Kaboom!

Genç kadın elindeki elmayı kısa saplı, kavisli, ince bir meyve bıçağıyla soyarken bir yandan sağ ayağıyla ritim tutmaya devam ediyordu. Ufak dilimleri ufak bir tabağa koyup günün boş işlerini kafasında toparlayarak televizyon karşısındaki geniş koltuğa geçti. Bu koltuk, kenarları köşeli, ladin ağacından yapılma; krem rengi iki parça halindeki keten kumaşla çevriliydi ve minderleriyle beraber neredeyse buraya ilk geldiği zamanlardan beri duruyordu. Ayaklarını öndeki kahve sehpasına uzatarak koltuğun üzerinde iki gece öncesinden bıraktığı kitapta nerede kaldığını bulmaya çalışıyor, bir yandan da dilimleri birer ikişer neredeyse çiğnemeden yutmaya devam ediyordu. Bakır rengine kaçan kızıl saçlarını tepesinde toplamış, sabah uyandığında düzeltme gereği bile duymamıştı. Diğer arkadaşları kısa dönemli tatil dolayısıyla eve gelmeyeli beri evin içinde boş bir aura vardı. Genç kadın kulaklarında bir sesin yokluğunu hissediyor, her ne kadar kabullenmese de ara sıra onları özlüyordu. Şuralarda bir yerde durup çöpe atmadığı elma kabukları için tartışacağı kardeşi ortalıkta yoktu, fakat o iki kız Annush’un yokluğunu neredeyse unutturuyordu. Evin duvarları her saniye üzerinde bir yük oluştururken terliklerini sürüyüp dışarı adım atmak gibi bir niyeti dahi yoktu. Ama yapmalıydı. O bembeyaz ev bu gidişle tımarhane duvarlarına dönüşecekti ve yastıklar da duvarlara kafasını vurmamak için bir yardımcı araç olacaktı. Alkolün yıllarca damarlarının içinde bir çağlayan gibi akıp gitmesine izin vermişti ve tüm bu coşkuya alışan bedeni durulmuş suyu kabul edemiyordu. İçtikçe daha da içesi geliyor ve her seferinden sonuncu bardak konusunda kararsız kalıyordu. Lakin son zamanlarda kararlarını uygulamakta daha radikaldi. En azından kaçıyordu, kaçmak kolaydı en uyduruk eften püften yoldu, yine de işe yarardı.
Sağ elinin biraz uzamış tırnaklarına bakıp saçını karıştırmaya başladı. Henüz temizdi, dün gece duş almıştı –dün gece miydi o? Eh, beş gündür evde durunca böyle kafa karışıklıkları yaşaması gayet normaldi. Altındaki bordo tonlarındaki tayta ve kot şorta dokunmayıp tişörtünü değiştirdi ve saçlarını tokadan kurtarıp tarak darbeleriyle insana benzer bir konuma soktu. Masanın üzerindeki birkaç santimetresi kalmış olan ruju dudaklarına yedirerek sandalyeden sırt çantasını çekti ve birkaç parça eşyayı içine tıktı. Odayı son bir kez kolaçan edip mutfakta sabahtan hazırladığı sandviçi çantaya attı ve dolaptan bir şişe bira çıkarıp çantayı ıslatmaması için ufak bir poşete koydu. Dolabın üst rafından aldığı ve provalardan önce aksatmadan kullandığı balı da farklı bir poşete koyup çantanın minik ön gözüne sıkıştırdı. Çanta epey ağırlaşmıştı. Neyse ki sırtlanması oldukça kolaydı Merdivenlerden ikişer ikişer inip şarap rengi arabasının birkaç kez zorlayınca açılan kapısına yönelmişti. Elbette gelenek bozulmamış ve kapının sistemi tutukluk yapmıştı, birkaç sağ sol hareketle tık sesini duyup yan koltuğa çantasını fırlattı ve Londra’nın epey dışında kalan kasabaya doğru ilerledi. Pencereyi biraz indirip sözleri mırıldanmaya başladı, …And here's to you Mrs. Robinson, Jesus loves you more than you will know, God bless you please Mrs. Robinson, Heaven holds a place for those who pray..
