Midnight, Winter

Mon Pierre,
Dönmeni beklemek isterdim ancak Roxanne kaza geçirmiş. Kocası aradı ve
hemen gelmem gerektiğini söyledi. Aslında gitmek istemiyorum ama Ahmed
ısrar etti. Son görevimi yerine getirmem gerekiyormuş. Öleceğine kesin
gözüyle bakıyorlar. Belki işim uzun sürer. Eğer erken dönersen yanıma
gelebilir misin? Onlara katlanabileceğimi sanmıyorum. Adresi kağıdın
arkasına yazdım. Lütfen gel. 19:30 New York uçağına bineceğim, haberin
olsun. Uçaktan iner inmez ararım.
Je t’aimes
Jacqualine

Sarı kağıt parçasını telefonun yanına bırakırken gözü
Pirre’in,aynanın kenarına sıkıştırdığı, Roxanne ve kendisinin geçen sene
- 17. doğumgününde- çektirdikleri fotoğrafa takıldı. ”Bu onun hoşuna gider,” demişti Pierre, Roxanne evlerine gelmeden önce ”hem böylece biraz yakınlaşabilirsiniz de.”

Haklı çıkmıştı. Fotoğrafı gördüğünde gözlerinde parlayan ışığı daha önce sadece bir kez görmüştü. Babasına bakarken. "Acaba Ahmed’ e de öyle bakmış mıdır?" diye düşünmekten alamadı kendini.

Annesinin ölüm döşeğinde olduğunu öğrenmek onda hiçbir etki
yaratmamıştı. Onu yalnız bıraktığı yıllar boyunca annesine dair her şey
ölmüştü içinde. Bir yabancı bile ondan daha yakın olmuştu ona. Ve şimdi ondan, annesinin yanında olması isteniyordu. Yapacaktı yapmasına. Ama
sadece olması gerektiği için. Başka hiçbir nedeni yoktu.

Valizini sürükleyerek kapıdan çıkarırken annesinin nişan yüzüğünün
parmağında olmadığını fark etti ve koşarak geri salona döndü. Telefonun
önüne koymuştu. Ona mutluluğu hatırlatan tek şeydi bu yüzük, onsuz bir
yere gidemezdi.

Taksiye binip kısa sürede havalimanına ulaştı. Charles de Gaulle ne
kadar da kalabalıktı bugün böyle! Güç bela işlemleri tamamlayıp uçağa
bindi. Kabine bindiğinde her zamanki gibi bütün gözler ona döndü. Bu sefer umursamadı hiçbirini. Ne yanında dikildiğinde nefesini tutan
sivilceli genç ne de yanına oturacağı takım elbiseli hoş adam çekti
dikkatini. Cam kenarına geçerken içi bomboştu. Hiçbir şey hissetmiyordu.
En son babası ve annesi boşandıklarında böyle hissetmişti.

Koltuğuna oturduğu anda hoş bir ses yankılandı kabinde. “Yolcuların dikkatine, uçağınız havalanmak üzeredir. Lütfen emniyet kemerinizin güvenli olarak bağlandığından emin olunuz.”
Uçak havalanıyordu. Kemerini çoktan bağlamıştı zaten. Çantasına uzanıp
Nokia C5 03’ ünü çıkardı ve kulaklıklarını taktı. Amerika’ ya gitmeyi
istemiyordu. Keşke bir arıza çıksaydı da havalanamasaydı uçak. Ya da
hemen durdursalardı. Ama artık çok geçti, göğün ufuklarına uçuyorlardı
son sürat.

Camdan dışarı baktı ama hava karanlıktı. Karanlık olacağını bile bile
neden cam kenarı istemişti ki sanki? Kalkmak istediğinde yanındaki iki
kişiyle uğraşması gerekecekti. Bunu düşünmemeye çalıştı ve uğraşacak bir
şeyler aradı. Çantasındakileri üç kez konrol ettikten sonra bir de
parmaklarını tutarak içinden saydı yanına neler aldığını.

Daha alacağı çok şey vardı ama güvenlik önlemlerinden dolayı uçağa
alınmıyordu onlar. Pierre ona gülerdi hep bu takıntısı yüzünden. ”Ne gerek var?” diye dalga geçerdi. Jacqualine ise gücenir, ”Ne zaman ne olacağını bilemezsin,” diye cevaplardı. Ah.Pierre, diye iç geçirdi. Daha şimdiden özlemişti onu. Umarım çabuk gelir, diyerek tekrar hiçbir şeyin seçilmediği gökyüzüne dikti gözlerini.

