Ve bam!

Eskiden özlediği birçok şeyi tekrar geriye istemesi aslında büyük bir saçmalıktan başka bir şey değildi. Her güzel şeyin bir sonu vardı ve Alex ile ona sona çoktan gelmişlerdi. Onun aşkını en başından beri reddederek bunu hak etmişti çünkü ona dostluğundan daha fazlasını veremiyordu. Elinden bir şey gelmiyordu, yanında istiyordu genç adamı fakat o kendini bu şekilde istemiyordu. Yap hep ya hiç diye kaptırmış gidiyordu. Bu yüzden vazgeçmesi gerektiğini hissediyordu, daha fazla çabalamayacaktı. Alex’e sırtını dönmüş çekip giderken bir kez bile durdurmamış, gitmemesini söylememişti. Onun gözünde böyleydi işte. Ne kadar süredir yürüdüğünü bilmiyordu, yüzüne esen rüzgârın serinletici havasını hissettiğinde havanın çoktan kararmaya başladığını görmüştü. Bu vakitlerde hava gündüze oranla daha serin olurdu ve en sevdiği vakitlerden biriydi. Ayaklarının ağrımaya başlamasını hissetmesi geç olmadı, derin düşüncelerden sıyrıldığında ayaklarındaki acıyı da hissetmeye başlamıştı. Bu acının kalbinde hissettiği acının yanında çok küçük kaldığını düşündü. Başını kaldırdı ve somurtkan yüzünü karşısındaki binanın duvarına dikti. Onca yolu evine yürüyerek gelmişti. Dağılan sarı saçlarına çeki düzen verdi. Ailesi son birkaç aydır yurt dışarısındaydılar ve uzun bir süre daha gelmeyeceklermiş gibi görünüyorlardı. Oysaki annesine ihtiyacı vardı, onunla konuşmalı ve neler hissettiğini ona anlatmalıydı. Kendini en iyi onun anlayacağını biliyordu. Clementine bile uzun bir süredir kendini görmeye gelmemişti. Sürekli Alex’in peşindeyken Cleo’nun neler hissettiğini unutmaya başlamış olmalıydı. Neyse ki hiçbirine ihtiyacı yoktu ne Alex’i istiyordu ne de Clementine’ı. Lazım oldukları zaman çekip giderlerdi. Kaşları öfke ile çatıldı. Alex bu gün kendini yeteri kadar ağlatmıştı, ondan nefret ediyordu. Clementine’dan da nefret ediyordu. Dostum dediği bu insanlar sadece kendilerini düşünmeye başlamıştı, cebinden çıkarttığı anahtarlığı kilide sokmaya çalıştı, sinirlendikçe bu zorlaşıyordu. “Doğru ya bir telefon edip nasıl olduğumu soramayacak kadar meşgul arkadaşlarım var benim.”haksızlık ettiğini biliyordu ama sinirlenmeden de edememişti, bu gün boyunca yeteri kadar yıpranmıştı zaten en azından bir kez bile olsun Clementin’ın aramasını beklemişti şu gün içerisinde. Sonunda kapıyı açmayı başardığında içeri girdi ve diğer cebinden çıkarttığı telefonu karşıdaki duvara fırlattı, artık kendine ulaşmasına gerek kalmayacaktı. Fişte takılı telefonun fişini çekti, bu koca ev kendine bir anda bomboş gelmişti. Duvarlar bembeyaz ve mermer zeminde ayakkabılarının sesleri duyulacak kadar boş. Birkaç konsol ve süsten başka gözüne hoş gelebilecek hiçbir şey yoktu o an. Oysaki başarılı bir iç mimar tarafından döşenmişti, bir köşede duran heykelin ve çini vazonun önünden geçti ve salona yerleştirilmiş açık bara yaklaşıp içki bardağına biraz alkol doldurdu, bu şekilde rahatlayabileceğini düşünüyordu fakat yanılmıştı. Kafası bulanmaya başladıkça görüntüler daha fazla çoğalıyordu. Alex’in yüzü Florentin’ın yüzü hepsi birbirine karışmıştı. Kaçıncı bardağı içtiğini bilmiyordu sonunda bir koltuk üzerinde sızmaya başladığında birbiri peşi sıra gelen rüyaların ardı arkası kesilmemişti. Rüyaların her biri canını yakıyordu ve hepsinde ağlamaktan bitap düşüyordu, ne sulu gözlü biri olup çıkmıştı