Hayat öyle güzel bir yer değildi, aslında güzeldi de. Şans işi tabi biraz. En azından Darya için tam bir kumar, zarları atıyorsun siyah taraf geldi mi kaybediyorsun beyaz taraf geldi mi kazanıyorsun fakat nedense o zarların altı yüzünden sadece bir tanesi beyaz oluyor. Darya’nın kayıplarının da temel nedeni bu özünde, gayet basitti. O beyaz tarafı çocukluğunda iyi tuttururdu lakin büyüyünce tıpkı hayal gücü gibi zar atma yeteneğini de kaybetmişti. Hayal kuramadıkça gerçekleri onu yiyip bitirmişti. Tıpkı Fergus gibi, tıpkı ona olan lüzumsuz aşkı gibi kirli gerçekler..
Onu düşündüğü her an kontrolünü yitiriyordu ve bu sefer o boğucu havadan çabuk kurtulmalıydı. Pencereyi biraz daha açıp temiz havayı içine çekti, önündeki yol boş olsa da bir şekilde dikkat etmeliydi, önüne bir hayvanın çıkmasından oldukça korkuyordu. Asfalt yoldan biraz daha eski olan yolun olduğu tarafa dönüp kasaba merkezine arabayı park etti ve her zamanki köşesinde duran Richard’a selam vererek arabaya göz kulak olmasını rica etti. Adam olması gerekenden daha iyiydi. Bazen sırf araba gözünün önünde olsun diye dükkanı geç kapatıyordu. Bunun nedenine dair en ufak bir fikri yoktu genç kadının. Belki de yaşlıydı ve şayet inancı varsa daha önceki günahlarını affettirmek için bunu yapıyordu. Kim bilir Darya da bir gün günahlarını affettirecek iyilikler yapabilecek, gerçekten yüzüne gülümsenen biri olabilecekti, tabi belki.
Islık çalarak biraz daha orman tarafına ilerledi ve çantasındaki sandviçe uzanacakken umursamayarak bira şişesine dokundu. Soğuktu, soğuk ve güzeldi.
İlk yudumuyla neşesi yerine gelmişti bile, sırtını ağaca yaslayıp müzik çalarını kulağına taktı ve pratik sınavını umursamayarak –ki umursamama noktası son gece evde bağırışlara kadar aynı olacaktı- biraz keyif yapmaya karar verdi. Kararlarını çabuk değiştirir ve yanlış kararlar alırdı, bu onu pek etkilemezdi dibe vurduğu günü gördükten sonra hataları hayatında yıkıcı etkiler yaratmıyordu. Bu durum elbet düzelmeyeceği anlamına gelmiyordu. Sadece çaba, sıkıcı şeyler ve saçmalıklar..
Başını gökyüzüne kaldırdığında aniden gelen gürültülü patlama sesiyle irkilerek yerinden zıpladı. Çantasını kaparak, birayı göğsüne doğru çekti. İnce bir duman süzülen ve sesin yoğunlaştığı noktaya doğru ilerledi, ağaçlar biraz da seyrekti ve ortada boş bir meydanımsı yer vardı. Bir de herif, bir acayip herif işte. Şu filmlerden kopup gelen türden, insanların karşılaşınca ağızlarını açıp şaşkın şaşkın baktığı bir adam. Çoğu kişi için ürkütücü lakin temelinde komik bir tip.
“Napıyorsun lan? Öhöm, pardon, burası sessiz sakin bir yer. Atom bombası üretmek gibi çılgın fikirlerin varsa git başka yerde yap, görmüyor musun bu kadar temiz bir havayı bulmak için kaç litre benzin harcayıp geliyorum ben. “ Gereksiz bir sinirdi bu, fakat gerekliydi de aslında. Bu adam ne halt yemeye bulunmaz bir ortamı kirletiyordu ki, buranın çocuk sesleriyle filan dolması sorun değildi ama hayattan sağlam bir tokat yemiş kafası iyi gibi görünen bir adam burada olmamalıydı.

