Welcome to London

Arkasından biri seslenene kadar durmayı düşünmeden uzun adımlarla yürüyordu, duyunca da durup ona seslenen kıza dönüp baktı boş boş. Sonra duraksayarak, hecelercesine konuştu. "Sen yurttaki, yani şey- yan odadaki kızsın." Uzun saçlı kız hafif bir gülümsemeyle başını salladı. "Ve aynı sınıftayız." Yeni bir baş sallama. Aptal ifadesinden arınmaya çalışıp kıza gülümsedi kibarca. Son zamanlarda o kadar çok yeni insan vardı ki hayatında hangisini nereden tanıdığını hatırlamakta zorlanıyordu bazen. Ya da adlarını. Bazen de yüzlerini. Yaşlanmış bile olabilirdi içten içe. Kibar olmaya çalışarak ne olduğunu sordu karşısındakine. Kısa bir açıklama, dalgınlıkla ilgili bir kaç espri ve uzatılan bir cep telefonu sonunda teşekkürlerle ayrıldı yanından ve otomatik bir eylemmiş gibi başını telefonun ekranına eğdi. Yeni gelmiş birkaç mesaj içinde Alex'in adını görünce buruk bir gülümsemeyle ekrana baktı. Bir buçuk ay, çok fazla yeni insan, çok fazla yeni yer, koşturma ve telaştan sonra yeniden evdeymiş gibi hissettirebilecek birinin, belki de tek kişinin, aptal saptal, başkasının görse anlam veremeyeceği bir dilmişcesine kurulmuş sözcük öbeklerinden oluşmuş mesajları onu mesajı okuduğu anlarda onu mutlu etmeye yetiyordu. Sonra etrafındaki yeni tanıştığı insanlarla zaman geçirmek için, bir şeyleri öğrenebilmek ya da bir şeylere alışabilmek için koşturmaya devam ediyordu. Ve bütün bunların içinde Alexle sadece 'haberleşebiliyordu'. Bu onun için alışılmadık ve oldukça rahatsız edici bir duygu olsa da karşı çıkamayacağı, inat etse de değiştiremeyeceği şeyler olduğunu kabullenmesi çok sürmemişti. Pijama ve yumuşak terlik hayallerinden sıyrılıp üstünü değiştirebilmek ve son günlerde tanıştığı binlerce insandan birkaçıyla buluşabilmek için günün çoğunu harcadığı yeni okulunun dışına çıktı.
Londra'ya, evinden oldukça uzak bir yere gitmek beklediği kadar rahatsız etmemişti onu. Kendi şehrinden ayrılmadan önce içinde çok istediği bir şeyi yapacak olmanın heyecanıyla birlikte arkasında iki kedi, birkaç iyi arkadaş ve elinden gelse bir kavanoza saklayıp insanlardan uzak tutacağı bir adam bırakmıştı. Yoksa ailesi, tanıdığı diğer insanlar ya da yaşadıklarının ardından kötü bir biçimde bitirdiği bir ilişkiden uzaklaşmakla ilgili sorunları yoktu. Zorlanmanın aksine geldiği yerde tanıdık yüzler görmek iyi gelmişti ona. Evie gibi, -ki onu oldukça rahatlatmış, delicesine bir sevinçle her şeyine yardımcı olmuştu- ve kendisi gibi üniversite için ülke değiştiren Claudia'sı gibi. Uzun yıllardır hayatında olan sevdiği insanları birkaç on dakika mesafeyle görebileceğini bilmek onu rahatlatmıştı. Bir tek Alex'ti eksiği, bir de iki tüy döken mırıl mırıl canlı.
