Just in time for brunch.

*Burası editlenecek. sabredniz.*

Yatak odasının aralık kalmış penceresinden tam göz kapaklarına vuran sabah ışığı sayesinde birdenbire uyanmıştı Lawrence. Gözlerini açar açmaz karşısında beyaz tavanı gördü ve evinde, kendi yatağında olduğunun farkına vardı. Bilinci açılmaya başlamıştı başlamasına; ancak hayli hareketli bir gece geçirdiğinden kendi yatağında uyanmayı beklemiyordu açıkçası. Başını yastığının sol tarafına çevirip yatağın sol tarafında duran seksenlerden kalma masa saatine baktı. 10.45. Normalde her sabah, hafta sonu ayrıdetmeksizin altı otuzda kalkan biri için gün çoktan başlamıştı aslında. Yine de, tekrar düşünüldüğünde geçirdiği geceden sonra kendi evinde uyanmış olması bile bir rahatlama sebebiydi. Derken yatağında biri daha olduğunu fark etti. Kendisi genellikle yatağın sol tarafını kullanan biri olduğundan, uyandığında bir değişiklik olduğunu anlamamıştı; ancak hemen sağ tarafında yüzü yastıklara gömülü birinin aniden derin bir nefes alıp verdiğini duyunca taşlar yerine oturmuştu. Bir iki arkadaşının da ısrarıyla dün gece hiç yapmadığı bir şey yapmış ve bir cumartesi gecesini bol miktarda alkol tüketip sosyal beklentileri karşılamakla geçirmişti. Gecenin çoğunda yalnız olmadığını hatırlıyordu; bu sebepten evinde uyandığına şaşırmıştı. Gözlerini açtığında kendi dairesini görmesi sebebiyle de alışkanlığı olmadığı üzere geceki olayları bir rüya olarak nitelendirmiş ve yanında birinin olmasına daha da çok şaşırmıştı. Uyuyanı rahatsız etmemek ve garip bir yeni uyanmışlık sohbeti yaşamamak için yavaşça üzerindeki örtüyü çekti ve yataktan sıyrıldı. En azından iç çamaşırları hala üzerindeydi. Bu da demek oluyordu ki gece her ne olup bittiyse -ki hiç de masum şeyler olmadığına emindi Lawrence- sonrasında sızmadan evvel giyinecek vakti bulabilmişti. Ya da hiç soyunmamış da olabilirdi. Korkunç. Yatağın ucundaki tek kişilik koltuğun üzerinden sabahlığını alıp üzerine geçirdi ve ardına bakmadan kapıyı yavaşça kapatıp odadan dışarı çıktı. Çıplak ayakları tahta zeminde gıcırtılar çıkara çıkara mutfağa gidip kahve makinasını taze kahve yapmak üzere çalıştırıyordu ki durdu. Belki şu an cidden ayılmaya ihtiyacı olabilirdi ama kahve ona gerçekçi gelmiyordu. Bu sebepten çay yapmak üzere ocağın üstüne yeteri kadar su doldurulmuş bir kettle* yerleştirdi. Daha sonra evin kapısından yatak odasına doğru ilerleyen yoldaki giysi parçalarını gördü. Kendisinin olmayan bir kot pantolon, bir tişört, siyah bir spor ayakkabının bir teki, çoraplar, kendi pantolonu, gömleği, çorapları, yabancı ayakkabının diğer teki, kendi ayakkabıları... Gözlerini manzaradan çevirip amerikan mutfak dedikleri cinsten olan mutfağından, arada hiç duvar vesaire bulunmayan salona geçerek müzik setini çalıştırdı. Bunu bir çeşit koşullanmışlıkla yapmıştı. Her sabah uyanır uyanmaz çay için ocağa kettle koyar, akabinde kısık sesle çalmak üzere müzik setini çalıştırır, içinden hiç çıkmayan Callas cd'sinin ilk parçası olan Ombra Mai Fiu dinlerdi. Aryanın