Dudaklarını aralayarak adamın eylemlerine seyirci kaldı. Gerçekten de bir çılgınla karşı karşıyaydı. Nice adamlar görmüştü, ilginç kıyafetler giyer yerinde duramazdı, içip içip çeşitli danslar sergilerdi. Hepsinden öte soyunanlar olurdu, o halde yağmur altında dolaşan ve kısa süre içerisinde durdurulan bir dolu normal dışı insan. Hepsinin böyle olması için bir sebep vardı, ya alkol ya da uyuştururcu. Tetikleyici madde gerekirdi yani. Barmaid olduğu zamanları hatırlayınca bu adamların yüzleri tek tek aklına gelmişti. Onları özlediğini fark etti, normal insanların arasında yaşamak bazen sıkıcıydı. O çılgınlıkları kahkahalar atarak izleyememek tekdüze bir hayattan ibaretti. Gerçi bir teraziye koyduğunda net bir sonuca ulaşamıyordu fakat bu pek de önemli değildi. İşte, kafası normaldi, hayatı normaldi ve hala eğlenebiliyordu. Etrafta komik bir şeyler vardı, o da şeydi—adı neydi?
“Gel tavşanım. Benimle bir şeyler iç." Adını sormayı düşünürken adamın teklifiyle afalladı, teklif değil de teklifteki o kelimeye, tavşana. Genç kadın tavşana pek benzemiyordu. Gerçi küçükken Louise denen kız annesinin ona hamileyken çok fazla havuç yediğini ve bu yüzden kızıl –aslında turuncu saçlı olduğunu söylerdi. Bu oldukça sinir bozucuydu, kız düpedüz annesine tavşan demişti. Tabi bu olayın ardından Darya, kızın yaptığı kartondan ödevin üzerine su döküp bütün boyalarını ve formunu yok etmişti. O zamanlar aralarında büyük bir kin olduğuna elbet şüphe yoktu. Yediği azarı hala unutmuyordu, sanki suçlu kendisiymiş gibi davranmışlardı, Louise’in söyledikleri dikkate bile alınmadan karar vermişlerdi: Git özür dile ve yeni ödev için o sürtüğe yardım et. Hayat ufacık bir çocukken de adaletsizdi.
“Tavşan? Kafamda kocaman kulaklar ve kalçamda bir ponpon gördüysen söyleyebilirdin. Gerçi.. İnanmazdım da sana.” Durdu ve yüzünde şaşkın bir surat ifadesiyle sorularına cevap vermemesini seyretmeye devam etti. Ciddi anlamda sorularının hiçbirini umursamıyordu adam hatta kendi kendine kurduğu dünyada Darya’yı çay içen oyuncak bebeklerinden biri yapmıştı bile. “Du-dur bir dakika lan dursana. Takip edemiyorum seni!” Eline uzatılan bardağa umursamazca bakıp sıvıyı k9 köpeği gibi koklamaya başladı. Fena bir şeye benzemiyordu fakat adamın hal ve tavırları hiçbir güven verici özellik taşımıyordu. “Bunu içmem ben, biram var. Ne biliyim içine beni patlatacak bir şey koymadığını. Yani böyle boom diye patlamaktan korkuyorum, al şu şeyi als—“ Adam ellerini sıkıcı kulağına tıkadığında panikleyerek istemsiz ufak bir çığlık attı. Aslında fena değildi, boğazında bir rahatlık hissetmişti. Nedenini bilmeyerek gülmeye başladı kahkahalarına adamın da eşlik ettiğini fark etti. Adamın elindeki bardağı çekip kendisiyle değiştirdi ve tadına baktı, neydi ki bu? Biliyordu, ya da bilmiyordu. Uzun zamandır bira dışında bir şey içmemişti artık var olan her şeyi birbirine karıştırabilirdi. Bardağı yere bırakıp olduğu yere çöktü ve kalan birkaç ince dumanı seyretti. Hoştu aslında. Adamı inanılmaz gibi eğlendiriyordu, bir buluş yapmış gibiydi sanki gerçekten dünyanın buna ihtiyacı vardı, bir başarının coşkulu sevincini izleyen milyonlarca seyirciden biriydi Darya. Adamın alnına düşen kavisli saçları, yüz ifadesine ayrı bir aura katıyordu. Bir erkek için yeterli derecede vücut hatları ve ruh dünyası hakkında fikir veren iri gözleriyle insanı bir şekilde kendine çekiyordu, çekip gidemiyordu Darya bu herifin yanından.