Ulaşımın kolay, trafiğin geldiği yere kıyasla daha seyrek olduğu, çok yeşil ve çok asil şehrin merkezinden okuluna kısa mesafe aralıkla yerleştirilmiş geniş yurt bloklarına, oradan da odasına ulaşınca yatağına, baş ucundaki kahve kupasına, yastığın üstünde duran kedili gevşek pijama altına ve İngiltereye gelirken Alex'ten aşırdığı Star Wars baskılı tişörte -bununla ilgili birkaç alaylı tehdit mesajı almıştı- özlem dolu bir bakış attıktan sonra üstünü değiştirebilmek için dolabına yöneldi. Uyumak yerine dışarı çıkma ihtimalini iyiden iyiye sindirmiş, son bir haftadır yaptığı gibi birkaç saatlik uykuyla yetinmeyi kabullenmişti. Üstüne dünyanın her yerinde geçerliliğini koruyacak ve Clem'e göre her zaman güzel görünebilecek düz siyah bir elbise geçirdi ve nereye götürülürse götürülsün tuhaf kaçmayacağına emin olduktan sonra bilgisayarına uzandı. Gönderilen mesajlar içinde birkaç okul detayı, birkaç İngiltere'ye alıştın mı temalı mesaj, bir iki okumaya üşendiği uzun metin, Evie'den içinden istediğini seçmesi ve görüşmeleri için hazırlanmış uzun bir program listesi ve Alex'ten gelen iki kedinin aptal fotoğrafı vardı. Onları arayıp çocuklarının sesini duymayı düşündüğü anda kapısı çalındı, kısacık saçlarla çevrili bir yüz içeri uzandı ve henüz yeni yeni alıştığı, ancak hala taklit edemediği ve bu nedenle onu bazen birkaç kere aynı cümleyi kurmak zorunda bırakan yoğun bir aksanla dolu sakin ses tonu hazır olup olmadığını sordu. "Geliyorum." Saçlarıyla mantıksız bir savaşa girmekten vaz geçerek yenilgiyi kabullendi ve ekranı kapattıktan sonra çantasını alarak odadan çıktı.
New York'taki lüks hayatının, altındaki arabaların, çevresindeki bol paralı boş insanların aksine İngiltere'deki yaşamı tam anlamıyla 'öğrenci' gibiydi. Kraliyet akademisinde olmanın maddi açıdan bir ayrıcalığı yoktu onun için. Etrafında yine zengin insanlar vardı gerçi, bir şeyler bilen insanlar. Ama şehre alışmak, ne olduğunun ve nerede olduğunun farkına varmak için peşinde lüks bir araba, döşenmiş bir daire ya da hizmet edecek insanlarla birlikte gelmemişti. Yine de kapıda onu bekleyen, yaya olarak bekleyen, üç kişiyi görünce istemsizce sırıttı. İngiltere'nin asil, zengin ya da ikisi birden olan yeni arkadaşlarının kendisi gibi benliklerini öğrencilik hayatının kollarına bırakmalarına şaşırmadığını söyleyemeyecekti. "Ne o yürümeye mi karar verdiniz?" Onaylayan mırıltılar ve alaylı ifadelere güldü. "Yersiz fakirlikler yapmayın. Ronnie Scott's dememiş miydiniz, oraya kadar yürüyecek miyiz cidden?" İtirazları, aynı anda oluşan bağırışmaları duyunca ellerini kaldırdı ve pes ettiğini belirtti. Madem yürünecekti, yürürdü. Öyle de olmuştu zaten. Kırk dakikalık ve Clem için ayakkabılarına hiç uygun olmayan bir yürüyüş, İngiltere iklimini düşününce şaşırtıcı olmayan bir yağmur ve bol gevezeliğin ardından sakin, son zamanlarda bolca vakit geçirdiği ve elinde olsa bir köşesini camla çevirip yeni evi haline getireceği mekana ulaşmanın verdiği rahatlıkla ilk gördüğü boş masaya kendini attı. "Beni bu kadar yürüttüğünüz için boğazımdan geçecek her yiyecek ve içeceği bu gece siz ödüyorsunuz."