ahengi ve Maria Callas'ın muazzam sesi usulca daireyi doldurmaya başlayınca dış kapıya yöneldi, kapıyı açtı ve kapının kenarına bırakılmış bir şişe sütü ve birkaç gazeteyle dergiyi aldı. Elindeki gazetelerin manşetlerine göz atarken mutfağı gidip sütü tezgaha bıraktı, hala üzerinde olan sabahlığı ve iç çamaşırlarıyla önünden geçtiği Macintosh'unu açtı ve hemen rahat okuma koltuğuna oturup The Guardian'ı daha derinlemesine incelemeye başladı. Bir zamanlarki saygınlığını kaybettiğine inanıyordu gazetenin. Yine de çok sıkı takip etmediğinden, zamanını politika ve benzeri çekişmeleri harcamak yerine dersler ve çalışmalarına ayırdığından gazetenin bu ani kalite kaybına anlam veremiyordu. Çay suyu kaynayana kadar birkaç başka yayına göz atmak üzere yerinden kalkıp bilgisayar masasının önündeki sandalyeye oturmuştu ki kapının zilinin bir kez ve hayli sabırlı olarak çaldığını işitti. Kısa süren sesle beraber zihninde birçok soru işareti belirmişti gelene dair. Öğrencileriyle görüşmesini gerektirecek bir sebep yoktu, sonuçta yaz tatiliydi. Tanıdıklarının çoğu cumartesi gecesini sarhoş, pazarı ayılmaya çalışmakla geçiren insanlar olduğundan ve hiçbiriyle bu saatte çat kapı gelecek bir samimiyet kurmadığından onlar da olamazlardı. Ev sahibi Mrs Marple muhtemelen hala uyuyordu, hem o olsaydı merdiveni çıkarkenki homurdanmaları ve söylenmelerini rahatlıkla duyabilirdi. O halde gelenin kim olduğunu öğrenmek için tek bir yol vardı, kapıyı açmak.

Evi Londra merkezine çok da uzakta sayılmayan, eski bir müstakil binaydı. Alt kattaki dairesinde ev sahibi Mrs Marple otururdu. Çok uzun zamandır onun kiracısı, evin de ikametçisiydi; ama ilk defa kapısında dışarıdakini görmeye yarayan bir delik olmadığından yakınıyordu. Zil bir kez daha çaldı. Hızlanan kalp atışlarını dindirmek için derin bir nefes alan Lawrence, kapı tokmağını tuttu, anahtarı çevirdi ve kapıyı açtı. “Günaydın Mr G!” Tam karşısında uzun zamandır tanıdığı genç kız Emanuela Marlot, elinde salladığı büyükçe bir kağıt torba ve yüzündeki apaydınlık bir gülümsemeyle kapı eşiğinde dikiliyordu. “Size pastaneden birkaç şey ve sevdiğiniz ekmekten getirdim, brunch için.” Kızın yüzündeki ifade şaşkınlığa doğru meylederken, asıl sürprizin kendisi olduğunu fark etti Lawrence. Ema'nın hiç de alışık olmadığı bir şekilde -önü açık bir sabahlık, iç çamaşırlarıyla ve yüzünde kocaman bir şaşkınlık ifadesiyle- dairenin kapısında öylece dikiliyordu. O an zihnine bilgiler üşüştü. Birkaç gün evvel telefonda brunch için sözleşmişlerdi, Ema'nın geleceği ile ilgili bir şeyler yarı zamanlı olarak çalışabileceği birkaç iş tavsiye edecekti ona. Bunları tamamen unutmuştu Lawrence. 