Çantasını omuzlarından çıkarıp sağ tarafına dik pozisyonda yerleştirdi. Ayaklarını uzattı ve avuç içlerini yere doğru bastırıp başını arkaya doğru attı, saçları yer çekiminin etkisiyle geriye doğru savrulmuş, çilleri güneş ışığının etkisiyle biraz daha belirginleşmişti. “Hadi hareket etmeyi bırak da dinlen biraz.” dedi ve adamı pantolonundan çekiştirdi hatta biraz daha asılmaya devam ederse pantolonunun paçasını yırtacaktı.
Gökyüzündeki açık mavi perdeyi incelediğinde aklına çocukluk yıllarında öğrendiği gezegenler geldi, sanki her akşam bu perdeyi açıp bir tiyatro gösterisi yapıyorlardı. Venüs güzelliğini tüm ayrıntılarına kadar sergilerken Mars ciddi duruşunu korumaya devam ediyordu. Sahi Mars’ta hala suyu bulamamış mıydı zeki ve gözlüklü adamlar? Güzel soruydu, bunu bir ara mutlaka araştıracaktı. Kafasındaki gezegenler sahnesini bozmadan diğerlerine göz gezdirdi. Uranüs hep masmaviydi, tıpkı bir boncuk gibi parlıyordu sahnenin uç noktalarında. Satürn gerçek bir kraliçeydi ve tacının parıltısı göz kamaştırıcıydı, bir an olsun ilgiyi kaybetmek istemiyordu edalı kraliçemiz. Merkür’ün o sıcak tavırları ve Güneş’le olan yakın ilişkisi gözden kaçmayacak gibi değildi. Jüpiter devasa görüntüsüyle bir aile babasını andırıyordu. Sanki en ufak bir düşman gelse bütün gezegenleri kollarının içine alıp koruyacaktı ve zorluklara karşı göğüs gerecekti. Belki de diğer gezegenler Güneş ve jüpiter’in çocuklarıydı da bunu Dünya’ya söylemiyorlardı. Gerçi Darya’ya göre hepsi Dünya’yı kıskanıyordu. Sonuçta içinde bir sürü şey vardı, Dünya her an mucizevi bir taş olarak görülüyordu içinde yaşayan pirinç tanesi boyutunda insanların bakış açısıyla. Elinde teleskopu olanlar için fena sahne değildi gökyüzü. Nitekim eğlenceli bile olabilirdi. Yanında duran kim olduğu belirsiz adama doğru çevirdi başını. Kim bilir gökyüzüne baktığında o ne düşünüyordu? Belki Van Gogh gibi değişik şeyler görüyordu, onun için de bambaşkaydı gökyüzü ve yıldızlar. Her biri arasında sadece onun görebildiği bağlantılar vardı, belki yıldız tozlarından büyükçe halatlar belki de incecik ipler. Sahi yıldızlar diyince sahnenin dekoru geldi aklına, kocaman ışık topları öylesine ufak görünüyordu ki genç kadın elini uzattığında onlardan birini avuçlayabileceğini düşünmüştü. Hatta tutup bir kavanozun içine koysa kendine şirin bir gece lambası elde edebilirdi. Tabi hayal bunlar, gerçekle karşılaştırılınca hep gidilmek istenen lakin bir adım bile yaklaşılamayan apayrı bir evren. Durup gülümsedi. Hoşuna gitmişti burada olmak.