Yeni tanıştığı, konuşabileceği, anlaşabileceği insanlar, güzel bir müzik ve parmaklarının arasındaki kadehle oldukça rahat, hatta mutlu sayılabilirdi. Birden bakışlar ondan başka bir yere dönüp cümleler soran ifadelerle yarıda kaldığında ve kulağının dibinde bir yerlerden tanıdık, ancak o sakin ortamda korkutucu sayılabilecek ses tonunun yükselmesi mutluluğunun yerini şaşkınlığa ve bütün gün yanında gezdirdiği aptal yüz ifadesine bıraktı. Kısık, hatta düşündüğü şeyin olması ihtimalinin imkansızlığını göz önüne aldığı için neredeyse duyulamayan ses tonu dudaklarından döküldü "Anlayamadım?" Masada duyulan cümle, yokmuşlar gibi davranılan yeni arkadaşlarının gerilmesine neden olmuşken kafasını çevirdi ve son zamanlarda attığı en içten kahkahayla birlikte ayağa kalkıp kendini çok iyi bildiği kokunun kollarına bıraktı."Çok adisin. Haddin hesabın yok Lex. Tanıdığım en adi insansın." Sıcacık, özlediği ve aslında yıllardır hep yakınında olmuş olan bu sarılma duygusu İngiltere'nin yağmurlarını Clem için sonlandırmış ve hatta akşamın karanlığında güneş açtırmıştı. Bildiği, tanıdığı adamın her tonunu bildiği eğlendiğini bildiren gülüşü kulağına yakın bir yerlerde yeniden duymanın mutluluğuna vardı bir süre. "Tişörtümü almaya geldim." Kendini sarıldığı kollardan ayırdı ve o kollardan birine ancak kıyabileceği kadar sert, ve bu nedenle Alex'e bir şey ifade etmeyecek bir şekilde vurdu. "Haber vermeliydin. Çok kötüsün." Sonra yeni farkına varmış gibi sırıttı. "Böyle yavşakça konuşuyorsun ve kızlar peşinden geliyor öyle mi? Alex Mclain'i popüler yapan şeyi şimdi anlıyorum, evet. Çok mantıklı." Daha sonra da masadaki şaşkın bakışların farkına varıp kısa bir açıklama yaptı. Alex'in ilk anda umursamadığı, yeni yeni incelediği yüzler Clem'in kısa açıklamasının ardından anladıklarını ve azat edildiğini belirten birkaç cümleyle birlikte gülümseyerek Alex'e selam verince bol teşekkürlü zıplamalar eşliğinde koluna girdiği adamı başka bir masaya sürükledi. "Tanıştırılmayacak mıyım?" "Şimdi değil." "Niye? Neden? Kim onlar? Neden tanıştırmadın? Ne saklıyorsun? Niye?" Sıralanan soruları umursamayarak oturdu. "Sarışın olanı sevmedim. Ne biçim bakıyordu öyle?" Sarışın olanı anlamak için başını çevirip eski masasına baktı. Kendisi gibi Amerika'dan gelen çocuğu görünce sırıtarak önüne döndü. "Eşcinsel." Makul bir açıklama duymuş olan Lex sakinleşip yakınındaki yere çöktüğünde mırıldandı. "Anladım. Demek sana değil, bana bakıyormuş."

Gözlerinin önüne düşen saçlarını itip karşısındaki yüzü uzun uzun inceledi. Araya girebilecek herhangi bir engele, bir iki saç teline bile tahammülü yoktu. Uzun süre uykusuzluktan sonra uyumak, günlerce susuz kaldıktan sonra su içmek gibiydi. O otururken karşısına saniye saniye kaydetti beynine her hareketini. Sanki gerçek olamazmış gibi geliyordu hala. Onun Alex'i kedileriyle birlikte Amerika'da kalmış, babasına küfrede ede bir sürü sayı ve göbekli adam içeren bölümlerde sürünüyordu. Onun Alex'i böyle bir şey yapacaksa, evini, okulunu, ülkesini bırakıp yine onun yanına gelecekse kesinlikle haberi olurdu. 'Yok' diye düşündü içten içe yenilgiyi kabul ederek, 'eğer aklında başka bir şey varsa söylemez.'. Ki öyle olmuştu, kendisi için son beş yıldaki bütün sürprizlerin yerine geçecek bir planla gelmişti yanına. Belki on. Bilemiyordu. En son habersizce yapılan bir şeye bu kadar sevineli ne kadar olduğunu hatırlamıyordu.