'Ah şu sorumsuz cumartesi gecesi arkadaşları!' Bir an sonra kendine geldi ve hızla sabahlığının önünü kapatıp kuşağıyla bağladı ve kızı içeri buyur etti. “Yanlış bir zamanlama oldu sanırım?” “Yok! Hayır... Ema... Çok özür dilerim. Bugün tamamen aklımdan çıkmış.” Ancak kaos sahnesi daha yeni başlıyordu. Tam o anda kettle'ın kaynadığını belirten keskin düdük sesi mutfaktan yükselmeye başladı, müzik setinde çalan aryada Maria Callas'ın sesi tiz bir notaya çıktı ve yatak odasının kapısı aralanıp içeriden üzerinde yalnız bir parça iç çamaşırı olan, saçı başı dağılmış bir İspanyol adam çıktı. “Neler oluyor, Larry, bu sesler de ne?” Ne yapacağını şaşıran Lawrence daha önce kimsenin önünde bu kadar utanmamış olduğunu düşünüyordu. Ema'nın yüzüne bakamadan “Brunch için tam zamanında geldin, Ema.” dedi kaşları şaşkınlıktan havaya kalkma sınırlarını zorlarken. “Sanırım giyinsem iyi olacak.” dedikten sonra hızlıca adımlarla yatak odasına ilerledi ve ardından kapıyı kilitledi. İçeriden Ema'nın “Kesinlikle yanlış zamanlama.” dediğini ve dairedeki kızı fark etmiş olan İspanyol'un “Kahretsin!” diyen sesini ve giysilerini toparlayaşını duyabiliyordu. Hemen bacaklarına bir kot ve bisiklet yakalı tişörtünün üzerine de dolabında onlarca bulunan ince hırkalardan birini alıp odadan çıktı. “Hoşgeldin-” Gözleri Ema'ya ve yarım yamalak giyinmiş adama odaklandı. “-iz!”


*Buna ne desem bilemedim. Çaydanlık değil o kullandığı, hani şu eski model İngiliz kettle'larından. Şöyle bişi.

“Ben en iyisi- bilirsin. Görüşürüz Larry.” Lawrence sol elinin işaret ve baş parmaklarını hafifçe çatılmış kaşlarının ortasında tutarken, bir yandan da kapı olduğunu sandığı tarafa doğru dönerek başını salladı ve niyetinin öyle olmadığı yüzlerce mil öteden bile belli olcak birtonlamayla “Görüşürüz.” dedi. Tanrı aşkına, adamın adını bile bilmiyordu. Sanki Jon demişti. Ya da Juan... Ya da Jesus... Ya da öyle bir şey! Elini kolunu nereye koyacağını bilemeden -pantolonunun ceplerini karıştırıyor, bir şey arıyor gibiydi, belki de anti-utanma-spreyini- sürekli başka yerlere bakarak, beş saniye içerisinde durmadan pozisyonunu değiştirerek dikiliyordu öylece. Bu gibi durumlarda söylenebilecek en boş lafı söyledi. “Şimdiii-” Anlayışlılığı zirve yapmış olan Ema onun bu halini kesmiş ve en azından o anda çok ihtiyaç duyduğu için Lawrence'a öyle gelen güven verici bir gülümsemeyle lafını kesmişti. “Şimdi siz şu koltukta oturup hazır olduğunuzda bana uygun yarı zamanlı işlerden bahsederken, ben çay ve diğer işlerle ilgileniyorum.” Ema'nın itiraz kabul edecek gibi bir hali yoktu. Daha da önemlisi halen ortasına düştüğü durumdan dolayı afallamış olan Lawrence'ın itiraz edebilecek kudreti yoktu. Usulca bir çocuk gibi bıraktı kendisini koltuğa. Ema'nın şu an yaptığı tereciye tere satmak oluyordu belki ama şikayetçi değildi Lawrence. Çok az şeyle yola çıkıp çok fazla şey başarmıştı, bugün olduğu kişiden gurur duyuyordu; ancak herkesin karşılaşabileceği yine de kimsenin müdahil olmak arzusunda olmadığı bir durumda kalınca dengeler alt üst olmuştu haliyle. Sözü geçmeyen, salaş, öylesine hayatını yaşayan biri de olabilirdi Leeds'te kalıp. Lawrence bunu seçmemişti. Büyüklerin deyimiyle 'büyük adam olmuş,' okumuş, toplumda kendine oldukça saygın bir yer edinmişti. Muhtemelen az önceki felakete kadar Ema da kendisini bu şekilde tanıyordu. Ama şimdi...