böyle? Ağlamaktan nefret ediyordu. Bir kız kardeşi veya bir ablası olsaydı en azından o ne hissettiğini anlayabilirdi fakat Alex’e sahip olamadığı gibi ona bile sahip değildi. Alex üzüldüğü zaman kendini dinlerdi, ona çıkış yolları gösterir ve destek olurdu, sürekli gülümsetirdi kendini fakat şimdi yoktu yanında. Lazım olduğu böyle bir zamanda çekip gitmişti, sırf acı çekiyor diye sevdiği bir insanı terk etmişti. Onun yaptığı bencillik değil miydi peki? Acı çekmemek adına sevdiği bir insanı terk etmişti, üstelik o insanın ona bu kadar ihtiyacı varken. Ona kızgındı çünkü tüm söyledikleri bir yalandan ibaretti, kendine git demesi bunu gösteriyordu. Sonunda tipik rüyaların etkisinden kurtulduğunda uzandığı koltuktan doğruldu boynu ağrımış göz makyajı akmış ve yanaklarına süzülmüştü. Berbat bir haldeydi. Karşı duvardaki aynadan yansıyan görüntüsünden bu anlaşılıyordu. Boynunu ovuşturdu yavaşça ve koltuktan doğruldu. Gün ışığı içeri girmiş ve buz mavisi gözlerinin acımasına sebep olmuştu. Uykunun mahmurluğundan kurtulamamış gözlerini kıstı ve yalpalayarak yürümeye başladı. Yerde kırılmış haldeki telefonu aldı ve içindeki hattı çıkarıp yeni bir telefona taktı. Babasının bu yüzden canına okuyacağından emindi fakat umursamadı. Telefona gelen mesajı görmeden telefonu koltuğun üzerine fırlattı ve üst kattaki banyolardan birine girdi. Biraz duş ve sıcak bir kahve ve bir ağrı kesici ona iyi gelmişti. Banyodan çıktıktan sonra içtiği kahvenin bardağını mutfak tezgâhının üzerine bıraktı ve odasına geçip üzerindeki bornozu çıkartıp yeni bir kot pantolon ve siyah çizgili bir penye giyindi. Saçını küçük bir lastikli toka ile tutturup salona geçti. Birkaç saat önce koltuğun üzerine fırlattığı telefonu eline aldı ve gelen mesaja baktı. “Saat beşte, Kingdom Hig” Alex’in mesajını mırıldandı, kaç saattir oyalandığını bilmiyordu. Kolundaki saate baktı dört buçuğu gösteriyordu ve bir hayli geç kalmıştı yola çıkmak için, askıdaki ince ceketini alıp üzerine geçirdi ve evden dışarı çıkıp aceleyle bir taksi durdurdu. Gitmesi gerektiği yolu tarif ettiğinde yavaşça arkasına yaslandı. Daha dün onu bir daha görmeyeceğine dair kendi kendine sözler vermemiş miydi? Bazen saçmaladığını hissediyordu. Gelemem demeliydi veya başka bir mazeret bulmalı ve ondan uzaklaşmalıydı ama yapamamıştı işte. Taksiden yavaşça indiğinde Alex’i karşı kaldırımda görmüştü. Onu beklettiğinin ve kızdırdığının farkındaydı. Tüm düşünceleri allak bullak olmuştu yine bir adım attı, dalgınlığı üzerindeydi yine ve buna her seferinde olduğu gibi yine Alex sebep oluyordu, kafasını karıştırmasa rahat edemiyormuş gibiydi. Birkaç adım daha attı sonra kendine uzaktan seslenen kadının sesini ve koşturan kişiyi hayal meyal gördü. Her şey bir anda karman çorman olmuştu. Bir kol tarafından geriye itildi ve beton zemin üzerine sırt üstü çakılıp başının çarpmamak için destek aldığı kolunun derisinde bir yanma ve ıslaklık hissi hissetti. Fakat acıyı umursamamasına sebep olacak şey o saniyeler içerisinde gözlerinin önünde gerçekleştiğinde kalbinin duracakmış gibi olduğunu hissetti, yere yığılan Alex’e doğru yeltendi bir kol kendini durdurmak için uzandı fakat bırakması için bağırmıştı. Dizlerinin üzerinde hızla doğruldu ve Alex’in yanına koştu. Yanında duran adama çıkıştı. “Ne bakıyorsun öyle, çabuk arabanın kapısını aç hastaneye gidiyoruz.”adam afallamış bir şekilde Claudia’nın otoriter sesine daha fazla karşı çıkmadan Alex’i kaldırmaya yeltendi. “Bir gün senin yüzünden aklımı yitireceğim ve sende muradına ereceksin.”kızmıştı. Alex tek bir laf dahi eder ve gitmemek için karşı koyarsa ki böyle bir şey yapacağını sanmıyordu öfkesine yenik düşüp suratına tokatı indirebilirdi. Bir cezayı hak ediyordu. Ambulans çağırmaları gerekiyordu fakat onu bekleyeceğini sanmıyordu.