Alex gülümsediğinde birbirlerini daha ne kadar sahiplenebileceklerini düşünebildi sadece. Çünkü Alex'in normalde yüzünde dolaşan ve erdemli ya da sadık adamların yüzünde asla rastlayamayacağınız yavşak gülümseyişi -genelde birine asılacağı zamanlarda ya da çok beğendiği seksi bir vücut karşısında yüzünde beliren ifadeyi kast ediyordu- Clem'in yanında tamamen yok oluyor ve yerini sözcüklerle betimleyemeyeceği, çok fazla şey anlatan çocuksu bir gülümseme alıyordu. Sadece o gülümsemeyi görebiliyor olmak bile kim olduğunu ve neler yapabileceğini anlatıyordu ona. Karşısında masaya yeni desenler katan ve yıllardır yanında büyüyememiş adamın kıvranışlarına duygu yoğunluğuyla tarif edilebilecek şekilde baktı. Bol şefkat ve sevgi içeren anladığını belirten bir bakışla... Sonra da bir şey söylemek yerine kocaman, Alex'e söyleyebileceği her şeyi anlatacak kadar kocaman gülümsedi. Ben de yerine geçen 'seni, kedileri, seni, sabaha kadar oturup konuşabilmeyi, Vişneyi ve Votkayı, seni, dondurmalarını, seni' şeklinde kurulmuş bir cümlenin özetiydi kısaca. Biraz daha zorlasa telepatiyle anlaşabilirlerdi hatta. Belki birkaç yıl ya da birkaç gün daha gerekirdi bunu başarmaları için. Çünkü aralarındaki ilişkinin, arkadaşlığın ya da dostluğun, sözcüklere indirgenemeyen bağın zaman kavramı yoktu. Alex'i daha tuvalete tek başına gidemediği zamanlardan beri tanıyordu, aynı küvette yıkanıp birbirlerini iterek plastik ördeği kapmaya çalıştıkları zamanlardan beri. Gerçi o küvetin üçüncü bir üyesi, daha sonra bir parçasıyla eksilmiş Claudia'sı vardı ama konu Alex ve Clem olunca her şey garip bir dengede ilerlemişti. Saçına sakız yapıştıran Alex'le onu düşürdüler diye kavga çıkarıp burnunu kanattıran aynı çocuktu mesela. Tuhaf olan ve zamansız olan da onlardı. Birlikte, yanyana, bazen birbirlerine karşı ama hep aynı yönde ilerlemiş bir ilişkiydi. Yani küvette yıkanan çocuklar bir kişi eksilmiş de olsa o günlerden bu zamana her şey aynı kalmıştı. Bir anlamda her şey, çünkü şu an aynı küvette yıkanıyor olsalar Alex bütün şampuanı gözlerine sıkar yüzünü yıkamayı da reddederdi.
Mırıldandığı şarkıyla ayılırcasına gözlerini kırptı ve kaldığı yerden Alex'e bakmaya devam etti. Yüzüne yaklaşan yüzü ve sahibini yatağa atmak yerine mıncıklayarak sevmek, oyuncak ayı niyetine sarılıp uyumak gibi düz hayalleri olan tek kız olduğunu bilmenin getirdiği davranış rahatlığıyla onu taklit ederek olduğu yerde kendi de masaya eğilip Alex'in yüzüne yaklaştı. Sahte düşünen adam pozunu izledi onun ve söylediklerine sırıtmaktan kendini alamadı. "Sen ve özgüvenin ve kendine geçtiğin torpillerin." Yalan söylüyordu tabi. Alex'e sataşıyor olmasa beş yüz puana anca meh tonunda bir ses çıkarır gözlerini devirirdi. Ama şu an Alex'in benim oyuncağım sizinkilerden güzel tavrı, çocukça gülümsemesi ve- eşcinsel şakası? Düşündüklerini de söyleyeceklerini de yüzündeki sevgi dolu ifadeyi de kesip atan saçma cümlesine aptal mısın sorusunun canlı haliymiş gibi baktı. "Kafamın içinde çok daha güzel bir espriydi, sesli söyleyince garip oldu." Hafifçe gülerek eliyle yakınındaki kafayı itti. "İçindeki eşcinsele dur de kovboy. Senin gibi biri için kafanda da güzel bir espri olmaması