Kulaklıklarını çıkardı. Zaten müziğe veremiyordu ki kendini! Aklında
dönen tek bir şey vardı. Tek bir kişi: Roxanne. Yağlı, cansız, açık
kahve saçlarıyla Roxanne. Herkesin “annen” dediği kadın. Bir yabancı
için kıta değiştiriyordu demek. Bir yabancı için!.. Babası da onu yalnız
bırakmıştı, ama ona o kadar kızmıyordu. Hem zaten insanlar en çok, çok
sevdiklerine kızmazlar mıydı? Sevdikleri, umursadıkları için değiştirmek
istemez miydiler onları? Yani bu durumda… Annesini seviyor muydu? Bütün
inkarları kendisini inandırmak için miydi aslında?

Hostesin sesiyle irkilerek bu düşüncelerinden sıyrıldı. "Bayan iyi misiniz? Bir sorun mu var? Önünüzdeki koltuğu deşmeyi keser misiniz? Bayan? Bayan?"
Önündeki koltuğun derisi yolunmuştu ve tırnaklarında bir baskı
hissediyordu. Başını öne eğdi ve tırnaklarına baktı. Deri parçaları
vardı ellerinde. Bir küfür savurdu. “Kahresin,yine aynı şey...” mahcubiyetle hostese baktı. ”Şey, b-ben çok, çok ö-özür dilerim…”
İşte küfretmek için bir neden daha! Yine kekelemeye başlamıştı. Yıllarca
kendisini ikna etmeye çalıştığı şey koca bir yalan gibi görünüyordu
artık gözüne.

"Hanımefendi iyi misiniz? Yardıma ihtiyacınız var mı?" "A-aslında p-pe-pek iyi d-deği-değilim." "Bir şeye ihtiyacınız var mı?" "L-Lavo-Lavaboya gitsem iyi olacak."
Hayır, ağlamayacaktı. Bunu kendisine yapmayacaktı. Hostes kızın
ardından yürürken kendini toparlamaya çalışıyordu. Tuvalete girdiğinde
çantasını yere attı ve ellerini lavaboya dayadı. Aynaya baktı uzun bir
süre. Sonra musluğu açmış ve kafasını suyun altına sokmaya karar
vermişken tuhaf bir şey oldu. Dışarıda herkes çığlık çığlığaydı ve az
öncesinde anons yapılmıştı. Hemen ardından da sarsıntılar başladı. Hemen
çantasını kapıp sırtına taktı ve güvenli bir yer aradı. En güvenli şey,
borulara tutunmak gibi görünüyordu. Hiç düşünmeden borulara yapıştı. "Sakinim,Sakinim,Sakinim..." diye tekrarlayarak sakinleşmeye çalışıyordu. Aniden kapı açıldı ve hostes kız girdi içeri. Daha doğrusu yuvarlandı. "Neler oluyor?" diye sordu sesindeki paniği bastıramayarak. "B-ben böyle bir şeyle daha önce hiç karşılaşmadım. En kötü ihtimalle uçak düşüyor."
Yine boşluk hissi... Ardından mutluluk. Gülümsememek için kendini zor
tuttu. Amerika' ya gidemeyecekti. Korkak gibi davranıyordu ama umrunda
değildi, o acıya dayanması gerekmeyecekti. Ama ansızın bir korku kapladı
içini. Ne yapacaktı uçak düşerse? "Çok rahatladım!Ne yapacağız peki?" "Bak
maske takmamız gerekiyor, acil durumlar için uçakta paraşütler de var.
Ama onlar uçağın kıç kısmında bulunuyor. Ve diğer yolcuları da
düşünmeyeliyiz. Onları da uyarmalıyız." Yolcuların canı
cehennemeydi! Nasılsa şu an kimseyi dinleyecek halde olamazlardı. Hepsi
panik halde bir o tarafa bir bu tarafa kaçışacaklardı. Ah şu insanlar!
Hayatları söz konusu olduğunda bile tedbirsiz davranmaya devam
ediyorlardı. Adı gibi emindi ki dışarıdaki kargaşa, insanların kendi
başlarına hareket ediyor olmalarından kaynaklanıyordu. "Diğerlerini boşversene! Paraşütleri almaya gidiyoruz. Hadi." Kızın öylece baktığını görünce daha yüksek sesle söyledi, bu onu harekete geçirirdi. "HADİ! " "Yo, hayır. Yolcuları, onları almamız gerekiyor. Uyar-" Daha fazla bekleyemezdi, en azından beklememesi gerektiğini biliyordu. "Kapa çeneni. Geliyor musun?"
Kız cevap vermeyince kafasını salladı ve kızın elini kaptığı gibi
yolcuların arasına daldı. Kızı arkasından sürüklerken herkese
çarpıyordu. Diğer uçak görevlileri hostes kıza sesleniyordu ama
Jacquline kızın cevap vermesine fırsat bırakmadan başka bir bölüme
geçirmeyi başarıyordu ikisini. Bütün yolcular ayağa kalktığından düşme
gibi bir tehlikeleri olmuyordu şükürler olsun ki. Son bir gayretle bir
kabine girdi ve bir kapı gördü. Kuyruk kısmına çoktan gelmiş
olmalıydılar. Sonsuz gibi gelen bir sürenin sonunda nihayet kuyruğa
ulaşmış olmalıydılar. Nefes nefese kıza döndü. Kızın suratı bembeyaz
olmuştu. Onun da midesi bulanıyordu ama o güçlü olmalıydı. İnsanların
itiş kakışından havasız kalmıştılar içeride. Burada ise kimse yoktu ve
rahat nefes alabiliyordu. Derin bir nefes çekti güç almak istercesine. "Paraşütler burada mı?"
Hostes kafasını salladı. Kızın hali hiç de iyi değildi, en iyisi, işi
kendisinin halletmesiydi. Uzun uğraşlardan sonra paraşütlere ulaştı.
Birini kıza attıktan sonra kendisininkini sırt çantasının üstünden
taktı. Hostes kız eğitimli olduğundan, ondan önce takmıştı bile.
Paraşütünü ikinci kez konrol ettikten sonra kıza döndü. Tam ağzını
açmıştı ki, bir çatırtı duyuldu. Son anda kızın elini yakaladı.