“Bu arada bana geçen ay verdiğiniz kitabı bitirdim. Bayıldım, Mr G. Gerçekten harikaydı!” Porselen fincanlara dolan sıcak sıvının sesi yanında Ema'nın rutine dönmeye çalışan, az evvelki kargaşayı biraz olsun unutturma çabasındaki sesi açık mutfaktan Lawrence'ın bulunduğu tarafa doğru yayılıyordu. Earl grey kokusu sıkıntısını biraz olsun geçirse de utanç anı zihnine kazınmıştı bir kere. “Öyle mi? Ah, çok sevindim. Gerçekten güzel bir kitaptır.” Ema'nın kesin emrine rağmen oturduğu koltuktan kalktı ve mutfağa ilerledi. “Hangi kitaptı?” Yüzündeki yamulmuş ifadeden gülememeye çalıştığı belli oluyordu. Dudaklarını birbirine bastırmış tezgahta birşeylerle meşgul gibiydi. “Richard Nisbett, Düşüncenin Coğrafyası.” “Aa, o mu? GERÇEKTEN güzel kitaptır.” Ema'nın getirdiği yiyecekleri -birkaç ekler, çavdarlı ekmekçikler ve bir iki şey daha- genişçe bir tabağa koyup masaya aldı. Bir yandan kitap hakkında sonu gelmeyecek gibi duran bir nutuk veriyor, diğer yandan da kesme tahtası üzerinde biraz cheddar doğruyordu. “Ema.” Yüzünü kendisine dönmeyen kız “Efendim Mr G?” demekle yetinmişti. Belli ki kendisini bir şeylerle meşgul tutup Lawrence'ın süregelen gülünç davranışından kaçınıyordu. “Bakar mısın lütf- a evet böyle daha iyi. Az önce olanlar için, ehm, şey, yani şahit olduğun şeyler için gerçekten, çok,çok, ÇOK FAZLA özür dilerim. Affet beni.” “Lafı bile olmaz, lütfen. Hem ben size oturmanızı söylememiş miydim?” Aslında ortada çok da affedilecekbir durum olmamasına rağmen biraz olsun kendini bağışlanmış hisseden Lawrence'ın keyfi yerine gelmişti şimdi. Kıza itiraz etti. “Hayır küçük hanım. Size mükemmel bir brunch sözüm vardı. Onun için de özür dilemeye başlattırma beni.” Sorumluluk hissi tavan yapmıştı an itibariyle. Ema bunun sinyallerini almış olacak ki itiraz etmedi. Aksi takdirde kendisini en az otuz dakika sürecek bir özür seli bekler olurdu.