gerekirdi. Ben yokken neler değişti?" Durup ara ara onları izlediğini fark ettiği yeni arkadaşlarına baktıktan sonra önüne döndü. Daha sonra 'kimdi o' sorularına tekrar maruz kalacağını çoktan kabullenmişti .Hem de çift taraflı olacaktı bu sorular. Alex de İngiltere'de kaldığı süre boyunca habersiz olduğu zamanda hayatına girmiş her insanı sorgulayacaktı eninde sonunda. "Bu gece arkadaşlık kredinin bonuslarından yararlan. Yanından ayrılmayı düşünmüyorum." Sonra dudaklarını büzdü. "Sevgili arkadaş grubum beni affedecektir nasılsa. Onlar için değerliyim. Kısa zamanda birbirimizi çok sevdik." Karşısındaki kasılan yüz ifadesi ve ha ha çok komiksin bakışlı Alex'e sırıttı. Ne çok özlemişti onu. Bir buçuk ayın içinde delirecek gibi olduğunda Alex burda olmalıydı diye inlediği çok olmuştu, ya da tanıştığı insanlarda gördüğü tanıdık özellikleri ona bağdaştırdığı, her gün yurda dönünce telefonu eline alıp aradığı ve bu konuşma esnasında bilgisayarı açarak bir yandan da internet bağlantısıyla ulaştığı arkadaşını özlediğini biliyordu elbette. Ama bu kadar özlediğini, yokluğunun onu ne kadar yalnız bıraktığını yeni kabulleniyordu. Alışmakta zorlanmadığı yeni bir hayatı olduğunu söylemişti her sorana, sadece evini kedilerini ve Alex'i özlediğini, ama güçlüymüş gibi davrandığını ve her kaprisine katlanacak bir Alex olmadığı için yalnız hissettiğini açık biçimde görebiliyordu şu an. Alex'e sıcak denebilecek bir biçimde baktı yeniden ve bir gecede yaşayabileceği duyguları, kurduğu kısa cümlelerdeki anlam yoğunluğunu zirveye taşırcasına az önce yüzünü kendinden uzaklaştırdığı eliyle şapkayı çıkarıp kendi başına geçirdi ve konuştu. "Hoş geldin." Sözcüklere dökülmekte geç kalınmış ancak son on dakikanın her anında hissettirilmiş olan sözcüğün bir süre havada asılı kalmasına izin verdikten sonra yeniden söylenircesine mırıldandı. "Ama bu yaptığını unutacak değilim. İngiltereye gelmek. Benden habersiz." Uzanıp parmaklarını karşısında dik duran kollardan birine sardı. Teşekkür edercesine bir hareketti, çünkü biraz daha duygu kusarsa Alex'in dayanamayıp gülmeye başlayacağını biliyordu. Belki de kendisi patlamaktan korkuyordu, tam kestiremese de bir şey demedi. Sonra düşünmekten korktuğu şeylerle yüzleşmesi gerektiğini fark edip konuyu şimdi açmaya karar verdi. Böylece Alex gidene kadar hatırlamayacak günlerinin tadına varacaktı. "Şimdi bütün zamanımızı dolu dolu geçirmeliyiz. Buraya geldiğimden beri uyumamaya alıştım zaten. Buradan kalkınca da sana dondurma alırım. Ama yürüyerek gideriz.Keşke kedileri de getirebilseydin, çok özledim. Ama zor olurdu tabi." Rahatsız edici düşünceleri geçiştirmeye çalışırken yaptığı gibi çok konuşuyordu. Ama elinde değildi, Alex habersiz gelmişti evet, bu ona çok iyi gelmişti ve çok düşünceli bir hareketti ona da evet ama ne kadar kalacağını söylememişti. Yanında bir çanta olmamasından bir yere yerleştiği fikrine sığınmış, en azından birkaç gün yakınında olacağının sevincini içten içe yaşıyordu. O sevincin sonundaki ayrılık anı fikrini ve sonrasında yaşayacağı yalnızlığı elinin tersiyle itmek istercesine bir elini rahatsızca salladı. Sonra onu ilgiyle, gülerek izleyen Alex'i görünce dayanamayıp sordu. "Sahi