Kuyruk gövdeden ayrılırken Jacqualine'i ne zaman yüksekten alçağa ani
geçiş yapsa içini kaplayan o tuhaf his esir aldı yine. Kızla birlikte
aşağı düşerken ondan ayrılmamak için elini sıkıyordu. Muhtemelen kızın
canı acıyordu ama elini gevşetirse, güçlü rüzgarda ayrılmaları daha
kolay olurdu ki yeterince zordu zaten bir arada kalmak. Kızın canını
yakmak ne kadar onu üzüyorsa da bunu yapmalıydı. Hızla düşerken kızın
sesini güç bela duydu. “Bana sıkı sıkı sarıl. Sakın bırakma. Asla, asla bırakma,”
Kızı zorla kendine çekip beline sıkı sıkı sarıldı. Sadece kızı güvende
hissettirmek değildi amacı, Jacqualine ondan ayrı düşmekten korkuyordu,
tek başına başaramazdı, birinin desteği olmadan. Buna inanamıyordu,
korkuyordu!.. Jacqualine korkuyodu!

Kız paraşütü açtı ve birden tekrar yükseldiler. Jacqualine’in midesi
ağzına geldi. Kendi paraşütünü açmadı, o da açarsa ayrılmak zorunda
kalırlardı ve ayrı yönlere gitmeleri yüksek ihtimaldi. Yavaşça
gökyüzünde salınırken biraz sakinleşti. Kızın yüzüne bakamıyordu, bir
eliyle paraşütün halatına tutunmuş diğer eliyle kıza varlığıyla destek
olmaya çalışıyordu. Korkuları biraz daha azalınca etrafına bakındı.
İleride bir yerde küçük bir kara parçası görünüyordu. Ancak rüzgar
onları kara parçasının olduğu taraftan başka bir yöne götürüyordu. Ve
etrafta başka kara parçası da yoktu.

Jacqualine paraşütün halatlarına asılıp paraşütü yönlendirmeye çalıştı.
Çok zordu bu, kolundaki kaslar isyan ediyordu ama yavaş yavaş rotalarını
kara parçasına çevirmeyi başarmıştı. Yavaş yavaş, ada olduğunu tahmit
ettiği toprak parçasına yol alıyorlardı şimdi…

Yarım saat sonra adaya on metre kadar kala denize değdi ayakları ve suya
düştüler. Kız kaskatı kesilmişti yanında. Sığ suda kızı da sürükleyerek
karaya çıktılar. Kızın paraşütünü kızgın kumlara serip kızı üstüne
yatırdı ve kendi de birkaç ağacın olduğu yere koşturdu. Midesindeki daha
fazla içinde tutamayıp çıkardıktan sonra denizin kumları dövdüğü sınıra
ulaşıp kendini sığ suya bıraktı. Çantası ve paraşütü sırtını acıtıyordu
ama umrunda değildi. İçinde bir çok duygu savaş halindeydi. Korku.
Mutluluk. Bitkinlik. Sevinç. Gözyaşları ve hıçkırıklarla sarsılırken
suyun yüzüne her çarpışında verdiği serinlikte kendini kaybetti…