Yarısı kan olmuş bluzunun kolunu yukarı doğru katlayarak yavaşça sıyırdıklarında ortaya çıkan görüntü fazla iç karartıcı olmasa da genç kızın kaşlarını çatmasına ve düşüncelere gömülmesine yetmişti. Düştüğü sırada destek aldığı kolunun cildi bir hayli yıpranmış ve kan neredeyse kolunun tamamını kaplamıştı. Yine de kemiklerine zarar gelmediği için şanslıydı. Hemşire tarafından koluna sürülen sıvı ile yüzünü ekşitti ve başını diğer tarafa çevirdi, canını bir hayli yakmıştı. Hayatı boyunca hiç acı çekmemiş o çıt kırıldım kızlara benzediği aşikârdı bunu doktorun bakışlarındaki sempatiden anlaması zor olmamıştı. Ya da bu bir sempatiden çok bir çeşit acımaydı, bu kadar güçsüz görünmekten nefret ediyordu. Yine de doktorun kendine acıyıp acımadığını çözemese de gülmeden edememişti, şayet bakışları fazla sempatikti. Doktorun o babacan bakışlarının ardındakileri ve daha fazla ne düşündüğünü anlamak bir hayli zordu. Genç kız odadaki tüm oksijeni tüketircesine derin bir nefes aldı ve yavaşça iç geçirdi, bir hayli yorgun hissediyordu kendini ve son zamanlarda vitaminlere fazla ihtiyaç duyar olmuştu. Gözlerini bıkkınlıkla devirdi ve doktor sonunda düşündüklerini dile dökmeye başlamış, bu da genç kızın yüzünün kızarmasına sebep olmuştu. “Sevdiği kızı kurtarmak için arabanın önüne atlayan bir sevgili şimdilerde zor bulunur.”dedi, onun bu olaydan ne gibi bir sonuç çıkarttığı sonunda belli olmuştu, daha fazla yanlış anlaşılmamak adına durumu düzeltmeliydi. Bu odaya girdiğinden beri doktorla olan konuşmasındaki samimiyet bir hayli ilerlemişti. Nedendir bilinmez ellili yaşlarına yaklaşmış adamlarla anlaşması kendi yaşıtları ile anlaşmasından çok daha kolay oluyordu. “O benim sevgilim değil, çocukluk arkadaşım ve bazen sinir bozucu gıcığın teki olup çıkıyor, katlanılması zor olsa da yine de onu seviyorum.”dedi. Alex’e kızgın olduğu her halinden belli oluyordu. Hemşire genç kızın kolunu bir bandajla sarmayı sonunda bitirip ellerini genç kızın kolundan çekti. “Şimdilik işimiz bitti.”dedi ve konuşmaya gülüp odadan dışarı çıktı. Doktor ile baş başa kalmışlardı. “Yine de değerini bilmelisin. Şimdiki gençler kendilerini çok fazla düşünür oldu arkadaşının seni düşündüğü belli yoksa niye seni itip kendini o hızla arabanın önüne atsın.” Emekliye ayrılmasına az bir zaman kalmış olan doktor başını önündeki dosyalara eğdi ve kısa bir süre inceleyip. “Arkadaşın bu gün hastaneden çıkabilir fakat sarsıntı geçirmemesi için dikkat edilmesi gerek.”dedi oturduğu sandalyeden kalkıp elindeki dosyaları bir kenara bıraktı ve Claudia’nın oturduğu yerden inmesine yardımcı olup kapıyı açtı. Yaralı kolunun üzerine ceketini geçirdiği için kan bulaşmış kolu da böylece gizlenmiş oldu. Kalçasındaki ağrı yüzünden yürümekte biraz zorlanıyordu. “Yardımınız için teşekkür ederim.”dedi doktoruna gülümsedi ve Alex’in olduğu odaya yavaş adımlar ile yürümeye başladı.