ne kadar kalacaksın sen? Bana haber versen bir şeyler planlardım. Oysa şu an çok az yer biliyorum. Daha çok seveceğin bir yerler keşfetmek için vakt-" Karşısında eğlenen ifadeyi, imalı biçimde kalkan kaşları görünce sesi kısıldı ve durdu. "Hı?" Aptal gibi baktığını ve büyük detayları kaçırdığını farkındaydı. Şüpheyle gözlerini kısıp Alex'in yüzünü inceledi. "Sahi mi?" Tabii ki buraya tamamen gelmiş olamazdı. Öyle bir şey olsa haberi olurdu. Babasıyla bir sürü kavga yaşamış olurdu. E doğal olarak bütün bunları da her şeyini anlattığı tek kişiye, Clem'e, yani kendisine anlatmış olurdu. "Şaka yapıyorsun." O kadar sorun yaşayacak, bin tane şeyle uğraşacak, okulunu bırakacak ve- kıs kıs gülen bir Alex'e karşı sakin kalması mümkün değildi. Tam olarak yok artıktı hatta durumu. Alex'in durumu ise dayaklıktı. "Alex Mclain! Seni öldürürüm!"

Oldukça az zamandır yaşıyordu düşündüğünde. On dokuz sene, ve on dokuz sene içinde hep aynı insanlar vardı hayatında. Çocukluğu da, ilk gençliği de aynı çevrede geçince ve Alex ve Claudia'yla büyüyünce, yine onu en iyi tanıyan insanlar onlar olmuştu. Ve aynı şekilde birinden biri yanında olmadığında en çok özlediği de onlardı. Özlemek durumundan nefret etse de, artık bir tören haline gelmişti onun için birinden birini özlemek. Hele son zamanlarında birbirlerinden uzak durduklarını düşününce, mutlaka özleyeceği biri oluyordu bir şekilde. Aynı şarkıları dinlemeyi, özlemini çikolatalı dondurmayla bastırmayı Alex'ten öğrenmişti hatta, onu özlediğinde temel ritüeliydi bu. Çünkü çok özlediğinde uyku da Alex kadar uzak oluyordu kendisine. O yüzden teması, gerçekten konu Alex ise elbette, çok seviyordu. Bütün gün kafasını omzuna yaslayıp oturabilirdi. Bütün günü hiçbir şey söylemeden, sadece mırıldanarak geçirebilirdi. Orada uyuyup kalmayı bile göze almıştı. Ronnie's Scott o gece kapanmasa şikayet etmeyecekti. Ayrılıp Alex'i bırakarak saçma bir yurt odasına dönme fikrini tamamen unutmuştu zaten. Nereye gidiyorsa, peşinden gidecekti.
İlişkilerinin bunu gerektirdiğini on sene kadar önce öğrenmişti zaten, Alex onu bırakıp gidince peşinden gitmeyerek. Ağaç evden inerken ona bağırmıştı sinirle. Tabii ki onunla eski arabaların olduğu bir garaja gitmeyecekti, ne saçma soruydu o. Ama sonra didişip sinirle onu kendi haline bırakınca, ve kendi de sinirli minik adımlarını kontrol edemeyip düşerek ayağını kırınca bütün ev ayağa kalkmıştı. Oyun alanları o zaman birbirlerinin evleri ve bahçeleriyle sınırlıydı. Ancak bu Clem ve Alex'in bakın biz büyüyünce aynı böyle olacağız gösterilerini engelleyemiyordu, birinden biri mutlaka ötekini kızdırıp yalnız bırakarak gidiyordu. Ama ayağını kırması ve üç hafta boyunca evde kalmaya zorlanması, Alex'i çok özlemesine neden olmuştu ve o gün Clem Alex bir şey yapalım denirse yapılır kuralını ezberlemişti. Ancak şu an, içindeki özlem duygusu Alex gitsin sen de peşine takıl fikrini bırakmıştı bir kenara. Biz burada kalalım ve kimse bizi ellemesinlerdeydi. Çünkü Alex'in yanında olduğunu, boynunda duran elin ona ait olduğunu bilmenin verdiği güveni yaklaşık bir buçuk aydır İngiltere sokaklarında tanıştığı insanların hiç biri veremeyince kıymetini çok daha iyi anlamıştı.