Gözlerini açtığında binlerce yıldızla aydınlatılmış gökyüzüyle buluştu
Jacqualine. Başta hala rüyada olduğunu sandı. Uyanmalıydı, uçağın inme
vakti yaklaşmış olmalıydı şu sıralar. Üstünden sular süzülerek ayağa
kalktı, sırtı feci ağrıyordu. Neden çantasıyla yatmıştı ki? Neyse ki bu
sadece bir rüyaydı ve uyanınca acıyı hissetmeyecekti.

Okyanusun tuzu yüzünde kuruyunca, bozmuştu güzelliğini. Birkaç yüz
kasını oynatmaya çalıştı ama bunu yapmak ona çok acı verdi. En iyisi hiç
oynatmamaktı. Etrafına bakındı. Geceyi aydınlatan dolunay da olmasa,
bastığı yeri bile göremeyecekti. Ayaklarını sudan çıkarıp kumlara bastı.
Ayakları suyun içinde kalmaktan berbat bir hale gelmişti ama yine de
ayakkabılarını çıkarmayı düşünmedi. Çevreye tam anlamıyla baktığında
birisinin, ne olduğunu anlayamadığı bir karaltının üzerinde yattığını
fark etti. Yaklaşınca karaltının dayanıklı, sentetik bir kumaş olduğunu
gördü. Üzerinde yatan herkimse, uyuyor olmalıydı. Yaklaşıp ayın
aydınlattığı yüzü inceledi. Bir kadına aitti bu yüz, tanıdık bir kadına.
Nerede görmüştü ki onu? Bu kadın...

Bindiği uçaktaki hostes kızdı! Jacqualine önündeki koltuğun derisini
tırnaklarken onu uyarmaya gelen hostes. Sonrasında iyi olup olmadığını
sormuş, tuvalete kadar eşlik etmişti Jacqualine'e. Sonra? İnsanların
telaş dolu çığlıklarını duymuş ve uçakta bir sorun olduğunu
anlamışlardı. Bir sürü insanın içinden bin bir zorlukla geçtiklerini
hatırlıyordu. Ve kuyruğa ulaştıklarında... "Ah hayır,rüyada değilim!"
sözcükleri döküldü ağzından biraz yüksek perdeden. Etrafta yankılanan
sesini dalgaların şarkısı bastırırken Jacqualine ağlamaya başladı. Neye
ağladığını bilmiyordu ama o an içinden sadece ağlamak geliyordu. İçinde
tek bir damla kalmayıncaya kadar ağlamak.

Hostes kızın yatması için serdiği paraşütün üstüne oturup
ayakkabılarını çıkardı. Çantasını da kızın yanına bırakıp denizin
kumları dövdüğü sınıra yürüdü. Hava inanılmaz derecede sıcaktı. Ya da
Jacqualine'e öyle geliyordu. Ayaklarını ılık suya soktu. Ayakları suyun
içinde rahatlarken buruşmuş ellerine baktı. Annesininkilere benzeyen
ellere. Onu düşünmemeye çalıştı. İşte ondan kurtulmuştu, daha ne
istiyordu ki? Paraşütle inerken gördüğü kadarıyla adada kimse
yaşamıyordu. Gür yeşilliğin içini görememişti ama birileri olsaydı
mutlaka sahilde bir iz bırakırlardı, değil mi? Yalnızlardı işte burada.
Hep istediği şey gerçekleşmişti, o nefret ettiği yok edicilerden ve
annesinden kurtulmuştu. Peki neden böyle hissediyordu? Neden evine
gitmek istiyordu?

Etrafına bakındı. Denize yakın bir kaya bulup üstüne tünedi. Gözlerini uçsuz bucaksız denize dikip öylece oturdu. "Gözyaşları mahremdir, kimseye gösterilmemesi gereken şeylerdir..."
dediğini hatırlıyordu annesine. Olur olmadık yerde ağlardı hep. Sinir
olurdu onun bu huyuna Jacqualine. İyi ki burada kimse yoktu, doya doya
ağlayabilirdi artık...

Güneşin ilk ışıkları gözünü alırken tuhaf sesler duydu ve sağına baktığında hostes kzın uyanmakta olduğunu gördü. "İşte gün başlıyor," diye söylendi ve oturduğu kayanın üstünden atlayıp kıza doğru yürüdü...