Lawrence Ema'yı doğduğu günden beri tanırdı. Marlotlara belki maddi olmasa da manevi açıdan çok şey borçluydu. Üniversitenin ilk yılında dönemdaşı bir genç -Ema'nın babası- onun eğitimini sürdürmesine babası aracılığıyla bir hayliyarıdmcı olmuştu. Yaz tatillerinde babasının şirketinde bir öğrenci için hayli yüksek geliri olan geçici işler, burslar, aile yemekleri... Tüm bunlar üniversite yıllarındayken bir hayli güzeldi. Ancak ne zamanki üniversite bitti ve gerçek hayat başladı, işte o zaman Lawrence arkadaşını tanıyamaz oldu. Tamam, belki en baştan beri cidden o kadar samimi değillerdi; ancak olabilirlerdi, eğer adamın sonradan baş gösteren değer bilmez maddiyatçı tavırları olmasa. Yine de Lawrence üstüne düşeni yapmış, davetlere icabet etmiş, kızının doğumunda orada bulunmuş ve orta karar bir tanıdığın yapabileceği her şeyi gerçekleştirmişti. Ancak o adamın sosyetik kadınlar ve ensesi kalın adamlarla çevrili dünyası kendine göre değildi. Kokteyllerde sıklıkla yalnız başına dikkat çekmeden bir köşede kadehiyle oyalanır, şanslıysa gece boyu muhabbet edebileceği bir bayan -bazen de bir bay bulabilirdi. Kendisini nasıl onların arasına ait görmüyorsa Ema'nın da aynı şekilde olan hislerini tamı tamına anlayabiliyordu. Şunu rahatlıkla söyleyebilirdi ki kızı tam anlamıyla tanıyan kişiler listesinin ilk üç ismine rahatlıklaoynardı Lawrence. Bu sebepten Ema nasıl kendisi yanında rahat olabiliyorsa, Lawrence da Ema'nın yanında o kadar rahat olabiliyordu. İki saat boyunca oturdukları masada espriler, kahkahalar, koyu sohbetler dönüp durmuştu böylece. Mideler dolup da bedenleri çaya doyduğunda Lawrence, tahta zeminde gördüğü bir şey üzerine “Tanrım.” deyip ellerini yüzüne kapadı. Bu evin insanına ait olmadığı her halinden belli olan bir ayakkabıya ait olan fosforlu bir ayakkabı bağcığı, zeminde öylece kıvrılmış yatıyordu. “Asla unutmayacaksınız değil mi?” Başını iki yana sallayarak “İmkanı yok,” dedi Lawrence. “Kraliçenin bizzat evime konuk olması ihtimali ne kadarsa benim de bunu unutma ihtimalim o kadar. Ki, o durumda bile bu kadar mahcup olamazdım.”

Mevzuya da giremedim, hem geveze oldu, hem kısa oldu Deniz özür, uykuya dayanamadım artık. *-*

Genç kızın, kendisinin ziyaretinin kraliçenin ziyaretine yeğ tutulmasından haklı bir hoşnutluk duyduğu her halinden belli oluyordu. Eh, Britanya halkından -ve hatta diğerlerinden- kim olsa bundan memnun olurdu. Lawrence ve Ema'nın söz konusu olduğu şu durumda ise aksi bile düşünülemeyecek şekilde Ema'nın yeri daha büyük idi. Yerleşik bir hayata sahip, her anne babanın çocuğunu evlendirmeyi hayal ettiği cinsten biriydi Lawrence, hani şu hayırlı evlat diye tabi ettikleri. Hayatında fazladan karmaşaya, olağandışılığa yer yoktu. Yaşı düşünülürse çoktan evlenip çoluğa çocuğa karışmış bir aile babası olabilirdi. Bu istemediği bir şey değildi Lawrence'ın. Her aklına geldiğinde 'belki bir gün' diye geçiştirse de derinlerde bir yerde İngiltere'nin aile düzenine uymakla ilgili hayalleri vardı kendisinin bile tam anlamıyla fark edemediği. Ancak eğer bu hayalleri gerçekleştirmiş olsaydı şimdiki pozisyonunda olamayacağına dair güçlü bir sezisi de yok