Ancak şu an, özleminden çok 'bunu bana nasıl yaparsın' diye bağırmak istiyordu. Nasıl olabilmişti de Alex hiçbir haber verme ihtiyacı hissetmeden ve arkasında bin türlü kavgayı bırakarak gelebilmişti. Nasıl bütün bunlarda onu yanında istememişti. Değerini kaybetmiş olsa, peşinden gelmezdi belki ama şu an onu düşünmeyecekti elbette. Nasıl sorusu daha kocamandı. Nasıl Alex ona haber vermezdi. Adamın sevimli tonlamasıyla yaptığı itiraf onu sakinleştirmemişti. Tabii ki kızacaktı. Resmen bir sürü şeyi bırakıp geldiğini ve bunlar olurken haberi olmadığını kabullenmişti. 'Drama yıldızına bağlama Clem.' diye düşünmeye çalıştı. Ne olursa olsun, gelmişti işte değil mi? Ama yine de, oturduğu yerde doğrulup elini beline koyarak vazosu çocuğu tarafından kırılmış anne tavrıyla baktı Alex'e. Tamam ekonomiden nefret ettiğini biliyordu. Zaten daha en başta kendisine söylediğinde bunu başaramayacağını ve çıldıracağını söylemişti ona. Ailesinin, başta babasının öz oğlunu kendisi kadar tanıyamamasına inanamıyordu. Muhtemelen annesiyle birlikte olan şu adını hatırlayamadığı adam bile Alex'in ekonomiyle aynı cümlede bile bulunamayacağını biliyor olmalıydı. Ama o eziyete kendi boyun eğmiş, hatta giderken hazırlanmasına yardım etmiş ve iyi olacaklarını söyleyerek onu teselli etmişti Alex. 'İstediğini yaptığım sürece yanına gelip gitmeme de bir şey diyemez' demişti kitaplarını teker teker koliye atarken, ' her fırsatta gelirim, hem sen de gelirsin? Gelirsin, öyle evet.' Bütün duygularını bastırarak kafa sallamıştı, elinde bir kova dondurma, bütün işi Alex'in yapmasını beklerken, elbette gelirim dercesine. Son günlerinde sadece dondurmayla beslenmişlerdi, hatta Clem biraz daha yemek yapmazsa hasta olup gidemeyeceğini bile söylemişti Alex'e. Görüşeceklerdi ama, sonuçta Alex'ini ondan almaya bir ekonomi okulunun gücü yetmezdi. Ama bu gelişi de öyle olmuş olmalıydı. Ya da geliyorsa haftalarca önceden, belki de karar verdiği anda, 'BEN GELİYORUM HAZIR MISIN' çığlıkları duymalıydı Clem. Geldim, naber, hadi takılalım, aa bu arada buraya yerleşiyorum olmamalıydı durumları.
Hem bütün o eğlence fikri. Alex'i içtiği bira şişesinden uzaklaştırıp kafasında şişeyi parçalamak istiyordu. Alex'e sadece güzel detayları, ve heyecanlı şeyleri, ve seveceği yerleri, ve bu gibi şeyleri anlattığı doğruydu. Ama gece odasına döndükten sonra, ki bu son zamanlarda nadiren gerçekleşmiş olsa da, yalnız kaldığında özlediği bir ev, iki kedi ve bir de dev bir insan görünümlü kedi vardı. Ya da uyumak için sarılabileceği birini aradığında, ya da çatıda sigara içip aşağıya bakarken sarhoş olsa onu düşmekten koruyabilecek biri olup olmadığını düşündüğünde. Bir sürü eksik ve bir sürü yalnız kalmış boşluk vardı hayatında. Alex'in imaları umrunda bile değildi. İngiltere nefisti, çok memnundu geldiğine ama içinde geride bıraktığı şeylerin boşluğu varken Alex'in buna karar verdikten sonra ona haber vermeyerek kendisini o yalnızlık hissine birkaç gün daha terketmesini kabul etmek istemiyordu. Sonuçta eşitsizlikti, Alex buraya geleceğini bilerek mutlu edebilmişti kendini ama Clem oradan oraya giderken ve bir sürü şeye yetişmek için uğraşırken yanında böyle bir teselli yoktu.