“Şey, bu arada ben Darya, tavşan deme bundan sonra Bay— Bomberman!! Adın neydi harbi?” Tekrar gülümsedi, adamın surat ifadesi onu eğlendiriyordu. Kalkıp dans edebilirdi sabunlarıyla beraber. Ya da genç kadının az önce bıraktığı bira şişesini bir saksı çiçeğe döküp onu büyütmeye çalışabilirdi. Belki bir anda kalkıp koşardı ve bir saat boyunca Darya orada öylece beklerdi. Hiç düşünülmeyen şeyler olurdu, hayat hayatının dışındayken güzeldi çünkü. Gerçek olmadığını hissettiğin an mükemmeldi, soyutlaştığı an arzu doluydu. İçkiden bir yudum daha alıp bardağı kenara bıraktı. “Ee, bu kadar az gösterisi olan bir adamı kim ne yapsın görüp görebileceğim sadece bu mu?” Daha fazlasını istemiyordu, sadece onun hayal gücünü sınamıştı. Jim’le olmak birkaç dakikalığına bile komikti, eski aşklarıyla eski arkadaşlarıyla olmaktan çok daha endişesizdi. Tezatlık işte.

“Hı ne? Fred, sana Fred diyebilirim öyle değil mi?” Aslında gereksiz bir soruydu, fakat bazı insanlar isimlerinin türevlerini pek hoş karşılamıyordu. Bunu bir aşağılama olarak görüyor, hatta aksini söyleyene karşı uzaylı tavrı sergiliyordu. “Sorun değil, herkes unutur. Aslında unutmadın da. Unutsan da önemli değildi, yani her neyse.” Tepkileri ilginç olan biriyle konuşmak zordu, bir kelime sonrasını hesap edemiyordun. Abc dedikten sonra g diyebilirlerdi. Belki de farklı insanları bizden ayıran tek şey ani hareketleri değildi, onlar bambaşkaydı. Daha ötedeydi, korkulacak şeyler değillerdi elbet. Sonuçta bir şekilde aramızdaydı hepsi.
Bir de filozofların deli olduğu iddia edilir. Her sözcüğü çok iyi işledikleri ve aslında bunun üstün zekanın verdiği bir delilikle insanlara yansıdığı lanse edilir. Bu ölçüte bakılacak olursa Fred denen adam bir deli değildi, çünkü filozof da değildi, bir kere söylediğinde Darya dahi anlayabiliyordu herifi. Hayır, genç kadın bir aptal değildi. Filozofun bahsettiği gibi şeyleri anlamak için hayatı daha derin yaşamalıydı belki de, hepsi bu. Oysa hayatı müzikten ve flaştan ibaretti. Evet, müzik bazen yeteri kadar para kazandırmıyordu, belki de öğrenim hayatını daha uzun tutmalıydı. İyi bir grupta, belki biraz daha hayal kursa müzikallerde yer alabilirdi. Eh, ülke çapında tanınmayınca pek de bir yere gelemiyordu insan. Hayatından şikayetçi olduğu söylenemezdi, yarı profesyonel gruplara solistlik yapmak ve haftada bir sabit mekanda söylemek onun için büyük bir şanstı. Buna, sahip olduğu fiziksel özellikleri de etki ediyordu, estetik önemliydi değil mi? Müzik dışında modellik de epey kazançlı bir alandı, tamam süper bir model olduğu söylenemezdi fakat çilleri ve kızıl saçları onu diğerlerinden ayırması konusunda iyi bir avantajdı.

