri de, Vaven'in kıza yapacağı baskıyı da düşünemiyordu.
Düşüncelerini Ema'nın alaylı açıklaması bölünce şikayet etmedi. Durumları kötünün iyisiydi. Ama neredeyse on yaş vardı aralarında. Neredeyse. On. Korkunçtu. Yaşlanmış gibi hissediyordu kendini. Oysa yaşından şikayeti yoktu, 27 çok acayip gelirdi gözüne çocukken. Büyük şeylerin gerçekleşeceği bir yaş gibi. Gerçi bir anlamda büyük şeyler gerçekleşmişti. Ema gibi biriyle tanışmıştı, kız halinden yaşlarca büyük gösteriyordu ve Isaac 'YAŞLI' hissediyordu. Ema'nın konuyu yanlış anlaması garip tavrını mazur gösterince konuyu değiştirmesi gerektiğini fark etmişti ki, yeni bir yersiz çabasına ihtiyaç kalmadığını fark etti. "Yanık kokusu alıyor musun?" Rahatsız edici bir kokuydu. Ema'nın telaşıyla kendisi de paniğe kapılarak kızın peşinden koştu. Ve Ema'yla yaşına odaklanmaktan fark edemediği bir şeyi fark etti: evi. Küçük mutfağın neredeyse her köşesi alev almaya hazır, küçük ve korkunç görünen çaydanlığın kendilerine dokunmasını bekliyorlardı. Panikle aklına gelen ilk şeyi yaparak ceketini ocağın üstüne fırlattı. Ateşin cılız çabaları Isaac'in kalın ceketinin hışmına uğrayınca çaydanlık cesedinin üstü örtülmüş oldu. Ema da ölüye saygısızlık ederek daha gömülmeyen cesedin üstüne su atınca- ne saçmalıyordu? Sanki düşünceleri duyulabilirmiş gibi onlardan sıyrıldı ve biraz da Ema'yla uğraşmak adına yüzünü buruşturdu. "O ceket dört yüz sterlindi." Evet, öyleydi. Ve hediyeydi. Yani buradan çıkınca eve dönmeden yerine yenisini koyması gerekecekti. Ancak önemsemiyordu, gerçekten umurunda değildi. Ev ve Ema'yla birlikte alev almak, ya da kıza altına giremeyeceği bir maddi zarar yüklemekten iyiydi. Ema ceketi inceledikten sonra sevimli diye adlandırabileceği bir ifadeyle teselli ödülünün olmayacağını söyledi. "Yazık." diye mırıldandı sinir bozucu olmaya devam etmek için. Ema'nın alaylı hallerini seviyordu çünkü. "Ben ceketimi kurban edeyim, telefonunu getireyim- o neydi?" Bir ses duyduğuna emindi. Hatta bu sesin evin içinden geldiğine de emindi. Bu evde aksiyon bitmiyor muydu cidden? Yani bunu gerçekten sormak istiyordu. Ama o soramadan Ema onu mutfaktan sürükleyip küçük bir odaya iteledi. "Önemli bir şey değildir. Sen bekle ben yine de bir bakayım." Oldukça hızlı hareket ediyordu kız, bir şey söylemeye bile vakti olmamıştı. O da kızı beklerken etrafa bakındı. Küçük, ama kendi içinde düzeni olan bir odaydı. Ema'nın hayatının bilmediği yönleriydi. Yatağın üstüne oturup masa üzerinde duran defterlerden birini aldı. Edebiyat defteri. Kızın notlarını bir araya getiren defteri ve düzenli yazıyı inceledi. Elindeki deftere kıyasla kendi yazısı oldukça- "Geldim, önemli bir şey değilmiş söyl- neye bakıyorsun sen?" Ema'nın ani tepkisiyle hafifçe irkilince önce defteri çevirip Ema'ya özel bir şeyi karıştırmadığını göstermek istedi sonra da yanındaki masaya koydu, aldığı yere. "Edebiyat notları. Kurcalamak istememiştim. Afedersin." Kız küçük bir baş hareketiyle onaylayınca rahatladı. Ema'yı alaylı görmeyi seviyordu evet, ama onu kızgın görmek istediğinden emin değildi. Kız odayı gözden geçirince onun oturacak bir yer aradığını düşünüp kenara kaydı, bir sandık ve bilgisayarın durduğu kısma değil de yatağın diğer ucuna. "Aslında,"[color=darkblue] dedi başından beri yapmış olması gereken açıklamaya gecikmeli bir başlangıçla, ama elinde değildi, Ema'nın hayatı da kendisi kadar ilginçti, şaşırtıcı belki de. "telefonunu daha önce getirecektim ama fırsat olmadı. Başkasıyla göndermek istemedim çünkü ve- niye öyle bakıyorsun Ema?" Kız hala dikilmiş duruyordu, oturmuyor ya da konuşmuyordu. Onun bakışlarını görünce ayağa kalkıp şüpheyle sordu. "Yatağa oturmamamız mı gerekiyordu?" Olabilirdi. Bu evde Ema vardı, burası Ema'nın odasıydı. Ne söylense, ne olsa daha fazla garipsemeyecekti.

DENİZ ÇOK ÇOK ÖZÜR DİLERİM. Çok beklettim seni, beklediğine de değmedi resmen. Ay '^'