Ama sinirini cümlelere dökmesine fırsatı kalmadan, dünyanın ve evrenin dengesi buna bağlıymışcasına yumuşadı sözleriyle. Bir insanın en büyük zayıflığı başka bir insan olunca bütün sinirleri yıpranıyordu eninde sonunda. Alex'in cümlesi ve yüzündeki ifadenin ani düşüşü bütün bunu bana nasıl yaptın çok adisinleri silmişti içinden. Onu çok sevdiğini bilmesi gibi, bunu gerçekten bilmesi ve onu sevmeyi de sevebilmesi gibi bir şeydi yaşadığı. Canının bir şekilde yandığını bilip bir şey yapamamaktan duyduğu tuhaf acı hissi silebilmek için kaç kova dondurma gerekiyorsa hemen şu an almaya, hatta uğraşıp yapmaya razıydı. Ne söylese, nasıl girse cümleye her şekilde yanlış olacaktı söyleyecekleri. Çünkü en sevdiğinin sahip olduğu en büyük acı yine dönüp dolaşıp kendisine en yakınlardan birini vuruyordu. İçten içe Alex'in bambaşka, Claudia'dan farklı ya da ona benzer özelliklerde, fark etmeyecekti o an, alakasız birini sevmiş olmasını diledi. Ne Claudia'yı suçlayabiliyordu ne de Alex için bir şey yapabiliyordu çünkü. Bir başkası olsa her şey kolay olurdu belki. O zaman Alex, şu anki Alex olmazdı ve belki Clem'le bu kadar çok şey paylaşıyor da olmazdı ama bu kadar acı çekmesi düşüncesinden çok daha iyiydi. Sonra ne demesi gerektiğini dakikalarca düşünse de bulamayacağını bilerek, Alex'in sorusunun üzerinden dakikalar geçmiş, ancak hala büyük bir sessizlikle yüzüne bakıyorken en az acıtan cümleleri bulmaya çalıştı. "İyi. Gerçekten." Öyle ya bahsedilen Claudia'ydı. O yüzden Alex'in görüp görmemesini sorması da saçmaydı. Claudia Alex'le aynı alanda yarışmayan en yakınıydı. Var olmayan bir yarışın başka bir alanındaydı ya da. Elbette görmüştü. Ve geçmişlerini düşününce verebileceği en güzel yanıt iyi olduğuydu. Alex'in onun adını andığında yaşadığı acıya rağmen kötü olduğuna dair bir şey duymak istemeyeceğini biliyordu. "Benden farklı durumda değil. Alışmaya çalışıyor. Ama burada olduğu için şikayeti yok, memnun." Başka bir şey diyebilecek miydi bilmiyordu. Evet Claudia bölümünden de halinden de memnundu. Hatta Clem'in orda olmasından daha da memnundu. Bir çok kez görüşmüşlerdi, bir kere bile neden İngiltere'ye geldim ki kapısına çıkacak cümlelerle konuşmamıştı Claudia. Daha fazla söyleyecek bir şeyi yoktu, aslında çok cümlesi vardı, ama ortaya dökmeye korkuyordu. Uzanıp az önce sarıldığı kollara, bir elini Alex'in parmaklarına geçirdi. Birbirlerini elbette göreceklerdi Claudia'yla, aynı şehir, ortak çevre. Ama en azından Alex'in Clem'in ona karşı olan konumunun değişmediğini bildiğini umuyordu.