Gülümsedi, hani şu gereksiz ve salakça olanından. Yapacak hiçbir şeyin olmamasının verdiği huzurla karışık boşluk hissiydi bu. Ellerini çimlerin üzerinde gezindirdi birkaç saniye. Sahi, Rusya gibiydi elleri, her düşündüğünde aklına beyazı getiren, üşümeyi getiren, tanımadığı geniş ailesini getiren belki kar renginde belki süt renginde belki pamuk renginde bir beyaz. Evet, merak ediyordu, hayatını bu koca ülkede mi geçirmek isterdi yoksa binbir türlü insanın olduğu İngiltere’de mi? Alışkanlıklarını terk edebilir miydi amaçları için, ya da boş insanlar gibi umursamadan öleceği günü mü beklerdi? Kararsız ve şaşkındı, düşüncelerinde asla tutarlı olamamış hep bir ikilemin sıkıştırılan iplerinin arasında kalmıştı, canının acıdığını umursamadan ne de olsa yaşıyorum düşüncesiyle kendisi hakkında bir gelecek planı bile çizmemişti. Az sonra ne olurdu? Sever miydi nefret mi ederdi, yoksa yine duygusuz bir hayatın pençesinde hiçbir şeyi fark etmeden takvimin yapraklarının sararmasını mı beklerdi? Soru işaretlerini topladığında içinden çıkılmaz bir imtihana girmiş gibiydi, tırnakları adeta kemirilmeyi bekliyordu, zarif vücut hatları ara sıra kasılıyor ve bunları sadece birkaç saniye içinde yaşayıp, düşünmeyi unuttuğu hayatına yeniden dönüyordu. Diyordu ki kendi kendine, yıllar sonra yalnız bir kadın olarak kalacağımı biliyorum, kimsenin yüzüme bakmak bile istemeyeceği günlerin bir şekilde geleceğini biliyorum, insanların güzel olduğumu söylediği her lanet gün çirkinleşmeye bir adım daha yaklaştığımı biliyorum, ve yine biliyorum ki küçücük bir bebekken belki görünmeyen kirpiklerim ve kaşlarım varken çirkin bir bebektim fakat hiçbir zaman o kadar saf olmayacağım, şimdi yüzümün ardında sadece hatalar yapmış bir kadın var. Güzellik ölmüş, geriye Nietzsche’nin ipsiz sapsız yaratıkları kalmış belki de.

“İnsanları vuramayız elbette, vücudunda delikler açılması hoşuna gider miydi Fred? Bi kere en basitinden önden baktığında arkan görünür eğer o delikle yaşarsan. Ayrıca doktorlar içini yarıp ne girdiyse çıkarmaya çalışır, o sırada vücudunu mıncıklarlar, doktorları hiç sevmem. Her şeyden para isterler, sürekli test yaparlar ve bilmiş bilmiş o kağıtlara bakarlar, sonra da hastaymışsın şunu içmeliymişsin fil--” Durdu. “Unut gitsin doktorları. İnsanlar.. İnsanlar ne yapar ki, yer içer sıçar yatar bazen sevişir, sonra yine yemeye devam eder. Ama biz ne olursa olsun fareleri öldürmeyelim.” Ne yapacaklarına dair bir fikir bulmaya çalışırken, çantasına uzanıp içindeki pakedi çıkardı. Canı fena halde çekmişti çirkin şeyi. Bunu bir şekilde bırakmalıydı, belki pazartesi. “İstiyor musun?” diyerek elindekini uzattı. Bu paylaşımcılığın kaynağını bilmese de otlakçı bir hava sezmediği herif sigarasından alabilirdi.