değildi. Kısacası, şimdiki durumdan bir hayli memnundu. İstediğini yapıyor, kendisini sınırlayan şeylerden uzakta yaşıyordu. Yine de... Ema'ya biraz da bu yüzden bu denli yakındı. Eğer zamanında akranlarının yaptığı gibi evlenmiş olsaydı aşağı yukarı onun yaşlarında bir çocuğu olacaktı. Esasında Ema'nın kendisindeki yeri de kızından farklı değildi. Marlotlara kısmen de olsa yakın biri olarak aile içinde neler döndüğüne az da olsa hakimdi. Dolayısıyla çocuğun yalnızca soyadında bir Marlot olduğunu, duygusal anlamında bazı terslikler yaşandığını biliyordu. Kim bilir, belki de Lawrence da Ema'da bir babanın yerini tutuyordu. Bu konuyu hiç dillendirmemiş olsalar da -ikisi de bu konuda konuşmayı pek istemiyorlardı- ihtisası sayesinde Lawrence fikrinin gerçek olduğuna dair ipuçları alıyordu. Şiayetçi de değildi. Kendi çoğcuğunu yetiştirirken edineceği on yedi on sekiz yıllık anılardan mahrum kalmış olabilirdi belki ama şimdi halihazırda, elinin altında büyümüş bir kızı vardı. “Aramızda psikolojiden anlayan ben değilim, Mr G.” dedi Ema, kendisinin gülünç davranışına istinaden. “Ama duyduğuma göre böyle şeyler zaman zaman sağlıklı olabiliyormuş ve de... suçluluk duygusu son derece işe yaramaz bir şeymiş.” Bunları söyledikten sonra yüzüne oturttuğu imalı bir ifadeyle devam etmişti. “Ama dediğim gibi, ben piskolojiden ne anlarım?” Onun imalı tebessümüne kendisi de aynı şekilde karşılık verdi Lawrence. Birlikte o kadar çok zaman geçirmişlerdi ki Ema da Lawrence'dan birkaç parça kapmıştı, az evvel belli ettiği gibi. Bunlar, çoğunlukla Lawrence gayrı ihtiyari biçimde psikoloğa dönüştüğünde sık sık kullandığı cümlelere o kadar benziyordu ki, bir an için kendi ses kaydını dinlediğini falan sanmıştı.

Ema “Lütfen artık yarı zamanlı işlerden bahsedebilir miyiz? Oxford kapılarını sonuna kadar açmış Ema Marlot'u beklemiyor biliyorsunuz. Para kazanmam lazım.” dediğinde gülümsedi hafifçe. Kızın söylediğine hak veriyordu doğrusu. Pazar sabahlarını bir brunch'la gülüp eğlenerek, dolu dolu sohbet ederek geçirmek harikaydı gerçekten; ancak görüşmelerinin asıl amacına gelmelilerdi artık. “Ah, evet.” dedi fincanında kalan son yudum çayı da midesine indirerek. Çayı hızlıca içen biriydi, bu sebepten her ne kadar fincanın sonuna gelmiş olsa da içindeki sıvı hala sıcaktı. Sıcak sıvının boğazında yarattığı etkiyi kontrol altına almaya çalışırak “Sen aradıktan sonra birkaç telefon görüşmesi yaptım.” dedi. “Eski öğrencilerimden birisi D&J Dresses'ta mağaza müdürü, belki orayı biliyorsundur, Soho'ya oldukça yakın.” Bir yandan marmelatlı çöreğini yerken bir yandan da onaylarmışçasına başını sallıyordu kız. Yemek fikri neredeyse aklından çıkmıştı; ancak doğru konuşmak gerekirse uzun süren gece ve tükettiği bol miktarda alkol sebebiyle bedeni şöyle adam akıllı dolgun yiyeceklere özlem çekiyordu. “Sana telefonunu veririm. Haftanın altı günü beş saat çalışabileceğini söyledi.” diye bitirdi teklifi telefon numarasının yazılı olduğu kartı nereye koyduğunu hatırlamaya çalışırken. Kızın sesindeki minneti fark etti. “Çok teşekkür ederim Mr G. Gerçekten.” Açık söylemek gerekirse bu Lawrence'ın elinden gelenin neredeyse tümüydü ve