Lancelot.

Nihayet uyuma umuduyla bir sağa bir sola döndüğü yatağından kalktı. Yorganı üzerinden atar atmaz soğuk havayı bedeninde hissetmişti, titredi. Üzerine bir hırka aldı ve salona doğru ilerledi. Saat gecenin yarısına yaklaşıyordu fakat teyzesi henüz uyumamıştı. Karanlık salonda yapayalnız oturmuş eski bir kitabı inceliyordu. Onun bu yönüne hayrandı, gözleri zifiri karanlıkta dahi mükemmel derecede görebilecek kadar iyiydi. Hayran duyulacak başka bir yönü de yoktu zaten. Dağınık siyah saçları, mor gözaltları ve ürkünç görünümüne rağmen onu sevebilecek tek insan kendisiydi. Hoş, ikisinin de onları sevebilecek bir başka tanıdıkları yoktu zaten. Sessiz adımlarla salona birkaç adım attı. Teyzesi okuğu kitaptan gözlerini ayırıp direk ona dönmüştü, aynı şeyi defalarca yaşamasına rağmen bir kez daha şaşırmıştı. Oldukça sessiz olmasına rağmen onu nasıl fark edebilmişti? Aslında bunu umursamayı uzun zaman önce bırakmıştı. “Bana bir masal anlatır mısın teyze?” dedi masum bir ses tonunda.

Basit bir sihirle etrafı mum ışıklarıyla aydınlatan teyzesinin yüzüne baktı, üzüldüğünü anlamamak için aptal olmak gerekirdi. Lancelot henüz masalsız uyuyamayacak kadar küçüktü. İçerisinde bulunduğu durum her ne olursa olsun soğukkanlılığından taviz vermeyen bu kadını biraz da olsun üzdüğü için bir mutsuzluğa kapılmıştı, onun tek zayıf noktası olmayı sevmiyordu. Teyzesinin koyu kahverengi gözlerindeki onu çağıran ifadeyi henüz sezebilmişti, yavaş adımlarla yanına doğru ilerledi. Soğuk zeminde attığı her adım ayaklarının üşümesine neden oluyordu. Odanın tam ortasında duran siyah renkli koltuğa oturdu ve arkasına yaslandı, teyzesi onu izliyordu. Kendisine karşı çekingen davranmamasını defalarca kez söylemişti fakat Lancelot ondan hala ürküyordu. Kollarını yavaşça kavradığını hissetti, ardından onu dizlerine yatırdı ve ellerini saçlarının arasında gezdirmeye başladı. Aslında onun yanında oldukça mutluydu fakat yine de bazı tuhaf hisler yüzünden huzursuzluk duyuyordu.

“Sana hangi masalı anlatacağımı biliyorum,” Teyzesinin sesindeki sıcaklık tamamen yok olmuştu. Başını ona doğru çevirdi, belirsiz bir noktaya sabitledi gözleri korkunç derecede bir nefret içeriyordu. Öyle ki bu sesine de yansımıştı, Lancelot bunu istediğine pişman olabilirdi. “Karanlığın ve aydınlığın savaşlarının en sık yapıldığı dönemlerden birinde genç bir ölüm yiyen vardı. Gece gibi simsiyah, parlak ve dalgalı saçlara, gökmavisi gözlere sahipti. Her erkeği etkileyebilecek kadar güzeldi. Fakat güzelliği kadar belirgin bir özelliği daha vardı, acımasızdı. Değer verdiği tek tük insan vardı hayatında. Güzelliğini başka insanları etkileyip onlarla eğlenerek kullanırdı, genelinin sonu ölüm olurdu.” Teyzesinin içine çektiği soluk sessizliğin içinde birkaç kez yankılandı. Her cümlede sesinin biraz daha burkulduğu dikkatinden kaçmamıştı. Fakat nedenini sormak istemiyordu, anlayamadığı bir şekilde ilgisini çeken bu masalın sonunu öğrenmeye zorunlu hissediyordu kendini. “Eğleneceği insanları seçtiği ortamlardan birinde bir gün birine raslamıştı. Aslında oraya gider gitmez o kalabalığın içinde fark ettiği ilk kişiydi. Onda farklı bir şeyler sezmişti, güçlü şeyler. Onu kafaya almak en az diğerleri kadar basit olmuştu fakat onun diğerleriyle aynı olduğuna inanmıyordu. Zamanla ona daha farklı gelmeye başlamıştı. Diğer tüm erkeklerle ilişkisini kesmişti hayatında sadece o vardı. Oğlanın aydınlık tarafta olması umrunda değildi fakat kendisi hakkındaki gerçekleri ona söylemeye çekiniyordu. Bir süre sonra bakanlık kızın da dahil olduğu birkaç ölüm yiyeni deşifre etmişti. Beklediğinin tam aksinde oğlan öğrendiğinde onu bakanlığa teslim etmeye çalışmıştı, artık ondan nefret ediyordu. Fakat bilmediği bir şey vardı, kız onun çocuğunu taşıyordu. Kaçmayı başarmıştı, kendi başına doğum yaptı fakat doğumdan kısa bir süre sonra yakalandı. Öğrendiğinde oğlan bebeğin kendisinden olduğunu kabul etmemişti, kız ise Azkaban’a atıldı.” Teyzesinin kurduğu her cümle içine bir ok gibi saplanıyordu Lancelot’un. Neden bunu bu kadar önemsemediğini anlamamıştı, belki de içten anlatıldığı içindi. Islak gözleri teyzesinin son cümlesini tamamlamasıyla kapanmıştı. Genç kadın nihayet uykuya dalan yeğeninin alnından öptü “Bu senin hikayen,” diye fısıldadı kulağına.