Klasik hastane duvarları ve ışıklandırmalar her zamanki gibi aynıydı, mermer zemine yansıyan görüntüsünden bir hayli yorgun olduğu anlaşılıyordu, dağınık saçlarını sağlam kolunun eli ile yavaşça düzeltti. Telefonunu cebinden çıkartıp baktı. Florentin tarafından bırakılmış yaklaşık sekiz mesaj, annesinin aramaları ve Lilian’ın mesajları. Şu an Florentin dışında kimse ile görüşmek istemediğini düşünüyordu. Ona cevap vermediği için pişmanlık duymaya başlamıştı. Endişelendiğinin ve nerede olduğunu merak ettiğinden adı gibi emindi. Okuduğu mesajları da bu düşüncesini destekledi ve parmakları tuşlar üzerinde hızla kaymaya başladı. “Bu gün biraz yorgunum, yarın görüşelim ve seni çok özledim.”mesajı daha fazla düşünmeden yolladı. Onun o sevimli yüzünü ciddi anlamda özlemişti, kaç gündür görmüyordu? Üç? Belki de dört? Görmeden geçirdiği her gün bir asır gibi gelmeye başlamıştı. Alex’in iyi olup olmadığını öğrenip sevgilisini en yakın zamanda görmeliydi. Bir süredir Alex’i öptüğü içinde çeşitli vicdan azapları çekiyordu. Öyle ki bu yaptığı kâbus olmaya başlayabilirdi, daha önce kendini Florentin’ın bile öpmesine izin vermemişken ilk öpücüğünü alan Alex’in suratına yumruğunu indirmeliydi. Belki onu gördüğü ilk anda bunu denemeliydi, böylece Florentin’a yaptığı yanlış yüzünden Alex’den intikamını alarak bir şekilde rahatlayabilirdi. Sonunda odanın kapısı önüne geldiğinde tokmağından tutup kapıyı iteledi ve içeri ağır adımlar eşliğinde girdi. Az önceki düşünceleri Alex’i görünce tuzla buz olmuş gibiydi. Başındaki sargıyı görünce tüm öfkesi geçiverdi. Alex’in sözü üzerine kısa bir an nefes aldı ve “Beni ittiğinde incittiğim tek yer popomdu, hala oturabildiğim için şanslıyım fakat kendini arabanın önüne atarak budalalık ettin şimdi tarafımdan bir cezayı hak ediyorsun.” Ağır adımlarla Alex’e yaklaştı ve yüzüne düşmüş bir tutam kuzguni saçı geri itti. “Bu gün bende kalacaksın, gidiyoruz.”dedi buz mavisi gözlerini Alex’in kara gözlerine dikti. “Evime gitmemiz dışında her şeyi unutabilirsin Alex McLain şayet senin yüzünden zıvanadan çıkmama ramak kaldı.” Alex’in kalkmasına yardımcı olmak için koluna girdi.