Lawrence bundan memnun değildi. Son kalan iki çörekten susamlı olana uzanıp bıçağı yardımıyla ikiye bölerken daha fazlasını da yapabileceğini, örneğin biraz olsun masrafını karşılamak gibi, ama Ema'nın buna katiyen izin vermeyeceğini düşünüyordu. İtiraz edip üsteleyebilirdi; ancak aralarındaki bunca yıllık hukuka ve Ema'nın gururuna büyük saygısızlık olurdu bu. Belki üniversiteden tanıdıkları ve yine eski öğrencileri aracılığıyla bir burs ya da onun gibi bir şey ayarlayabilirdi. Bizzat kendisi Oxford'a gidip konuşabilirdi hatta bir burs konusunda onları ikna etmek için. Ema'dan habersiz tabi. Yine de üniversiteye başvurup bir bursu olduğunu anladığında bu işin kimin başının altından çıktığını pek ala tahmin edebilirdi. Yine de bunu daha sonra yapmak üzere aklına not etti. Şimdilik yapabildiği tek şey tavsiyeler, referanslar ve pazar brunchlarından ibaretti. Ema, ona dışarıda yemek ısmarlamasına bile izin vermiyordu sık sık. Bu sebepten tabakta kalan son çöreği gözleriyle işaret ederek “O son çöreğin midende olmazsa evi başımıza yıkacağını duydum.” Gülümseyen kız itiraz etmişti haliyle. “Ama Mr G ben-” “İtiraz istemiyorum. Sen yemezsen zorla veya kendi rızanla yemeni sağlayacak psikolojik taktikler biliyorum ben. Hatırlatırım, burada psikoloji uzmanı olan benim.”

Bir yandan marmelatlı ve susamlı çöreğine gömülürken diğer yandan da nefes alabildiği bir boşlukta kıza sordu. “Bölüm konusunda ne düşünüyorsun peki? Bir mutabakata varabildin mi?” doğrusu bu da çetrefilli bir konuydu. Baba servetini reddetmiş ve kendi ayakları üzerinde durmaya çalışan bir genç kız olarak gerçekçi olması gerekiyordu. Kararlarını verirken son derece dikkatli olmalıydı. Lawrence aç kalmaktan korktuğunu görebiliyordu. Günümüzde üniversiteye girmek niyetinde olan gençlerin tümünün karşılaştığı bir problemdi bu en nihayetinde. Tümüyle ticarileşmiş bir dünyaya hazırlanmak için iyi olanaklar mı, yoksa hayallerinin bölümü mü? Lawrence'ın kişisel kanaati, gerçekten ne istediğini düşünmesiydi. Ekonomik sebepler ikinci planda olmalıydı. Bir şekilde bir yerlerde çalışarak geçinebilirdi sonuçta, önemli olan kendi isteğine göre yaşamasıydı. “Sen bir şey söylemeden önce kişisel fikrimi belki de milyonuncuya tekrarlamak istiyorum.” dedi bir şey söylemek üzere ağzını aralayan kızın sözünü keserek. “Ne istediğini iyi düşün. Önemli olan tek şey bu.” Ekonomi sözcüğüne değinmeyerek durumu kotardığını düşünüyordu zira bu husus zaman zaman çok kırıcı olabiliyordu. “Akademisyen olmak gibi bir fikrin oldu mu hiç? Çünkü hangi bölüme gidersen git, o konuda akademik hayat kurabilir, üniversitede çalışabilirsin. Banko! Kendi mesleğim diye söylemiyorum, senin gibi biri için oldukça keyifli olacağını tahmin ediyorum.” dedi masadan kalkmadan az ilerideki tezgahta duran kitaba uzanarak. “Biliyorum Cambridge yerine Oxford'u tercih ediyorsun ama buna da bir göz atmanı tavsiye ederim. Zira sadece Cambridge değil, genel anlamda meslekler ve bölümler hakkında iyi bir bilgi kaynağı.” diyerek üzerinde yaldızlı puntolarla 'Cambridge Meslekler & Bölümler Rehberi' yazan kalınca bir cilt kitabı kızın önüne koyarak.


Yine garip bir yerde kesilmiş RP...