Temiz havaya bıraktığı grimsi tozun yarattığı şekli gözlerinin ucuyla takip edip başını sağ tarafa doğru yatırdı. Gramafonu değerli bir şeymişcesine inceleyip müziği içine çekti. İşini biliyordu adam, tamam normal değildi ama birçok insandan üstündü. Aslında gideri de va—İnsanlar hakkında böyle konuşmayı kesmeliydi. “Bak şimdi, ne yapacağım.” Dedi ve içki şişesini bıraktıkları yerden aldı. Adamın bardağını da çeviklikle kapıp iki bardağı dikkatli bir biçimde yan yana koydu. Ufaklardı ve ağızları genişti, tam aradığı gibi. Şişedeki içkiyi profesyonel bir barmaid edasında bardaklara tepelemesine doldurdu. Bardakların ince saplarını serçe parmağıyla yüzük parmağı arasına sıkıştırıp dudaklarına doğru götürdü ve ağzını iki yana doğru yaydı. İlk yudumla beraber aniden elini çekip bardakların ince camını dişleriyle sıkıca tuttu. Çenesinden akıtmadan içebiliyordu ve bu ona manasız bir zevk veriyordu. İçkinin ağırlığıyla dayanamayıp bardakların hemen hemen yarısını bitirdiğinde elleriyle bardakları tekrar tuttu. Dili yardımıyla dudaklarını birkaç defa silip sağ elini yumruk şeklinde havaya kaldırdı. Evet, bunun adı sevinç gösterisiydi “Bunu denemek için başta su kullan çünkü çoğunu dökeceksin, üç bardaklısını da yapabilirim ama ağızları fazla geniş.” O sırada bıraktığı sigarayı fark edip ani bir şekilde küllere saldırdı. En azından bir yerine yakmamıştı, ama ziyan etmişti güzelim şeyi.
“Bir sürü bardağın ve şişelerin olsaydı sana ateş çıkan değişik şeyler yapabilirim, senin gibi patlatamıyorum ama kocaman ateşler çıkarmayı öğrendim. Bir de havada şişeleri çeviriyorum ama en fazla üç tane. Aaa, bir de şarkı söylerim. Neredeyse her şarkıyı!” Gayriresmi bir CV hazırlamaya dönmüştü iş. Adamın mimikleri komikti, Darya bunları birer aferin olarak görüp mutlu oluyordu. Sırıtmaya devam etti, akşam olmamasını diliyordu. Hani şu masallardaki gibi bir günde yüz tane olayın olmasını diliyordu, çünkü güzeldi. Fergus’un ardından ilk kez bu kadar eğlendiğini hissediyordu.

Tavşan. Tavşanlara nasıl bir takıntısı vardı bu herifin, ya da ciddi anlamda suratına bakıldığında tavşan çağrışımı mı yapıyordu genç kadın? Öyle düşünmüyordu, muhakkak bu deli adamdan başkası da böyle düşünmüyordu zaten. Dudaklarını bükerek ters bir cevap vermek için yeltendi fakat bunun yersiz olduğuna karar verdi
Bu gereksiz düşüncesinden sıyrılıp, bir başka gereksiz düşünceye daldı. Hayır bu gereksiz değildi, Darya sadece gereksiz olması gerektiğine inanıyordu. Yeşil gözlü kızın, kendisi için anlamsız olmasını diliyordu. Şekilli burnun ve alımlı yüz hatların kendisi için sıradan bir insanı çağrıştırmasını dikte ediyordu kendisine. Annushka’nın bir hiç olmasını istiyordu lakin onu düşündüğü her dakika yelkovana takılıp zamanın ötesine geçme çabasını hüsranla bitiriyordu. Durgunlaşmıştı. Hayat yalnızken çok daha anlamsızdı, ondan nefret ederken de anlamsız olduğunu düşünürdü fakat içindeki salt özlem duygusu nefretini köreltmiş, sadece gururunu yenmek kalmıştı önünde. Zordu. Uğraşması da en az onun varlığı kadar zordu. Bir insan gururu olmadan yaşayabilir miydi? Her şeyden arınıp, kalbinin özündeki isteğe ulaşmak için her şeyinden vazgeçebilir miydi? Belki. Evet, belki yapabilirdi insanlar bunu. Ancak Darya yapamazdı. Sönmüş gözlerinden yaşlar akıtırdı da, gururuna karşı koymazdı. Çünkü aptaldı, kendine acı çektirecek kadar aptaldı. Yoluna çıkan her adama kendini teslim etme konusunda aptaldı, güven konusunda aptaldı, en ufak bir yenilgide hayatını salma konusunda aptaldı, kendini çok güçlü gösterip rüzgar esse devrildiğinden dolayı aptaldı. Her anlamda bir kaybedendi.
Az önce Fred’i eğlendirirken bir anda gözlerinin dolduğunu hissetti, güneş mi kamaştırıyordu gözlerini yoksa genç kadın kendine yine yalan mı uyduruyordu? Burnunu çekip yüzünü birkaç saniyeliğine kapattı ve çılgın arkadaşının sorularına tekrar dikkatini vermeye çalıştı. “Güzel, o zaman şunu yapalım.” Çantasına tekrar uzanıp kolunu diplere doğru soktu ve parmaklarını çantanın tabanında gezdirdi, kalemin ince yapısını hissettiğinde çekerek tepesine bastı ve diliyle ıslattı. Kalemi aldığı günden beri bu şekilde çalıştırabiliyordu ancak, dandik ucuz bir maldı işte. Adamın kolunu kendine çekerek bileğindeki pürüssüz alanı buldu, “Korkma bir şey yapmıyorum, ama gıdıklanırsan kıpırdamamaya çalış vee.. sakın gülme.” Kalemle kocaman bir DARYA yazdı, neredeyse bileklerinden dirseğinin içine kadar uzuyordu ve adamın dövmelerinin yanında anaokulu resmi seviyesinden kalıyordu. “Unutmamanı diliyorum bay dövmeli.” Bundan sonra tavşanım kısımlarını Darya diye doldurabilirdi, yoo Darya’m hiç hoş olmuyordu çünkü. Ayrıca tavşan çocuk sevmek gibiydi, tamam adam kendisinden yaşça biraz daha büyük duruyordu lakin baba-kız da değillerdi. Bir ihtimal abi-kardeş.
“Hobi? Hı?.. Anladım. Şey, ilk kez biri hobilerimi sordu, şaşırdım. Benimle evlenmek mi istiyorsun? İnsanlar sormaz böyle şeyleri, ya bilmiyorum saçmalıyorum galiba insanlar sorar böyle şeyleri.” Yüzünün kızardığını hissetti, niye bu kadar şaşırmıştı ki. Basit bir anket sorusuydu bu. Boğazını temizleyip kendinden emin bir tavırda devam etti. “En büyük hobim şarkı söylemek, kendimi bildim bileli tuvalet kağıdının rulosunun üzerinde limon koyup mikrofon yapar ve şarkı söylerim, sonra beni üniversiteye aldılar ama biteceğini umut etmiyorum. Ve sonra.. Yemek yapmaya bayılırım ama genellikle tuzlu şeyleri severim, tüm kadınların tatlı sevdiği asrın yalanıdır. Çoğu ankette sevişmek bir hobi sayılmıyor, aslında bazen sadece hoşlandığı için beklentileri olmadan yapabiliyor insan, yani hobi. Ama lüzumsuz. Ve, şey jimnastik.” Ellerini çırpmaya başladı bir anda Lise yıllarında hep palangalar atardı, birkaç saniyeliğine gözlerinin önünden geçti kısacık kareler. “Şey bir de şey.. Ya da dur, bunların ne kadarını aklında tutabileceksen o kadarını söyleyeyim. İstersen yazabilirsin bunları da, en azından sabaha kadar hatırlarsın.” Elindeki kalemi adamın kucağına atıp devam etti. “Çok konuştum yine, sen de bahsetsene biraz. Mesela, doğduğun yeri anlat. Çocukluğundan bahset, neler yapardın?” İnsanın sahip olduğu en nadide şeydi çocukluğu. En saf ve en mutlu günler.. Gözlerini birkaç kez kırparak yüzünü adamınkine doğru uzattı, net bir şekilde cevap vermesini istiyordu. Evet, insanların çocukluklarıyla şimdiki halleri arasında bağlantı kurabilecek kadar bilgili değildi fakat bu adamınkini merak ediyordu işte.
O ağacın oradakiler de neydi öyle?